Είθισται όσοι ασχολούνται με το νουάρ μυθιστόρημα να μην καταφεύγουν σε αυτοβιογραφίες. Λογικό καθώς από την μία δεν έχουν και πολλά να πούνε αφού συνήθως πρόκειται για δικηγόρους ή δημοσιογράφους που δεν ζούνε και καμιά συναρπαστική ζωή απλά διηγούνται ιστορίες που συνέβησαν σε άλλους. Από την άλλη ξέρουν καλά πως όποιος γράφει για φόνους και δολοπλοκίες καλό είναι να κρύβει κι αυτός λίγο μυστήριο.
Ο James Ellroy δεν ανήκει σε αυτήν την κάστα. Αποτελεί ολόκληρη σχολή νουάρ από μόνος του. Όχι μόνο για το κοφτό νευρωτικό στυλ γραφής του αλλά και για την αλλόκοτη εμμονή του για φόνους γυναικών.
Έτσι γύρω στα μέσα της δεκαετίας του ’90 όταν έγινε διάσημος ολοκληρώνοντας την τετραλογία του Λος Άντζελες – με την φημισμένη «Μαύρη Ντάλια» ανάμεσα τους- και είχε δώσει την δική του εκδοχή για την ταραχώδη πολιτική ζωή των ΗΠΑ στα χρόνια του εξήντα με το «Αμερικάνικο Ταμπλόιντ», έκανε μια παύση από τις συνωμοσίες και τα φονικά για να γράψει το δικό του De Profundis.
«Βρέθηκε νεκρή λευκή γυναίκα. Σαράντα ετών/ κοκκινομάλλα/ καστανά μάτια/ ένα και εξηνταεπτά/ εξηνταένα κιλά». Αυτήν ήταν η μητέρα του που βρέθηκε στραγγαλισμένη και πεταμένη στο γήπεδο ενός γυμνασίου στο Ελ Μόντι έξω από το Λος Άντζελες. Ο Ellroy είναι ένα δεκάχρονο αγόρι που ποζάρει αμήχανα στο φακό του φωτογράφου της αστυνομίας. Θα καταφύγει στον πατέρα του θα μεγαλώσει κοιτώντας πορνοπεριοδικά και περνώντας μάτι γυναίκες στα γειτονικά σπίτια. Θα προσπαθήσει να ξεχωρίσει στο σχολείο ως φανατικός ακροδεξιός, θα πάει εθελοντής στο στρατό και θα επιστρέψει σε ένα μήνα με τρελόχαρτο. Θα ζήσει άστεγος στους δρόμους του Λος Άντζελες, κλέβοντας για να φάει, θα ανακαλύψει το αλκοόλ, θα λατρέψει το σπιντ και καθημερινά θα καταφεύγει στις δημόσιες βιβλιοθήκες διαβάζοντας κλασικούς του νουάρ και ρεπορτάζ για φόνους γυναικών. Τέλος η γνωριμία του με έναν βετεράνο μπάτσο που δέχεται να σκαλίσει την υπόθεση της μάνας του θα τον οδηγήσει στην λύτρωση και θα διώξει το φάντασμα της.
Στα χέρια οποιουδήποτε άλλου αυτό το υλικό θα ήταν ένα ψόφιο μελόδραμα, η συνεδρία ενός δυστυχισμένου παγιδευμένου σε ένα οιδιπόδειο σύμπλεγμα. Ενός τύπου που καυλώνει κοιτώντας την μάνα του γυμνή στο ντους. Ο Ellroy όμως γράφει μόνο αριστουργήματα, όπως λέει. Και ως ευφυής προβοκάτορας ξεκινάει από το κυνηγητό που εξαπολύουν οι μπάτσοι σε μία κοινότητα όπου Μεξικανοί και μαύροι είναι δεύτερης κατηγορίας πολίτες και όπου οι ομολογίες αποσπώνται με άγριους ξυλοδαρμούς. Μέτα σε προσγειώνει απότομα με την δική του ομολογία όπου ξετυλίγει μία μίζερη και διαστροφική εφηβεία και ακολουθεί η κάθαρση όπου συνειδητοποιείς ότι όλα του τα βιώματα μετατράπηκαν σε εικόνες στα βιβλία του. Ο Ellroy δεν κάνει επίδειξη των ψυχικών του τραυμάτων. Απλά δείχνει την πηγή από όπου ξεπήδησε ο στρατός των μπάτσων και των παρανόμων που συνωμοτούν, δολοφονούν και καταλήγουν σε νεκροτομεία και φυλακές. Είναι απλά ένα πρελούδιο για τον χορό των καταραμένων που χορεύουν στα μυθιστορήματα του.
Η αυτοβιογραφιά του James Ellroy «Τα σκοταδια μου» κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Άγρα σε μετάφραση Ανδρέα Αποστολίδη
