Ουάου! Ίσως το γράψω πολλές φορές ακόμα, ουάου! Είναι το “ουάου” του «τι έγινε ρε παιδιά, από όλη τη συναυλία του Robbie Williams και όλα τα αστεία που έκανε, αυτό που κρατήσατε είναι ότι μας είπε κλέφτες επειδή αστειεύτηκε για το μπλουζάκι του;» και όχι το “ουάου” της έκπληκτης χαράς δυστυχώς.
Φεύγοντας από τη συναυλία το βράδυ του Σαββάτου, σκεφτόμουν να γράψω αυτό το review εντελώς διαφορετικά, να μιλήσω μόνο για τους ήρωες του καυτού ήλιου (Leon of Athens, Jonathan Jeremiah) που άνοιξαν την ημέρα, για τον Mika που είναι ακούραστος, στυλάτος και έτσι όπως ξεσήκωσε το κοινό, ξεκάθαρα θα έπρεπε να βγει πριν τον Robbie -και ας είναι πιο hot όνομα στο εξωτερικό αυτή τη στιγμή ο James Bay που τον ακολούθησε. Συμπαθέστατος ο Bay δεν λέω, αλλά δεν μπόρεσε να μας βάλει στο mood του οδοστρωτήρα Robbie. Και γενικά με τους γλυκανάλατους τροβαδούρους με την κιθάρα, προσωπικά λίγο βαριέμαι στα φεστιβάλ. Χρειάζονται το μικρό σκοτεινό κλαμπάκι τους, δεν μπορούν να αγγίξουν το ίδιο μέσα στη νταλάκα, εκτός αν είναι σε αγγλικό φεστιβάλ που ξέρουν όλοι τα τραγούδια απ’ έξω και δεν σταματούν το sing-a-long.
Η ατάκα του Robbie σίγουρα δεν ήταν το αρνητικό στοιχείο της βραδιάς. Αν θέλουμε να αντιδράσουμε για κάτι και να το αναφέρουμε για να διορθωθεί, ας αντιδράσουμε για τα νερά από κάποια χαλασμένα wc που κυλούσαν στο γρασίδι πάνω στον κόσμο που καθόταν κάτω, για τις ατελείωτες ουρές στα ταμεία με τις μάρκες και μετά στα μπαρ (ο κολλητός μου ξεκίνησε αυτό το ταξίδι πριν βγει στη σκηνή ο Bay και έφτασε πάλι πίσω σε εμάς όταν τελείωσε το σετ του, δηλαδή έκανε μία ώρα να πάρει μάρκες και μπύρες) και για το κλασικό θέμα που αποτρέπει πολύ κόσμο από το να πάει στη Μαλακάσα, την έλλειψη επαρκών πάρκινγκ. Α, και για το τραύμα που άφησε ο Mika σε ένα κοριτσάκι, όταν κατέβηκε στο κοινό, της πήρε το αρκουδάκι που κρατούσε και είπε σε όλους «Αν δεν τραγουδήσετε μαζί μου, δεν θα της δώσω πίσω το αρκουδάκι της». ΑΣΤΕΙΕΥΟΜΑΙ ΠΡΟΦΑΝΩΣ, όπως αστειεύτηκε και ο Mika, όπως αστειεύτηκε και ο Robbie για το μπλουζάκι του. Ελπίζω να μη δω τίτλο σε άρθρα «Ο Mika έκανε μπούλινγκ σε φαν του».
O Mika στις διαπραγματεύσεις για το αρκουδάκι
Πίσω στον Robbie λοιπόν που έγινε το talk of the weekend για όλους τους λάθους λόγους. Κάποια στιγμή της βραδιάς, κατέβηκε στο κάγκελο μπροστά από το κοινό και άρχισαν όλοι να αγγίζονται. Αυτός τους τραγουδούσε και έπιανε τα χέρια τους, εκείνοι τον γράπωναν όπως μπορούσαν. Συνηθισμένο σκηνικό. Ο Robbie όμως είναι ο τύπος (και αυτό το ξέρει όποιος τον έχει παρακολουθήσει έστω και λίγο) που κάνει πλάκα με όλα. Με το γνωστό από χρόνια βρετανικό, φλεγματικό χιούμορ, με το να σαρκάζει δηλαδή και να αυτοσαρκάζεται. Και το κάνει με το attitude του αντισυμβατικού τύπου που ξεπερνάει λίγο τις γραμμές, χωρίς ωστόσο ποτέ να έχει την πρόθεση να προσβάλλει, πολύ απλά γιατί κάνει πλάκα και αυτό φαίνεται από τον τρόπο που σέβεται ως καλλιτέχνης το κοινό του. Δεν κάνει ποτέ ξεπέτες, δίνει ολόκληρο το είναι του επάνω στη σκηνή, βρίσκει άτομα μέσα στο πλήθος και τους δίνει πρωταγωνιστικό ρόλο σε ολόκληρη τη συναυλία, ακόμα και στην καραντίνα του covid, κάθε βράδυ έκανε live και μας τραγουδούσε με YouTube καραόκε παραγγελιές μας, ακόμα και τραγούδια άλλων καλλιτεχνών. Βγάζει τη γλώσσα ο Robbie, είναι γεγονός, αλλά γι’ αυτό τον αγαπήσαμε εξαρχής. Γιατί, όπως επανέλαβε και ο ίδιος πολλές φορές μέσα στη βραδιά, he breaks the rules.
Αυτό λοιπόν φάνηκε από την αρχή της βραδιάς. Όταν βγήκε με τα ‘Hey Wow Yeah Yeah’ και ‘Let me entertain you’ και παρουσιάζοντας το συγκρότημα και τον εαυτό του, γύρισε τα οπίσθιά του στο κοινό και είπε “This is my band, this is my ass”. Ή αμέσως μετά που κάθισε κάτω λαχανιασμένος, με τη γλώσσα στο πάτωμα από τον χορό και φώναξε “I’m fuuuucked! I have long covid, it’s not my age you fuckers”! Όλοι γελάσαμε. Όπως γελάσαμε και όταν αναφέρθηκε στα χρόνια πριν τον γάμο του και τις κοπέλες που πέρασαν από τη ζωή του, λέγοντας “I’ve had my blondes, I’ve had my brunettes. There’s no blondes here”.
Οι συναυλίες της συγκεκριμένης τουρνέ είναι κάτι σαν κατάθεση βιογραφικού, αφού ανάμεσα από τα τραγούδια, διηγείται όλη την καριέρα του. Από το 1990 που έβγαλαν το πρώτο video clip με τους Take That, μέχρι σήμερα, που όπως παραδέχτηκε, είναι πιο ευτυχισμένος από ποτέ αφού είναι sober 14 χρόνια και πολύ ευτυχισμένος με τη γυναίκα του και τα 4 παιδιά τους. Αναφερόμενος στα χρόνια των Take That, δεν σταμάτησε να σχολιάζει την εμφάνισή τους με σαρκασμό. Όχι μόνο των άλλων αλλά και τη δική του. Γελούσαμε διαρκώς με κάθε του ατάκα.
Μέχρι που έφτασε η στιγμή με το περιβόητο σχόλιο για την Ελλάδα. Μετά τα γραπώματα από το πλήθος, άρχισε να λέει με ποιον τρόπο συνήθως τον αγγίζουν σε άλλες χώρες όταν κατεβαίνει στο κοινό. Στη μία χώρα «μου πιάνουν τον κώλο», είπε, σε άλλη τον πασπατεύουν παντού, στην Ελλάδα του τράβηξαν τα πετράδια από τη μπλούζα του. «Δεν ήθελαν να με αγγίξουν. Ήθελαν τα πετράδια. Θα τα πουλήσουν αύριο στο ebay. This is Greece».
Σε εκείνη τη φάση λοιπόν ήμασταν εμείς που γελάσαμε γιατί πιάσαμε το αστείο και κάποιοι που ξενέρωσαν. Ειλικρινά δεν ξέρω αν ευθύνεται το γεγονός ότι έχω ζήσει στην Αγγλία, έχω υπάρξει παντρεμένη με Άγγλο και έχω δει πολλές βρετανικές χιουμοριστικές σειρές και πολλά βρετανικά talk show, δεν θέλω να γίνω ελιτίστρια και αυτοαναφορική αλλά μπήκα αμέσως στο κλίμα του χιούμορ του. Ίσως ευθύνεται και το γεγονός ότι δεν θεωρώ ότι είμαστε ένας λαός που δεν κάνει ποτέ μαλακίες. Το αντίθετο μάλιστα, για να είμαι ειλικρινής. Κονιόρδοι είμαστε ακόμα και σε θέματα που δεν μας παίρνει. Βάζω και τον εαυτό μου μέσα. Και η λαμογιά είναι ένα από τα χαρακτηριστικά μας που πριν από πολλές δεκαετίες ήδη έγινε διάσημο εκτός συνόρων. Ακόμα και εμείς οι ίδιοι γελάμε με τη λαμογιά του λαού μας. Για να μην πω πόσο μας εκνευρίζει σε φάσεις. Και βάζω και κυβερνήσεις μέσα σε αυτό. Όχι ότι δεν είναι και οι Βρετανοί αλλά αυτοί και αν έχουν ακούσει σαρκαστικά σχόλια από το στόμα του Robbie. Έλα όμως που χτύπησε ευαίσθητο σημείο εθνικής υπερηφάνειας χωρίς να το ξέρει και τα πετράδια από τη μπλούζα του Robbie έγιναν οργή για τα μάρμαρα του Παρθενώνα που μας έκλεψαν οι Άγγλοι και δεν μας τα δίνουν πίσω και «θα μας πει αυτός κλέφτες εμάς, που μας έχουν κλέψει τα μάρμαρα;» και κάπως έτσι βρήκαν διάφορα sites τίτλο που κάνει κλικς και βγήκε το θέμα της Κυριακής με τίτλο «O Robbie Williams μάς είπε κλέφτες».
Και άρχισαν διάφοροι (που πιθανότατα δεν ήταν καν στη συναυλία και απλώς είχαν διαβάσει τα άρθρα) να του αφήνουν σχόλια στο Instagram μέχρι που βγήκε ο ίδιος να απολογηθεί για κάτι τόσο γελοίο (προσωπικά έπαθα ετεροντροπή) λέγοντας «It’s insane που πιστεύετε ότι το εννοούσα και δεν καταλάβατε ότι έκανα πλάκα». Και μετά ανέβασε και βίντεο στα stories του για να πει πόσο ευγνώμων είναι που βρίσκεται στην Ελλάδα, πόσο φιλόξενοι είμαστε και τι ωραίο δώρο του έκαναν εδώ για να μην τον πιάνει το κακό μάτι (κρατώντας ένα κομπολογάκι με ματάκι).
Ο Robbie τραγουδάει στη Ρία (ή Ρέα τελικά;) το She’s the one (Φωτό ©Αντιγόνη Πάντα-Χαρβά με κινητό).
Και είναι πραγματικά κρίμα γιατί ήταν μια πολύ όμορφη συναυλία, ίσως όχι όσο η πρώτη που ακούστηκε και το Me and my monkey με όλη την ορχήστρα και τις τρομπέτες και όχι μόνο “a capella” από τον ίδιο όπως έγινε το Σάββατο αλλά ήταν μία συναυλία που είχε πολλή συγκίνηση, χορό, φωνές από το πλήθος που τραγουδούσαν δυνατά μαζί του, αγκαλιές και πολύ, πάρα πολύ γέλιο. Τραβούσα διαρκώς βίντεο ανάμεσα από τα τραγούδια για να έχω τις αστείες ατάκες του.
Είχε διασκευές, όπως το Land of 1000 dances, το Could it be magic (που είχαν διασκευάσει με τους Take That) και τη μαγική στιγμή με το Don’t look back in anger των Oasis, είχε τον Dimitris από το κοινό που έκαναν διαρκώς μαζί διάλογο, τη Ρία (επίσης από το κοινό) που τη διάλεξε και της τραγούδησε το She’s the one και εκείνη έκλαψε στην αγκαλιά των φίλων της έχοντας το είδωλό της να της αφιερώνει ένα από τα πιο όμορφα τραγούδια του. Είχε το φεγγάρι που έβγαινε πίσω από το σκοτεινό βουνό, τις σερπαντίνες, τα λέιζερ που έκαναν παιχνίδια στα δέντρα… Είχε τόσες όμορφες και μαγικές στιγμές εκείνο το βράδυ και εμείς σταθήκαμε στα «κλεμμένα» πετράδια της μπλούζας του. Μήπως τελικά μας άξιζε να μας το πει στα σοβαρά και όχι ως χιούμορ;
