Η φόρμουλα των μουσικών biopics είναι πλέον πιο οικεία κι από τις κλασικές επιτυχίες του εκάστοτε αντικειμένων τους: μετά από τόση επανάληψη, ζουν μέσα στο μυαλό μας, γνωρίζουμε πού κατευθύνονται και πού θα καταλήξουν. Κι αν το Rocketman του Ντέξτερ Φλέτσερ, η κινηματογραφική εκδοχή της έτσι κι αλλιώς κινηματογραφικής ζωής του Έλτον Τζον που έκανε πρεμιέρα εκτός συναγωνισμού στο 72ο Φεστιβάλ Καννών, δεν επανεφευρίσκει τον τροχό, τουλάχιστον τον θέτει σε κίνηση με πυροτεχνήματα και glitter, αντί να τον αφήνει απλώς να κυλήσει.
Η μεταμόρφωση του Ρέτζι Ντουάιτ από τα προάστια του Μίντλσεξ, από ντροπαλό βιρτουόζο του πιάνου σε extravagant ροκ είδωλο παγκοσμίου φήμης κι ασύλληπτου πλούτου μέσα από το δρόμο του αχαλίνωτου σεξ και του ανεξέλεγκτου εθισμού στο ποτό και σε «κάθε ναρκωτικό που υπάρχει στον κόσμο» θα μπορούσε να είναι μια ευκαιρία για άλλο ένα μάθημα για την άσχημη πλευρά της φήμης. Όμως η σκηνοθετική ματιά του Φλέτσερ, καθοδηγούμενη από τον αναπόδραστο κατάλογο των τραγουδιών του Έλτον Τζον, οδηγεί την ταινία σε πιο φαντασμαγορικά, ανάλαφρα, escapist μονοπάτια.
Η ταινία αναπόφευκτα θα συγκριθεί με το Bohemian Rhapsody, όχι μόνο λόγω timing και θέματος, αλλά και λόγω της παρασκηνιακής συγγένειάς της με το αμφιλεγόμενο μπλοκμπάστερ: ο Φλέτσερ ήταν ο σκηνοθέτης που ολοκλήρωσε τα γυρίσματα εκείνου του biopic μετά την απόλυση του Μπράιαν Σίνγκερ. Και οι δύο ταινίες ζουν και πεθαίνουν από την κεντρική ερμηνεία των πρωταγωνιστών τους, αλλά εκεί που ο Ράμι Μάλεκ φόρεσε προσθετική οδοντοστοιχία και κέρδισε Όσκαρ χωρίς να πει ούτε ένα ρεφρέν, εδώ ο Τάρον Έγκερτον, η τυχερή ανακάλυψη του Μάθιου Βον στο Kingsman, προτιμά να ζωγραφίσει το κενό στα μπροστινά δόντια του Έλτον Τζον και να τραγουδήσει ο ίδιος τα κομμάτια του. Το αποτέλεσμα είναι μια πιο lived in προσέγγιση στην προσωπικότητα του Έλτον Τζον -καταπιεσμένη και δημιουργική, φιλήδονη και συναισθηματική- και μια πιο ολοκληρωμένη ερμηνεία από μια καλομελετημένη μίμηση.
Το Rocketman ξεκινά εντυπωσιακά, με τον Έλτον ντυμένο πορτοκαλί διάβολο με φτερά και πούπουλα, να εισβάλλει σε μια συνάντηση στο κέντρο αποτοξίνωσης και να ξετυλίγει το κουβάρι της λυπητερής παιδικής του ηλικίας. Μεγαλωμένος από έναν πατέρα που δεν τον αγάπησε ποτέ κι έφυγε από το σπίτι χωρίς καν να τον χαιρετήσει και μια αυστηρή αλλά αδιάφορη μητέρα, ο μικρός Ρέτζι ανακαλύπτει το εξαιρετικό ταλέντο του στο πιάνο με την ενθάρρυνση της γιαγιάς του. Κάπου εκεί ανακαλύπτει και το κοινό την πραγματική ταυτότητα της ταινίας: ένα jukebox μιούζικαλ φαντασίας. Τα τραγούδια του Έλτον Τζον συνδράμουν στην αφήγηση, με visuals που περιλαμβάνουν την αιώρηση του ίδιου και των θεατών κατά τη διάρκεια του “Crocodile Rock” στη θρυλική πρώτη του συναυλία στο Troubadour του Λος Άντζελες, μια απόπειρα αυτοκτονίας που τον βρίσκει στο βυθό μιας πισίνας να παρακολουθεί τοn μικρό εαυτό του να τραγουδά το ομώνυμο τραγούδι σε ένα πιανάκι και μια περίτεχνη μετάβαση στην εφηβική ηλικία μέσα από ένα καβγά στην παμπ με τη συνοδεία του “Saturday Night’s Alright (For Fighting)”.
Δίνοντας όλη της την ενέργεια σε αυτές τις πινελιές, η ταινία υπερπροσπαθεί να μην κοιτάξει κατάματα την ασχήμια της μετέπειτα απομόνωσης κι ασχήμιας της καθημερινότητας ενός, παραδομένου στις καταχρήσεις, σταρ. Είμαστε εδώ για να περάσουμε καλά, άλλωστε, κι όχι για να θυμηθούμε ότι τα είδωλα που θαυμάζουμε φλερτάρουν κάθε μέρα με το θάνατο και την κατάθλιψη όσο catchy τραγούδια κι αν γράφουν. Μας χειραγωγεί να νιώσουμε αυτά ακριβώς που θέλει: συμπάθεια για τα παιδικά τραύματα του Έλτον Τζον, συγκίνηση για τη μοναδική σταθερή του επαγγελματική σχέση και φιλία με τον στιχουργό Μπέρνι Τόπιν (Τζέιμι Μπελ), αγανάκτηση για την εκμετάλλευσή του από τον Τζον Ριντ (καθότι διανύουμε τη Σεζόν του Κακού Βρετανού Μάνατζερ, η ταινία προσθέτει στην πρόσφατη λίστα τον Ρίτσαρντ Μάντεν του Game of Thrones).
Ακόμα κι έτσι, όμως, καταλήγει να είναι ακόμα λιγότερο κατά παραγγελία legacy film από το Bohemian Rhapsody. Κι επιτέλους, είναι ευχάριστη αλλαγή να βλέπεις το σπάνιο biopic στο οποίο ο ήρωας δεν έχει πεθάνει όταν ανοίγουν τα φώτα.
– Το Rocketman παίζεται στις αίθουσες από τις 30/5 σε διανομή της Odeon.
H
Popaganda κάλυψε το
72ο Φεστιβάλ Καννών με την υποστήριξη της
Aegean Airlines.
Μαζί μας ήταν και οι 2 τυχεροί του διαγωνισμού Eurobank Mastercard που έφτασαν με την παρέα τους για να απολαύσουν τη μοναδική κοσμοπολίτικη ατμόσφαιρα της Κρουαζέτ.
