Beauty is in the eye of the beholder.
«Βλέποντας το έξω αναγνωρίζουμε το μέσα. Στο έξω αναγνωρίζουμε αυτό που είμαστε και μέσα μας. Στον κρυφό μας κήπο κρύβουμε όλους μας τους θησαυρούς. Αυτούς που ανακαλύπτουμε σιγά- σιγά. Σε αυτούς που κατασταλάζουμε και εκεί που είμαστε ολόκληροι. Κάτι που λάμπει σε ένα χώρο με επιλέγει καθοδηγώντας το φακό μου, με οδηγό το φως, τη μνήμη, την αίσθηση. Σα να νοσταλγείς κάτι πριν το ζήσεις ή αλλιώς ζώντας το να το αναπολείς ήδη. Με μάτια μισόκλειστα .»
Με αυτά τα λόγια η φωτογράφος Ένη Κούκουλα παρουσιάζει την νέα της δουλειά, μέρος της οποίας θα εκτεθεί στο βιβλιοπωλείο και αίθουσα τέχνης ΦΩΤΑΓΩΓΟΣ με τον τίτλο Κρυφός Κήπος. Η Νατάσσα Πανταζοπούλου, φωτογράφος και έντιτορ στην ψηφιακή φωτοθήκη FOSPHOTOS, της ζήτησε ν’ απαντήσει σε κάποιες ερωτήσεις, πριν τα εγκαίνια της έκθεσης την ερχόμενη Δευτέρα 9 Δεκεμβρίου.
– Από που εμπνεύστηκες για να δημιουργήσεις τις εικόνες αυτές και τελικά αυτή την θεματική που θα δούμε από την Δευτέρα;
Την συγκεκριμένη δουλειά την δουλεύω δύο χρόνια συστηματικά και την θεωρώ συνέχεια της προηγούμενης μου “Η Φωνή Των Πραγμάτων”, δηλαδή μια προς τα έσω στροφή. Απέναντι στην ασχήμια ή τη βία, η τρέχουσα αντίληψη για έκφραση συναισθημάτων την εποχή της κρίσης, εμένα προέκυψε -και σαν στάση ζωής- η επθυμία επιστροφής στην ομορφιά, στην φύση, στο μέσα μας. Θέλω να την φαντάζομαι σαν μια “συλλογή εικόνων”, σαν ένα μέρος, έναν μυστικό κήπο που επιστρέφεις ή προς τον οποίο ταξιδεύεις. Ο κήπος σε αυτήν τη δουλειά, προφανώς, δεν είναι μόνον ρεαλιστικός, αν και αγαπώ πολύ την ηρεμία της φύσης.
– Ποιοί ειναι οι πιθανοί θεατές στον Κρυφό Κήπο;
Θαρρώ όλοι. Εννοώ ότι μου αρέσει οι φωτογραφίες μου να ακουμπάνε πολύ κόσμο, ειδικούς και μη ειδικούς, φωτογράφους ή όχι. Θα ήθελα να με ρωτούν περισσότερο για την ουσία των εικόνων, παρά για την τεχνική ή τα πραγματολογικά τους στοιχεία. Μου αρέσει να ακούω γνώμες και σχόλια, όταν πια το έργο εκτίθεται. Έχει φύγει το έργο από εσένα.
– Πόσο ενυπάρχει το στιγμιαίο κλικ της φωτογραφικής διαδικασίας μέσα στις εικόνες σου; Που πιστεύεις ότι μπορεί καποιος να το διακρίνει κοιτώντας τα έργα σου.
Εδώ λοιπόν είναι παράξενο.. θα σας δώσω μια σχεδόν αντιφατική απάντηση. Το στιγμιαίο κλικ ης φωτογραφίας δεν μ’ενδιαφέρει, με την κλασική έννοια της φωτογραφίας δρόμου, δηλαδή “να τσακώσω” μια στιγμή. Όμως συχνά μπαίνω σε έναν χώρο – εσωτερικό σπιτιού ή κάποιου μουσείου – ή αντικρύζω ένα τοπίο ή ένα πρόσωπο και ναι.. υπάρχει τότε το ‘ κλικ’ .. δηλαδή κάτι κινητοποιείται εκείνη την στιγμή από αυτό που έχω ή είμαι, και με ωθεί στο πάτημα του κλείστρου. Θαρρώ ότι μερικές φορές οι φωτογραφίες μου είναι ακίνητες.. πολύ ακίνητες. Υπό μία έννοια, σαν να αρνούνται τον χρονικό ή τοπικό τους προσδιορισμό.
– Ποιοί ειναι οι αγαπημένοι σου φωτογράφοι, αν έχεις.
H Julia Margaret Cameron, o Bill Brandt, o Meatyard , o Adget.. από πιο παλιούς. Από σύγχρονους μου αρέσει πολύ ο Ken Schles η Sally Mann και συγκλονιστικός είναι ο Cragie Horsefield. Δεν παύω να ψάχνω και να κοιτώ. Βλέπω επίσης πολλή ζωγραφική, παλιά και νέα.
– Γράψε μου λίγα λόγια για τα τυπώματα των φωτογραφιών σου.
Έχω συνεργαστεί χρόνια με πολύ καλούς φωτογράφους και επαγγελματίες του χώρου. Υπάρχουν κάποιοι εξαιρετικοί. Εχει μεγάλη σημασία, όμως, μερικές φορές μια λεπτομέρεια. Επεξεργάζομαι μόνη τις φωτογραφίες μου στα βασικά, δεν έχω τις δεξιότητες για περισσότερη επεξεργασία και κυρίως δεν έχω την υπομονή ..κακώς. Συνεργάζομαι στενά με τον Ανέστη Κυριακίδη της Graphicon, στον οποίο έχω βρει ένα alter ego σε αυτόν τον τομέα. Ο λόγος είναι ότι, εκτός από το ότι κάνει άρτια τυπώματα, δεν αλλοιώνει την φωτογραφία με διάφορες τεχνικές και κόλπα, αλλά την αναδεικνύει και είναι σπουδαίος επαγγελματίας. Δεν τυπώνω σε γυαλιστερό χαρτί και ιδανικά θα ήθελα να μην είχαν τζάμι.
