Explosions in the Sky: «Υπάρχουν και χειρότερα πράγματα από το να σε χαρακτηρίσει κανείς post-rock»

Ο Mark Smith των Explosions In The Sky είναι ευφυής άνθρωπος – σχεδόν όσο κι ο συνονόματος και συνεπώνυμός του από το Μάντσεστερ, απλώς με τον συγκεκριμένο μειώνονται οι πιθανότητες να δεχτείς κανένα ξαφνικό κροσέ κατά τη διάρκεια της συνέντευξης. Με την αφορμή της έλευσής τους στην ΑΘήνα (15-16 Οκτωβρίου στο Gagarin 205), μιλάει στην Popaganda για όλα  – το Τέξας, το Ώστιν, την ιστορία του γκρουπ, τις παρεξηγήσεις που το περιβάλλουν, και τον αντιπαθητικό όρο post rock. 

Τι είναι, τέλος πάντων,αυτό που έχει ο Ωστιν του Τέξας και το κάνει να παραγάγει τόσα πολλά καλά συγκροτήματα; Απλούστατα η τύχη που ένα μεγάλο φάσμα από πολύ cool τύπους μετακόμισε στο Ώστιν τα παλαιότερα χρόνια, όταν η πόλη έβρισκε τον εαυτό της και δημιουργούσε μια κουλτούρα που ήταν αληθινά ανοιχτή για τη μουσική. Είναι ιδιαίτερα αξιοσημείωτο πως αυτό ήταν τοσο κυρίαρχο στα 70s, τα 80s και τα 90s, που ολόκληρη η πόλη το υιοθέτησε και το ακολούθησε ως image και κουλτούρα, πράγμα που προκάλεσε την επιθυμία κι άλλων ανθρώπων με ανάλογο πνεύμα να θελήσουν να μετακομίσουν εκεί και να φτιάξουν συγκροτήματα, να κάνουν ταινίες, και γενικά να την κάνουν μια πολύ ωραία πόλη για να ζει κανείς.

Συνήθως πολλοί όροι δημιουργούνται από τους κριτικούς και τους μουσικούς δημοσιογράφους ώστε να κατηγοριοποιούν κάτω από αυτούς συγκροτήματα που δεν ξέρουν πώς αλλιώς να περιγράψουν. Εσείς νιώθετε άνετα με τον όρο Post Rock για τη μουσική σας; Υποθέτω πως έχω πλέον αποδεχτεί ότι δεν έχω καμιά επιλογή σε αυτό το ζήτημα. Συμφωνώ, οι άνθρωποι μοιάζουν να έχουν ανάγκη να κατηγοριοποιούν, και για αυτό το λόγο για πάντα θα είμαστε γνωστοί ως μια post-rock μπάντα. Δεν είμαι οπαδός αυτού του όρου, ειδικά γιατί μοιάζει κατά βάση να μην έχει νόημα, καθώς δεν περιέχει κανενός είδους περιγραφή… Από την άλλη υπάρχουν και χειρότερα πράγματα που θα μπορούσε να σε χαρακτηρίσει κανείς!

Η λέξη “Post” (μετά) σημαίνει πως κάτι έχει τελειώσει, και πως κάτι άλλο συμβαίνει μετά από αυτό. Έχει τελειώσει η rock μουσική; Με το «τελειώσει» εννοείτε πως δεν θα υπάρξει περαιτέρω εξέλιξή της; Προφανώς δεν το ξέρω, όμως θεωρώ μια εύλογη υπόθεση πως οι άνθρωποι θα συνεχίσουν να φτιάχνουν rock συγκροτήματα γιατί είναι διασκεδαστικό, κι επίσης θεωρώ εύλογη την υπόθεση πως κάποιοι τουλάχιστον από αυτούς τους ανθρώπους θα είναι πραγματικά έξυπνοι και δημιουργικοί, και θα βρίσκουν τρόπους να ωθήσουν το είδος εκεί όπου ποτέ ως τώρα δεν είχε πάει. Κι αφου το είπαμε αυτό, μου φαίνεται κάπως δύσκολο να σκεφτώ και τόσες πολλές αληθινά εκπληκτικές rock μπάντες τώρα πια. Είμαι πολύ περίεργος να δω πού αλλού μπορεί να πάνε τα πράγματα.

Πώς γνωριστήκατε εσείς οι τέσσερις, και πώς πήρε το συγκρότημα το όνομά του; Ο Michael (James), ο Munaf (Rayani) κι εγώ μεγαλώσαμε σε μια μικρή πόλη του Τέξας που ονομάζεται Midland, και γνωριζόμασταν κυρίως μέσω του skateboarding. Όταν τελειώσαμε το σχολείο, μετακομίσαμε όλοι στο Ώστιν σε διαφορετικές στιγμές, και παίζαμε μαζί λίγη μουσική. Ύστερα ο Chris (Hrasky) μετακόμισε στο Ώστιν από το Ιλινόις, ήθελε κι αυτός να παίξει μουσική, κι έτσι έβαλε μια αγγελία σε ένα δισκοπωλείο, που έλεγε: «Ζητείται: Θλιμμένη Θριαμβευτική Rock Μπάντα». Εμείς οι υπόλοιποι την είδαμε, και τον πήραμε τηλέφωνο, συναντηθήκαμε κι αμέσως άρεσε ο ένας στον άλλο. Αρχίσαμε λοιπόν να παίζουμε μουσική. Είχαμε τις δουλειές μας την ημέρα και νωρίς το βράδυ, και μετά νοικιάζαμε ένα χώρο πρόβας αργά τη νύχτα και παίζαμε μουσική. Το συγκρότημά μας είχε διαφορετικό όνομα, αλλά δώσαμε μια συναυλία την 4η Ιουλίου του 1999, την Ημέρα της Ανεξαρτησίας, και καθώς κοιτάζαμε τα πυροτεχνήματα εκείνη τη νύχτα, ο Chris τα περιέγραψε σαν «εκρήξεις στον ουρανό» (explosions in the sky). Αφού κοιμηθήκαμε τη νύχτα και το σκεφτήκαμε, την επόμενη μέρα γίναμε οι Explosions in the Sky.

Ποιοι καλλιτέχνες (από οποιαδήποτε τέχνη) σας έχουν επηρεάσει περισσότερο; Κάποιοι από τους κυριότερους είναι: Pavement, Sonic Youth, Dinosaur Jr., Fugazi, The Cure, Bedhead, Mogwai, Dirty Three, David Foster Wallace, Paul Thomas Anderson, και Stanley Kubrick.

Υπήρξε μια παρεξήγηση που είχε να κάνει με την 11η Σεπτέμβρη και το εξώφυλλο του δεύτερου άλμπουμ σας. Επειδή έχουν ακουστεί διάφορες εκδοχές, θα θέλατε να μας πείτε τι συνέβη στην πραγατικότητα; Λοιπόν, η σύντομη εκδοχή της ιστορίας είναι πως υπάρχει στο εξώφυλλο του δεύτερου άλμπουμ μας μια σελίδα που γράφει: “This plane will crash tomorrow.” (Αυτό το αεροπλάνο θα πέσει αύριο). Ήταν απλώς μια φράση που πάντοτε λέγαμε ο ένας στον άλλο, μια μεταφορά για όταν φοβάσαι πως τα πράγματα μπορεί να πάνε στραβά. Μια από τις κιθάρες μας είχε ένα αυτοκόλλητο που έγραφε αυτή τη φράση, και ένας υπεύθυνος ασφαλείας του αεροδρομίου το είδε, είναι κατανοητό πως αναστατώθηκε, και καθυστέρησε την πτήση όσο η ασφάλεια ανέκρινε τον Michael σχετικά με αυτό. Ευτυχώς έδειξαν κατανόηση. Ο κόσμος ήταν στην τσίτα εκείνη την εποχή – υπήρξαν ακόμα και κολλεγιακοί ραδιοφωνικοί σταθμοί που αρνούνταν να παίξουν την μουσική μας μετά την 11η Σεπτεμβρίου εξαιτίας του ονόματος μας κι εξαιτίας αυτής της φράσης, ειδικά επειδή το άλμπουμ αυτό βγήκε πάρα πολύ κοντά στις 11/9. Τέλος πάντων, το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να ελπίζεις πως οι άνθρωποι θα καταλάβουν πώς  έχουν τα πράγματα, και να συνεχίζεις τη ζωή σου.

Να κλείσουμε όπως αρχίσαμε, με το Ώστιν: οι τρεις από τους τέσσερις είστε από το Τέξας. Πόσο διαφορετικό είναι το Ώστιν από την υπόλοιπη πολιτεία; Πολύ συχνά το αποκαλούν «η όαση στο Τέξας». Όπως είπα, οι τρείς από εμάς μεγαλώσαμε στο Δυτικό Τέξας, το οποίο μοιάζει περισσότερο με αυτό που ο κόσμος συνήθως σκέφτεται για το Τέξας: τοπία γεμάτα σκόνη, ανατρεπόμενα φορτηγάκια, απίστευτα ηλιοβασιλέματα, αμερικάνικο ποδόσφαιρο στα γυμνάσια, μπάρμπεκιου, καουμπόικα καπέλα, ξέρετε, τέτοια πράγματα. Και πάντα θα έχω μια αγάπη, ή τουλάχιστον κάποια νοσταλγία για αυτό τον τόπο κι αυτά τα πράγματα. Όταν όμως ζεις στο Τέξας κι είσαι κατά οποιοδήποτε τρόπο κοινωνικά φιλελεύθερος, ή άθεος, ή vegan, ή ειρηνιστής ή οτιδήποτε, τότε θα νιώσεις κάτι να σε τραβάει κοντά στο Ώστιν  και την κουλτούρα του. Η διαφορά δεν είναι τόσο έντονη όσο ακούγεται, γιατί η δημογραφική κατανομή αλλάζει, και γιατί θέλω να πιστεύω πως ο καθένας μπορεί να βρει ένα τρόπο ώστε να καταλήξει να έχει  ένα τρόπο ζωής που του ταιριάζει, όπου κι αν ζει, όπου κι αν βρίσκεται, κι επειδή το Ώστιν αλλάζει τόσο πολύ και μοιάζει να τείνει να γίνει μια συνωστισμένη μητρόπολη της τεχνολογίας. Aκόμα όμως σε αυτό το στάδιο, το Ώστιν εξακολουθεί να έχει τα χαρακτηριστικά μιας όασης.