Αυτό που μου αρέσει ιδιαίτερα στις νέες ανεξάρτητες μπάντες, είναι η επιστροφή στην απλότητα-τόσο στα live όσο και στον ήχο τους. Αλλά ας μην προτρέχω…
Ως support act, είχαν οι επιλεχθεί οι αγαπημένοι Lumiere Brother, οι οποίοι ταίριαξαν αρκετά καλά με τον ήχο των Esben and The Witch. Περισσότερο άνετοι, πιο χαλαροί και κεφάτοι (σχετικά με το support slot στους Beach Fossils), έπαιξαν παλιά και νέα κομμάτια, δίνοντας έναν ταιριαστό ηχητικά – αν και αρκετά πιο «φωτεινό» σε σχέση με αυτό που θα επακολουθούσε – τόνο για τη συνέχεια.
Οι Esben and the Witch δεν είναι μια εύκολη μπάντα. Για να μη παρεξηγηθώ, θεωρώ απλά ότι δεν μπορείς να την κατανοήσεις και να την αγαπήσεις με το πρώτο άκουσμα. Ένας γεμάτος συναισθήματα ήχος, με ιδιαίτερη έμφαση στο μπάσο και στα χαώδη φωνητικά της Rachel Davies (που είναι και το μεγάλο ατού του γκρούπ).
Μας καλησπέρισαν με σπαστά ελληνικά (τρε μπανάλ βρε παιδιά), και ξεκίνησαν για ένα μουσικό ταξίδι που κανείς δεν ήξερε πως και που θα τέλειωνε. Με εμφανή επιρροή από τον shoegaze ήχο, σκοτεινή και πολύ δεμένη σαν μπάντα, με τα μέλη της παθιασμένα και αρκετά νευρικά( κυρίως η Rachel και ακολουθώντας ήρεμα και σταθερά ο Thomas Fischer- που πραγματικά δεν ξέφευγε τίποτα από το βλέμμα του- στη κιθάρα) δημιούργησαν ένταση στην ατμόσφαιρα- ίσως λιγότερη από ότι θα περίμενε κάποιος αλλά παρ’ όλα αυτά, εξίσου ηλεκτρική.
Ένα ωραίο setlist το οποίο περιείχε κομμάτια τόσο από το ντεμπούτο άλμπουμ, όσο και από τη τελευταία τους δουλειά. Και όπως προανέφερα, το βασικό χαρακτηριστικό του νέου κύματος μουσικών είναι η απλότητα και η DIY λογική , δίνοντας προτεραιότητα στην ουσία που αφορά τον ήχο και την έμπνευση και λιγότερη στο περιτύλιγμα.
Οι Esben and The Witch απέδειξαν ότι ζωντανά είναι εξίσου (ίσως και περισσότερο) χαρισματικοί όπως ακριβώς και στους δίσκους τους . Έχουμε πολλά να περιμένουμε από εκείνους στο μέλλον. Απλά να γνωρίζετε- και εδώ θα βάλω ένα στίχο από το κομμάτι Eumenides που ακούστηκε χθες- : “..This is for madmen only”.
