O James Cameron είναι ένας από τους λίγους τύπους στο Hollywood που έχουν το «άγγιγμα του Μίδα». Όλες, ή τέλος πάντων σχεδόν όλες, οι ταινίες του είναι όχι μόνο τρομακτικά μεγάλες επιτυχίες, αλλά είναι αυτό που λέμε «μπλοκμπάστερ με εγκεφαλικά κύτταρα». Τεράστιες σε κλίμακα ταινίες, γεμάτες δράση και δράμα, ψιλο-κλισέ και ολίγον τι μελοδραματικές σε μερικά σημεία, αλλά σίγουρα αξέχαστες. Γιατί πώς αλλιώς θα μπορούσαμε να εξηγήσουμε το γεγονός ότι στην Αμερική γιορτάζουν τα 30 χρόνια από την κυκλοφορία της πιο φτηνής σε σχέση με τις υπόλοιπες, ταινίας του γεννημένου στον Καναδά σκηνοθέτη; O Εξολοθρευτής κάνει πρεμιέρα στις 26 Οκτώβρη 1984 στις Η.Π.Α και αλλάζει μαζί με μερικές ακόμη ταινίες της περιόδου την έννοια science fiction. Α, και τοποθετεί μεμιάς τον πρωταγωνιστή του, Arnold Schwarzenegger, στην κορυφή του κινηματογραφικών αστέρων. Τι ακριβώς είχε, λοιπόν, αυτή η ταινία και τη μνημονεύουμε ακόμη και σημερα;
Η ιδέα του Cameron, αρχικά αντιμετωπίστηκε με απέχθεια, για πολλούς και διάφορους λόγους, αλλά και για το γεγονός ότι η επιστημονική φαντασία τότε σήμαινε βέβαιη αποτυχία στο box office. Μην ξεχνάμε ότι και το αριστουργηματικό Blade Runner του ’82, θεωρήθηκε τότε εμπορικό και καλλιτεχνικό flop, άσχετα που σήμερα χαιρετίζεται ως μια από τις καλύτερες ταινίες του 20ου αιώνα. Ο Cameron, δεν άκουσε τον ατζέντη του που τον παρότρυνε να παρατήσει την ιδέα για τον Εξολοθρευτή και να ασχοληθεί με κάτι άλλο και ξεκίνησε με το νούμερο ένα βασικό στοιχείο. Να γράψει την ιστορία και να βρει τον Kyle Reese, που είναι στην πραγματικότητα ο πρωταγωνιστής. Κάπου εδώ εμφανίζεται το όνομα του Mr.Olympia, του Άρνι δηλαδή, τον οποίο πρότειναν στον σκηνοθέτη για το συγκεκριμένο ρόλο κι όχι για το ρόλο της μηχανής. Ο Cameron ένιωθε πως για να πάρει το ρόλο ο Schwarzenegger θα έπρεπε να βάλει απέναντί του μια ακόμη πιο μεγάλη απειλή, κάτι που αρχικά φάνταζε αδύνατο. Ο Άρνι ταίριαξε κατά ένα περίεργο τρόπο και η χοντρή αυστριακή προφορά του -λέγε με trademark- δεν αποτέλεσε εμπόδιο, αλλά αντίθετα σύμφωνα με τον Cameron είχε μια περίεργη μεταλλική χροιά, σαν οι μηχανές να μην είχαν τελειοποιήσει αυτό το κομμάτι στα σάιμποργκ που έφτιαχναν. Λειτούργησε και με το παραπάνω στις περίπου 70 λέξεις που ξεστομίζει-σίγουρα λιγότερες από τις σφαίρες που ρίχνει- σε όλη την ταινία η ανελέητη μηχανή Τ-800.
Ο μεταλλικός τρόμος του Terminator: Ο κλασικός ενδοσκελετός που σχεδίασε ο Stan Winston.
Έτσι κι αλλιώς, ο ρόλος του Εξολοθρευτή έπρεπε να είναι πιο αθόρυβος και διακριτικός, στοιχεία που το «βουνό» Schwarzenegger δεν διέθετε. Δεν είναι ακριβώς ο τύπος που θα σταλεί πίσω στο χρόνο για να διεισδύσει και να εκτελέσει τη μητέρα του μελλοντικού ηγέτη της Αντίστασης στον πόλεμο κατά των μηχανών. Το θέμα της ταινίας, είναι ίσως και το απόλυτα ξεχωριστό κομμάτι της, θίγοντας παγκόσμια ζητήματα, όπως η αυτοκαταστροφική διάθεση του ανθρώπου, το ζήτημα του πυρηνικού ολέθρου, η σχέση Θεού-Ανθρώπου στο δίπολο Άνθρωπος-Μηχανές, αλλά και ο πάντοτε διαχρονικός εφιάλτης της αποκοπής από την «πραγματική πραγματικότητα» για χάρη της εικονικής κι εύκολης πραγματικότητας που μας προσφέρουν οι «υπηρέτες-μηχανές». Μπολιασμένα με μερικές χριστιανικές αναφορές, όπως το Jesus Christ=John Connor, ο αγέννητος σωτήρας της ανθρωπότητας δηλαδή, και θα δείτε ότι η ταινία δεν είναι τόσο επίπεδη όσο μπορεί να φαίνεται σε μια πρώτη ανάγνωση. Γι’αυτό έχει αντέξει στο χρόνο.
Αλλά για να γυρίσουμε στο στόρι της προ-παραγωγής, οι αντιστάσεις για την ικανότητα του Schwarzenegger να πείσει κάμφθηκαν -κι ευτυχώς δεν εισακούσθηκε το «σοφό» στούντιο που ήθελε τον O.J. Simpson για το ρόλο της μηχανής- ενώ ο Cameron αιτιολόγησε αργότερα την επιλογή του λέγοντας πως δεν πιστεύει στον ολοκληρωτικό ρεαλισμό των ταινιών και η αλήθεια είναι πως δεν θα είχε νόημα να ψάχνουμε λεπτομέρειες σε μια ταινία με χαοτικά κενά στη θεωρία των χωροχρονικών ταξιδιών. Έτσι, ο ρόλος του Reese έμεινε ορφανός και τότε αφού απορρίφθηκε ευτυχώς και δόξα τω Θεώ ο Sting(!), τελικά πήγε εκεί που έπρεπε. Στο φρέσκο πρόσωπο του Michael Biehn. Ένας κατ’ εξοχήν 80ς ηθοποιός αφού δεν έκανε πολλά πράγματα -στην πρώτη γραμμή τουλάχιστον- μετά τις επιτυχημένες συνεργασίες με τον Cameron στα Aliens (1986) και The Abyss (1990), αλλά ιδανικός στο ρόλο του σκληροτράχηλου με λίγα ψήγματα ευαισθησίας προστάτη της Sarah Connor, της μητέρας της αντίστασης, την οποία υποδύεται η Linda Hamilton. Κι εκείνη βολόδερνε σε μικρά ρολάκια και θρίλερ, ενώ και το πρότζεκτ του Εξολοθρευτή φάνταζε ως ένα ακόμη b-movie. Λάθος.
https://www.youtube.com/watch?v=LTs8YnKfSsU
Όλοι πίστευαν ότι η ταινία είχε μέτριες προοπτικές. Κανείς δε φανταζόταν ότι θα μπορούσε να γίνει τεράστια επιτυχία. Το πρώτο φιλμ είναι εκείνο που άνοιξε το δρόμο κι έφτιαξε καριέρες. Και τότε ήρθε η αποθέωση. Από κοινό και κριτικούς. «Σφιχτοδεμένο tech-noir θρίλερ», «εντυπωσιακός ρυθμός», «επιβλητικός ο Schwarzenegger» κι άλλα τέτοια. Την πρώτη εβδομάδα προβολής βρέθηκε κατευθείαν στο νο.1 του box office κι έμεινε εκεί για δυο ακόμη εβδομάδες. Συνολικός τζίρος πάνω από 70 εκατομμύρια δολάρια μόνο στις κινηματογραφικές αίθουσες. Το σίκουελ ήταν αναμενόμενο και ήρθε το 1991, με τον επίσης θρίαμβο του Terminator 2: Judgement Day, που ήταν μεγαλύτερο, ακριβότερο και δυνατότερο (για πολλούς μια αναβαθμισμένη έκδοση τούτου εδώ). Και τώρα, μετά από δυο αρκετά μέτρια φιλμ, περιμένουμε την επιστροφή του Άρνι, αλλά όχι του Cameron, στο Terminator: Genisys μέσα στο 2015.
Κλείνοντας, προσθέστε στα θετικά και την πολύ μα πολύ χαρακτηριστική μουσική του Brad Fiedel, που θυμίζει μηχανικό καρδιοχτύπι με τη χρήση συνθεσάιζερ και βέβαια το μαγικό χέρι του Stan Winston που δημιούργησε τον εκπληκτικό ενδοσκελετό του Terminator και το μέικαπ στο πρόσωπο του Εξολοθρευτή κι έχετε αυτό που λένε οι Αμερικάνοι «history in the making». Και πράγματι, μαζί με τα Alien και Blade Runner του Ridley Scott, το Robocop του Paul Verhoeven, ό,τι έκανε ο John Carpenter εκείνη τη δεκαετία, κι αυτό εδώ το (σχεδόν b-movie) διαμαντάκι έχουμε τη σκοτεινή -σε ύφος κι αισθητική- εξέλιξη ενός είδους που μέχρι τη δεκαετία του ’60 είχε να ανησυχεί για πυρηνικά ολοκαυτώματα και μικρά πράσινα ανθρωπάκια, αλλά το έκανε με πολύ πιο ανάλαφρη και ίσως φοβική διάθεση.
*Για το τέλος, ένα σπάνιο ντοκυμαντέρ με τον James Cameron και τον Άρνι να συζητούν και να αναπολούν τα της ταινίας:
https://www.youtube.com/watch?v=KBF4Rxm_dlc
