Η Δεύτερη Αλήθεια (En chance til) *****
Δανία, 2014, Έγχρωμο
Σκηνοθεσία: Susanne Bier
Πρωταγωνιστούν: Nikolaj Coster-Waldau, Nikolaj Lie Kaas, Ulrich Thomsen
Διάρκεια: 104’
Ο Andreas είναι ένας σοβαρός οικογενειάρχης, αστυνομικός στο επάγγελμα και καλός φίλος με τον συνεργάτη του, Simon, έναν άντρα που πρόσφατα χώρισε και περνά το χρόνο του σε παρακμιακά στριπτιζάδικα. Μια έφοδος σε ένα σπίτι τοξικομανών θα σταθεί ως κομβικό σημείο στις ζωές τους, καθώς μέσα στη δυσωδία του θα ανακαλύψουν ένα κακοποιημένο μωρό. Το γεγονός αυτό, σε συνδυασμό με ένα περιστατικό που θα λάβει χώρα λίγο καιρό μετά, θα ταράξουν τις ζωές των πρωταγωνιστών, με πρώτη και κύρια αυτή του Andreas, ο οποίος θα ανακαλύψει πόσο τον άλλαξαν σαν άνθρωπο αυτές οι εμπειρίες. Σκληρή και κατηγορηματική, η ταινία της Susanne Bier μπορεί εν τέλει να μην καταλήγει να εξερευνά διεξοδικά τα θέματα τα οποία αποτελούν το κίνητρό της, μα η ακρότητα (έστω και υπερβολική σε σχέση με το απαιτούμενο), η γραφή του σεναρίου και ο τρόπος με τον οποίο παρουσιάζει τα ηθικά διλήμματα και τις επιπτώσεις τους στις ζωές των πρωταγωνιστών, σε συνδυασμό με την ταιριαστή ερμηνεία του Nikolaj Coster-Waldau, κάθε άλλο παρά αδιάφορη την κάνουν να περνά. Έστω και αν αυτό που μένει στο τέλος είναι πιο επιφανειακό σε σχέση με τις πρώτες εντυπώσεις.
Το Μυστικό της Ανταλάιν (The Age of Adaline) **1/2***
ΗΠΑ, 2015, Έγχρωμο
Σκηνοθεσία: Lee Toland Krieger
Πρωταγωνιστούν: Blake Lively, Harrison Ford, Michiel Huisman
Διάρκεια: 110’
Παρότι γεννήθηκε στις αρχές του 20ου αιώνα, η Adaline ζει μέχρι και σήμερα και, παρά την ηλικία της, φαίνεται σαν μια εικοσιεννιάχρονη κοπέλα. Μόνη, αποξενωμένη από τους πάντες εκτός της κόρης της, προσπαθεί να μη φανερώσει πουθενά το μυστικό της. Όταν γνωριστεί με τον Elis, θα ξανανιώσει τον έρωτα και θα προσπαθήσει να ξαναζήσει, έστω και αν αυτό σημαίνει το ρίσκο αποκάλυψης του μυστικού της. Μπορεί να μην είναι τόσο βαθιά ή διεξοδική νοηματικά πάνω στη σχέση έρωτα και χρόνου, το σενάριο να πάσχει τμηματικά, αλλά σε θέμα ρομάντζου τα καταφέρνει περίφημα. Πιστό στις παλαιάς κοπής ιδέες περί ρομαντικής κινηματογράφησης πετυχαίνει το σκοπό της και, σίγουρα, αφήνει τις τρυφερές ψυχές ικανοποιημένες. Μόνο αυτές, όμως.
Το Τίμημα της Δόξας (La rançon de la gloire) **1/2***
Γαλλία, Βέλγιο, 2014, Έγχρωμο
Σκηνοθεσία: Xavier Beauvois
Πρωταγωνιστούν: Benoît Poelvoorde, Roschdy Zem, Séli Gmach
Διάρκεια: 110’
1978: ο Eddy έχει προσφάτως αποφυλακιστεί και προσπαθεί να βοηθήσει τη γυναίκα του που βρίσκεται στο νοσοκομείο. Ο φίλος του, Osman, προσέχει την κόρη του όσο αυτός δε βρίσκεται στο σπίτι. Η φτώχεια έχει φέρει τον Eddy στο αμήν. Μετά την ανακοίνωση του θανάτου του Charlie Chaplin, σκαρφίζονται τον απόλυτο τρόπο για να βγάλουν εύκολα λεφτά: να «απαγάγουν» το φέρετρό του. Η πραγματική αυτή ιστορία περνιέται, μεν, με δόσεις χιούμορ, ανάλογου του λεπτού χιούμορ του ενός εκ τους δύο πρωτομαστόρων της κινηματογραφικής κωμωδίας, είναι δοσμένο με απλότητα και κρατάει το μαύρο χαρακτήρα του, αλλά σε σύνολο καταλήγει άνισο, με αρκετές στιγμές που θα μπορούσαν να λείπουν ή να ειπωθούν λακωνικότερα. Συμπαθές, μα όταν έχει προηγηθεί το Ενώπιον Θεών Και Ανθρώπων του ιδίου σκηνοθέτη, φαίνεται μικρό σε μέγεθος.
Σε Επιφυλακή (Qui vive) *****
Γαλλία, 2014, Έγχρωμο
Σκηνοθεσία: Marianne Tardieu
Πρωταγωνιστούν: Reda Kateb, Adèle Exarchopoulos, Rashid Debbouze
Διάρκεια: 83’
Ο Chérif επιστρέφει στο σπίτι των γονιών του, μην μπορώντας να επιβιώσει στη σημερινή Γαλλία. Ψάχνει να βρει το λιμάνι του στον κόσμο, ένα λιμάνι που δύσκολα βρίσκεται, αν αναλογιστεί κανείς το «μητρώο» του, ενώ ταυτόχρονα εργάζεται ως σεκιουριτάς. Στιγμιαία τα πράγματα δείχνουν να πηγαίνου καλύτερα, γνωρίζει και τη νεαρή Jenny. Προσπαθώντας, όμως, να ξεφορτωθεί ένα μελανό σημείο της ζωής του, θα πάρει μια απόφαση που ενδέχεται να του καταστρέψει ό, τι κέρδισε. Αν και το θέμα της είναι ενδιαφέρον και το σενάριο υπόσχεται μια ικανοποιητική κατάληξη, τίποτα από τα δύο δεν κορυφώνονται όπως πρέπει. Παραμένουν επίπεδα, η σκηνοθεσία αδιάφορη, ενώ η Εξαρχόπουλος δεν καταφέρνει να φτάσει τα επίπεδα για τα οποία δικαίως αποθεώθηκε (κάνε, Θεέ μου, να μην είναι φούσκα). Παρ’ όλα αυτά, έχει τις λίγες στιγμές του που δεν το καταβαραθρώνουν. Ούτε όμως και το κάνουν αξιοπρεπές.
Πρωταθλητές με Ψυχή (McFarland, USA) *****
ΗΠΑ, 2015, Έγχρωμο
Σκηνοθεσία: Niki Caro
Πρωταγωνιστούν: Kevin Costner, Ramiro Rodriguez, Carlos Pratts
Διάρκεια: 129’
Ο Jim, πίσω στο 1987, αναλαμβάνει να προπονήσει την ομάδα στίβου της πόλης που ζει, της McFarland της Καλιφόρνια. Μαθητές του, τα λατινοαμερικάνικης καταγωγής παιδιά, τα οποία αποτελούν και την πλειοψηφία της πόλης. Αν και ξένος προς τον διαφορετικό πολιτισμό τους, εντυπωσιάζεται από τις ικανότητες και τη φιλικότητά τους και βρίσκει την εδώ και χρόνια χαμένη του ελπίδα. Σε πρώτο επίπεδο, μια τρυφερή ταινία για τις νεαρές ηλικίες. Σε δεύτερο, συγχωράτε με αν βλέπω φαντάσματα, μα και πάλι βλέπω του καλούς Αμερικάνους να διδάσκουν στον υπόλοιπο κόσμο πώς να αξιοποιήσουν τις δυνατότητές τους.
Η Συμμορία του Παρκούρ (Tracers) *1/2****
ΗΠΑ, 2015, Έγχρωμο
Σκηνοθεσία: Daniel Benmayor
Πρωταγωνιστούν: Taylor Lautner, Marie Avgeropoulos, Adam Rayner
Διάρκεια: 93’
Χωρίς να το περιμένει, ο Cam βρίσκεται ναι είναι μέλος μιας ομάδας ληστών που επιτυγχάνουν τις κλοπές τους μέσω του παρκούρ. Μόνο που σε αυτή τη συμμορία δε βρίσκεται με τη θέλησή του, αλλά παραμένει στις τάξεις της για να ξεπληρώσει το χρέος του σε αυτήν, αν θέλει να σώσει τη ζωή του. Οι αποστολές πληθαίνουν και ο κίνδυνος ανεβαίνει. Θα καταφέρει να απεγκλωβιστεί από τα δεσμά της; Αισθητική βιντεοπαιχνιδιού, μηδενικό σενάριο, όπως και ερμηνείες, σκόρπιες σκηνές εντυπωσιασμού. Επίγευση: αδιάφορη προς άνοστη. Μπορείτε να ζήσετε και χωρίς αυτήν, εκτός και αν είστε junkies του συγκεκριμένου αθλήματος.
Αναρχία (Anarchy / Cymbeline) *****
ΗΠΑ, 2014, Έγχρωμο
Σκηνοθεσία: Michael Almereyda
Πρωταγωνιστούν: Ethan Hawke, Ed Harris, Milla Jovovich
Διάρκεια: 98’
Μια σύγχρονη διασκευή του Κυμβελίνου του Shakespeare: ο Κυμβελίνος, νονός μιας συμμορίας μαφιόζων μοτοσικλετιστών δυσαρεστείται από τη σχέση που συνάπτει η κόρη του με ένα από τα πουλέν του, τον Πόστουμο. Παράλληλα, ο πόλεμος με τη διεφθαρμένη αστυνομία, η οποία προσπαθεί να εκμεταλλευτεί τα κέρδη του από τα ναρκωτικά κρατά δριμύς. Ο Πόστουμο στοιχηματίζει με τον ύπουλο Ιάκιμο ότι ο δεύτερος δε θα καταφέρει να ξελογιάσει την αγαπημένη του. Το τέλος προμηνύεται κάθε άλλο παρά χαρμόσυνο. Θυμάστε την εκδοχή του Ρωμαίου και της Ιουλιέτας με πρωταγωνιστές την Λουιζίδου και τον Χαλακατεβάκη στους Απαράδεκτους; Μόνο που εδώ αντί για «Έλα Ρωμαίο, άραξε τα κυβικά σου» έχουμε το πρωτότυπο κείμενο, με όλη την υπόλοιπη ταινία να μπλέκεται σε ένα κιτς, «μοντέρνο» κυκεώνα που δεν καταφέρνει να αναδείξει τον πυρήνα του κειμένου.
