Είναι μερικές φορές που θέλεις τόσο πολύ να δεις ζωντανά ορισμένους καλλιτέχνες ώστε προσπερνάς τις όποιες αμφιβολίες για τον «τελικό λογαριασμό» από την επικείμενη εμφάνισή τους. Με τέτοια διάθεση ξεκίνησαμε πολλοί τη διαδρομή για την Πλατεία Νερού όσον αφορά το «βαρύ πυροβολικό» των Peter Hook and The Light (που θα έπαιζαν ολόκληρο το Unknown Pleasures) και των Jesus and Mary Chain (γιατί που θα ‘σουν Kevin Shields χωρίς τα αδέρφια Reid;). Το μωσαϊκό της δεύτερης και τελευταίας ημέρας του Ejekt Festival συμπλήρωναν οι Καναδοί Of Montreal και οι αγαπημένοι των ευρωπαϊκών headline slots, Kasabian.
Στις 17:35 βγήκαν, βέβαια, στη σκηνή οι δικοί μας Black Hat Bones. Μαυροντυμένοι υπό τον δυνατό ήλιο, δεν πτοήθηκαν και έπαιξαν για μισή ώρα και κάτι, με ήχο που «στονερίζει» αλλά με αρκετά στακάτο και γρήγορο ρυθμό ώστε να μην κουράζει τους μη fans του είδους. Που τέτοιοι πρέπει να ήταν οι περισσότεροι από όσους βρίσκονταν το απόγευμα στο χώρο, καθώς η μουσική τους ήταν ομολογουμένως λίγο αταίριαστη με αυτή των υπολοίπων της βραδιάς. Οι της μπάντας όμως το χάρηκαν και δικαίως χειροκροτήθηκαν ικανοποιητικά.
Αμέσως μετά βγήκαν στη σκηνή οι Of Montreal, ασπροντυμένοι (των φρονίμων τα παιδιά…), με εξαίρεση φυσικά τον Kevin Barnes – το πρώτο του «συνολάκι» επί σκηνής ήταν πορτοκαλί φούστα-μπλούζα και περούκα α λα Marilyn Monroe. Ξεκίνησαν το set τους με δύο περσινά κομμάτια τους, τα “Let’s Relate” και “It’s different for girls”. Ο ήχος τους κινήθηκε μεταξύ αυτού που θα μπορούσε να είναι η σημερινή καλή, για ορισμένους, εκδοχή των Arcade Fire (σ’χωράτε με, αλλά οι οιωνοί για τον επερχόμενο δίσκο δεν είναι καλοί) με synths που παραπέμπουν αρκετά στους New Order και με στιχουργική που χρωστάει κάτι ψιλά στον Morrissey.
O Barnes στη μέση της συναυλίας το γύρισε στα ροζ και φυσικά η εμφάνισή τους έκλεισε με τον ύμνο της γενιάς της Αβραμιώτου (και πλέον της Πρωτογένους). Φυσικά για το “The Past Is A Grotesque Animal” ο λόγος, στο οποίο την παράσταση έκλεψε ο Jojo Glidewell που σχεδόν «βίασε» τα πλήκτρα του – και που τέλος πάντων, μήπως μοιάζει όντως στον James Murphy; Την επόμενη φορά θα ήθελα να τους δω σε κλειστό χώρο για να επιβεβαιώσω ή να διαψεύσω κι αυτό, μεταξύ άλλων.
Βαρέων βαρών προετοιμασία πρώτη. Οι κυματιστές στάμπες στα t-shirts (ε, μη ρωτήσετε ποιά κύματα) αρχίζουν να πυκνώνουν στο κοινό και είναι μία καλή ώρα για να βγει ο Peter Hook με τους The Light και να τα μετατρέψει σε ηχοκύματα, αφού πρώτα ακουστεί για μερικά δευτερόλεπτα το “Trans Europe Express” των Kraftwerk. Αν κρατώ κάποιες επιφυλάξεις για τους Jesus and Mary Chain, εδώ είναι ακόμη μεγαλύτερες, καθώς το έργο που επιτελεί τα τελευταία χρόνια ο Hook μοιάζει περισσότερο με περιφορά του brandname των Joy Division παρά με κάτι πραγματικά ψυχωμένο.
Πριν μπει «στο ψητό» μας κερνά για ορεκτικό τα “No Love Lost” και “Digital”. Οι ταγμένοι στην post punk γοητεία αρχίζουμε να μοιάζουμε με κινησιολογικές ρέπλικες του Curtis, αλλά η όποια «επιληψία» προέρχεται κυρίως από το άχτι του να ακούσεις έναν τέτοιο δίσκο ζωντανά -η live εκτέλεση του οποίου απείχε έτη φωτός από όσα κατέγραφαν οι κονσόλες προ σαρανταετίας στη Factory και η ατμόσφαιρα δεν είχε κάτι από αυτό που μπορούμε να φαντασιωθούμε βάσει τεκμηρίων ότι μπορεί να ήταν μία θρυλική νύχτα στη Haçienda. Το χειροκρότημα προκύπτει τρόπον τινά από κάποιον αμήχανο σεβασμό και ο αριθμός όσων χορεύουν σίγουρα δεν είναι ανάλογος των t-shirts Unknown Pleasures που κυκλοφορούν ανάμεσά μας. Did they lose control again? Μπα, όλα μοιάζουν «υπό έλεγχο».
Στην ημίωση αναμονή για αυτούς που για κάποιους λογίζονται ως οι πραγματικοί headliners της βραδιάς -και δεν είναι λίγοι- η σκηνή γεμίζει με “JESUS” πάνω στους ενισχυτές και ένα μεγάλο πανό “Jesus and Mary Chain” πίσω από τη σκηνή. Οι αδερφοί Reid και η κομπανία τους, με σαφώς πολύ πιο ογκώδη ήχο από όλους τους προηγούμενους, ξεκινάνε το set τους με το ομολογουμένως χλιαρό single “Amputation” από τον τελευταίο δίσκο τους, για να τιμήσουν στη συνέχεια ουκ ολίγες φορές κατά τη διάρκεια της εμφάνισής τους κομμάτια από το Automatic και παραδόξως παίζοντας το “Just Like Honey” στη μέση του set, κάτι που γέννησε εικασίες ότι μάλλον για κλείσιμο θα κρατούσαν το “Happy When It Rains” ή/και το “Darklands”.
Κι εδώ μας αιφνιδιάζουν, καθώς οι παραπάνω «ύμνοι» δεν ακούστηκαν στην Πλατεία Νερού, αφήνοντας ένα μικρό παράπονο και δίνοντας ένα βήμα παραπάνω στο αβίαστο πόρισμα ότι το setlist θα μπορούσε να ήταν μακράν καλύτερο. Ωστόσο, υπήρξε χορός, υπήρξε πραγματικό χειροκρότημα, υπήρξε η αναλαμπή «Γαμώτο, ναι, βλέπουμε τους Jesus and Mary Chain» (ειδικά για όσους από μας δεν τους προλάβαμε στο Ρόδον) και ένα συνολικά θετικό πρόσημο, χωρίς την απόλυτη απογείωση. Damage? Όχι. Joy? Γιατί, όχι;
Και μετά την «παλιοσειρά», ήρθε η ώρα για τους headliners της βραδιάς, Kasabian. Ήρθε; Εντάξει, με μία 25λεπτη καθυστέρηση που φαίνεται να οφειλόταν σε κάποια τεχνικά ζητήματα και στη διάρκεια της οποίας εκτοξεύονταν στα κεφάλια μας μεγάλες φουσκωτές μπάλες που έκαναν το γύρο της Πλατείας (και οι οποίες δεν ήταν πάντα ευχάριστο όταν σου έσκαγαν στο κεφάλι, αλλά «τα παιδία παίζει» σε τέτοιες περιπτώσεις).
Τα αγαπημένα παιδιά του ΝΜΕ και των μεγάλων ευρωπαϊκών φεστιβάλ ξεκίνησαν την εμφάνισή τους με το “Ill Ray (The King)” από τον πιο μπιτάτο απ’ ό,τι μας έχουν συνηθίσει φετινό τους δίσκο, For Crying Out Loud, για να περάσουν στη συνέχεια σε παλιά και αγαπημένα για το κοινό τους συναυλιακά anthems (και με «σφήνα» ένα γρήγορο πέρασμα σε ένα εντελώς άλλου τύπου anthem, δηλαδή το “Around The World” των Daft Punk), με μία κάποια αδυναμία σε κομμάτια του 48:13.
Ο frontman τους Tom Meighan, αλλά και ο κιθαρίστας και ενίοτε vocalist, Sergio Pizzorno, είχαν την κατάλληλη ενέργεια και επαγγελματισμό, ώστε να υποστηρίζουν το νόημα της μπάντας: που είναι φεστιβαλικού βεληνεκούς και ξέρει να δίνει στο κοινό της αυτό που ζητάει. Στο Ejekt τα κατάφεραν κι αυτό δεν μπορεί κανείς να μην τους το αναγνωρίσει, μιας και το επιβεβαίωσε ολόκληρη η Πλατεία Νερού τραγουδώντας και χορεύοντας. Αμφιβάλλει κανείς ότι θα μας ξανάρθουν;
