Στο τέλος του τραγουδιού This is Hardcore, το οποίο ανοίγει το έκτο, ομότιτλο άλμπουμ των Pulp του 1998, υπάρχουν οι στίχοι: “Oh, what a hell of a show, but what I want to know, what exactly do you do for an encore?”.
Δίνοντας τη δική του απάντηση ο Jarvis Cocker, 11 χρόνια μετά την τελευταία εμφάνιση του συγκροτήματος live και 25 χρόνια μετά τη συναυλία που είχαν δώσει στο ίδιο το Finsbury Park, ανακοινώνοντας την καλοκαιρινή τουρνέ τους έγραψε: “This is what we do for an encore”, κάνοντας τους φανς να αδημονούν ακόμα περισσότερο.
Οι Pulp λοιπόν διάλεξαν να εμφανιστούν στο πάρκο του Finsbury, μια υπέροχη καλοκαιρινή μέρα εορταστικής ατμόσφαιρας στο Λονδίνο, αφού η συναυλία τους συνέπεσε με το Pride. Με support από κάποια άγνωστη one man band με το όνομα Exotic Gardens, τον ανεπανάληπτο Baxter Dury και τις Wet Leg, που προσπάθησαν, σχεδόν επιτυχώς, να κλέψουν την παράσταση, γίναμε μάρτυρες μιας φιέστας αφιερωμένης αποκλειστικά στη μεσήλικη μεσαία τάξη. Αν και στην πορεία αποδείχτηκε ότι η νεολαία γνώριζε εξίσου καλά το υλικό.
Έχοντας για συντροφιά τον δωδεκάχρονο γιο μου, έπαιξα με την ψευδαίσθηση ότι ήμουν η μεγάλη, κουλ, έφηβη αδερφή του. Μέχρι που κάτι πιτσιρίκια στην ουρά για την τουαλέτα με ρώτησαν αν ήμουν στο Finsbury Park την προηγούμενη φορά που έπαιξαν οι Pulp στον ίδιο χώρο το 1998. Τα μαλακισμένα.
Στις 8:45, μέρα ακόμα στο Λονδίνο, πριν τη Δύση του ηλίου οι οθόνες, μας είχαν ήδη προετοιμάσει ότι θα ακολουθούσε η καλύτερη βραδιά της ζωής μας. Αυτή ακριβώς η αυτοπεποίθηση ήταν άλλωστε το βασικό συστατικό που έφερε τη μπάντα από το Sheffield στην κορυφή, τη δεκαετία του ‘90. “An encore is what happens when the crowd wants more,” έγραφαν καθώς το σόου άρχιζε και η κουρτίνα άνοιγε ενώ ο Jarvis τραγουδούσε τους πρώτους στίχους του I Spy χωρίς να τον βλέπουμε.
Φορώντας ένα σκούρο πράσινο βελούδινο Gucci κουστουμάκι, εμφανίστηκε σαν καθηγητής κοσμολογίας από ένα υπερφίαλο παράλληλο σύμπαν και η γνώριμη φωνή του μαλάκωσε αυτόματα ακόμα και τον πιο κυνικό παραλήπτη. Με μια μίνι συμφωνική ορχήστρα, γλυκό φωτισμό και νοσταλγικά video projections, το I Spy εκτόξευσε κυριολεκτικά τόσο την ψιλόλιγνη φιγούρα του χαρισματικού (60χρονου τον ερχόμενο Σεπτέμβρη) frontman όσο και τα σώματα των 45 χιλιάδων θεατών.
Και αμέσως μετά, το αεράκι πέταξε τη δέσμη από χρωματιστές κορδέλες κατευθείαν πάνω στα δέντρα του πάρκου αντί για τα κεφάλια μας. Αλλά ο κόσμος δε φάνηκε να σκοτίζεται. Γιατί είχε μόνο μια αποστολή. Να τραγουδήσει όσο πιο δυνατά γίνεται τους στίχους του Disco 2000. Και μετά να λιώσει στο Mis-Shapes και μέσα σε ομαδικό παραλήρημα όλοι μαζί να φωνάξουμε “Put your hands up it’s a raid yeaaah”.
Και κάπου εκεί ήρθε η σειρά του Something Changed, το όποιο και αφιέρωσαν στον πρόσφατα χαμένο μπασίστα τους Steve Mackey. Πάρα πολλά μουσκεμένα μάτια χειροτέρεψαν τη δική μου συγκίνηση αλλά ενίσχυσαν αυτή την τόσο μοναδική στιγμή ευτυχίας και απατηλής πίστης στο ανθρώπινο είδος.
Το πανδαιμόνιο συνεχίστηκε με έναν συνδυασμό σκοτεινών κυρίως τραγουδιών, η επιλογή των οποίων σίγουρα ευχαρίστησε τους σκληροπυρηνικούς οπαδούς. Αρχή με το Pink Glove, ακολούθησαν και τα δυο μέρη του Weeds, το F.E.E.L.I.N.G.C.A.L.L.E.D.LOVE, το Sorted For E’s And Wizz, το Like A Friend, το This Is Hardcore και το, κατ’ ομολογία του ίδιου του Jarvis, τραγούδι που τσακισμένο από τη λογοκρισία δεν θα είχε κυκλοφορήσει τη σημερινή εποχή, το Underwear. Το σετ διανθίστηκε με τα γνώριμα Babies, Do You Remember The First Time και φυσικά το τραγούδι που δεν κάνει εθνικά υπερήφανη καμία Ελληνίδα που σπούδασε ποτέ στο Λονδίνο, το Common People, στο encore.
Σε εκείνο το σημείο, αν πήγαινα για το βραβείο καλύτερου γονιού της χρονιάς, θα έπρεπε να είχα πάρει την ώριμη απόφαση και να είχαμε φύγει για να αποφύγουμε τις ορδές και την αρκετά τρομακτική μαζική έξοδο (το μόνο αρνητικό σημείο της κατά τα αλλά άψογης διοργάνωσης). Αλλά δεν το έκανα. Αντί για αυτό, ο γιος μου και εγώ χορέψαμε με μια υπέρογκη αίσθηση πληρότητας το τελευταίο κομμάτι, το απόλυτα ξεσηκωτικό Razzmatazz. Και ήταν πραγματικά το σωστό κλείσιμο για ένα encore 25 χρόνια μετά, στο πάρκο που ξέρει να τους λατρεύει όπως τους αξίζει.
Jarvis and company, we salute you!
