Ένα κορίτσι που το έλεγαν Sarah

Θάλεια Καραμολέγκου, ραδιοφωνικός παραγωγός στον Κόκκινο 105,5

Βροχερά απογεύματα, παγιδευμένα στον ιστό μιας κιθαριστικής μελωδίας, μελαγχολία που σε ξεγελάει γιατί διαρκώς μεταμφιέζεται, γυρίζοντας την πλάτη στην αποκρουστική όψη της καθημερινότητας με αινιγματικό χαμόγελο, ”between hello and goodbye”, και ένας χείμαρρος από κιθαριστικές εξάρσεις που διαχέονταν με εκλεπτυσμένη ρευστότητα στα λογής μαγνητικά πεδία… Η αίσθηση κυριαρχεί της ανάμνησης από τα χρόνια που άγγιξε η Sarah με το μαγικό ραβδί της: Φυσικά με τους Field Mice να κυριαρχούν, αλλά και τους Sea Urchins να γυρίζουν ατέλειωτες ώρες στο πικάπ, ή τους Orchids να σου χαρίζουν τα αινιγματικά τους κομψοτεχνήματα. Το σάουντρακ ενός προσωπικού ημερολογίου, στο περιθώριο ενός κόσμου που πάντα αποστρεφόσουν για τις ακλόνητες βεβαιότητές του. Ηeavenly option-tiny words.

Δημήτρης Πολιτάκης, δημοσιογράφος

Έχω πολλά χρόνια να παίξω δίσκο της Sarah records, αν και έχω (τσέκαρα) αρκετά βινύλια κυρίως από Orchids, Heavenly, Bluebell και Field Mice. Τα πιο αγαπημένα μου όμως θυμάμαι ήταν δύο κασέτες με γκρουπ αυτής της εταιρείας που έγινε σύμβολο αιθέριας, μίνιμαλ, twee,  jingle- jangle, indie ποπ, ιδανικό σάουντρακ μιας παρατεταμένης ασεξουαλικής εφηβείας με μόνιμο φόντο ένα ατέλειωτο φθινοπωρινό λυκόφως. Η μία κασέτα (εταιρείας, που λέγαμε τότε) ήταν – είναι κάπου άραγε ή ξεχάστηκε για πάντα σε κάποιο ντουλάπι συνοδηγού; – το For Keeps των Field Mice, που είχε και το Willow: ‘don’t you go thinking I never did love you…’ αχ αχ βαθύς στεναγμός ούτε να το σκέφτομαι δεν θέλω. Η άλλη ήταν μια C-60 που περιελάμβανε ένα session που είχαν κάνει οι Even As We Speak (από τα λιγότερο γνωστά της Sarah, πολύ μου άρεσαν για ένα διάστημα το φθινόπωρο του 1992, αν η μνήμη βοηθά) για την εκπομπή του John Peel και το είχα γραψει από το ραδιόφωνο ένα βράδυ σε φοιτητικό δωμάτιο του Νόριτς. Πολύ δημοφιλής εταιρεία σε συγκεκριμένους κύκλους και συγκεκριμένες ευαίσθητες ψυχές της Αθήνας που δεν άντεχαν και πολύ τον θόρυβο και το σκοτάδι, αν και προσωπικά η καθήλωση κάποιων τραγουδιών σ’ ένα κόσμο ανάλαφρης μοιρολατρίας μου προκαλούσε μαύρη θλίψη (για να μην πούμε για το ανθεκτικό μέχρι σήμερα ντροπαλό γεροντοκορέ indie λουκ των κοριτσιών με τα χέρια σταυρωμένα πίσω από τη μέση).

Στέφανος Καλλίας, αρθογράφος

Μέσα στα 10 αγαπημένα Βρετανικά indie labels που δημιουργήθηκαν από τα τέλη 70’s και μετά. Δεν είμαι σίγουρος αν προτιμούσα τα Βρετανικά από τα Αμερικανικά της περιόδου

Εξαιρετικά όλα τους. Η μόνη μαζί με την Factory που δεν είχε έδρα το Λονδίνο Bristol η Sarah,  Manchester η Factory. Η περίφημη Warp αν και ξεκίνησε από το Sheffield μετέφερε την έδρα της στο Λονδίνο. Field Mice, The Sea Urchins, Another Sunny Day, The Orchid, Blueboy… Κυκλοφορούσε κυρίως 7ιντσα αλλά ποτέ δεν είχα φετίχ με αυτά, παρά μόνο με την μουσική την ίδια. 9 ανθολογίες τραγουδιών καλύπτουν απόλυτα το μουσικό της αποτύπωμα. Το συγκινητικό κύκνειο άσμα – συλλογή «There And Back Again Lane»

Γενικά δεν λατρεύω συγκεκριμένη εταιρεία, όπως δε λατρεύω κάποιο μουσικό είδος, όπως δεν λατρεύω μπάντες, με την παθολογική, θρησκευτική έννοια, την έννοια της εξάρτησης. Έπαιζα συχνά τραγούδια από αυτές τις εταιρείες τα χρόνια που παρουσίαζα ραδιοφωνικές εκπομπές στο Ρόδον στις Σέρρες (98-05). Τα άκουγαν διάφοροι και ρωτούσαν τι είναι αυτά και από πού έρχονται. Αν η μουσική είναι η τροφή των αισθήσεων, παίξε κι άλλο Sarah Records. Ελπίζω η σκηνοθέτης Lucy Dawkins να αποκαλύψει σε περισσότερο κόσμο τον μυστικό κόσμο της εταιρείας.

Βασιλική Παναγιώτου, δημοσιογράφος 

Ούτε Σάρες ούτε Μάρες, μόνο το κακό συναπάντημα άκουγα όταν ήμουν μικρή. Και αυτό ερχόταν από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού. Σε αυτή την αυστηρά αμερικάνικη πολιτική όμως, υπήρχε χώρος για μια εξαίρεση: η συλλογή Sarah 100, There And Back Lane.

Δεν είμαι σίγουρη αν αρχικά τουλάχιστον κατανοούσα απόλυτα την ουσία που κρυβόταν μέσα στη εφηβοκεντρική αισθητική, τα κίτρινα άνορακ και τα μελιστάλακτα ακόρντα. ᾽Η την ειρωνεία του εξωφύλλου με την γέφυρα στο Bristol, δημοφιλές σημείο στη Βρετανία αφετηρίας αυτοκτονιών. Δεν ασπαζόμουν την twee χρωματολογία, την κλεισμένη στους τέσσερις τοίχους του δωματίου μελαγχολία, την κρυφή επιθυμία, όμως κάτω από αυτά τα χαζοχαρούμενα αδιάβροχα υπήρχε κάτι που ευθαρσώς προέτρεπε σεξουαλικές και πολιτικές αφυπνήσεις.

Χωρίς να έχει συναίσθηση, το απαίδευτο μου αυτί μέσα από τα τραγούδια της Sarah Records άρχισε να συλλαμβάνει την έννοια της αμφισβήτησης, της αποτυχίας, της ήττας του ιδεαλισμού, της καταπιεσμένης σαρκικής έλξης, του φεμινισμού, της ανελέητης κατάρας που άφησε πίσω του ο Θατσερισμός αλλά και του περιβόητου βρετανικού κυνισμού, που θα γνώριζε από πρώτο χέρι μερικά χρόνια αργότερα μετακομίζοντας στην Αγγλία.

Θυμάμαι πως όλοι χοροπηδούσαμε με το ‘Atta Girl’, περιμένοντας το αίσιο τέλος με το ᾽FUCK YOU NO WAY᾽᾽, όμως κανείς δε μπαλαμουτιαζόνταν ή χούφτωνε όταν ο DJ έπαιζε το ‘Sensitive’. ᾽Οποιος το έκανε ήταν κάφρος που αργότερα κατά τη διάρκεια της νύχτας κάπως θα ερχόταν η στιγμή και θα έτρωγε ένα ποτό στη μούρη. Ωραίες εποχές.

Τάσος Πατώκος, εκδότης του φανζίν Sense 

Ως αρχή της Sarah θα μπορούσε να θεωρηθεί το fanzine “Are You Scared To Get Happy”, το οποίο έγραφε ο Matt Haynes μαζί με ένα φίλο του από το πανεπιστήμιο. Στο τρίτο τευχάκι του zine, ο Matt ίδρυσε μια εταιρεία αποκλειστικά για flexi δισκάκια που ονομάστηκε Sha-la-la Records· η ιδέα ήταν να δίνεται στον κόσμο συναρπαστική και πολύ προσιτή σε κόστος μουσική, χωρίς να ακολουθούνται οποιαδήποτε τεχνάσματα προώθησης και marketing, αλλά η όλη φάση να δουλεύει με τις εντυπώσεις που διαδίδονταν από στόμα σε στόμα. Μετά από 8 flexis (οι πωλήσεις των οποίων άγγιζαν τα 2500 αντίτυπα, ένα πολύ καλό νούμερο αν σκεφτεί κανείς την do-it-yourself παραγωγή και διανομή), ο Matt μαζί με την συμφοιτήτριά του στο πανεπιστήμιο του Bristol, Clare Wadd, αποφάσισαν να κάνουν κάτι μεγαλύτερο και από κοινού… και γεννηθήτω Sarah Records! Χωρίς να το έχουν ανακοινώσει πουθενά, ο Matt και η Clare είχαν υποσχεθεί στους εαυτούς τους ότι θα σταματούσαν όταν έφταναν στο 100ο single, και αυτό είναι που όντως έγινε. Αυτή η συμφωνία ήταν ένα μυστικό που δεν ήξεραν ούτε καν τα groups της Sarah! H ιδέα ήταν – κατά τον Matt – να λάμψουν ζωηρά για ένα χρονικό διάστημα και μετά να εξαφανιστούν, όπως ένα πυροτέχνημα. Η Sarah συνόψισε περίφημα το τι θα πρέπει να σημαίνει pop μουσική, όχι απαραίτητα σε καθαρά μουσικό επίπεδο (είχε κατηγορηθεί αρκετά ότι πολλά από τα singles της στερούνταν ουσίας) αλλά κυρίως με τον τρόπο με τον οποίο γίνονταν όλα, σαν να υπήρχε μια τεράστια κοινότητα φίλων, μυημένοι όλοι στην ίδια μαγεία που λεγόταν pop μουσική… Η Sarah λειτούργησε τηρώντας μια υποδειγματικά υγιή στάση, κρατώντας τον underground χαρακτήρα της Sha-la-la αλλά κάνοντας διανομή και στα μεγάλα δισκάδικα, βγάζοντας τη γλώσσα στις πολυεθνικές. Συγχρόνως, έβγαλε και τουλάχιστον δύο θρυλικά πλέον pop groups, τους Field Mice και τους Heavenly. Τελικά το 100ο single της Sarah συνέπεσε με τη χρεωκοπία της εταιρείας και με το (ούτως ή άλλως προ-συμφωνημένο) κλείσιμό της… 

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ

Η τριλογία της Παρακμής στις Νύχτες Πρεμιέρας

Αρκετός κόσμος νοσταλγεί τα χρόνια της Sarah, και ο ίδιος ο Matt, μιλώντας σχετικά πριν 15 περίπου χρόνια σε ένα παλιό fanzine, είχε να πει τα εξής: «Δεν μου αρέσει να είμαι νοσταλγικός, νομίζω ότι είναι αρνητικό και καθόλου υγιές… Και παρόλο που πιστεύω ότι όλες οι κυκλοφορίες της Sarah ήταν φανταστικές, νομίζω ότι η όλη υπόθεση σχετικά με την pop μουσική είναι ότι θα πρέπει να είναι φρέσκια και καινούρια, θα πρέπει να κοιτάζει μπροστά, όχι προς τα πίσω. Η ιδέα με την Sarah ήταν ότι θα σταματούσαμε στο SARAH 100 και μετά θα κάναμε κάτι καινούριο, και αυτό ήταν που προσπαθήσαμε. Πιστεύω πραγματικά, για παράδειγμα, ότι οι Trembling Blue Stars είναι καλύτεροι από τους Field Mice, και οι Marine Research είναι καλύτεροι από τους Heavenly, και είναι αρκετά προσβλητικό για τα groups όταν κάποιοι τους λένε ότι το παλιότερό τους υλικό ήταν καλύτερο… ή κάποιοι που αρνούνται να ακούσουν την καινούρια δουλειά ενός group προδικάζοντας ότι δε θα είναι τόσο καλή όσο τα παλιότερά τους βήματα.»

Γιάννης Κωστόπουλος, dj

Γιατί Sarah records; Γιατί μια δισκογραφική μπορεί να γεννηθεί σ’ ένα υπόγειο διαμέρισμα χωρίς τηλέφωνο αλλά να δημιουργήσει μια ολόκληρη μουσική σκηνή και φανατικούς ακροατές ή όπως θα λέγαμε σήμερα followers, γιατί μπορείς να έχεις για logo δύο κεράσια όταν ένας από τους ανταγωνιστές σου λέγεται Cherry Red, γιατί τα 45άρια είναι πιο pop απ’ ότι τα LP, γιατί οι καμπανιστές κιθάρες ακούγονται καλύτερα, γιατί δεν είναι απαραίτητο το σκοτάδι για να είσαι μελαγχολικός, περίπατοι ή ποδηλατάδες στην εξοχή με τον ήλιο να σε λούζει (υπερβολές, για τον αγγλικό ήλιο μιλάμε) μπορούν έχουν το ίδιο αποτέλεσμα, γιατί τα κορίτσια που αγαπάμε είναι τόσο εύθραυστα αλλά συνήθως αγνοούν την ύπαρξή μας (Another Sunny Day, “I’m In Love With A Girl Who Doesn’t Know I Exist”).

Άλεξ Καρβελάς, φαν και φανζινάς 

Τι ήταν η Sarah records για μένα; Μια ιδιαίτερη και συμπαθητική indie pop εταιρεία που δημιούργησε έναν λιγότερο συμπαθητικό μύθο… Και ο Δημήτρης Εμμανουήλ να παίζει το “If you need someone” των Field Mice στο Decadence τραγουδώντας με ντουντούκα.

 Σάββατο 26 Σεπτεμβρίου, 22.30, Ο μυστικός μου κόσμος: Η ιστορία της Sarah Records, Νύχτες Πρεμιέρας, Odeon 1. 
Επίσης, η ομάδα make me happy στo πλαίσιο του Φεστιβάλ «Νύχτες Πρεμιέρας» μετά την προβολή του μουσικού ντοκιμαντέρ «My Secret World: The Story of Sarah Records», το Σάββατο 26/9 διοργανώνει στο Key Bar το επίσημο πάρτυ, αφιερωμένο στην ιστορική δισκογραφική εταιρεία από το Bristol. 
Σε ειδικά διαμορφωμένο χώρο θα εκτεθεί η πλήρης σειρά των θρυλικών 7-inch singles της εταιρείας, καθώς και πολλά άλλα σπάνια αντικείμενα όπως fanzines,t-shirts και LPs.
Για τους 50 πρώτους που θα προσέλθουν θα υπάρξει αναμνηστικό δώρο από την ομάδα make me happy. Ώρα έναρξης εκθέσεως 20:00.

.