Αυτήν την εβδομάδα που μας πέρασε, είπαμε αντί να το ρίξουμε έξω να ασχοληθούμε με θεάματα που ανεβάζουν την αδρεναλίνη. Ότι λέει και ο τίτλος δηλαδή. Βέβαια, βλέποντας προσφάτως το remake του Σπάικ Λι στο αριστουργηματικό Oldboy του Τσαν-Γουκ Παρκ, δε μπορείς παρά να μην μπεις σε διαδικασία σύγκρισης, η οποία, αλίμονο και δυστυχώς, δεν ευνοεί τον φιλότιμο αλλά ντεφορμέ αμερικανό δημιουργό. Παίρνοντας ως πρώτη ύλη τον μύθο της κορεατικής τραγωδίας -που απέκτησε cult status με την έννοια της λατρείας και όχι του κιτς-, καταφέρνει να στείλει το φιλμ του σε μια έννοια «κακού» cult· δευτεράτζα φάση δηλαδή, για να μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας. Γκροτέσκο σε ερμηνείες και στιγμές, το ανομοιόμορφο δημιούργημα του Lee μοιάζει με παρωδία του πρωτότυπου δράματος. Μένει μακριά από την ωμή -και ακατέργαστη- τόσο σε συναίσθημα, όσο και σε αισθητική βία του original φιλμ. Αμβλύνει ορισμένες γωνίες και, τελικά, φαίνεται να έχει μια διάθεση να πει περισσότερα από όσα μπορεί να αντέξει ο ήδη βαρύς μύθος. Η ταινία ακροβατεί ανάμεσα σε φλυαρία για την εκδίκηση, στα σύγχρονα μέσα αλλά και στην σύγχρονη Αμερική (προσφιλείς θεματικές του σκηνοθέτη), στο lifestyle και στον άνθρωπο-γρανάζι του, χωρίς τελικά να καταλήγει πουθενά μα πουθενά συγκεκριμένα. Oldboy σε σύγχυση δυστυχώς… Τι να λέμε τώρα; Βάλαμε και ξαναείδαμε το πρωτότυπο για να καταλάβετε.
Στις διαδικτυακές εξερευνήσεις μας, τώρα, μυρίσαμε αίμα και δεν χάσαμε την ευκαιρία. Το αμερικανικό κανάλι AMC έφτιαξε μια καινούρια σειρά ονόματι Turn, η οποία αφηγείται την ιστορία του πρώτου κατασκοπικού δικτύου των ΗΠΑ. Τότε που κάτι ξεροκέφαλοι νεαροί αντί να κάτσουν στα αυγά τους αποφάσισαν ότι νισάφι με την Βρετανική κυριαρχία και ακολούθησαν τον στρατηγό Ουάσινγκτον, προσφέροντάς του πολύτιμες πληροφορίες από τον στρατό των αντιπάλων. Καλά καταλάβατε, είναι μια ιστορία που διαδραματίζεται στον Πόλεμο της Ανεξαρτησίας, εστιάζοντας στα εν λόγω παιδιά που έπαιξαν τον ρόλο τους στη σκιά, πίσω από τους καπνούς του μετώπου. Κεντρικός χαρακτήρας ο Έιμπ Γούντχολ, ο οποίος αρχικά ήθελε μόνο να καλλιεργεί λάχανα αλλά τελικά «έστριψε» (βλέπε τον τίτλο της σειράς) επειδή, είπαμε, νισάφι. Ο ηθοποιός που τον υποδύεται είναι ο Τζέιμι Μπελ και αν το όνομα δεν σας λέει κάτι, ο Μπελ είναι εκείνο το χαριτωμένο αγοράκι που μια φορά κι έναν καιρό ήθελε να γίνει χορευτής και που τον έλεγαν Μπίλι Έλιοτ. Τέλος πάντων, αν σας αρέσουν οι περιπέτειες εποχής με περούκες και κοστούμια, το Turn είναι ό,τι πρέπει. Αν πάλι θέλετε να δείτε μια αληθινή κατασκοπική ιστορία, συντονιστείτε στο Americans καλύτερα.
Τέλος, σε ποιο συναισθηματικούς τόνους τώρα, και για να εξιλεωθούμε για τα πρόσφατα αμαρτήματα μας, μέσα στην εβδομάδα ήρθαμε σε επαφή –και περάσαμε βραδιές- με το μουσικό σύμπαν των Gregorian. Μιας γερμανικής μπάντας που την έχει δει pop καλόγερος με αποτέλεσμα να κυκλοφορήσει πολλαπλά άλμπουμ με διασκευές σε αγαπημένα rock/pop hits του τελευταίου μισού αιώνα. Στη μουσική τους το γρηγοριανό μέλος μπλέκεται με το ηλεκτρικό ηχόχρωμα, δημιουργώντας επανεκτελέσεις συμφωνικού ροκ σε μια ατελείωτη σειρά τραγουδιών· άσματα που έχεις ακούσει, έχεις αγαπήσει, έχεις λατρέψει από την εφηβεία σου μέχρι και σήμερα, που σου έχουν κάνει συντροφιά από το άραγμά σου μέχρι τις πιο μύχιες, προσωπικές στιγμές σου: Fix you (Coldplay), Still haven’t found (U2), Wonderwall (Oasis), Don’t leave me now (Fleetwood Mac), Kashmir, Stairway to heaven (Led Zeppelin), Wish you were here (Pink Floyd), The show must go on (Queen) μεταξύ πολλών πολλών άλλων. Αμήν και live and let die αδέρφια!
Για περισσότερες περιπέτειες των Βέλγων επισκεφτείτε την πιο Σουρεαλιστική Επιθεώρηση Πολιτισμού όλου του ίντερνετ.
