Οι «Εκείνος κι Εκείνος» επέστρεψαν με κομμένη την ανάσα

Ο Νίκος Καλλίνης και ο Κώστας Λογοθετίδης μεγάλωσαν στην ίδια γειτονιά, στο Πέραμα. Είχαν κοινές παρέες, έπαιζαν στους ίδιους δρόμους και γεννήθηκαν την ίδια δεκαετία. Ο Νίκος Καλλίνης, η φωνή του σχήματος, τραγουδά από τότε που θυμάμαι τον εαυτό του, παίζει μαντολίνο από τα 8 του και κιθάρα από τα 12 .Έγραψε το πρώτο του τραγούδι 13 χρονών και έγινε σουξέ στους συμμαθητές του. Στα 15 του, έκανε το πρώτο του συγκρότημα και, εν ολίγοις, όλα έδειχναν ότι θα γίνει μουσικός όταν μεγαλώσει. Ευτυχώς, όμως, δεν μεγάλωσε ποτέ, όπως εξάλλου και ο αδερφικός του φίλος, ο Κώστας Λογοθετίδης. Η επαφή με το Άγνωστο , το Αόρατο και την απέναντι όχθη ξεκίνησαν από τα πρώτα κιόλας βήματα του τελευταίου . Όλα έδειχναν ότι ο στιχοπλόκος της μπάντας θα χαθεί στο υπερδιάστημα, αλλά, εντάξει, βρίσκεται ακόμα κοντά μας.

Κάπου στο 1987, η ζωή οδήγησε τους δυο καλλιτέχνες να σκεφτούν σοβαρά το επόμενο βήμα τους κι ένα απογευματάκι τα έβαλαν κάτω από κοινού. Εξ αρχής, συμφώνησαν πως θα κόψουν το κάπνισμα, γιατί, καθώς ήταν δεινοί καπνιστές, θα σκότωναν ο ένας τον άλλον μέσα σε εκείνο το μικρό δωμάτιο όπου ξεκίνησαν να δουλεύουν. Οι δυο τους, Καρκίνος με Καρκίνο ο ένας (μαντέψτε εσείς ποιος) και Ζυγός με Ζυγό ο άλλος, πιστεύουν ότι είναι φοβερά βαρετό να είσαι πάντα ίδιος. Εξ ου κι ενώθηκαν.

Από το 1988 ως το 1991, οι Εκείνος κι Εκείνος, των οποίων το όνομα προέκυψε από την ομώνυμη σειρά του Κώστα Μουρσελά, γιατί είχαν πολλά κοινά με τους ήρωές του, αφιέρωσαν καθημερινή ενασχόληση με το αντικείμενό τους, στιχουργικά και μουσικά. Ήθελαν να είναι απολύτως σίγουροι ότι μπορούν πράγματι να συνδημιουργήσουν, έπρεπε να ψηθούν στο μαζί πρώτα. Σύμφωνα με τα όσα έδειξε η ιστορία, τα κατάφεραν, παρά την άνω τελεία, όπως τους αρέσει να λένε, που έβαλαν από το 2004 (άτιμοι Ολυμπιακοί…) έως το 2015. «Πάψαμε, για μια ανάσα. Ποτέ δεν είπαμε τέρμα. Ούτε η παύση μας ήταν σε στιλ αντίο και τελευταίων συναυλιών και τέτοια.»

Το 2010, ανακάλυψαν με χαρά και συγκίνηση ότι όλα τους τα τραγούδια ήταν ανεβασμένα στο youtube από τους φίλους τους. «Χάρη στους φίλους μας, περάσαμε στη νέα εποχή. Ήταν κάτι που εμείς δεν επρόκειτο να το κάνουμε ποτέ και αυτό για εμάς είναι πολύ σημαντικό», παραδέχονται.

Τον Μάη 2015, οι Εκείνος κι Εκείνος έδωσαν μια δυνατή συναυλία που σηματοδότησε το πρώτο στάδιο της καλλιτεχνικής επιστροφής τους. Και από τότε , με κομμένη την ανάσα , συνεχίζουν, προσπαθώντας να αφουγκράζονται τις νέες εποχές με ό, τι φέρνουν αυτές μαζί τους. Το σήμερα, λοιπόν, που πάντοτε νικά το χθες, τους βρίσκει στο στούντιο για την ηχογράφηση του τελευταίου τους δίσκου με τίτλο «Μέτρα Με Τέχνη τον Καιρό», ένα άλμπουμ με δώδεκα νέα τραγούδια , τα επτά από αυτά ντουέτα με τους φίλους τους Βασίλη Παπακωνσταντίνου , BD FOXMOOR ,Βασίλη Καζούλη , Πάνο Κατσιμίχα , Παντελή Θαλασσινό , Φίλιππο Πλιάτσικα και Λαυρέντη Μαχαιρίτσα . Τραγούδια που γράφτηκαν για τον κάθε ερμηνευτή ξεχωριστά και που, αν υποθέταμε πως έχουν κάποιο μήνυμα, αυτό θα ήταν τύπου: Κοίτα τα σημεία των καιρών. Βγάλε τα δικά σου συμπεράσματα και μείνε ανεπηρέαστος από την προπαγάνδα. (Από την ποπαγάνδα, πάλι, όχι) Αποφάσισε ποιος είσαι , πού πηγαίνεις και τι γυρεύεις. «Τα κορίτσια, στα οποία απευθυνθήκαμε για να συνεργαστούν μαζί μας στον δίσκο, είχανε δουλειές και δεν μπορούσανε. Έτσι, προέκυψε ένας… αρσενικός δίσκος» (γέλια)

http://youtu.be/VlMgXw9B5zo

Ποτέ δεν κατάλαβα, και δεν με ενδιέφερε και πολύ να καταλάβω, αν οι Εκείνος κι Εκείνος παίζουν έντεχνα. Όταν τους ρώτησα, Εκείνοι, συμπληρώνοντας ως συνήθως ο ένας τον άλλο, απάντησαν κάπως έτσι: «Το έντεχνο είναι μια ταμπέλα που δεν ξέρω κατά πόσο αντιπροσωπεύει τη μουσική μας. Είναι ένας προσδιορισμός που δόθηκε εκ των υστέρων. Εμείς αυτοπροσδιοριζόμαστε ως συνθέτες, εραστές της τέχνης. Η δική μας γενιά μουσικών, οι Πυξ Λαξ, δηλαδή, οι Κατσιμιχαίοι και ορισμένοι ακόμα, ένωσαν με τη μουσική τους αγαπημένους Έλληνες δημιουργούς, όπως είναι ο Θοδωράκης και ο Χατζιδάκις ας πούμε, με τη μπαλάντα και με άλλους ήχους, ίσως πιο ροκ. Οπότε έδωσαν κάτι φρέσκο. Οι δικές μας καταβολές, ως πιο ποπ, αν το θες, ήταν ρυθμικές, οπότε δώσαμε τον ρυθμό μέσα από τα τραγούδια μας. Αργότερα, κάποιοι, κυρίως από περιοδικά και εταιρείες, μας χαρακτήρισαν έντεχνους. Το υποτιθέμενο έντεχνο, λοιπόν, είναι μια μουσική μελωδική, χωρίς, πολλές φορές, την αίσθηση του ηλεκτρισμού και του ρυθμού. Πρωταγωνιστούν παραδοσιακά, ελληνικά όργανα και οι στίχοι των κομματιών εξερευνούν σε βάθος την ψυχή, σε βαθμό που γίνονται ακαταλαβίστικοι και γι’ αυτό έχουν πέσει θύματα σάτιρας και κοροϊδίας.»

Τη δεκαετία του ΄90, πάντως, υπήρχε μια μουσική κατηγορία-ταμπέλα: οι εναλλακτικοί. Σε αυτήν εντάσσονταν, από ό, τι ισχυρίζονται, και οι Εκείνος κι Εκείνος. Έκαναν τη μουσική που τους άρεσε, έλεγαν τα λόγια που είχαν ανάγκη να πουν, έφτιαξαν τα τραγούδια που γεννήθηκαν μέσα τους και, τελικά, αυτό δεν έχει σημασία; Ένας δημιουργός της εποχής τους είχε περάσει το πρώτο τεστ όταν είχε επιλεγεί από μια εταιρεία, η οποία ήξερε τι ζητούσε από αυτόν και αυτός από εκείνη. Αυτό σήμαινε πολλά, καθώς η εταιρεία χρηματοδοτούσε τη δουλειά του καλλιτέχνη, που θα πει στουντιακές ώρες και άλλα έξοδα. Γίνονταν συζητήσεις με τους παραγωγούς, ζυμώσεις, διαφωνίες. Επικρατούσε μια δημιουργική κατάσταση, κάτι που ομολογούν όλοι οι μουσικοί οι οποίοι έδρασαν τότε. Η δεκαετία του 90, είχε και οράματα, κέφι, δράση, εκτός από τα κακά της. Όλοι αισθάνονταν ενεργοποιημένοι.

Ο Νίκος Καλλίνης θεωρεί πως τα καλά της δεκαετίας μπορεί να χάθηκαν για τα καλά. Και προσθέτει: « Για τα κακά δεν είμαι τόσο βέβαιος. Επικρατούσε μια χαζομάρα: έβγαινε ένα τραγούδι που εθεωρείτο καλό και αμέσως επικρατούσε μια τάση αντιγραφής και μίμησης του σουξέ. Κάπου, στα τέλη του 90 ίσως, το χάσαμε με την πολλή την πλάκα, το έλα μωρέ, τη φτήνια και τα εξυπνακίστικα τεχνάσματα των καλλιτεχνών που υποτίθεται ότι εκφράζονταν. Ο άμετρος χαβαλές οδήγησε στην επικράτηση του κιτς. Και αυτός ο χαβαλές νομίζω πως συνεχίζεται: άντε να βγούμε, να πάμε να τα σπάσουμε. Αλήθεια, ακούμε πια τι λένε τα τραγούδια;»

Οι Εκείνος κι Εκείνος, οι ήρωες του σήριαλ, έλεγαν πράγματα σοβαρά, μέσα από το χιούμορ, λόγω της λογοκρισίας της εποχής, και στα λεγόμενά τους υπήρχε ένα δεύτερο επίπεδο. Αυτό κρίνουν πως έκαναν και συνεχίζουν οι μουσικοί Εκείνος κι Εκείνος στα περισσότερα τραγούδια τους. Με βάζουν να ακούσω λίγο πιο προσεκτικά τα Λόγια Κομμάτια-16 χρόνια σερί μες στο top 10 των πιο πολυακουσμένων κομματιών- και μου αποκαλύπτεται αμέσως, εκτός από έναν εξαπατημένο εραστή, και μια εξαπατημένη χώρα. « Είναι ένα τραγούδι με πολλά, σημαντικά χαρακτηριστικά. Οι στίχοι του μιλάνε για την Ελλάδα που έχουμε βαρεθεί εδώ και χρόνια, να μας υπόσχεται δια των πολιτικών της πράγματα που δεν θα κάνει. Πιάνει και πιο προσωπικό επίπεδο φυσικά… Επίσης, έχει ωραίες, δυνατές εικόνες: η φωτιά μες στο βλέμμα, τα βαγόνια, η βουή του κόσμου. Το μέτρημά του είναι ένα βαλσάκι που έχει γραφτεί πάνω σε ένα ίσιο μπιτ, κάτι που, σε συνδυασμό με το χαρακτηριστικό ριφάκι της εισαγωγής, έγραψε μέσα στη συνείδηση του κόσμου.» Ο Νίκος Καλλίνης εκνευρίζεται να βλέπει συναδέλφους μουσικούς να παίζουν όπως να’ ναι το συγκεκριμένο ριφ, που φτιαχνόταν επί ενάμιση μήνα σχεδόν. Χαίρεται, όμως, όταν δεκάδες ζευγάρια, μέχρι σήμερα τους λένε πως χόρεψαν στον γάμο τους τα «Πάθη», ένα επίσης φοβερό σουξέ του συγκροτήματος.

Οι δυο τους, φυσικά, είναι περήφανοι για το σύνολο των τραγουδιών που έφτιαξαν, ακόμα και για αυτά που δεν έχουν δημοσιευτεί ακόμα και, εννοείται, και για τα λιγότερο ακουσμένα τους. Αντιμετώπιζαν την τέχνη τους ανέκαθεν σαν δουλειά. Ξυπνούσαν νωρίς το πρωί, συναντιόνταν, δούλευαν μαζί, μετά καθένας μόνος. Ο Κώστας Λογοθετίδης λέει χαρακτηριστικά ότι η έμπνευση για να γράψει του έρχεται συνήθως 08:30 το πρωί. Το μαζί έχει γίνει λίγο πιο δύσκολο πια για τους δυο τους ,όμως το απολαμβάνουν που συναντιούνται για να δουλέψουν πάνω σε καινούργια πράγματα .Υπάρχει, όπως εξομολογούνται, η τηλεφωνική «Ώρα των Αποφάσεων» σχεδόν κάθε βραδάκι. Κάθε μέρα για Εκείνους είναι μια νέα πρόκληση που τους ζητά λύσεις και εξερεύνηση των δυνατοτήτων τους και του εαυτού τους.

Η συζήτηση οδηγείται σε μια πολύ συγκεκριμένη πρόκληση που βίωσαν και την έβγαλαν εντελώς καθαρή οι Εκείνος κι Εκείνος, ανταλλάσσοντας μια στιγμή ομορφιάς κι επιτυχίας με μια σημαντική Κυρία του λαϊκού τραγουδιού.

«Το 1993, πήγαμε από τη ΜΙΝΟS στην FM records και με τον παραγωγό μας, τον Σταύρο Μουφρουζέλη, ξεκινήσαμε συζητήσεις για το ποια τραγουδίστρια θα μπορούσε να πει ένα τραγούδι που μας άρεσε ιδιαιτέρως, που είχε θέμα και πρωταγωνιστή το γυναικείο φύλο. Βρήκαμε προχώ σαν ιδεα το να το πει η Καίτη Γκρέυ, κάναμε το κλασικό γκάλοπ με τους φίλους μας και όλοι καταλήξαμε θετικά. Περιμέναμε, βέβαια, και την Καίτη, η οποία το τσέκαρε στους δικούς της φίλους. Μιλάμε για μήνες. Άξιζε, όμως, γιατί κάναμε και ένα άνοιγμα σε ανθρώπους που δεν θα μας γνώριζαν αλλιώς. Άνθρωποι που ίσως κατάλαβαν ότι ,ακόμα κι αν μας άρεσαν τα μπλουζ, τα ροκ και τα ποπ, θελοντας και μη, μεγαλώσαμε κι εμείς με λαϊκή μουσική. Η Καίτη Γκρέυ, πάντως, είναι ένας εξαιρετικός άνθρωπος. Νομίζουμε ότι το τραγούδι αυτό που είπε ήταν το κλείσιμο μια πολύ ωραίας καριέρας, ένα γκράντε φινάλε.»

Πάντως, όπως λένε και οι Εκείνος κι Εκείνος, τις τυχόν συνεργασίες των καλλιτεχνών τα κομμάτια είναι αυτά που τις δείχνουν και τις υποβάλλουν. Ως τραγουδοποιοί οι Καλλίνης και Λογοθετίδης, έχουν δώσει κομμάτια σε ερμηνευτές που τους ταίριαζαν: Βιτάλη, Πλούταρχο, Σφακιανάκη και άλλους. Ο Κώστας Λογοθετίδης σημειώνει: « Με πολλούς ανθρώπους που δεν έχω συνεργαστεί ως Εκείνος, αισθάνομαι παρέα, κι αυτό σημαίνει πως υπάρχουν κοινές ρίζες. Ας πούμε, με τον Σταμάτη Κραουνάκη νιώθω ότι έχουμε κοινά πράγματα μες στο κεφάλι μας, ασχέτως αν δεν έχει προκύψει ακόμα η αφορμή της συνεργασίας μας.»

Κακά τα ψέματα, όμως, οι στιγμές των live είναι αυτές που μένουν χαραγμένες στη μνήμη. Ο Νίκος Καλλίνης ανασύρει ένα τρυφερό συμβάν: «Στις 2 Αυγούστου 2002 , στο Νεστόριο της Καστοριάς , εμείς , η Χαρούλα Αλεξίου και όλη η ορχήστρα περιμέναμε με αγωνία στα καμαρίνια το τηλεφώνημα που θα μας έφερνε το νέο της γέννησης του πρώτου μου παιδιού : τηλέφωνο – όλα καλά – και βγήκαμε αμέσως να παίξουμε γιατί είχαμε αργήσει!»

Ο Κώστας Λογοθετίδης θυμάται κάτι άλλο: «Παίζουμε για πρώτη φορά στην Κω σε ένα μπαράκι καλοκαιρινό. Ο κόσμος έχει γεμίσει τον χώρο του και έχει κλείσει και τον δρόμο απέξω .Στη μέση περίπου του live ανατινάζεται ο υποσταθμός της ΔΕΗ και η παράσταση διακόπτεται. Κανείς δεν φεύγει, αλλά η βλάβη δεν μπορεί να διορθωθεί .Καλούμε τον κόσμο κοντά μας και συνεχίζουμε να τραγουδάμε με την ακουστική κιθάρα χωρίς μικρόφωνα.»

Και οι δυο τους συμφωνούν πως τα καλοκαίρια που έζησαν στην Ικαρία από το ‘90 μέχρι το ’95 ήταν μαγικά. Το 1996, στα Μουδανιά Χαλκιδικής, πήγαν για μια συναυλία και έμειναν ένα ολόκληρο μήνα, αποφασίζοντας να κατασπαταλήσουν τα χρήματα που είχαν κερδίσει. «Από τα πιο ξέγνοιαστα καλοκαίρια. Αξέχαστο! Και τι βόλτες κάναμε… Πεταγόμασταν Θεσσαλονίκη γα πλάκα», αναπολούν.

Βεβαίως, οι περιοδείες και τα καλοκαίρια συνεχίζονται. Ο Κώστας Λογοθετίδης και ο Νίκος Καλλίνης κάνουν μουσική για να ταξιδέψουν. Το 2016 τους συνέβησαν θεραπευτικές μουσικές αποδράσεις: Λάρισα, Καλαμπάκα, Μετέωρα, Γρεβενά, Ναύπλιο, Κάρυστος κι ένα σωρό ακόμα προορισμοί. Ήδη, κανονίζουν τα υπόλοιπα lives του χειμώνα, αλλά και του καλοκαιριού του 2017: «Θέλουμε να κάνουμε καινούργιους φίλους, αλλά και να συναντήσουμε τους φίλους μας από τα παλιά, γι’ αυτό και δεν έχουμε κάνει και πολλές εμφανίσεις στην Αθήνα.»

Μετά το άλμπουμ «Μέτρα με Τέχνη τον Καιρό», έρχεται ένα project με το όνομα «Εκείνοι κι Εκείνοι», το οποίο συζητούν ήδη εδώ και αρκετό καιρό. Ο Κώστας Λογοθετίδης θεωρεί ότι είναι σημαντικό να κυκλοφορούν νέοι δίσκοι, ακόμα κι αν φαινομενικά, λόγω Internet, θα μπορούσαν και να περιττεύουν από υλικής άποψης, γιατί δίνουν το μήνυμα στους ανθρώπους ότι πρέπει να συνεχίσουν να ονειρεύονται και να εμπιστεύονται τα όνειρά τους.

Η κουβέντα μας κλείνει με τους Εκείνος κι Εκείνος να δίνουν μια όμορφη υπόσχεση, η οποία μοιάζει με τραγούδι: «Σε αυτό το ταξίδι που ξεκίνησε πριν χρόνια, δεν υπάρχει ορίζοντας και προορισμός. Θέλουμε να συνεχίσουμε να ταξιδεύουμε. Οι μέρες που έρχονται θα πλάσουν τα νέα όνειρα ,τις νέες προκλήσεις και θα μας δείξουν δρόμους και πιθανές επιλογές . Εμείς θα είμαστε εδώ ,παρόντες , με τα μάτια της καρδιάς ανοιχτά.»