Πριν από τρία χρόνια, το φεστιβάλ του Ρότερνταμ άνοιξε με μία ταινία που επρόκειτο να απασχολήσει ουκ ολίγους θεατές. Το Wasted Youth του Αργύρη Παπαδημητρόπουλου μεταξύ άλλων συμπεριλήφθηκε στο αφιέρωμα «Skateboarding is not a crime» της Μουσικής Ακαδημίας του Μπρούκλιν με τις καλύτερες skateboarding ταινίες όλων των εποχών και γενικότερα έτυχε ευρείας αποδοχής εντός και εκτός συνόρων. Τώρα, τα γυρίσματα της νέας του ταινίας τον μεταφέρουν από τη «χαμένη γενιά» της Αθήνας και της οικονομικής κρίσης, στην Αντίπαρο.
Από τις αρχές Ιουλίου, όποιος βρισκόταν στο νησί αναπόφευκτα θα παρατηρούσε τις αφίσες που τον καλούσαν να συμμετάσχει στα γυρίσματα του Suntan. Το ιατρείο του νησιού, η κεντρική πλατεία, διάφορα εστιατόρια, η περιοχή του Άη Γιώργη, η θρυλική disco La Luna, η παραλία του κάμπινγκ ήταν μερικές από τις τοποθεσίες που «επιστρατεύτηκαν» για τις ανάγκες των γυρισμάτων, προκαλώντας παράλληλα αυτή την περιέργεια και το ενδιαφέρον παραθεριστών και ντόπιων. Για ποιο λόγο όμως επέλεξε την Αντίπαρο ο σκηνοθέτης;
Γυρίσματα στο ξακουστό camping του νησιού
«Πρώτη φορά ήρθα στην Αντίπαρο για διακοπές 16 ετών, το 1992. Ήμασταν με την παρέα του μεγαλύτερου αδελφού μου απέναντι στην Πάρο, ήταν βαρετά και τους είπα “Δεν πάμε στην Αντίπαρο που έχω ακούσει ότι κάνει διακοπές και ο Πανούσης;”. Έκτοτε δεν ξαναπήγα αλλού. Επειδή είμαι από την Αθήνα, δεν είχα ποτέ αυτό που οι περισσότεροι ονομάζουν “χωριό” και πάντα το ζήλευα. Πλέον έχω καταφέρει να αποκτήσω το δικό μου. Εδώ αλήτεψα ως έφηβος, εδώ έκανα τις μεγάλες μου κραιπάλες, εδώ έζησα επικά χανγκόβερ, εδώ γνώρισα την Δάφνη, εδώ την παντρεύτηκα, εδώ ερχόμαστε διακοπές με την κόρη μας που τώρα στα δυόμιση έχει γίνει η μασκότ της ταινίας και του κάμπινγκ».
Και αυτός είναι ο λόγος που επέλεξε το μικρό νησί, το δικό του τρόπον τινά χωριό για να αποτελέσει το σκηνικό μιας ταινίας που «μιλά για την ιστορία ενός γιατρού που κατά την είσοδό του στην “μέση ηλικία” θα συναντήσει μια παρέα νέων Ευρωπαίων που θα τον “ξεναγήσουν” στην χαρά της νιότης και μαζί τους θα ζήσει μια ετεροχρονισμένη εφηβεία. Στο background βλέπουμε μικρές ιστορίες-στιγμές που εγώ και φίλοι μου έχουμε ζήσει ακριβώς στα ίδια μέρη ή περιστατικά που έχουμε ακούσει. Το βασικό όμως είναι ότι πίσω από τους ρόλους, θα βλέπουμε την πραγματική Αντίπαρο, με τους πραγματικούς της παραθεριστές και ντόπιους να κάνουν αυτά που ούτως ή άλλως θα έκαναν. Μέσα στα χρόνια το νησί άλλαξε και αυτό θέλω να αποτυπώσω, τους δύο διαφορετικούς “κόσμους”, τον πιο χύμα και τον πιο στημένο και πώς συνδυάζονται. Σε αυτό βοηθά φοβερά το μέγεθός του γιατί χωρά τόσο κόσμο όσο μπορείς να δεις και να γνωρίσεις σε λίγες μέρες. Υπάρχει μια μεγάλη κουβέντα για το αν αυτό είναι καλό ή κακό για το νησί, αλλά εγώ όποτε ακούω αυτήν την κουβέντα, γελάω.»
Φαίνεται να είναι και η ουσία του Suntan, ένας τόπος αγαπημένος, στιγμιότυπα ζωής κάτω από τον κυκλαδίτικο ήλιο που, όπως και να το κάνουμε, έχει τη δική του μοναδική αύρα. Προφανώς, όμως, δεν ήταν όλα ρόδινα. «Τα γυρίσματα κάτω από τον καυτό ήλιο ή τα άπειρα ξενύχτια μπορεί να αποτελούν αντικειμενικά προβλήματα όμως δεν μας πτοούν μιας και αυτή την ταινία την έχουμε πάρει όλοι μας πιο προσωπικά», σημειώνει. «Το δέσιμο της ομάδας δεν είναι τυχαίο και δεν προκλήθηκε μόνο από τις δυσχέρειες της δουλειάς. Είμαστε όλοι φίλοι από πριν, έχουμε ξαναδουλέψει μαζί σε πολλά project και υπάρχει αμοιβαία εκτίμηση, σεβασμός και φυσικά αγάπη. Στο σκηνοθετικό έχω μαζί μου την Καρολίνα Ζαπατίνα και τον Φοίβο Κοντογιάννη, που μαζί τους δεν έχω να φοβάμαι τίποτα. Μπορούν να οργανώσουν το πιο δύσκολο γύρισμα και να τιθασεύσουν και το πιο έξαλλο πλήθος στις έξι το πρωί στην La Luna».
Να βουτήξει κανείς ή να μη βουτήξει; Ιδού η απορία… (Φωτογραφία: Μανού Τιλίνσκι)
Όλοι τους έμεναν στον κάμπινγκ και εκεί θα μπορούσες να τους πετύχεις να περνούν μαζί τα ρεπό και τις ώρες πριν και μετά τα γυρίσματα. Τους έβλεπες να περνάνε τις ώρες τους στην παραλία, σε βόλτες στην χώρα, να πίνουν στα μπαρ της πλατείας και να ξενυχτάνε στην La Luna, όπως ακριβώς και οι ήρωες του Suntan. «Η ιδέα του κάμπινγκ έχει να κάνει και με το θέμα της ταινίας, μιας και η παρέα που ακολουθεί ο πρωταγωνιστής ζει εκεί. Θέλω να είναι μία ταινία- εμπειρία, μία λογική κάπως νομαδική γι’ αυτό και η επιλογή τόσο του καστ όσο και του συνεργείου έγινε προσεκτικά. Οι άνθρωποι του κάμπινγκ με χαρά μας παραχώρησαν έναν χώρο και είναι σαφώς προτιμότερο να ζούμε τη διαδικασία της ταινίας όλοι μαζί και να μη βρισκόμαστε μόνο για τις ανάγκες των γυρισμάτων» λέει ο Παπαδημητρόπουλος.
Το τσεκάρισμα του twitter έχει άλλη χάρη όταν είσαι αραχτός στην αιώρα.
Τα γυρίσματα τελείωσαν στις 25 Αυγούστου, όμως οι «λογαριασμοί» του Suntan με το νησί θα μείνουν ανοιχτοί ως τον Δεκέμβριο, οπότε και θα επιστρέψουν για την ολοκλήρωση της παραγωγής. «Η Αντίπαρος είναι σκληρή και φιλόξενη ταυτόχρονα. Μοιάζει έρημη όμως στην πραγματικότητα γίνονται πράγματα, αρκεί να ξέρεις πού να κοιτάξεις» και όταν αυτά τα λόγια έρχονται από κάποιον που περνά τα καλοκαίρια του τα τελευταία 22 χρόνια στο νησί και που εν τέλει αυτό αποτέλεσε αναπόσπαστο μεγάλο κομμάτι της έμπνευσής του, δεν υπάρχει κανένας λόγος να μην συμφωνήσεις.
Συντελεστές
Σκηνοθεσία: Αργύρης Παπαδημητρόπουλος
Σενάριο: Αργύρης Παπαδημητρόπουλος, Σύλλας Τζουμέρκας
Παραγωγοί: Φαίδρα Βόκαλη, Αργύρης Παπαδημητρόπουλος
Δ/ση Φωτογραφίας: Χρήστος Καραμάνης
Σκηνικά: Αλίκη Κούβακα
Ήχος: Λέανδρος Ντούνης
Κοστούμια: Μάρλι Αλειφέρη
Μοντάζ: Ναπολέων Στρατογιαννάκης
Δ/ση Παραγωγής: Ιωσήφ Αδαλόγλου, Δημήτρης Σκιαδόπουλος
