Η μορφή του Δημήτρη Πιατά δύσκολα σε παραπέμπει σε μια ιστορία σκοτεινή, με ζόμπι, σκηνές μάχης στους δρόμους της Αθήνας, ένα κόσμο παράλληλο κι επικίνδυνο για εμάς τους γήινους.
Όμως οι δημιουργοί της σειράς τρόμου “Athens Dark” που την Πέμπτη 22 Φεβρουαρίου κάνει πρεμιέρα στο NETWIX με δωρεάν stream φαίνεται ότι είχαν έμπνευση. Έτσι βρεθήκαμε με τον Δημήτρη Πιατά για μια συζήτηση περί βρυκολάκων, τρόμου αλλά και ελληνικής παθογένειας.
Ποιος είναι ο δικός σας ρόλος στο Athens Dark; Κάνω τον θεωρητικό αυτού του περίεργου κόσμου, που υπάρχει παράλληλα με τον δικό μας των ανθρώπων δηλαδή, και που μας απειλεί. Το πρόβλημά μας είναι πάντοτε οι άλλοι, κατά το «Η κόλαση μας είναι οι άλλοι» του Σαρτρ. Εγώ είμαι ο γήινος και υγιής απέναντι σε έναν κόσμο υπερφυσικό, περίεργο και επικίνδυνο. Είμαι άνθρωπος κι επειδή τελειώνει η ζωή μου βιολογικά έχω έναν μαθητή για να του παραδώσω την σκυτάλη μήπως καταφέρει να σώσει τον κόσμο μας από τον κόσμο «των κακών», που αποτελείται από ζόμπι που τρέφονται από αίμα ανθρώπων.
«Τη δεκαετία του ’70 ανήκα σε ένα κλαμπ φανταστικού κινηματογράφου με επικεφαλή τον Νίνο Φενέκ Μικελίδη, ο μετέπειτα κριτικός, και τον σκηνοθέτη Βαγγέλη Κοτρώνη».
Πώς και βρεθήκατε μέσα σε αυτό το στόρι; Η αιτία είναι ότι οι συντελεστές ήθελαν και μια νότα μαύρου χιούμορ σε όλο αυτό. Μέχρι τώρα η φυσική μου παρουσία στην τηλεόραση ήταν ελάχιστη και ένας από τους λόγους ήταν ότι δε συγκινούμουν ιδιαίτερα από το είδος της κωμωδίας που παιζόταν. Πέρα από αυτό διεκδικούσα κι άλλου είδους χρήματα που ήταν δύσκολο να τα πάρω. Ήμουν απών από την τηλεόραση, ειδικά από την τηλεόραση που αυτή τη στιγμή κυριαρχεί. Μετά ήρθε η τούρκικη τηλεόραση και σταμάτησε η τηλεόραση και για τους συναδέλφους μου.
Τι άλλαξε με το Athens Dark; Ήρθε μια πρόταση από νέα παιδιά. Τους αγαπώ, το έχω αποδείξει και με τη φυσική μου παρουσία και με τη στήριξη μου. Μου παρουσίασαν μια εικόνα της τηλεόρασης πολύ διαφορετική, ιντερνετική, νεανική, που επικοινωνεί με άλλον τρόπο με το κοινό της. Αν και είναι σε ένα μεγάλο κανάλι τα παιδιά έχουν την απόλυτη ελευθερία να κάνουν την προσωπική τους τρέλα. Είμαι θαυμαστής της θεματολογίας τρόμου, έχω παρελθόν. Ταυτοχρόνως όμως είχαν έναν φόβο για το πόσο δύσκολο είναι να πραγματωθεί την ίδια ώρα που οι αμερικανικές παραγωγές, με πολύ μεγάλη επιτυχία, να φτάσουν την τηλεόραση σε κινηματογραφικά επίπεδα, και όσον αφορά τα εφέ αλλά και γενικότερα. Εδώ θα μπορούσαμε να πούμε ότι λειτουργεί «η ψυχή της Ελλάδας». Λειτουργεί όμως γιατί αυτά τα παιδιά έκαναν θαύματα με πολύ πενιχρά μέσα. Και μόνο γι’ αυτό θα μπορούσα να είμαι δίπλα τους. Δεν είμαι όμως μόνο γι’ αυτό. Eίμαι και για το αποτέλεσμα, που το θεωρώ σημαντικό.
https://www.youtube.com/watch?v=IX0XlleVpqA
Αν και δεν έχουμε στη σύγχρονη mainstream κουλτούρα μας ενσωματώσει τον τρόπο σαν λαός έχουμε παρελθόν, υπάρχουν πολλές τοπικές παραδόσεις για απέθαντους, βουρκόλακες και φαντάσματα. Βεβαίως, στα δημοτικά μας τραγούδια είναι συχνές οι αναφορές και στην αρχαιότητα είχαμε τα Ελευσίνια Μυστήρια. Ακόμη και ο Αριστοφάνης έχει ασχοληθεί. Στους «Βατράχους» στους οποίους θα παίζω το καλοκαίρι μαζί με Λαζόπουλο, Καφετζόπουλο και Φιλιππίδου το θέμα είναι η κάθοδος στον Κάτω Κόσμο. Έχουμε όμως και στο παρελθόν απόπειρες, πολύ επιτυχημένες. Μη ξεχνάμε τον «Δράκουλα των Εξαρχείων» με τον Τζούμα και τον Πανούση.
Το δικό σας παρελθόν με τις ταινίες τρόμου; Τις λάτρευα. Τη δεκαετία του ’70 ανήκα σε ένα κλαμπ φανταστικού κινηματογράφου με επικεφαλή τον Νίνο Φενέκ Μικελίδη, ο μετέπειτα κριτικός, και τον σκηνοθέτη Βαγγέλη Κοτρώνη. Σε έναν κινηματογράφο της 3ης Σεπτεμβρίου με το όνομα Άμλετ, που τώρα πια λειτουργεί ως στριπτιτζάδικο, όλη τη νύχτα της Παρασκευής παίζαμε ταινίες φανταστικού κινηματογράφου, και μετά τις συζητούσαμε μέχρι το ξημέρωμα. Στο νιάτο μου ήμουν θιασώτης και ένθερμος υποστηρικτής αλλά το είδος δεν ήταν καθόλου διαδεδομένο. Όταν ήρθε το πλήρωμα του χρόνου και μου έγινε η πρόταση για το Athens Dark, ήμουν πια έτοιμος.
«Φοβάμαι το σκοτάδι. Κοιμάμαι πάντα με φως. Στο νιάτο μου, ήμουν βέβαια και φοβερός ξενύχτης, κοιμόμουν πάντα κατά τη διάρκεια της ημέρας. Μάλλον έκρυβα ένα δράκουλα μέσα μου.»
Kαι πώς αισθάνεστε; Μου αρέσει που συμμετέχω σε ένα στοίχημα. Άλλωστε ζούμε σε μια χώρα «Πάμε στοίχημα». Το βλέπουμε στην πολιτική, το βλέπουμε παντού. Αλλά γιατί όχι και στην τέχνη. Το βρίσκω πολύ ενδιαφέρον και θέλω πολύ να πετύχει για να ταράξει τα νερά. Όλοι αυτοί οι περίφημοι ορθολογιστές, οι χαρτογιακάδες όπως τους λέω, των διαφημιστικών ενώ διαχειρίζονται τη φαντασία στερούνται φαντασίας. Έχω μάλιστα δουλέψει για λίγο διάστημα σε διαφημιστική. Απολύθηκα όμως για τότε προσπαθούσα να προωθήσω την αντι-διαφήμιση, τη διαφορετικότητα. Αν δεν μας συνετίσει τώρα η ιστορία της κρίσης δεν θα συνετιστούμε ποτέ. Με την έννοια ότι τώρα δεν έχουμε να χάσουμε τίποτα παρά μόνο τις αλυσίδες μας. Μου αρέσει λοιπόν που τα νέα αυτά παιδιά τολμούν με το Athens Dark, εγώ είμαι παρά μόνο ένα πολύ μικρό κομμάτι του, ένας κρίκος αλλά πιστεύω πολύ σε αυτό.
Τι σας τρομάζει; Το αλτσχάιμερ της χώρας μου. Πέρα από αυτό, φοβάμαι το σκοτάδι. Κοιμάμαι πάντα με φως. Στο νιάτο μου, ήμουν βέβαια και φοβερός ξενύχτης, κοιμόμουν πάντα κατά τη διάρκεια της ημέρας. Μάλλον έκρυβα ένα δράκουλα μέσα μου.
Σε μια ταινία θα μπορούσατε να είστε ο Δράκουλας; Δύσκολα. Ο βοηθός του μπορεί.
