Αν και ο δίσκος τους κυκλοφορεί απο τον Φλεβάρη του 2014 οι Electric Litany δεν κατόρθωσαν να τον παρουσιάσουν στην Ελλάδα παρα μόνο το περασμένο καλοκαίρι στην Κρήτη. Γι’ αυτόν τον λόγο βρίσκονται ήδη στην Ελλάδα και ετοιμάζονται να δώσουν μια σειρά συναυλιών παρουσιάζοντας τον δεύτερο δίσκο τους Enduring Days You Will Overcome. «Πομπώδη φωνητικά, κρυστάλλινες κιθάρες που ενίοτε βρώμιζαν, πολυεπίπεδα πλήκτρα και μία διάχυτη ατμόσφαιρα που μας κάνει να καταλαβαίνουμε γιατί ο Alan Parsons τους επέλεξε να του ανοίγουν τις συναυλίες στο Ευρωπαϊκό τμήμα της περιοδείας του τον περασμένο Αύγουστο», έγραφε ο Στέλιος Φωτεινόπουλος που τους έχει δεί απο κοντά, στην Αθήνα περιμένουμε αυτό να συμβεί την Κυριακή στο Gagarin 205. «Είναι τα πρώτα λάϊβ που δεν αγχωνόμαστε πως θα εμφανιστούμε επι σκηνής γιατί είμαστε τυχεροί που είναι όλη η ομάδα μαζί και με τους τεχνικούς μας Γιώργο, Τάσο, Φανή, Γούη», λέει στην Popaganda ο Αλέξανδρος Μιάρης, ο ταλαντούχος frontman που παίζει κιθάρα, πιάνο, σύνθ, τσέλο κι αποτελεί τη φωνή της Ηλεκτρικής Λιτανείας απο το Λονδίνο. Μιλήσαμε για την θρησκεία την πολιτική, την μουσική και για το αν θα επιστρέψουν ποτέ στην Ελλάδα. Δεν τον ρωτήσαμε τι ακριβώς θα περιμένουμε, αυτό είναι έκπληξη.
Θα παίξετε σε Γιάννενα, Κέρκυρα (28/11), Πάτρα (29/11), Αθήνα (30/11). Δε θα παίξετε σε Βόλο και Πειραιά (σ.σ. είχαν πει μετά τις πρόσφατες δημοτικές εκλογές ότι δε θέλουν να εμφανίζονται σε αυτές τις πόλεις λόγω των δημάρχων που εξέλεξαν); Δεν θα παίξουμε για πρακτικούς λόγους, δεν προλαβαίνουμε. Η ανάρτησή μας τότε ήταν καθαρά συμβολική και στοχευμένη. Γενικά για Βόλο και Πειραιά το συζητάμε για πιο μετά για κάτι πιο στοχευμένο, αντιφασιστικό. Έχουμε διάφορες επαφές με κόσμο απο αυτές τις περιοχές και το σχεδιάζουμε.
Πριν μερικές μέρες παίξατε σε μια εκκλησία, την St. Mary’s Church στο Stoke Newington του Λονδίνου, πώς ήταν; Η συγκεκριμένη εκκλησία χρησιμοποιείται και για λειτουργίες, σκέψου ότι το καμαρίνι μας ήταν ο χώρος που αλλάζει ο εκάστοτε ιερέας. Το live πήγε ανέλπιστα καλά, επειδή υπήρχε και κανονισμός στην εκκλησία για την χωρητικότητα αναγκαστήκαμε να μην τους βάλουμε όλους μέσα. Ήταν σούπερ, το ηχογραφήσαμε κιόλας, το βιντεοσκοπήσαμε και κάνουμε κάτι πιο συνολικό με το υλικό. Στο Λονδίνο μας αρέσει που η σχέση με το κοινό είναι αρκετά ειλικρινής, επειδή κάθε βράδυ έχει 1.500 επιλογές όσοι έρχονται να μας ακούσουν το κάνουν γιατί το θέλουν πραγματικά.
Ηχογραφείτε και παίζετε σε εκκλησία, μήπως το “Litany” έχει καμία σχέση με την θρησκεία; Έχουμε μια παράλληλη σχέση χωρίς να είναι το κέντρο της, πιο πολύ μας εμπνέουν ως χώροι.
Και οι Κόρε.Ύδρο. και τα Παιδιά της Παλαιότητας είχαν και έχουν μια σχέση με την θρησκεία, έστω σε επίπεδο αισθητικής. Παίζει ρόλο που είστε όλοι απο την Κέρκυρα; Με τον Παντελή (σ.σ Δημητριάδη) είμαστε φίλοι, έχουμε περίπου την ίδια σχέση με την εκκλησία, ίσως αυτός έχει εμβαθύνει λίγο περισσότερο. Η ποίηση του είναι πάρα πολύ λεπτή, θαυμάζουμε το πως την χρησιμοποιεί σε σχέση με την μουσική του. Μας έχουν μείνει στο μυαλό αυτές οι λιτανείες απο την Κέρκυρα.
Και απο την Κέρκυρα πως βρέθηκες στο Λονδίνο; Είχα πάει για σπουδές και για μια μπάντα που ήμουν τότε, όλοι Κερκυραίοι. Ανεβήκαμε πάνω με έναν δίσκο που είχαμε γράψει στην Αθήνα. Οι Electric Litany προέκυψαν γύρω στο 2007 απο κόσμο που έψαχνε να βρεί άλλους μουσικούς για να δημιουργήσει, έτσι γνωριστήκαμε.
Είστε δύο Έλληνες και δύο Άγγλοι, αυτό δεν συμβαίνει και πολύ συχνά στις μπάντες, δηλαδή να βλέπεις σχήματα που έχουν μουσικούς απο διάφορες χώρες, εσείς πως τα καταφέρνετε; Στο Λονδίνο συμβαίνει πολύ περισσότερο γιατί είναι και θέμα πρακτικό. Στις μεγάλεις πόλεις βρίσκεις μπάντες που είναι λίγο «σκορποχώρι», κάτι που είναι ενδιαφέρον γιατί ο καθένας κουβαλάει κάτι ξεχωριστά δικό του. Είναι δύσκολο αλλά δεν έχει θετικό ή αρνητικό πρόσημο.
Οι δύο Άγγλοι είναι αναρχικοί; Πολιτικά τα βρίσκετε; Δεν αυτοαποκαλούμαστε κάπως, προφανώς και οι ιδέες μας είναι πολύ κοντά σε τέτοια πράγματα, χωρίς να χρειάζεται να το πεις κάπως συγκεκριμένα. Δεν γουστάρουμε καμία εξουσία, και θέλουμε σεβασμό στην ετερότητα.
Μια μπάντα που έχει έναν τέτοιο προσανατολισμό και τα θέλει «όλα για όλους» γιατί μπλέκει με εταιρείες και δεν είναι DIY; Είναι δυο πράγματα ξεχωριστά στο μυαλό μου: εμείς φτιάχνουμε την μουσική μας κι από εκεί και πέρα αν κάποια εταιρεία, αυτό που ήδη έχουμε τελειώσει, θέλει να το κάνει προσβάσιμο απο ‘δώ κι απο ‘κεί τότε το συζητάμε. Δεν θέλουμε κάτι περισσότερο ή λιγότερο απο αυτό. Τυχαίνει να βρήκαμε μια εταιρεία στην Ελλάδα που ο άνθρωπος που την έχει είναι λίγο της ρομαντικής δισκογραφίας και μπράβο του. Απο την άλλη δεν νομίζω πως ισχύει σαν λογικό σχήμα το να απαγορεύεται σε κάποιον αντιεξουσιαστή ή ελευθεριακό να χρησιμοποιεί συνθήκες του καπιταλισμού. Στην τελική το τηλέφωνο που μιλάμε τώρα, τα παπούτσια που φοράμε καπιταλιστικά προϊόντα είναι. Είναι θέμα προσωπικής επιλογής, κάποιοι δεν θέλουν εταιρείες κάποιοι όμως τις χρησιμοποιούν κρατώντας ένα υπόβαθρο, να μην ξεφτιλιζόμαστε.
Γενικά η δισκογραφία και οι εταιρείες είναι μαύρο χάλι. Ξεζουμίζουν τις μπάντες κι ενδιαφέρονται μόνο για το κέρδος κανείς δεν το αμφισβητεί αυτό. Εσύ πως έχεις στο μυαλό σου μια ιδανική λύση για να μπορεί να υπάρχει ελεύθερη πρόσβαση στην μουσική μακριά απο εμπορικούς σκοπούς; Θα έπρεπε π.χ. να δημιουργηθεί μια πλατφόρμα που θα μπορούσες να κατεβάσεις μουσική ελεύθερα σε όλη την Ευρώπη; Ή είναι αναπόφευκτο να υπάρχει το κέρδος πίσω απο την μουσική ως θέαμα; Υπάρχουν τρόποι για να γίνει πιο εύκολα αυτό το πράγμα, π.χ. αυτό που είπες με την πλατφόρμα. Όμως αυτά είμαι σίγουρος πως μόνο ως ένα συγκεκριμένο σημείο μπορούν να φτάσουν. Για να αλλάξει το κυνήγι του κέρδους και η αντίληψη της μουσικής ως προϊόν, πρέπει πρώτα να αλλάξει ένα πολύ μεγαλύτερο πράγμα που είναι το ίδιο το σύστημα. Πρέπει να αλλάξει η κοινωνική συνείδηση για το τι είναι δημιουργία και τι είναι κέρδος και απο εκεί και πέρα δεν θα χρειαστεί να γίνει καν συζήτηση, αυτό που λες θα γίνει μόνο του.
Η μουσική θα μπορέσει να γίνει το εργαλείο για να μετασχηματιστεί η κοινωνία; Πολλοί παραλληλίζουν την μουσική σας με ένα διαστημόπλοιο, εσύ με τι θα την σύγκρινες; Η μουσική παραμένει μουσική. Στην ουσία και πρακτικά το τι είναι για εμάς η μουσική δεν έχει να κάνει με αυτό που σκεφτόμαστε μόνο οι τέσσερις που εμφανιζόμαστε στην σκηνή αλλά και ο Γιώργος και ο Φώτης – ηχολήπτης και παραγωγός αντίστοιχα – που είμαστε μαζί απο την αρχή. Είναι άλλα δεκαπέντε άτομα, μια «κολλεκτίβα» που βοηθάνε. Στην ουσία η μουσική είναι ένα όχημα να κάνουμε πράξη αυτό που σκεφτόμαστε.
Αν μπορούσατε με αυτό το διαστημόπλοιο να συναντήσεις κάποιους απο το παρελθόν και να αράξετε μαζί τους ποιοyς θα συναντούσες; Έρικ Σατί και Μότσαρτ, θα τους έβαζα να παίξουν πιάνο. Επιφανειακή θα ήταν η γνωριμία, αλλά θα μάθαινα μουσική.
Σκέφτεσαι ποτέ να επιστρέψεις στην Ελλάδα; Το σκέφτομαι απλά παραμένει μια σκέψη. Θα ήθελα, αλλά δεν ξέρω τι μπορώ να κάνω στην Ελλάδα. Πρακτικά σημαίνει ότι θα δουλεύω κάπου και δεν θα προλαβαίνω να κάνω μουσική, άρα δεν υπάρχει περίπτωση επιστροφής.
Οι Electric Litany εμφανίζονται την Παρ. 28/11 στην Κέρκυρα (Seven Arts), το Σαβ. 29/11 στην Πάτρα (Λιθογραφείο) και την Κυρ. 30/11 στην Αθήνα (Gagarin 205, €14, 12)
