Εκεινος ο δύσκολος χειμώνας της Τρίτης Λυκείου… (της Γαλάτειας Λασκαράκη)
Ο ύποπτος κόσμος του Τουίν Πικς ήρθε στην ύποπτα ήσυχη εφηβεία μου τη σεζόν 1991-92 και μου έσωσε τη ζωή. Τα πράγματα που μου έσωζαν τη ζωή εκείνον τον δύσκολο χειμώνα της τρίτης Λυκείου στην άκρη της χώρας ήταν η ελπίδα φυγής, τα υγρά όνειρα, και ο Ειδικός Πράκτορας Ντέιλ Κούπερ.
Η μικρή μας πόλη έμοιαζε κάπως με την πόλη της Λόρα Πάλμερ. Ήταν βόρεια, ήταν μελαγχολική και είχε περίπου τον ίδιο αριθμό κατοίκων με την πινακίδα στους τίτλους έναρξης, αυτούς με την ωραιότερη μουσική που γράφτηκε ποτέ στην ιστορία της τηλεόρασης: Καλωσήρθατε στο Τwin Peaks, πληθυσμός 51.201. Τι άλλο είχαν κοινό: δυσλειτουργικά αγόρια με μηχανές. Αυτοκαταστροφικές καλλονές. Πολλά ναρκωτικά. Πολύ καφέ. Και αργούς ρυθμούς (δυστυχώς χωρίς την σέξι τζαζ υπόκρουση του Αντζελο Μπανταλαμέντι).
Η σειρά έφτασε εδώ ένα χρόνο μετά την Αμερική, εκπληκτικά γρήγορα για τα τότε δεδομένα, αλλά κάποιος σαδιστής υπεύθυνος προγράμματος στην ΕΡΤ μετατόπιζε συνεχώς την ώρα προβολής, την ούτως ή άλλως ακατάλληλη για μαθήτριες: βράδυ καθημερινής, συχνά μετά τα μεσάνυχτα.
Στα 17 δεν αποκρυπτογραφούσα με σινεφίλ όρους τα τρομαχτικά οράματα του Ντέιβιντ Λιντς, και καμιά φορά δυσανασχετούσα με τις μεταφυσικές υποπλοκές που δεν είχαν στιλάτα μοχέρ πουλόβερ και πένσιλ φούστες της Όντρει Χορν ή στοιχεία που θα μας έφερναν πιο κοντά στην απάντηση «ποιος σκότωσε τη Λόρα Πάλμερ». Όμως λίγη σημασία έχει.
Ο συνδυασμός σουρεαλιστικού σινεμά, αστυνομικού μυστηρίου, σαπουνόπερας και υπέροχης ενδυματολογίας, αποτέλεσε τον παρθενικό τηλεοπτικό εθισμό για κάμποσα εκατομμύρια εφήβων που αναζητούσαν κάτι παραπάνω από τα Χτυποκάρδια στο Μπέβερλι Χιλς. Για τον Λιντς ήταν σαν να κλέβει εκκλησία..
Ανυποψίαστοι ότι βλέπουμε την μητέρα όλων των βραβευμένων τηλεοπτικών σειρών του σήμερα, καταλαβαίναμε ωστόσο ότι με το Twin Peaks γινόμαστε κοινωνοί κάποιου αξιομνημόνευτου καλτ στην ιστορία της ποπ κουλτούρας. Ομως σίκουελ μετά από 25 χρόνια; Δεν ξέρω. Αυτές τις μέρες είδα ό,τι βίντεο υπάρχει αναρτημένο στο you Tube και άφησα όλο το σάουντρακ να παίζει χαμηλά στο γραφείο. Ηταν ωραία. Είδα ότι ο Ντάνα Ασμπρουκ στα 47 είναι πιο κούκλος με γκρίζα μαλλιά από την εποχή που υποδυόταν τον επαναστάτη χωρίς αιτία Μπόμπι Μπριγκς. Εκτός από αυτό, διαπίστωσα ότι δεν έχω καμία αγωνία να δω τι απέγιναν οι ήρωες το 2016. Ισως μόνο για να δω να τιμωρείται η Λάρα Φλιν Μπόιλ. Τώρα διάβασα ότι εκείνη φταίει που χάλασε το σεναριακό ειδύλλιο του Κούπερ με την 18χρονη Οντρεϊ στον δεύτερο κύκλο: πλάκωσε στην κρεβατομουρμούρα τον Κάιλ Μακλάχλαν με τον οποίο ήταν τότε ζευγάρι γιατί δεν ήθελε να έχει ερωτικές σκηνές με τη Σέριλιν Φεν. Σε κάτι τέτοια ενέδιδε ο Λιντς και μετά η σειρά κόπηκε. Αν με ακούν εκεί στην παραγωγή, απλά λέω… Κατά τα άλλα, ξέρετε, this was a damn fine cup of coffee.
Η Γαλάτεια Λασκαράκη είναι διευθύντρια σύνταξης στο Marie Claire (μη χάσετε το τεύχος Δεκεμβρίου με την εξαντλητική της ανάλυση πάνω στο στυλ που κληροδότησε η σειρά), πολύ ευγενική κι ανυπέρβλητα σικ.
Δεν πα’ να κάνει καμιά ταινία λέω γω… (του Δημήτρη Πολιτάκη)
Δεν υπάρχει αμφιβολία οτι ο Ύποπτος Κόσμος του Twin Peaks (όπως προβλήθηκε στην ΕΡΤ παράλληλα με την Αμερική) αποτελεί το σημείο μηδέν για την εξέλιξη των τηλεοπτικών σειρών όπως τις αντιλαμβανόμαστε πια στην εποχή της «τηλεόρασης με πρεστίζ». Φυσικά, υπήρχε τηλεόραση πριν το Twin Peaks, υπήρχαν και καλές σειρές (όχι πολλές, η ρετρολαγνεία μας τις έχει αναδείξει εκ των υστέρων). Το Seinfeld ας πούμε – η χιουμοριστική σειρά που διαμόρφωσε τους όρους της σύχγρονης “meta” κωμωδίας – είχε ξεκινήσει να προβαλλέται λίγους μήνες πριν την πρεμιέρα του Twin Peaks στις 8 Απριλίου 1990. Παρ’ όλα αυτά, η σειρά του David Lynch και του Mark Frost επαναπροσδιόρισε την καλή τηλεόραση με «δικούς μας» αισθητικούς/αφηγηματικούς όρους (πέραν όλων των άλλων, είναι η πρώτη σειρά με βάρος στην «κινηματογραφία» της). Αν ήσουν είκοσι χρονών, και δηλωμένος φανατικός του Lynch, με την εισβολή του Twin Peaks στην εστία των ελληνικών νοικοκυριών (το ‘βλεπαν κι οι γονείς μου χωρίς να αισθάνονται καθόλου ψαγμένοι), ένιωθες να έρχονται άλλες εποχές: δώσανε ρε να κάνει σίριαλ στον τρελάρα που έκανε το Eraserhead, κι έτσι θα έχουμε το δικό μας Blue Velvet κάθε βδομάδα!
Και το είχαμε. Και ήταν τέλειο, μέχρι τα μισά του δεύτερου και τελευταίου κύκλου, όταν και άρχισε να χάνει λάδια από παντού, κάτω από τις πιέσεις του καναλιού ABC (μην ξεχνάμε οτι ήταν παραγωγή εθνικού δικτύου, όχι συνδρομητικού καναλιού πολυτελείας) για αποκάλυψη του «δολοφόνου» με συνοπτικές διαδικασίες. Μέχρι τότε ήταν η ιδανική γκομενική σαπουνόπερα μυστηρίου για το βράδυ της Παρασκευής. Ατμοσφαιρικό, ρομαντικό, cool, και παράξενο σαν ορεινό θέρετρο γεμάτο μυστικά. Από τότε δεν έχω ασχοληθεί πραγματικά ποτέ ξανά (και η ομώνυμη ταινία που ακολούθησε είναι με διαφορά η πιο ισχνή του Lynch), αλλά θυμάμαι όλους τους χαρακτήρες. Δεν έμειναν ούτε οι ηθοποιοί για να μας θυμίζουν πιο συχνά την αγαπημένη σειρά. Όλοι οι νεαροί πρωταγωνιστές της λίγο-πολύ απέτυχαν να διατηρηθούν στον αφρό της δημοσιότητας, εκτός αν θεωρηθεί για τον Kyle MacLachlan δαφνοστεφές αποκορύφωμα καριέρας η παρουσία του στο Sex & the City. Πιο πολύ θυμάμαι νομίζω τον υπερευαίσθητο αγοραφοβικό τύπο που δεν έβγαινε ποτέ από το σπίτι και στο σημείωμα αυτοκτονίας του έγραψε απλά ‘J’ai une ame solitaire’ («είμαι μια μοναχική ψυχή»), αλλά αυτό εξηγείται: τον έπαιζε ο ίδιος ηθοποιός που πρωταγωνιστούσε στην πρώτη ταινία που πήγα ποτέ επίσημα ραντεβού (Electric Dreams, σινέ Σπόρτιγκ, Νέα Σμύρνη). Όσο για την περιβόητη επιστροφή της σειράς το 2016, δεν ξέρω τι να υποθέσω. Υποτίθεται οτι θα διαδραματίζεται στο σήμερα με τους ίδιους μάλλον χαρακτήρες.
Δεν πάει να κάνει καμιά ταινία λέω γω ο Lynch, αντί να κάνει έπιπλα, μουσική για moody φάσωμα και τουρνέ διάδοσης του διαλογισμού; Μια δεκαετία κοντεύει από το Inland Empire.
Ο Δημήτρης Πολιτάκης είναι σταθερός συνεργάτης της Popaganda, και κατά κάποιον τρόπο νόνος της.
