O Δημήτρης Ιωάννου γεννήθηκε στην Αθήνα το 1976. Σπούδασε ζωγραφική στην ΑΣΚΤ Αθήνας και New Forms στο πρόγραμμα MFA του Pratt Institute της Νέας Υόρκης. Συμμετείχε σε πρόγραμμα residency στο Μπέργκεν της Νορβηγίας, ενώ έχει παρουσιάσει την δουλειά του σε ατομικές και ομαδικές εκθέσεις σε Ελλάδα και Νορβηγία.
Ποια ιδέα υπάρχει πίσω από το έργο σου; Τα τελευταία χρόνια δουλεύω κυρίως με την έννοια της συλλογής και ιδίως με την διαδικασία δημιουργίας της. Η συλλογή μπορεί να είναι για παράδειγμα η συλλογή των συσκευασιών αποστολής δίσκων βινυλίου που αποτελούν το απομεινάρι, το ίχνος της άυλης διαδικασίας απόκτησης των δίσκων μέσω ebay και internet γενικότερα (‘You got A good one!’, 2008). Μπορεί να είναι επίσης μια συλλογή 14 χρόνων με ταινίες ελέγχου ποιότητας προϊόντων (μοιάζουν με μικροσκοπικά μηχανοποιημένα αφηρημένα ζωγραφικά έργα) όπως στην τελευταία μου ατομική το περασμένο καλοκαίρι (‘CMYK Series: Η Συλλογή, 1999-2013’, 2013). Το υλικό αυτής της συλλογής προέρχεται από το υπαρκτό σύστημα παραγωγής-διανομής-κατανάλωσης προϊόντων και έχει αναφορές στην σχέση Προτύπου-Σειρειακού. Ή ακόμα μπορεί να είναι η συλλογή λιθογραφιών του πατέρα μου, τις οποίες συνέλλεγε εδώ και 40 χρόνια περίπου, και είναι το έργο που δείχνω τώρα στην ομαδική έκθεση “Contemporary Treasures” στο Κέντρο Σύγχρονης Τέχνης Ιλεάνα Τούντα. Οι λιθογραφίες είναι αμπαλαρισμένες για να δίνεται η αίσθηση πως είναι in transit. Τα θέματα τους είναι κλασικά θέματα δυτικής ζωγραφικής, τοπία, πορτραίτα βασιλιάδων και γυμνά. Το κίτρινο φόντο λειτουργεί ως αναφορά στα ενεχυροδανειστήρια που έχουν γεμίσει την Αθήνα.
Ποια είναι τα μέσα που χρησιμοποιείς στη δουλειά σου. Δεν με ενδιαφέρουν οι εκφραστικές δυνατότητες κάποιου μέσου. Χρησιμοποιώ ότι χρειάζεται για να είναι καθαρό το έργο έχοντας επίγνωση του -κατά Krauss- medium specificity. Έχω δουλέψει με διαδραστικές φωτο-εγκαταστάσεις με σένσορες, με τυπώματα Lambda, με οικειοποίηση readymade εικόνων και αντικειμένων χρησιμοποιώντας τα σε εγκαταστάσεις.
Ποια εποχή της ιστορίας της τέχνης αποτελεί σημείο αναφοράς για σένα; Εποχή συγκεκριμένα δεν υπάρχει, καλύτερα να αναφερθώ σε καλλιτέχνες ή έργα. Kandinsky (η πρώτη χρωματική θεωρία που διάβασα), Duchamp, Yves Klein (στα πρώτα χρόνια φοίτησης στην ΑΣΚΤ έκανα μονοχρωματική ζωγραφική, μετά είδα τα έργα του… είπα καιρός να προχωρήσω), Ellsworth Kelly, το Atlas του Gerhard Richter, James Turrell (μέσω του οποίου ήρθα σε επαφή με τα κείμενα του Maurice Merleau Ponty), Cildo Meireles (εκπληκτικός εννοιολογικός καλλιτέχνης, πολύ πιο ‘πλούσιος’ από τους βορειοαμερικάνους σύγχρονους του), το «Μουσείο» του Marcel Broodthaers (Museum of Modern Art, Eagles Department), Jim Isermann, Verner Panton.
Παραστατική τέχνη, αφαίρεση, εννοιολογική τέχνη, οικειοποίηση, αρχείο, κτλ. Με ποιο εικαστικό ρεύμα ταυτίζεσαι, με ποιο όχι; Οι κατηγοριοποιήσεις αφορούν περισσότερο τους ιστορικούς απ’ ότι τους καλλιτέχνες, σίγουρα δεν με ενδιαφέρει η ένταξη ή η ταύτιση με κάποιο ρεύμα. Κατά καιρούς έχω δουλέψει με την αφαίρεση και σε έργα που φαινομενικά δεν έχουν σχέση με κλασική αφαίρεση έχω αναφορές εκεί. Κατά βάση όλα μου τα έργα είναι εννοιολογικά, το αρχείο δεν με ενδιαφέρει ιδιαιτέρως, πιο πολύ με ενδιαφέρει η συλλογή. Τέλος η οικειοποίηση είναι σημαντικό στοιχείο στην δουλειά μου. Για τώρα τουλάχιστον. To be continued…
Ποιος είναι ο σκοπός της τέχνης; Για μένα αποτελεί ένα όχημα έρευνας σε ότι με αφορά. Δεν θα όριζα όμως κάποιο σκοπό στην τέχνη αλλά ίσως επιθυμία ή ανάγκη -για τον καλλιτέχνη τουλάχιστον.
Δουλειά του μπορείτε να δείτε και στο dimitrisioannou.net
