Ε Ω Σ
του Βύρωνα Λεοντάρη
Λόγια που λένε αλλά δε μιλούν
λόγια που είναι λέξεις
και συλλαβίζουν τον ψηφιακό εαυτό τους
κι ακύμαντα νοήματα σημαίνουν
χωρίς ούτε ένα ήχο παράφωνο…
Ας μείνουν στην υπηρεσία της γνώσης
να σβήνουν τα ερωτήματα στον κόσμο
σαν τα αίματα των φονικών
Τί έχουν να κάνουν μ’ εμάς το ακατανόητο;
Λέξη είναι κι η συγγνώμη
νὰ την ζητάει και να την παίρνει μόνο το γνωστό
Μα εγώ σου εξομολογούμαι το άγνωστο
με λόγια που μιλούν αλλά δε λένε
λόγια όχι γνώσης αλλά απόγνωσης
Ότι την αμαρτία μου εγώ ου γιγνώσκω
Γι’ αυτό και με εκδικείται το ιερό
κι αποκλεισμένος από το μυστήριο της μετάνοιας
χτυπώ το μέτωπό μου και σκορπώ τις στάχτες των
μαλλιών μου στο κατώφλι σου
δια παντός αμετανόητος στην αγάπη.
Συγχώρεσέ μου το άγνωστο αν μπορείς
όχι αυτό που ξέρω και δεν είμαι
μα αυτό που δεν το ξέρω και είμαι
κι αυτά τα λόγια που μιλούν αλλά δε λένε
που σε μιλούν και δε σε λένε.
