Έντονο κι απροκάλυπτο φλερτ με το grunge σε κομμάτια που ενώ μοιάζουν με b-sides του Superunknown, έχουν πολύ περισσότερο την κεραία τους συντονισμένη στις μελωδίες του Cobain, αλλά τελικά παραδίδονται σε ένα indie πνεύμα που πάει μακριά από το Σιάτλ. Όπως και να έχει αυτοί είναι οι Sebadoh του αιωνίως αουτσάιντερ Lou Barlow, με το ένατο άλμπουμ τους (αλλά μόλις δεύτερο από το 1999 και μετά), και είτε ακούς το “Follow your Breath” που άνετα χώραγε στο σάουντρακ του S1ngles, είτε το πιασάρικο pop punk ρεφραίν του “Fool”, αυτοί εξακολουθούν να παραμένουν οι Sebadoh που δύσκολα θα μπέρδευες με οποιαδήποτε άλλη μπάντα εκεί έξω. Κι αν την μπέρδευες θα έπρεπε να κάνεις ότι λέει ο τίτλος “Αct Surprised”; Μάλλον όχι. Καλύτερα να επέστρεφες στη δισκογραφία μιας από τις πιο υποτιμημένες (τα κλισέ υπάρχουν γιατί ισχύουν) μπάντες της τελευταίας 30ετίας και να κάνεις ό,τι προτείνει ένα από τα καλύτερα φετινά singles: “Celebrate the Void”. 7.5/10
Ακούστε ακόμη
Car Seat Headrest, Commit Yourself Completely (Matador)
To-do-list μετά από αυτό το live άλμπουμ:
1) Να ξανακούσω και να θυμηθώ πόσο καλό ήταν το περσινό τους Twin Fantasy (Face to Face).
2) Να φροντίσω να τους δω live.
3) Να προσπαθήσω να κάνω ό,τι λέει ο τίτλος του δίσκου.
Βρετανοί, πιτσιρικάδες, πρωτοεμφανιζόμενοι, με τον εναλλακτικό Τύπο ήδη να αναστενάζει μαζί τους. Πριν προσπεράσετε με βλέμμα απόγνωσης για «άλλη μια μπάντα» που έγινε το νέο darling των παιδιών με τα καρό πουκάμισα, τα σκουφάκια και τα ελαφρά μουστάκια, αναλογιστείτε τα εξής. Πότε ακούσατε τελευταία φορά ένα συγκρότημα που απλώνει τον ήχο του κi εναλλάσσει όσα έχει να παίξει με progressive λογική (τσεκάρετε το 8λεπτο “Western” -αλλά γιατί εκείνη η άτσαλη αλλαγή στο 1:35;); Που χρωστά τα μελωδικότερα μέρη του στη βουτιά κάτι πιτσιρικάδων σε μια Spiderland (“Of Schlagenheim”); Που αφήνει ελαφρώς να το πάρουν τα funk σκάγια (“Speedway”), απειλεί με hardcore διαθέσεις (“Near DT, MI”) και επικοινωνεί την ασφυξία με, ενίοτε κωμικά, λυρικά φωνητικά – πίσω από τα οποία έξυπνα κρύβονται συνθετικές αδυναμίες; Που τελικά όμως αυτό που κυρίως ο αρθρώνει είναι ένα φάλτσο, δύστροπο και ενίοτε ξεκουρδισμένο post punk; Οι Black Midi έχουν πολλά ενδιαφέροντα πράγματα στο κεφάλι τους που πλάθουν με αρκετή δημιουργικότητα πάνω στις κιθάρες τους. Παρά την θολούρα του υβριδίου τους, καταφέρνουν πραγματικά να προτείνουν έναν ήχο που μπασταρδεύει ικανοποιητικά και επινοητικά τις αναφορές του, ξεφεύγοντας από οτιδήποτε generic. Στην επόμενη δουλειά τους περιμένουμε και τα σπουδαία κομμάτια. 7.5/10
Ακούστε ακόμη
Pere Ubu, The Long Goodbye (Cherry Red): Οι μπαμπάδες τους. Ντανταϊστικές post punk ασκήσεις στην pop σε φιλμ νουάρ πακέτο που χρωστά τον τίτλο του στον Ρέιμοντ Τσάντλερ.
Στο περσινό τους It Is Twice Blessed ως Mekons 77 μας υπενθύμισαν ότι τους γνωρίσαμε ως Βρετανούς, στο φετινό τους Deserted μας υπενθυμίζουν ότι έκτοτε είναι και Αμερικάνοι. Ηχογραφούν στην High Desert της Καλιφόρνια, μέρος για το οποίο θα έτριβε τα χέρια του ο Τσακ Κλόστερμαν με τόσα ροκ συμβάντα που έχουν γίνει εκεί, κοντά στο Joshua Tree (όχι, δεν έχει αστειάκι για τους U2). Και πάνω κάτω παίζουν κάτι μεταξύ country (καθαρόαιμα στο “How Many Stars?”) και post punk (μερακλίδικα στο “Mirage”), με ό,τι χωράει ανάμεσα. Η έρημος εδώ λειτουργεί με πολυσημία: με διάθεση εντοπιότητας στο “Lawrence of California”, ως πολιτικό σχόλιο στο “Harar 1883” αλλά και ως σημείο μηδέν στο “In the Desert” (“Nothing survives in the desert, nothing survives […] My name is Blank, a creature of Bush and Blair / Darkness and despair, darkness and despair”), ενώ δεν περιμέναμε να ακούσουμε μέχρι και το glam Eno trademark εδώ (“Weimar Vending Machine”). Οι Meckons στο Deserted μοιάζουν να γίνονται πειρατές της στεριάς για να πουν για άλλη μια φορά όσα τους απασχολούν αιώνια, με χαλαρή διάθεση και σύνθημα το “This is as good as it’s gonna get / Between the mirage and the sunset”. 7/10
Ακούστε ακόμη
Purple Mountains s/t (Drag City): Περιγραφή της πρώτης ολοκληρωμένης δουλειάς του side project του David Berman, σε 5 λέξεις: Δεν είναι και Silver Jews.
Ανοίγοντας τους στίχους και κοιτώντας τα άτσαλα αγγλικά των 4 Ιαπωνίδων, ανάμεσα στην μητρική τους γλώσσα, νομίζεις ότι ζουν για να εκμεταλλεύονται κλισέ. Χρησιμοποιούν φράσεις που μοιάζουν να είχαν πάντα τη θέση τους σε ποπ κομμάτια (ενδεικτικά “Hey!”, “Let’s Start!”, “pretty girl”, “you don’t know me”, “We’re here in tonight!”) ή που τέλος πάντων μοιάζουν αρκετά ποπ από μόνες τους. Βάζουν ένα παιδικό σκιτσάκι στο εξώφυλλο. Λέγονται μονολεκτικά Chai (ναι, από το τσάι), η κάθε μία από αυτές λέγεται Mana, Kana, Yuki, Yuna, ο δίσκος τους τιτλοφορείται μονολεκτικά Punk, ο προηγούμενος λεγόταν Pink. Παίζουν στα όρια του kawaii και για την ακρίβεια τα ξεπερνάνε. Γιατί αν ξεμπερδέψεις γρήγορα με την αρχική αίσθηση ότι αυτά εδώ τα κομμάτια θα μπορούσαν και να είναι στους τίτλους αρχής από κάποιο shōjo anime, ακούς από πίσω πολλές 00s pop αναφορές. Από τους ηλεκτρονικούς ήχους χαλασμένου ραδιοφώνου των Soulwax (“This is Chai”) μέχρι την funk pop των Jamiroquai (“Fashionista”), αυτό εδώ είναι ένα girl group που γράφει ανθεμικά ποπ κομμάτια κρατώντας όργανα που, ενίοτε, παράγουν punk θόρυβο. Και τέλος πάντων, μήπως μας ξεγέλασε και βρέθηκε εδώ μαζί με τους παραπάνω δίσκους; 7/10
Ακούστε ακόμη
Snail’s House – エイリアン☆ポップ III (Alien☆Pop III) (self released): Θα είναι σαν η Sailor Moon να κάνει κλάμπινγκ, αλλά δεν θα κάνει.
