Μια κωμωδία για την πανδημία του κορωνοϊού, από την οποία σε καμία περίπτωση δεν έχουμε ξεμπερδέψει και που καθημερινά συνεχίζει να στοιχίζει ζωές, μπορεί να ακούγεται σαν κακόγουστη ιδέα, όμως οι αδερφές Μάλορι Έβερτον και Γουίτνεϊ Κολ μπορεί να βρήκαν το μυστικό για να πετύχει: τίποτα δεν είναι off limits όταν πρέπει να σώσεις τη γιαγιά σου. Στην πρώτη τους ταινία, Recovery, που έκανε πρεμιέρα πριν λίγες μέρες στο φετινό (ψηφιακό) κινηματογραφικό φεστιβάλ του SXSW, οι δύο κωμικοί με θητεία στις web series και τα σκετσάκια, υποδύονται τις ελαφρώς τρελούτσικες αλλά αγαπημένες αδερφές που κάνουν ένα επικίνδυνο road trip κατά μήκος των ΗΠΑ για να φτάσουν στον οίκο ευγηρίας όπου βρίσκεται η γιαγιά τους και να την απομακρύνουν από το ξέσπασμα του κορωνοϊού που έχει ξεκληρίσει σχεδόν όλους τους φιλοξενούμενους. Μπορεί να είναι αυθόρμητες, αλλά δεν είναι ανεύθυνες: η περιπέτειά τους διέπεται από αυστηρούς κανόνες (αυτο)προστασίας, κάτι που ίσχυε και πίσω από τις κάμερες για όσο χρόνο-ρεκόρ διήρκεσαν τα γυρίσματα (η Έβερτον συν-σκηνοθέτησε την ταινία μαζί με το μόνιμο συνεργάτη της, Στίβεν Μικ).
Το Recovery είναι μια από αυτές τις ταινίες που τόλμησαν να πραγματοποιηθούν εν μέσω τεράστιου ρίσκου το περασμένο καλοκαίρι, όταν η πανδημία θέριζε ασταμάτητα την Αμερική. Τα νέα αποδείχθηκαν καλά σε όλα τα μέτωπα: όχι μόνο δεν αρρώστησε κανένας συντελεστής, αλλά η ταινία έκανε τα αποκαλυπτήριά της στο SXSW ως relatable, ενίοτε ξεκαρδιστικό διάλειμμα από το τέλμα της καθημερινότητας. Οι τρεις δημιουργοί του μας μίλησαν μετά την πρεμιέρα του Recovery για την τιτάνια προσπάθειά τους, τις λεπτομέρειες ενός COVID-free πλατώ και τα πολύτιμα μαθήματα από όλη αυτή την οδύσσεια.
Υπάρχουν πράγματα που αφήσατε έξω από την ταινία γιατί δεν θεωρούσατε ότι ήταν σωστό να τα διακωμωδήσετε;
ΓΠ: Δεν νομίζω ότι τα γράψαμε καν. Ξέραμε ότι δεν θέλαμε καθόλου να ασχοληθούμε με την πολιτική διάσταση του θέματος, γιατί όλοι θέλουμε, νομίζω, να πάρουμε μια ανάσα από όλο αυτό. Κυρίως δεν ήμασταν σίγουροι για το αν θα είχαν αρρωστήσει όλοι με κορωνοϊό μέχρι να κυκλοφορήσει η ταινία.
ΜΕ: Αναρωτιόμασταν κι εμείς τον Ιούνιο που το γυρίζαμε για το τι θα ήταν αποδεκτό να αστειευτείς και για τι όχι, προσπαθήσαμε να διατηρήσουμε μια ελαφρότητα και να επικεντρωθούμε στην αγάπη.
ΣΜ: Η Γουίτνεϊ και η Μάλορι αυτοσχεδίασαν τις περισσότερες σκηνές κατά τη διάρκεια της συγγραφής του σεναρίου, έτσι ώστε οι διάλογοι να μοιάζουν όσο πιο αυθεντικοί γίνεται. Η μόνη πραγματικά απροβάριστη σκηνή ήταν το παιχνίδι Dealbreaker στο αυτοκίνητο.
Πώς γυρίσατε τις σκηνές με πλήθος, όπως η αρχική σκηνή του πάρι; Ανησυχήσατε καθόλου;
ΓΠ: Όταν αρχίσαμε τα γυρίσματα, ήταν ακόμα πολύ δύσκολο να κάνεις τεστ εκτός αν είχες συμπτώματα. Εμείς θερμομετρούσαμε κάποιους φίλους μας από τα κυκλώματα της κωμωδίας, φροντίζαμε να τηρούνται οι αποστάσεις ανάμεσα στις λήψεις, και στη συνέχεια να έχουμε μια τρελή ενέργεια του στυλ “1, 2, 3 ΒΓΑΛΤΕ ΟΛΟΙ ΤΙΣ ΜΑΣΚΕΣ ΣΑΣ” όταν η κάμερα άρχισε να γυρίζει. Προσωπικά, ήμουν πολύ αγχωμένη στα γυρίσματα, αλλά ευτυχώς οι περισσότεροι από τους συντελεστές βρίσκονταν ο ένας στην κοινωνική φούσκα του άλλου οπότε κανείς δεν αρρώστησε στη δουλειά.
ΣΜ: Αρκετοί φίλοι μας δούλευαν ταυτόχρονα σε πολύ μεγαλύτερες παραγωγές από τη δική μας και μπορούσαν πολύ πιο εύκολα να κάνουν τεστ, οπότε βασιστήκαμε σε αυτές σε ό,τι είχε σχέση με COVID πρωτόκολλα.
Σας ανησύχησε καθόλου το γεγονός ότι μπορεί η εξέλιξη των πραγμάτων να είναι τέτοια που θα έκανε την ταινία να είναι τελικά εκτός τόπου και χρόνου; Χρειάστηκε να αλλάξετε κάτι στο μοντάζ;
ΜΕ: Ναι! Γυρίσαμε την ταινία απίστευτα γρήγορα ακριβώς γι’αυτό το λόγο. Είχαμε την ιδέα και νιώθαμε καλά γι’αυτή, αλλά σκεφτόμασταν ότι αν είναι να την πραγματοποιήσουμε, πρέπει να δράσουμε αμέσως. Γράψαμε το σενάριο σε 2 εβδομάδες, η προετοιμασία πήρε άλλες 2, το γυρίσαμε σε 2 εβδομάδες και είχαμε έτοιμο το πρώτο cut σε 2 εβδομάδες. Ήταν πολύ σκληρή διαδικασία.
Αποκομίσατε κάτι πρωτοφανές για εσάς από όλη αυτή την εμπειρία, που δεν θα μπορούσε να σας είχε διδάξει οτιδήποτε άλλο έχετε κάνει στο παρελθόν;
ΣΜ: Τα τελευταία 2 χρόνια ήμασταν τρομερά φτωχοί, οπότε όλο αυτό απέδειξε κυρίως πόσο διασκεδαστική μπορεί να γίνει η όλη διαδικασία, άσχετα από τα διαθέσιμα μέσα. Επίσης, η προσαρμοστικότητα μπορεί να κρύψει ή να αποπροσανατολίσει από μια πλειάδα λαθών και “αμαρτιών”.
ΜΕ: Μου δίδαξε ότι δεν θέλω να ξανακάνω ποτέ κάτι τόσο βιαστικά. Αλλά ήταν και τρομερό μάθημα στο να μην σκέφτεσαι τα πράγματα υπερβολικά. Έπρεπε να εμπιστευτούμε το ένστικτό μας και να συνεχίσουμε να κινούμαστε χωρίς να κοιτάμε πίσω και ελπίζω αυτή η ενέργεια να διοχετευτεί και στις μελλοντικές δουλειές μου. Νομίζω ότι θα γίνω πολύ πιο παραγωγική με αυτό τον τρόπο.
ΓΠ: Για μένα, το δίδαγμα ήταν: αν θες να κάνεις κάτι, πήγαινε και κάντο. Πέρασα τόσο χρόνο κρατώντας τον εαυτό μου πίσω, αναρωτιόμουν ποιος θα χρηματοδοτήσει τα σενάριά μου, ποιος θα σκηνοθετήσει, ποιος θα με βοηθήσει. Όταν η Μαλ κι εγώ αποφασίσαμε ότι δεν θα δεχτούμε πια αρνητική απάντηση και απλώς καθίσαμε και κάναμε την ταινία, οι ευκαιρίες άρχισαν να παρουσιάζονται μόνες τους. Οι άνθρωποι δείχνουν ενδιαφέρον για πράγματα τα οποία έχουν ήδη ξεκινήσει.
Το Recovery έχει και θαυμάσιο soundtrack, το οποίο μπορείτε να ακούσετε εδώ:
