Γιατί το βουκολικό δράμα του Σπυρίδωνα Περεσιάδη του 1893 για τον πρωτόπλαστο, über αγνό έρωτα, μια από τις καλύτερες στιγμές του ελληνικού θεάτρου την τελευταία δεκαετία, αξίζει να το παρακολουθήσει κάποιος περισσότερες από μία φορές. Όπως και γιατί η στιγμή που το σύνολο του καστ των ηθοποιών στημένοι ωσάν μια ρεμπέτικη κομπανία τραγουδούν «…αγάπη είναι η μοναξιά που πρέπει στον καθένα, αγάπη είναι να κοιτάς την πόρτα ολοένα, αγάπη είναι να μιλάς στα φύλλα και στα δέντρα, στις πέτρες, στα τριαντάφυλλα, στους τοίχους, στα ταβάνια…» σε κάνει να ανατριχιάσεις θέλοντας και μη. Οι παραστάσεις ξεκινούν στις 20 Οκτωβρίου.
Στο Εθνικό αναμένουμε επίσης, μεταξύ πολλών άλλων παραγωγών, τον Περιποιητή φυτών του Παύλου Μάτεσι, σε σκηνοθεσία του Έκτορα Λυγίζου που η ταινία του Το Αγόρι Τρώει το Φαγητό του Πουλιού σάρωσε τα διεθνή κινηματογραφικά βραβεία -και δικαίως μάλλον θα αποτελέσει την ελληνική υποψηφιότητα για Όσκαρ ξενόγλωσσης ταινίας- και ο οποίος καταπιάνεται για πρώτη φορά με νέο ελληνικό έργο. Από τις 16 Οκτωβρίου.
Για το ρεσιτάλ ερμηνείας της Κόρας Καρβούνη στον ομώνυμο ρόλο που αρνείται να πεθάνει και να δεχτεί την απώλεια των αγαπημένων της, ξεδιπλώνοντας με αριστουργηματικό τρόπο την ευαίσθητη παλέτα αυτού του ιδιαίτερου, γλυκόξινου συναισθήματος που ονομάζεται χαρμολύπη. Συνοδοιπόρος στο ταξίδι της ο εξίσου εξαιρετικός «Ορφέας» του Λαέρτη Μαλκότση. Παραστάσεις από τις 16 Οκτωβρίου.
Στο ίδιο θέατρο από το Δεκέμβριο αναμένουμε τις Παραλλαγές Θανάτου του πολυμεταφρασμένου νορβηγού συγγραφέα Γιον Φόσσε ή αλλιώς του Νο 83 της χρυσής λίστας με τις «εκατό εν ζωή διάνοιες» της Daily Telegraph ή του «Μπέκετ του 21ου αιώνα» σύμφωνα με τη γαλλική Le Monde, σε σκηνοθεσία του Γιάννη Χουβαρδά και με τη συμμετοχή πρωτοκλασάτων ηθοποιών: Νίκος Καραθάνος, Χρήστος Λούλης, Μαρία Πρωτόπαπα, Γιάννος Περλέγκας, Άλκηστις Πουλοπούλου και Λυδία Φωτοπούλου.
Αστερισμοί, στο Θέατρο του Νέου Κόσμου σε σκηνοθεσία του Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου.
Πρώτον, γιατί παρουσιάζει τα πιθανά ενδεχόμενα στη εξέλιξη της σχέσης δύο νέων με τη θαυματουργή βοήθεια των νόμων της κβαντικής φυσικής, όπου οι δύο πρωταγωνιστές ζουν τις ίδιες σεκάνς σε διαφορετικά παράλληλα σύμπαντα και με αλλιώτικες καταλήξεις. Δεύτερον, γιατί τους πρωταγωνιστικούς ρόλους κρατούν η Στεφανία Γουλιώτη και ο Μάκης Παπαδημητρόπουλος οι οποίοι είναι by default ταλαντούχοι. Το έργο του βρετανού συγγραφέα Νικ Πέιν προκάλεσε αίσθηση για το ιδιαίτερο χιούμορ του όταν ανέβηκε για πρώτη φορά στο Royal Court του Λονδίνου. Πολλοί θα κάνουν αναγωγές στο κινηματογραφικό και χιπστερ-όφιλο «500 Days of Summer» του Mαρκ Γουέμπ, ενώ άπαντες θα ταυτιστούν, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, στη «διαγαλαξιακή» καθημερινότητα της Μαριάν και του Ρόλαντ από τη στιγμή που εμπλέκονται στο καθημερινό παιχνίδι που ονομάζεται «επικείμενη αλληλόδραση με το υποθετικό έτερο ήμισυ». Οι παραστάσεις ξεκινούν στις 20 Νοεμβρίου.
Γιατί θεωρείται το μιούζικαλ των μιούζικαλ με την ερμηνευτική σφραγίδα της Λάιζα Μινέλλι και το επικό στάτους των οκτώ βραβείων Όσκαρ στα 70s. Στην ελληνική εκδοχή του η ποπ υπερ-παραγωγή που ετοιμάζει ο πολυσχιδής χορογράφος και σκηνοθέτης στην αθηναϊκή αίθουσα Αλεξάνδρα Τριάντη – βερολινέζικο Kit Kat Klub, σαρώνει στα καλλιτεχνικά πηγαδάκια εντός και εκτός των social media και όλοι αναμένουμε το ερμηνευτικό δίπολο της Μαρίας Ναυπλιώτου και του Γιώργου Νανούρη στην ερωτική σχέση της περφόρμερ Σάλλυ Μπόουλς με το συγγραφέα Κλίφορντ Μπράντσο, τον Δημήτρη Λιγνάδη στο ρόλο του Κομπέρ, όπως και τη δυναμική επανεμφάνιση στο θεατρικό σανίδι της Τάνιας Τσανακλίδου ως Φροϊλάιν Σνάιντερ, υπό την ενορχήστρωση και τη μουσική διδασκαλία του ταλαντούχου Δημοσθένη Γρίβα (συνεργάτη του Κωνσταντίνου Ρήγου από την εποχή της επικής Οκτάνα) σε στίχους του, επίσης ταλαντούχου, Νίκου Μωραΐτη. Από τις 4 Οκτωβρίου.
Ο Πουπουλένιος, σε σκηνοθεσία του Κωνσταντίνου Μαρκουλάκη στο Θέατρο Αθηνών.
Γιατί ο Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης είναι κομμένος και ραμμένος για το ρόλο του συγγραφέα Χατούριαν Χατούριαν, του οποίου οι εξωφρενικές ιστορίες έχουν καταπληκτικές ομοιότητες με μια σειρά φόνων νεαρών παιδιών σε ένα απόλυτα ολοκληρωτικό, αστυνομούμενο καθεστώς. Στη μαύρη κωμωδία του αγαπημένου στο ελληνικό κοινό ιρλανδού συγγραφέα Μάρτιν ΜακΝτόνα, η οποία το 2004 τιμήθηκε με το βραβείο Ολίβιε για το καλύτερο νέο θεατρικό έργο, συνυπολογίστε τους Νίκο Κουρή και Οδυσσέα Παπασπηλιόπουλο στο ρόλο των άτεγκτων ανακριτών Τουπόλσκι και Άριελ και φυσικά τον Γιώργο Πυρπασόπουλο ως τον αδερφό του Κατούριαν, Μίκαλ, και πηγή έμπνευσης των ιστοριών του που θα ζήλευε και ο Τιμ Μπάρτον. Από τις 10 Οκτωβρίου.
Γιατί ο Δημήτρης Καταλειφός στεγάζει τα προσωπικά καλλιτεχνικά όνειρά του στο νέο καλλιτεχνικό σπίτι του, το Θέατρο Εμπορικόν, επαναλαμβάνοντας το βραβευμένο με Πούλιτζερ έργο του Μάμετ που ανατέμνει με ψυχοδραματικό τρόπο τις σχέσεις εξουσίας ανάμεσα σε έναν καθηγητή και τη μαθήτριά του, έχοντας τη Λουκία Μιχαλοπούλου στο πλευρό του, όπως και την επιτυχία της περυσινής σεζόν.
Στα μέσα Δεκεμβρίου ακολουθούν με τον ίδιο Η Εκδοχή του Μπράουνινγκ του Τέρενς Ράτινγκαν, ο προσωπικός απολογισμός της εικοσάχρονης καριέρας του «αντιπαθητικού» καθηγητή φιλολογίας Άντριου Κρόκερ-Χάρις με ενδοφλέβιες παραπομπές στον Αγαμέμνονα του Αισχύλου και Η συλλογή του Χάρολντ Πίντερ, πάλι σε σκηνοθεσία της Ελένης Σκότη. Μάλιστα, στο τελευταίο έργο -το οποίο στα ελληνικά είναι γνωστό και ως Επίδειξη μόδας- ο καταξιωμένος ηθοποιός πλαισιώνεται από τον Χάρη Φραγκούλη, παλαιό του γνώριμο από τον Επιστάτη του βρετανού συγγραφέα στον οποίο είχαν συμπρωταγωνιστήσει πριν από δύο χρόνια στο Απλό Θέατρο. Η Ολεάννα ξεκινά παραστάσεις στις 23 Οκτωβρίου.
Αφιέρωμα στον Δημήτρη Δημητριάδη, Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών Ιδρύματος Ωνάση.
Γιατί είναι εκ προοιμίου ένας από τους σημαντικότερους έλληνες θεατρικούς συγγραφείς και γιατί η Στέγη οργανώνει ένα αξιόλογο tribute στον ίδιο παρουσιάζοντας στο ευρύ κοινό λιγότερο γνωστά έργα του με τη σύμπραξη σημαντικών σκηνοθετών που δραστηριοποιούνται εκτός και εντός των ελληνικών συνόρων, όπως και των σημαντικότερων πρωταγωνιστών του ελληνικού ρεπερτορίου.
Αναλυτικότερα, ο Δημήτρης Καραντζάς σκηνοθετεί το έργο Ο κυκλισμός του τετραγώνου, ενώ με τη μορφή αναλογίου παρουσιάζονται τρία ακόμη έργα του «ποθιορκητή» συγγραφέα. Η Εκκένωση σε σκηνοθεσία του καταξιωμένου Γιάννη Κόκκου που το καλοκαίρι μας έδωσε έναν εξαιρετικό βαγκνερικό Ιπτάμενο Ολλανδό στο Ηρώδειο με την Εθνική Λυρική Σκηνή, ο Φαέθων από την ομάδα Vasistas και το Άγγιγμα του βυθού σε σκηνοθεσία Έλλης Παπακωνσταντίνου. Για όσους έχουν πραγματικό πόθο για το θέατρο η λέξη κλειδί για την επερχόμενη συνεύρεση με τα έργα του συγγραφέα είναι «ποθάλωση». Aπό τις 15 έως τις 27 Οκτωβρίου.
Στην ταράτσα του Γαλλικού Ινστιτούτου, η αστική χορογραφία των Vasistas με αφορμή το έργο του Ευγένιου Ιονέσκο Παιχνίδια σφαγής εστιάζει στην κατάρρευση «μιας εποχής, μιας γενιάς, ενός οικονομικού συστήματος, ενός ζώντος οργανισμού», όπου οι άνθρωποι καλούνται να επιζήσουν και να αντέξουν το κενό με φόντο το αθηναϊκό skyline όπως και με τη συλλογική μνήμη της κρίσης που βρίσκει ένα λαό σε πτώση αλά domino: o ένας παρασέρνει τον άλλο. Οι παραστάσεις έχουν προγραμματιστεί από τις 23 έως τις 27 Σεπτεμβρίου.
Επίσης, η ομάδα συν-δημιουργεί μαζί με τους Σλοβένους Via Negativa και την ομάδα του BIOS το This!, μια περφόρμανς που χρησιμοποιεί υπολογιστές, κινητά τηλέφωνα και κάμερες ως προεκτάσεις των αισθήσεων και των σκέψεων σε ένα live σουρεαλιστικό διάλογο μεταξύ αγνώστων σε κοινό χρόνο και η οποία θα παρουσιαστεί τον Οκτώβριο στο κτίριο των Via Negativa, στη Λουμπλιάνα της Σλοβενίας και στη συνέχεια «εντός συνόρων» στο Bios. Τέλος, τους Vasistas θα τους συναντήσετε και στο αφιέρωμα στο Δημήτρη Δημητριάδη στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών.
Για τη λιτή, έντιμη και φρέσκια προσέγγιση -τόση μοντερνιτέ, όση είναι απαραίτητη- «στο σκηνικό ντουέτο» του τραγικού κειμένου του Ευριπίδη που ξεπλένει την αρχαιο-λαγνεία ανάλογων εγχειρημάτων με ουσιαστική καινοτομία. Η συγκεκριμένη απόπειρα από την εταιρεία θεάτρου ΣΥΝ ΔΡόΜοΣ, είχε συγκεντρώσει τα βλέμματα από την εποχή που παιζόταν ως work in progress στη σκηνή του Beton 7, όπως και στη μετεξέλιξή της -για τέσσερις μόνο παραστάσεις- στη σκηνή του 104, ενώ τη φετινή σεζόν επανέρχεται δριμύτερη τον Οκτώβριο στο Bios συνεχίζοντας το ταξίδι της στη ρίζα του κακού της παιδοκτονίας. Παραστάσεις από τον Οκτώβριο έως το Δεκέμβριο.
Γιατί το ανέβασμά της το καλοκαίρι στα Δημοτικά Σφαγεία της πόλης αγκαλιάστηκε από τους θεατρόφιλους αποκτώντας cult διαστάσεις. Η ιδιαίτερη αισθητική της ομάδας bijoux de kant μεταγράφει το πάσχον σώμα της διάσημης κινηματογραφικής περσόνας των 50s που ταυτίστηκε με το πρόσωπο της Μελίνας Μερκούρη σε ένα αιμάτινο πάλκο διάχυτο με συμβολισμούς και σε ένα παιχνίδι χαμένου ερωτισμού, μνήμης και επιθυμίας. Από τις 19 έως τις 29 Σεπτεμβρίου, για οκτώ μόνο παραστάσεις. Επόμενο χειμερινό project της ομάδας στον ίδιο χώρο το ανέκδοτο έργο του Δημήτρη Δημητριάδη Πολιτισμός: μία κοσμική τραγωδία.
Γιατί στο έργο του Βαγγέλη Χατζηγιαννίδη με την άυλη διάσταση ένεκα τίτλου, δύο από τις καλύτερες ελληνίδες ηθοποιούς, η Ρένη Πιτακή και η Ράνια Οικονομίδου ξεδιπλώνουν επί σκηνής τη βιογραφία μιας παράδοξης οικογένειας όπου τα λόγια που ανταλλάσουν μεταξύ τους δεν στέκονται «στον αέρα», αλλά λειτουργούν ως όπλα αναμέτρησης στο πλαίσιο της διεκδίκησης ανάμεσα σε δύο αδερφές -την Έντα και τη Νόρα- όπου οι ανατροπές και οι συναισθηματικές μεταπτώσεις είναι συνεχείς. Η πρεμιέρα προγραμματίζεται το δεύτερο δεκαήμερο του Οκτωβρίου.
Γιατί ο Άρης Σερβετάλης μπορεί να ενσαρκώσει ιδανικά τον απόλυτα διαταραγμένο ήρωα του μυθιστορήματος του Άντονι Μπούργκες που αποθέωσε φιλμικά ο Κιούμπρικ μπαλαντζάροντας με εκκεντρικότητα ανάμεσα στο καλό και το κακό, τη νομιμότητα και την παραβατικότητα. Οι παραστάσεις ξεκινούν στο τέλος Οκτωβρίου.
Γιατί οι promo-μικρού μήκους ταινίες του Άγγελου Φραντζή και του Νίκου Πάστρα σχετικά με την παράσταση μάς προδιαθέτουν υπέρ το δέον θετικά (κλικάρετε για να τα δείτε στη διεύθυνση www.greydays.gr/el). Μια σκηνική σύνθεση των Ευτυχισμένων ημερών του Μπέκετ, του επικού ντοκιμαντέρ Grey Gardens των αδερφών Άλμπερτ και Ντέιβιντ Μέιζελς αναφορικά με την πραγματική ιστορία της Ίντιθ Mπουβιέ Mπιλ και της κόρης της, Ίντι, θείας και πρώτης ξαδέλφης της διάσημης Tζάκι Kένεντι-Ωνάση, όπως και των προσωπικών βιωμάτων των εννέα γυναικών (και ενός άντρα) που συμμετέχουν στην παράσταση και είναι εγκιβωτισμένες στην ακινησία και τον ιδρυματισμό μιας ερειπωμένης έπαυλης. Από τις 4 Νοεμβρίου.
