Το προαύλιο της Πειραιώς 260, το βράδυ της περασμένης Πέμπτης, γέμισε ξανά. Με εξέδρες, με παιδικές γωνιές, με τραπεζάκια, με κόσμο. «Συνήθεις ύποπτοι» του Φεστιβάλ οι περισσότεροι την πρώτη μέρα -δημοσιογράφοι, καλλιτέχνες, αλλά και σταθεροί θεατές. Σαν ετήσιο reunion ήταν το κλίμα, με ευχές για «καλό καλοκαίρι» και «καλό Φεστιβάλ». Υπήρχαν και κάποιες σκόρπιες προεκλογικές συζητήσεις, αλλά δεν ήταν αυτές που έδιναν τον τόνο.
Ηταν μια βραδιά έναρξης με μεζέδες, ποτά και γλυκά, με ευχαριστήρια -και μαζί αποχαιρετιστήρια- ομιλία του καλλιτεχνικού διευθυντή Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου· στον αύλιο χώρο της Πειραιώς 260 είχαν στηθεί και τα τραπεζάκια, ο τόπος συνάντησης πριν και μετά τις παραστάσεις.
Σε μια πλευρά της αυλής είχε ήδη στηθεί η εγκατάσταση του Μαρκ Χατζηπατέρα για τα παιδιά που συνοδεύουν τους φιλότεχνους γονείς τους. Μια εγκατάσταση-παιχνίδι που έχει τίτλο Building Hope, που είναι ένα διαδραστικό έργο τέχνης και ταυτόχρονα παιχνίδι (θα μείνει στην Πειραιώς 260 μέχρι τις 30 Ιουνίου). Εργα παιδιών κι εκείνα που έχουν στηθεί στην αίθουσα Β της Πειραιώς 260. Εργα από χαρτί, εμπνευσμένα από το χώρο του θεάτρου που δημιουργήθηκαν από παιδιά 5-14 χρόνων στα εκπαιδευτικά εργαστήρια του Μουσείου Ελληνικής Παιδικής Τέχνης. Εργα με παιδική φαντασία και τρυφερότητα. Μέχρι 17 Ιουλίου.
Μια βίντεο-εγκατάσταση της Νοτιοαφρικανής Κάντις Μπράιτς με τίτλο Love Story, που διευρευνά τους μηχανισμούς της ταύτισης και της ενσυναίσθησης σε αντιπαραβολή με μαρτυρίες προσφύγων φιλοξενείται ήδη στον Χώρο Α (μέχρι 30 Ιουνίου, από τις 7μ.μ. μέχρι τα μεσάνυχτα), και δύο θεατρικές παραστάσεις περίμεναν τους θεατές της πρώτης μέρας.
Παρακολούθησα τη μία από τις δύο, εκείνην της ακατάτακτης Ισπανίδας Ανχέλικα Λίντελ με τίτλο «Γένεσις 6, 6-7». Και ευτυχώς που είχαμε όλοι καλή διάθεση που δεν κατάφερε να ανατρέψει η παράσταση που είδαμε. Παράσταση-περφόρμανς κυρίως, μια αλλόκοτη συνδεση της Παλαιάς Διαθήκης με την ιστορία της Μήδειας, με τις αναζητήσεις της σκηνοθέτιδας για τον κόσμο, αναζητήσεις που παραήταν κρυπτικές για να αγγίξουν τους θεατές. Και είχαν και μια σκηνική γλώσσα που δύσκολα κερδίζει ακόμα και τους πιο μυημένους θεατές. Γι’ αυτό και υπήρχαν αρκετές αποχωρήσεις, από τα πρώτα λεπτά της παράστασης. Μόνο αποσπασματικά μπορούσε κανείς να διακρίνει ψήγματα του προβληματισμού της Λίντελ και σίγουρα φαινόταν ολοκάθαρα, σε κάθε στιγμή της παράστασης, η προκλητική γλώσσα που έχει έτσι κι αλλιώς επιλέξει για να εκφράζεται στη σκηνή.
GENESIS 6, 6-7 της Ανχέλικα Λίντελ
Η πρώτη ελληνική παράσταση που είδα στο φετινό Φεστιβάλ ήταν ο «Χρύσιππος» του Δημήτρη Δημητριάδη σε σκηνοθεσία Θάνου Σαμαρά, ο οποίος υπέγραψε (εκτός από τη σκηνοθεσία), την κίνηση, τα εντυπωσιακά σκηνικά, τα κοστούμια, τους φωτισμούς, τον ήχο και τα animation. Και είχε στη διάθεσή του εξαιρετικούς ηθοποιούς που υπηρέτησαν απόλυτα την οπτική του, με πρώτη και ξεχωριστή τη Ράνια Οικονομίδου, αλλά και όλους τους υπολοιπους: Νίκο Καραθάνο (που αυτή τη φορά έπαιζε κυρίως με τη χαρακτηριστική φωνή του), Αγγελική Στελλάτου, Γιάννη Σιαμσιάρη, Σοφία Κόκκαλη, Θανάση Δόβρη, Νικόλα Μίχα, Μιχαήλ Ταμπακάκη. Αλλά και ο μεγάλος λούτρινος υπερφυσικός Χρύσιππος, που είχε καθοριστικό «ρόλο».
Με έμφαση στη κτητική, υπερπροστατευτική και αιμομικτική σχέση μητέρας-γιου, στο άγχος της απόρριψης, στη βία που γεννά η απόρριψη, στην εξάρτηση από το αντικείμενο του πόθου, ο Θάνος Σαμαράς χειρίστηκε αυτό το πολύ ιδιαίτερο (και τόσο επαναλαμβανόμενο στα κείμενά του) σύμπαν του Δημήτρη Δημητριάδη και έστησε μια παράσταση με άποψη, συνέπεια και χιούμορ, παρά τις μικρές κοιλιές που έκανε σε κάποια σημεία, κυρίως λόγω της δομής του κειμένου. Εδωσε βαρύτητα στην εικαστική όψη της παράστασης, αλλά χωρίς να απομακρύνεται από τη θεατρικότητα. Η συνομιλία της παράστασης με το animation μέσω του οποίου εικονοποιήθηκαν οι ερωτικές συνευρέσεις ήταν εύστοχη.
Αυτή την εβδομάδα ξεκινούν και οι εκδηλώσεις που εντάσσονται στην ενότητα «Ανοιγμα στην πόλη», ενώ την Τετάρτη 5 Ιουνίου ανοίγει και το Ηρώδειο, εθιμικά με την Εθνική Λυρική Σκηνή και τη «Νόρμα» του Μπελίνι.
