Τι θέλει η αλεπού στο παζάρι; Ο «χορευτής», ο Πανιώνιος, οι φίλοι από το δημοτικό, τα όμορφα κορίτσια από το καλοκαίρι της Ερεσού, ο γιος της κολλητής σου, κάποιες πρώην, κάποιοι νυν, τι θέλει όλος αυτός ο μαυρομπλουζουκιασμένος κόσμος τριγύρω σου – τόσα μαύρα T-shirt συγκεντρωμένα, πουθενά δεν θα βρεις – μάντεψε, σίγουρα δεν θα ενδιαφέρεται για σένα, το θέμα είναι αλλού, κάποια μέτρα πιο πέρα, μπροστά σου, στη σκηνή, εκεί δηλαδή που το real thing, οι τόνοι από λέξεις που ψάχνουν για επικοινωνία και επαφή, άντε και μια δάδα αναμμένη στο πλήθος να τους κοιτάζει σαν ξαναμμένο δεκαπεντάχρονο, βρίσκουν τελικά πάντα τρόπο να χωράνε και να εκφράζονται.
5η χρονιά, ΟΑΚΑ, 2 σκηνές, 19 καλλιτέχνες από Ελλάδα και εξωτερικό. Δύο μέρες. Πάρτο από την αρχή. Πόσο από τη αρχή; Από τη στιγμή που σε προσπερνάει στα εισιτήρια τυπάς με τατουάζ Μιχαλολιάκου στην μπρατσάρα μέσα σε δάφνες να το βλέπεις και να απορείς; Όχι αυτό ξέχνα το, ένα illusion ήταν, ένας Μπένι Χιλ σε σύννεφα, με γυαλιά, τα μπέρδεψες, σκέψου τη στιγμή που μπαίνεις και οι ήχοι των Delinquent Habits(us) χαϊδεύουν τα αυτάκια σου και κουνάνε τα ακούραστα ποδαράκια σου.
Χάσαμε τους Avi, Half Quickie και Nume x Retro, ταπεινά συγνώμη, πες το η κίνηση, η ζέστη, η ηλικία, μια χαρά τους βρήκαμε όμως όλους πάνω στο vibe, οπότε θα πω μια χαρά, καλά την έκαναν την δουλειά τους οι πριν, όλα κύλισαν σωστά. Στη σκηνή «δεξιά» (θα την πω έτσι, την άλλη θα την λέω «πέρα») η uplifting διάθεση των Αμερικάνων, σχεδόν στην δύση της ημέρας, ανεβάζει τη διάθεση, κάτσε όμως ξένε αδερφέ να πιώ μια μπύρα να ευθυγραμμίσω, τι jump around μου πετάς έτσι αναίτια, άνθρωπος είμαι, μόλις ήρθα, οκ θα το χορέψω, απόλαυσε με. Ο «χορευτής» δίπλα δε ακούνητος, πάω στο μπαρ, θες κάτι, όχι αργότερα, μάλιστα, κατάλαβα.
Ένα μπαρ, η «σκηνή» των vip και ο πύργος του ήχου χωρίζουν τη «δεξιά» από το «πέρα», τις δύο σκηνές που λειτουργούν διαδοχικά, τελειώνει το ένα τρέχεις στο άλλο, αυτό είναι το τριπ της βραδιάς, άντε να σταματήσεις το πέρα δώθε με τσαμπουκά για κάνα ποτό, αλλιώς εθίζεσαι, μη λες τέτοια όμως, για την ώρα έχουμε να πάμε στο «πέρα» παίζει ο Σαντάμ, ο κόσμος γουστάρει, συνδέεται, εγώ όχι και τόσο, κάτι δεν κατανοώ σε αυτό το βορειοελλαδίτικο γκάνγκστα, ένα παράξενο attitude που μοιάζει να ξεπήδησε μέσα από κλιπ της Φουρέιρα – μη γκρινιάζω όμως, είμαι η αλεπού στο ξένο παζάρι, «σους» άσχετε, ντροπή σου, νιώσε το flow, o ράπερ έχει μέγεθος και σεβασμό, τι σκέφτεσαι; Ντροπή μου ναι, τρέχουμε τώρα στα «δεξιά»; Ούτως η άλλως, μια τον βλέπω στην σκηνή και μια όχι.
Στα «δεξιά» ο Εθισμός είναι ήδη εκεί. Αυτός μου αρέσει πολύ. Υπάρχει ήδη μια «βάση» κόσμου που τραγουδά ρυθμικά. Ώρες μετά, προσπαθώ να ανακαλέσω κάποιους στίχους. Ψάχνω, ακούω αυτό, αν και δεν θυμάμαι ακριβώς αν ήταν μέρος της εμφάνισης.
Εθισμός γέννημα θρέμμα μέσα στην Αθήνα | Με κωδικό όνομα Λουκάς όπως του Κουφοντίνα | Μεγαλωμένος Γκύζη κάτω απ’τη θέα του τοίχου | Απόφοιτος λυκείου και άρτιος χειριστής του στίχου | Με ρίζες από το Καλλιάνι και την Αρκαδία | Με μια μητέρα κούκλα μέσα από την Πορτογαλία | Ένα πατέρα καπετάνιο, ζωή του ταινία | Απέδρασε μέσα απ’τη φυλακή το ’83 Πιστεύω αδικηθήκαμε εγώ κι η αδελφή μου | | |Μα ‘χα καρδιά μεγάλη, με έπαιρνα να συγχωρήσω | Κι είπα δεν θα κλάψω ξανά, δεν ξανακάνω πίσω | Εγώ που δάκρυζα απ’τα νεύρα μου να μην τους βρίσω| Αναρωτιόμουν αν θα γίνω κάτι στη ζωή μου |Γιατί στο κόσμο αυτό δεν χώραγε η ύπαρξη μου| Και είπα δεν θα ακούσω κανέναν, είναι δουλειά δική μου| Και έγινα Νίκος που αποφάσισα η επιλογή μου | Είχα πικρές στιγμές, σκεφτόμουνα πως θα επιζήσω |Όταν δεν είχα τι να πιω, δεν είχα να καπνίσω | Και είπα δεν θα κλέψω ξανά, δεν ξανακάνω Ζ | Εγώ που δάκρυζα όταν άκουγα Δ.Π.θ | Πόσοι θα νιώσανε τους στίχους μου, πόσοι τους λένε? | Πόσοι θα χάρηκαν μαζί μου και πόσοι θα κλαίνε? | Τώρα είμαι πάνω στην Ακρόπολη, πάνω στο βράχο | Τώρα θα μάθουν όλοι ποιοι είμαστε, αυτό στο υπογράφω
«Γέννημα θρέμμα». Βιογραφικό σωστό. Δεν τη ξέρω αυτή τη γενιά, αυτή την κοινότητα, όσο θα έπρεπε, αλλά οι στιγμές εδώ έχουν μεγάλη δύναμη, ακόμη κι αν είσαι μια αλεπού σε ξένο παζάρι, το βλέπεις στις φάτσες τριγύρω, στις αντιδράσεις των ματιών τους, στις κινήσεις τους που φανερώνουν σεβασμό και επιβεβαίωση. O Εθισμός ραπάρει ακατάπαυστα τις αλήθειες του στη φυλή του, αλωνίζει τη σκηνή, η εικόνα του, μετά το «μυκονιάτικο» λουκ της «πέρα» σκηνής, ανακουφίζει, τζιν μπλουζί και έξω από εδώ, βήματα πέρα δώθε, πάνω κάτω, ο τύπος παρουσιάζει μια πραγματικότητα τελείως κανονική, τη δική του, τη δική τους, μη σου πω σε σημεία και τη δική μου. Θα ήθελα να μείνω περισσότερο στον κόσμο του αλλά δεν γίνεται,οι περιορισμοί των φεστιβάλ, κάποια στιγμή μας χαιρετάει, πρέπει να πάω στο «πέρα» εκεί που ένας λατίνος ντυμένος νίντζα νυχτερίδα λέει τα δικά του.
Ο ισπανομαροκινός Beny Jr. με την ενδιαφέρουσα εμφάνιση και την επίσης ενδιαφέρουσα μίξη από drill, reggaeton και afrotrap μελώνει την ατμόσφαιρα, δεν είμαι σίγουρος πόσο το χρειαζόμασταν, οι περισσότεροι αράζουν σε παρέες, χαζεύουν τα BMX, το vibe του Εθισμού λιώνει μέσα στις ισπανόφωνες λέξεις, κάτι δεν πιάνω στον προγραμματισμό οκ όμως θα έρθει ο Βρετανός Aitch στα «δεξιά» να προσπαθήσει να ξεσηκώσει το πλήθος. Αυτό όμως, πέρα κάποιων φανατικών που συσσωρεύεται μπροστά για το τίμιο «μαρσάρισμα» του, δεν δείχνει να αντιδρά τρελά, έχει στο μυαλό του αυτό που θα ακολουθήσει, ο περισσότερος κόσμος εξάλλου μένει ακούνητος στο «πέρα» μη χάσει τη θέση για μια ακόμη μεγάλη εμφάνιση του ΛΕΞ.
Τα πουλιά κελαηδάνε οι ρουφιάνοι μιλάνε / Μπορείς να γελάσεις το σύστημα όμως οι δρόμοι ποτέ δεν ξεχνάνε /Οι ανθρώποι γερνάνε μα οι γειτονιές τραγουδάνε/ Μπορείς να γελάσεις το σύστημα όμως οι δρόμοι ποτέ δεν ξεχνάνε
(«Πουλιά»)
Το πλήθος είναι έτοιμο. Όλοι ξέρουν τι να περιμένουν. Ακόμη και όταν στα πρώτα λεπτά κάτι δείχνει να «υπολειτουργεί», κανείς δεν ανησυχεί. Ο «χορευτής» πιασμένος στα κάγκελα του ήχου επιτέλους κουνάει χέρια πόδια, καλή ένδειξη, οι πρώτες δάδες μέσα στον κόσμο σχηματίζουν κύκλους, οι φωνές ακούγονται όλο και πιο δυνατά, ο ΛΕΞ οργώνει πέρα δώθε πάνω στη σκηνή, «τόσα χρόνια και αντέχει», «τόσα χρόνια και τα λέει όπως παλιά», η διπλανή παρέα δίνει ηλικιακά βραβεία, το πλήθος μπαίνει μέσα στα τραγούδια, κλέβει τις λέξεις και τις στέλνει δυνατά ψηλά, ο ράπερ το ξέρει και τους βοηθά, διακόπτει συχνά την ροή για να τους αφήσει ελεύθερο πεδίο, όλοι μαζί ξαναχτίζουν τα τραγούδια από την αρχή, σαν παράξενα ντουέτα, καθόλου εύκολο να γίνει αυτό σκέφτομαι, θέλει εμπιστοσύνη, έρωτα και να ‘χεις λιώσει χρόνια πάνω στη σκηνή. Ο παλιός είναι αλλιώς. Και ο κόσμος το επικροτεί. The end.
Δεύτερη μέρα λείπεις. Όχι εσύ, εγώ. Αυτό που αλλιώς τα υπολογίζεις και αλλιώς σου έρχονται. Είναι όμως ο «γείτονας» που στέλνει ανταποκρίσεις και σε παίρνει τηλέφωνο για να σου μεταδώσει το vibe. Και είναι και οι εικόνες που γλιστρούν μέσα στις οθόνες και σε κάνουν να αναρωτιέσαι αν η δεύτερη μέρα ήταν ακόμη πιο δυνατή. «Ήταν το ίδιο δυνατό» ακούω στην ανταπόκριση, «ίσως κύλισε πιο στρωτά, ο ρυθμός από stage σε stage δεν είχε μεγάλα σκαμπανεβάσματα».
«Να σου πω όμως κάτι;» Πες. «Αυτό που συνειδητοποίησα είναι πως κάτι έλειπε, ένας πιο αντιφασιστικός τόνος, λες και η πολιτική κάνει ένα βήμα πίσω για να βγει το συναίσθημα μπροστά, μια ανάγκη για αναγνώριση, ένα συνεχόμενο “τα κατάφερα” κόντρα στις αντιξοότητες, να στριμώχνεται ανάμεσα στις λέξεις». Θα ξεχώριζε κάποιον; Τους Θύτης X Sadomas και Zoro & Buzz; Τους Wang και Dani Gambino; Τους Λόγος Τιμής; Ή τους Γάλλους IAM; «Το κοινό», μου λέει. «Πιτσιρικάδες τίγκα στην ορμή και την όρεξη. Στη σωστή θέση πάντα!».
