Ένα τριήμερο στο Παρίσι με 30.000 «έξαλλους» hipsters

H είσοδος του Grand Halle De La Villette

Το προηγούμενο Πεμπτοπαρασκευοσάββατο το Παρίσι απέδειξε ότι και τα σφαγεία μπορούν να είναι κομψά. Και αυτό γιατί στο Grande Halle De La Villette, σ’ αυτό το όμορφα περίεργο κτίριο με την γεωμετρική πρόσοψη που συνδυάζει το σίδερο και το γυαλί και που τον περασμένο αιώνα θεωρείτο το πιο εξελιγμένο σφαγείο αγελάδων/βοοειδών στην Ευρώπη, φιλοξενήθηκαν στους χαοτικούς χώρους του περίπου 30.000 hipsters για να γιορτάσουν το τέταρτο Pitchfork Music Festival.

Το μεγαλύτερο πλήθος της πρώτης ημέρας του φεστιβάλ απέσπασε το live των War on Drugs

Μέρα 1η

Ίσως ένα από τα live της πρώτης ημέρας που συγκέντρωσαν τον περισσότερο κόσμο ήταν εκείνο των War On Drugs. Aναμενόμενο το πιο θερμό χειροκροτήμα να το αποσπάσει το “Red Eyes”, το οποίο και έδωσε χώρο στο να γιορταστεί με το πιο ροκ τρόπο ένα από μεγαλύτερα μουσικά success stories του 2014. Η πιο καυτή υποδοχή έγινε για τους Mogwai, το πιο θερμό welcome που ακούσαμε την πρώτη μέρα της διοργάνωσης. Και ήταν λόγικό και επόμενο καθώς άνοιξαν με το “Heard About You Last Night”. Την πρώτη ημέρα έκλεισε ο περσινός νικητής του Mercury Prize, James Blake με ενα μοναδικό set που το καλύτερο ενδεχομένως “Whilhelm Scream” μας το φύλαγε για το κλείσιμο.

Μέρα 2η

Μετά από μια πρόωρη έκρηξη της μουσικής μας αδρεναλίνης χάρη στους Perfect Pussy, DD Dumbo, και Son Lux οι Future Islands ήταν σίγουρα το πρώτο highlight της δεύτερης ημέρας του φεστιβάλ. Ντάξ μπορεί να τους είχαμε δει πριν κανένα μήνα στο Gagarin 205, αλλά η εμπειρία και μόνο να δούμε τον Sam σαν βαμπίρ και τους υπόλοιπους σαν λυκάνθρωπο και κακιά μάγισσα ήταν σίγουρα ανεπανάληπτη. “Αυτό το τραγούδι πάει σε όλους εκείνους που έχουν πει ότι ήμουν ένα βαμπίρ. Θα είχαν δίκιο” είπε ο Sam.

Οι Future Islands τίμησαν δεόντως το Halloween με την μεταμόρφωσή τους

Δεν είναι λίγοι εκείνοι που συμφωνούν ότι υπάρχει κάτι υπεράνθρωπο στον τρόπο που ο Sam ερμηνεύει. Ο τρόπος που οργώνει τη σκηνή χτυπώντας τόσο δυνατά το στήθος του. Οι ελαστικές χορευτικές κινήσεις του που είχαμε δει στην Λιοσίων υπάρχουν και εδώ. Η ενέργεια του είναι μεταδοτική. Το πόσο ενωμένο δείχνει το κοινό με το που ακούγεται η εισαγωγή και μόνο από το “Seasons (Waiting On You)” είναι εντυπωσιακό. Το ηθικό κρατήθηκε ακμαίο όταν ανέβηκαν στην σκηνή η MO που παρουσίασε σε ένα πολύχρωμο περιβάλλον την πλειοψηφία των τραγουδιών απ το πολύ ωραίο “Νο Mythologies to Follow”.

Ωστόσο είναι οι CHVRCHES εκείνοι που θα κυριαρχήσουν το δεύτερο βράδυ του φεστιβάλ. Aνεβαίνοντας στην σκηνή με τη Lauren Mayberry ζωγραφισμένη σκελετός (αφού εξήγησε ότι όνειρό της ήταν να εμφανιστεί ως Princess Leia και ότι “αυτό που βλέπετε μου το έκανε στο πρόσωπό μου ο tour manager μας”) το σκωτζέζικο electro-pop group παρέδωσε ενα set αντάξιο εκείνο των headliners. Τα κομμάτια που ξεπήδησαν από το ντεμπούτο τους “The Bones of What You Believe” ακούγονται τόσο φρέσκα όσο και την πρώτη φορά – το 2013 – που τους πρωτοερωτευτήκαμε. Και ναι, ευτυχώς είπαν και το νέο τους “Get Away” που περιλαμβάνεται στο αμφιλεγόμενο rescoring του BBC για το “Drive” που σηματοδότησε και το άλμα τους στο μέλλον. Πέρα από τον οργασμό του ματιού από το sci-fi lazer και light show τους δεν κουραστήκαμε ούτε λεπτό να τους ακούμε και να τους βλέπουμε.

Οι CHVRCHES στο stage του Pitchfork Music Festival

O ηλεκτρισμός της αναμονής για το live της St. Vincent ήταν διάχυτος στον αέρα. Η περιπέτεια των “Digital Witness”, “Marrow” και “Cheerleader” μας έκαναν να καρφώσουμε το βλέμμα μας πάνω στην σκηνή τη στιγμή που η Annie Clark και η μπάντα της μας κατεύθυνε στο καλοκουρδισμένα χορογραφημένο freakshow τους. Είναι σίγουρα future icon και η μόνη μας ένσταση είναι η διάρκεια. Θα μπορούσαμε να το βλέπουμε και να το ακούμε όλο το βράδυ.

H St. Vincent, κατά κόσμον Annie Clark ήταν καθηλωτική.

Και αν μπορεί να σκεφτεί κάποιος ένα πιο τέλειο μέρος για να δει live τους Belle & Sebastian από το Παρίσι τις ώρες που κορυφώνεται το Halloween, θα είχε μεγάλο ενδιαφέρον να ακουστεί. Άνοιξαν με το “You’Re Just A Baby” , το “Funny Little Frog” και “Sukie In The Graveyard”. O σχολαστικός ρομαντισμός τους και το μελοδραματικό ύφος φάνηκαν σαν γλύκισμα σε ενα αδηφάγο κοινό από πιστά αφοσιωμένους θαυμαστές τους. Μια από τις καλύτερες στιγμές που θυμόμαστε είναι όταν ζήτησαν όλους εκείνους με τα “όχι και τόσο φανταχτερά outfits” να δείξουν και να ξεχωρίσουν εκείνους με τα κάπως “εξωτικά” ρούχα, πριν τους καλέσουν στην σκηνή για να δείξουν σε όλους πόσο σουρεαλιστικά μπορούν να χορέψουν.Τα videos εξάλλου που έντυναν το live τους σου έδιναν μια πρώτη γεύση του ιδιαίτερου χορού στον οποίο σε προσκαλούσαν. Τα κλασσικά πλέον “The Fox In The Snow” και το “The Boy With The Arab Strap” καλωσορίζονται από το πλήθος σαν φίλοι από τα παλιά, ενώ η disco περιέργεια του “Perfect Couples” και το τόσο χορευτικό “The Party Line” μας έδωσαν να καταλάβουμε την νέα αναζωογονητική νέα κατεύθυνση του επερχόμενου άλμπουμ τους “Girl In Peacetime Want To Dance” που ο Stuart και η αλλόκοτη παρέα του μας ετοιμάζουν.

Οι Belle & Sebastian δίνουν μια πρώτη γεύση του αλλόκοτου χορού που ζητούσαν από το πλήθος να επιδοθεί

Μέρα 3η

To Pitchfork Music Festival κλιμακώθηκε την τρίτη μέρα που φυσικά συγκέντρωνε και τους περισσότερους “κράχτες” της μουσικής διοργάνωσης. Four Tet, Jungle, Caribou, Tune-Yards, Foxygen και πολλούς άλλους. Η τελευταία ημέρας της μουσικής εξτραβαγκάνζας στο Grande Halle De La Villette στο Παρίσι ξεκίνησε με μια πρόωρη εμφάνιση των υπνωτιστικών φωνητικών της Jessy Lenza. Λίγο πριν ένα εντυπωσιακό πλήθος συγκεντρωθεί για να μαγευτεί από την αινιγματική pop – noir της βασίλισσας του 2015 Charlotte OC. Την ακούς και την παρακολουθείς τώρα πριν γίνει τεράστια σε λίγους μήνες.

Η Charlotte OC στο stage

H παρέλαση των μελλοντικών αστέρων της indie συνεχίστηκε με τον Tobias Jesso Jr, Kwamie Liv και τους Movement, αλλά το πρώτο πραγματικό highlight του τελευταίου απογέυματος του p4k 2014 ήρθε με την ανισσόροπη παραφροσύνη των Foxygen. Punk, blues, soul grunge συγκρούστηκαν σε ενα χαοτικό και με παλμό set με τον frontman Sam France να τρομοκρατεί το κοινό με τα τσιριχτά και τους ακροβασίες του πάνω στην σκηνή αδιαφορώντας παντελώς για την ασφάλειά του πάνω στην σκηνή. Με την έπαρση του Mick Jagger και με ομοιότητα στην χωρίς μπλούζα ρουτίνα του Iggy Pop μας άφησε με το στόμα ανοιχτό και σίγουρα έθεσε το πήχυ πολύ ψηλά για αυτό που θα ακολουθούσε.

O Sam France αλα Iggy Pop

Ευτυχώς αυτό που ακολούθησε ήταν οι Tune-Yards που κέντησαν με τα tribal beats τους, με την εκκεντρική ενέργειά τους και την κόλαση ενός ζωντανού θεάματος. Με μια τέλεια σχεδιασμένη και σε εκτέλεση χορογραφία που σε γέμιζε με μια αίσθηση άγριας ελευθερίας σε έκαναν να καταλάβεις ότι το φετινό τους άλμπουμ Nicki Nakk όπως παρουσιαζόταν μέσα από ενα technicolour πρίσμα, θα είναι σε εκείνα που θα πορωθείς στο πολύ προσεχές μέλλον.

Στη συνέχεια ήρθαν μερικά από τα ονόματα – πρωταθλητές της φετινής χρονιάς κυρίως για το τι έχει γράψει ο μουσικός τύπος για εκείνα. H εκκίνηση έγινε με τους Jungle που έφεραν στο Παρίσι το υποψήφιο για το φετινό Mercury Prize άλμπουμ τους καταφέροντας όλο το Grande Halle να ξεσπάσει ένα ασταμάτητο rave με μια αναπόφευκτα feel-good σύγχρονη soul. Τα χιλιάδες χέρια που υψώθηκαν στο “Busy Earnin'”και στο “The Heat” είναι από εκείνες τις πολύ έντονες αναμνήσεις που μας άφησε το φεστιβάλ.

Οι Jungle ερμηνεύοντας το “Busy Earnin’ ” αποθεώθηκαν

Η γιορτή συνέχιστηκε με τον Caribou και όπως ήταν αναμενόμενο εξάλλου από το hype που έχει ήδη αποκτήσει η τελευταία του δισκογραφική δουλειά η ψυχεδελική electronica του παρέσυρε το μεγαλύτερο πλήθος που κέρδισε κάποιο από τα live της φετινής διοργάνωσης. Παίζοντας περισσότερο τραγούδια από τη νέα του δουλειά, με πραγματικά highlights το “Our Love”, το “Back Home” και το “Can’t Do Without You” κατέληξε σε μια θάλασσα από μπαλόνια που έπεσαν πάνω στο εκστασιασμένο πλήθος.

O Caribou headliner της τρίτης μέρας του Pitchfork Music Festival

Ναι εκείνη η στιγμή είναι εκείνη η στιγμή που χάνεται η αίσθηση του που βρίσκεται κανεις και τι γίνεται. Σαν να μην πατάει κάποιος για λίγα δευτερόλεπτα πάνω στη γη. Με το σωστό ήχο (ο ίδιος ετοίμαζε τα καλώδια και τα όργανα λίγο πριν ξεκινήσει το σετ του) και το σωστό πνεύμα απέδειξε ότι το καλοκαίρι μπορεί και να μην τελειώνει ποτέ πραγματικά. To Παρίσι “χτυπήθηκε” και τις πρώτες πρωινές ώρες καθώς Four Tet, Jamie xx και Kaytranada επιβράβευσε εκείνους με τις μεγαλύτερες αντοχές χορού λίγο πριν πέσει η αυλαία του φετινού Pitchfork Music Festival. Ένα από τα τελευταία μεγάλα φεστιβάλ της χρονιάς που σίγουρα φέτος βρέθηκε σε μια από τις καλύτερες στιγμές του.

Το πιτσφορκοχωριό και οι πιτσφορκιστές!

To πλήθος που συγκεντρώθηκε κατά τη διάρκεια του τριημέρου για το Pitchfork Music Festival φυσικά στα break ή σε κάποιο live που δεν πολυψηνόταν να παρακολουθήσει μπορούσε να απασχοληθεί ποικιλοτρόπως. Ένας τεράστιος όροφος πάνω από τα δυο stages ήταν διαμορφωμένος με τις πιο “εναλλακτικουριές” σε δραστηριότητες για να περάσει κανείς φίνα πρίν το πρώτο “wtf” της αντίδρασής του. Και αν είναι κάποιος τοοσοο τυχερός μπορεί να συναντήσει και τον Caribou ο οποίος λίγη ώρα πριν το live του της τελευταίας ημέρας του festival τριγυρνούσε ανάμεσα στους πάγκους του εξωτερικού χώρου και χαιρετούσε κόσμο. Workshops που μπροούσες να ράψεις και να διακοσμήσεις τις δικές σου custom-made κάλτσες, DIY μάσκες εξωτικών πουλιών και αφρικανικών φυλών, πάγκοι με εναλλακτικούς designers που πωλούσαν τις ευφάνταστες δημιουργίες τους, ένας χώρος για όλους εκείνους που θέλουν να κάνουν κούνια, ένας τροχός της τύχης που σε έβαζε στο παιχνίδι για ενα επιδαπέδιο “σκάκι”, κουρέματα on the spot και τόσα άλλα.

Ένα από τα workshops του φεστιβάλ: πώς να φτιάξεις custom made κάλτσες

Ναι σίγουρα αυτός είναι ο “γαλλικός” τρόπος του festivalizing. Μακριά από λάσπες, μέθες και βρωμιές. Ακόμα και δίπλα από τα παραδοσιακά για τους φεστιβαλίζοντες χοτ ντόγκ, υπήρχαν χορτοφαγικά κεφτεδάκια. Οι άνθρωποι εκεί έδειχναν πως μπορούν όλα να τα καταναλώνουν με μέτρο. Είναι όλα πιο στρογγυλεμένα. Το συμπέρασμα από αυτό το ανεπανάληπτο τριήμερο: Καταφέρνοντας να ενώσει τους μουσικά ψαγμένους σε όλο τον κόσμο και με βασικό άξονα τις νέες ψηφιακές λειτουργίες της έκφρασης και της κατανάλωσης το Pitchfork Music Festival σίγουρα θα συνεχίσει να αυξάνει την επιρροή του.