Ο Δημήτρης Παπαϊωάννου είδε για πρώτη φορά παράσταση της Πίνα Μπάους στα 19 του χρόνια. «Ήταν το Café Müller, που παρουσιάστηκε στο Ηρώδειο και που στοιχειώνει όλο μου το έργο. Μία από τις πιο κεντρικές σκηνές της «Μήδειας» με την Ομάδα Εδάφους, η σκηνή που εισάγει τον εξπρεσιονισμό στην παράσταση δηλαδή το τρίλεπτο σόλο της Μήδειας πάνω στις δύο καρέκλες με ένα κομπινεζόν τόσο γνώριμο στον κόσμο της Μπάους ήταν εμπνευσμένο από αυτήν. Γι’ αυτό και όταν μου έγινε πρόταση για να παρουσιάσω δικό μου έργο στο θέατρο του Βούπερταλ, ένα από πρώτα πράγματα που έκανα ήταν να ξεθάψω τις καρέκλες του Café Müller από τις αποθήκες και να τις χρησιμοποιήσω με έναν τρόπο στο Since She».
Στιγμιότυπο από τη σημερινή συνέντευξη Τύπου.
Ο Δημήτρης Παπαϊωάννου δεν είναι πια 19 χρονών, ούτε ένας μετα-έφηβος θαυμαστής της μεγαλύτερης μορφής που έχει περάσει από το παγκόσμιο χοροθέατρο. Είναι ο πρώτος χορογράφος εκτός του σχήματος, που καλείται να παρουσιάσει μια δική του ολοκληρωμένη δουλειά σε συνεργασία με το θρυλικό ανσάμπλ. Είναι όμως και για τον ίδιο η πρώτη φορά που χορογραφεί χορευτές εκτός της ομάδας του. «Δέχτηκα αυτή την πρόταση γιατί δεν θα μπορούσα να με ανεχθώ στο νεκροκρέβατο μου αν την είχα αρνηθεί. Θα μου ήταν αδύνατον να χάσω την ευκαιρία να μπω σε αυτή την ομάδα, με αυτούς τους καλλιτέχνες και να δουλέψω μαζί τους. Το βρήκα πολύ επικίνδυνο και παγίδα και δεν το χρειαζόμουν –όπως πήγαινε η δουλειά μου- αλλά η καρδιά μου δε θα μπορούσε ποτέ να πει όχι γιατί είχα αγαπήσει πολύ αυτό που αυτοί οι καλλιτέχνες επί χρόνια μου έμαθαν και με προκάλεσαν να αισθανθώ. Ήταν η πρώτη φορά στη ζωή μου που έπρεπε να εργαστώ με μια ομάδα ανθρώπων που δεν με είχαν διαλέξει και αυτό για μένα δεν ήταν εύκολο. Συνήθως οι άνθρωποι έρχονται σε μια ακρόαση και με αυτό τον τρόπο δηλώνουν ότι θέλουν να δουλέψουν μαζί σου. Είχα να δουλέψω σε πολύ περιορισμένο χρόνο για τον δικό μου, δηλαδή 8-9 εβδομάδες, και έπρεπε να παίξω σε ένα καινούριο τελείως περιβάλλον οπότε δεν ήταν παράδεισος. Όμως η καρδιά μου και η καρδιά της συνεργάτιδας μου Τίνας Παπανικολάου ήταν τοποθετημένες με τη μεγαλύτερη δυνατή ζέση και αυτό που ζήσαμε είναι αναντικατάστατο».
«Δέχτηκα αυτή την πρόταση γιατί δεν θα μπορούσα να με ανεχθώ στο νεκροκρέβατο μου αν την είχα αρνηθεί. Θα μου ήταν αδύνατον να χάσω την ευκαιρία να μπω σε αυτή την ομάδα, με αυτούς τους καλλιτέχνες και να δουλέψω μαζί τους».
Στην ερώτηση της Popaganda προς τους χορευτές για το «ποιο είναι το εφόδιο, εάν είχαν να διαλέξουν μόνο ένα, που παίρνουν μαζί τους από τη συνεργασία τους με τον Δημήτρη Παπαϊωάννου», ο ίδιος ο χορογράφος απάντησε εκ μέρους τους χαριτολογώντας «Η υπομονή» ενώ η Azusa Seyama, χορεύτρια στο Χοροθέατρο του Βούπερταλ εδώ και 18 χρόνια, είπε πως «Είναι δύσκολο να διαλέξω μόνο ένα. Αλλά τελικά θα πω: το να μαγειρεύω. Δεν μπορώ να εξηγήσω περισσότερα, θα δείτε στην παράσταση τι εννοώ» ενώ ο Oleg Slepanov μέλος της ομάδας από το 2016 απάντησε «Εκείνο που ξεχωρίζω ως την μεγαλύτερη ανακάλυψη κατά τη διάρκεια της δημιουργίας και το εργαλείο που χρησιμοποιήσαμε ήταν η συσχέτιση μας με το σκοτάδι και το φως, και το πώς μπορείς να δουλέψεις με το σκοτάδι και το φως για να δημιουργήσεις μαγεία».
Ως προς το ίδιο το New Piece I – Since she ο Δημήτρης Παπαϊωάννου είπε ότι είναι «μια σειρά από ισορροπίες, οπτικές απάτες και από εφευρέσεις του τίποτα για να δημιουργήσουμε, ελπίζουμε τουλάχιστον, στους θεατές ένα συναισθηματικό ταξίδι. Αυτό είναι κάτι που με απασχολεί τα τελευταία χρόνια: να λέω τις ιστορίες μου αλλά να μην είναι ιστορίες, αλλά μια συρραφή από μικρές εμπειρίες που μοιάζουν με ιστορία. Από υπερβολική αγάπη ήμουν λιγότερο ιερόσυλος απ’ όσο θα ήθελα αυτή τη φορά. Περισσότερο ιερόσυλος, την επόμενη».
