Ανέκαθεν υπήρχαν και για πάντα θα υπάρχουν μουσικοί που όποτε τους δοθεί η ευκαιρία, ακόμα και για 5 δευτερόλεπτα (!) θα κάνουν το σωστό, αυτό που πρέπει βρε αδερφέ. Πολλά τα λαμπρά παραδείγματα δίσκων στην ελληνική δισκογραφία που για κάποιο περίεργο λόγο η μουσική ειναι far beyond του τραγουδιστή ή του συνθέτη. Στην περίπτωση του συνθέτη, ο λόγος για τα πιο ”νεανικά” θέματα που πάντα χρειάζονταν σε ένα θεατρικό ή σε ένα σκόρ κινηματογραφικής ταινίας. Τα παραδείγματα πολλά.
Στο Ζ του 1967 του Κώστα Γαβρά υπάρχει ένας τεράστιος library groove θησαυρός, το “cafe rock”. Λέγεται πως ο Μίκης Θεοδωράκης ζήτησε απο την μπάντα του να παίξει ενα θέμα, έτσι πιο σύγχρονο για μια σκηνή ενω ο ίδιος είχε βγεί για διάλειμμα. Και εμ πάσει περιπτώσει και έτσι να μην έγινε, φαίνεται με καθαρό αυτί οτι στο εν λόγω track ο συνθέτης δεν είχε συμμετοχή. Άλλο παράδειγμα, στο LP Άγιος Φεβρουάριος του Δήμου Μούτση υπάρχει ένα φοβερό 70 rock groove track με τρελές μπασογραμμές που δεν έχει καμμία σχέση με το υπόλοιπο ελαφρολάικο περιεχόμενο (Μητροπάνος κλπ).
Λέγεται πως ο ίδιος ο Μούτσης ζήτησε απο την μπάντα του να παίξει κάτι για εισαγωγή στον δίσκο. Αν το ακούσετε θα νιώσετε περίεργα… Έιναι σαν να ελευθερώνεται ένα κυνηγόσκυλο, που ζει σε ένα μίζερο μπαλκόνι, στην φύση. Το πιο πιθανό είναι το σκυλί να πιάσει 100χλμ το δευτερόλεπτο! Έτσι λοιπόν και οι μουσικοί της εποχής (εκτός των συνειδητοποιημένων λαϊκών) που με κάθε ευκαιρία θέλαν να παίξουν rock, funk και ψυχεδέλεια με την ησυχία τους.
Και τα παραδείγματα συνεχίζουν σε πολλά Ελληνικά LP. Στο μικροσκόπιο του Music to eat at weddings σήμερα ένα τεράστιο album, ένα ultra cult item, το ζουμερό Έλα τώρα που δεν θες… της καυτής Τζέσσικα. Ηχογραφήθηκε στην Άθήνα του 1970 και πιο συγκεκριμένα το 1977 στην Columbia. Μιλάμε για ένα μοναδικό στο είδος του άλμπουμ αλλά και άλλη μια περίπτωση μουσικών που απλά “λυσσασμένοι”, κατάφεραν και έγραψαν μουσικάρα για λογαριασμό της horny περσόνας Τζέσσικα. Δεν λέω πως η ίδια δεν το ήθελε, υποθέτω όμως πως δεν ήξερε 100% τα βασικά συστατικά του δίσκου για να τα ζητήσει. Γρήγορο groove, φοβερές μπασογραμμές, hammond σχεδον σε όλα τα κομμάτια, acid φλάουτα να οργιάζουν και το moog να παίρνει φωτιά! Δεν ξέρω κάποιο άλλο ζουμερό κουτσομπολιό για την Τζέσσικα, μπορεί τελικά να ήταν γκομενός της ο Ν. Δανας που υπογράφει την ενορχήστρωση του δίσκου. Ένα όμως είναι το θέμα, σίγουρα εδώ η μπάντα αισθάνθηκε ελεύθερη και έπαιξε απίστευτα καλά. Τα σχόλια για το super vixen cover με την καρδούλα και την Τζέσσικα μέσα στην θάλασσα να κοιτά τον φακό λάγνα, δικά σας. Έλα τώρα που δεν θες!
