Η Δήμητρα Γαλάνη, η Κατερίνα Πολέμη και ο Στάθης Δράκος ξέρουν ότι χωρίς τον έρωτα δεν υπάρχει ζωή

Η πρόβα τους έχει τελειώσει πριν λίγη ώρα. Στο σπίτι της Δήμητρας Γαλάνη οι μουσικής της μπάντας έχουν φύγει αλλά η Κατερίνα Πολέμη και ο Στάθης Δράκος είναι ακόμη χωμένοι στο μεγάλο, φιλόξενο καναπέ της.

Την ώρα που φτάνω με τον Ανδρέα, τον φωτογράφο μας, η Γαλάνη κάνει ένα σύντομο διάλειμμα για να τσιμπήσει κάτι, ζητάει συγγνώμη και «βολευτείτε, έρχομαι σε δυο λεπτά».

Πάνω στο τραπέζι του σαλονιού, εκεί που γίνονται και οι πρόβες, το χαρτί με το setlist της συναυλίας «Έρωτα Εσύ».  Διακρίνω μεταξύ άλλων το Δικαίωμα, τα Ήσυχα Βράδια αλλά και το Love will tear us apart.

Λίγο μετά η Δήμητρα, η Κατερίνα και ο Στάθης συζητούν για το πώς συνδέονται ο έρωτας με τα τραγούδια, τι ζητάει το κοινό από τους καλλιτέχνες επί σκηνής και γιατί μουσική σημαίνει απελευθέρωση.

Κι εγώ τους χαζεύω. 

Μια συζήτηση για τον έρωτα και τη μουσική, λίγο μετά την πρόβα.

Δήμητρα Γαλάνη: Ανάμεσα στους μουσικούς αναπτύσσεται η απόλυτη ερωτική σχέση. Μιλάμε για χημεία μαζί με οικειότητα, σαν να γνωρίζει ο ένας τον άλλον χίλια χρόνια. Αυτό δηλαδή που συμβαίνει στους ιδανικούς εραστές.

Στάθης Δράκος: Το κοινό με τον έρωτα είναι ότι ξέρεις πως μπορείς να αφεθείς χωρίς να πέσεις, κάποιος θα είναι εκεί να σε στηρίξει. Όταν αυτό γίνεται σε ομαδικό πνεύμα ο κοινός παράγοντας είναι η μουσική. Μπορείς να κοιτάς τον άλλον, να ακούς τις μελωδίες του καθενός ξεχωριστά και να ξέρεις πως αν τον ακολουθήσεις θα σε πάει κάπου αλλού. Όταν αυτό γίνεται από όλους τότε είναι ένα δίκτυο που ο καθένας ανταλλάσει τρυφερότητα, το ταλέντο του και την προσπάθεια του.

Δ.Γ: Ναι, έτσι ακριβώς είναι.

Κατερίνα Πολέμη: Εγώ σας γνώρισα τώρα και μου πήρε λίγο παραπάνω χρόνο να αρχίσω να φλερτάρω και να αγαπάω. Για εμένα τώρα αρχίζει να κινείται ο μουσικός ερωτισμός και ο συμπαντικός.

Δ.Γ: Δεν το είχες νιώσει από την αρχή;

Κ.Π.: Ναι, αλλά χρειάστηκα λίγο χρόνο για να προσαρμοστώ.

Δ.Γ.: Είναι ο χαρακτήρας σου αυτός. Αν κάποιος είναι πιο «αφημένος» μπορείς να τον πας από την αρχή κλωτσοπατινάδα. Εγώ αν το νιώσω αφήνομαι να κατρακυλίσω, να με πας όπου θες. Κι όταν είναι να κάτσει, το αισθάνομαι από την πρώτη στιγμή.  

Στάθης Δράκος: « Όταν πηγαίνω σε συναυλία αυτό που θέλω, ανεξαρτήτως σε ποια κατηγορία μουσικής υπάγεται, είναι να δω ανθρώπους που δεν φοβούνται να αφεθούν, να απελευθερωθούν».

Κατερίνα, όταν εσύ ερμηνεύεις ένα τραγούδι δεν σου έρχεται αμέσως να σκεφτείς και στα βραζιλιάνικα που είναι η μισή σου καταγωγή και παιδεία; Όταν ερμηνεύεις Τα Ήσυχα Βράδια ως μια υπέροχη ήσυχη bossa nova. Όλα μπερδεύονται γλυκά.

Κ.Π.: Στην παράσταση;

Δ.Γ: Όχι μόνο στην παράσταση αλλά και στη ζωή πιστεύω. Δεν υπάρχει τίποτα που κάνει τα πράγματα χυδαία, μόνο οι άνθρωποι μπορούν να κάνουν τα πράγματα χυδαία. Και τα πιο αντιφατικά μπερδεύονται όμορφα. Τα πράγματα είναι για να ανακατεύονται, όχι για να τα βάζεις σε κουτάκια γιατί σε εξυπηρετεί, γιατί σε ησυχάζει. Κάποια δεν δένουν αλλά το βλέπεις αυτό, μιλάνε από μόνα τους τα πράγματα.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ

Το Ρομαντικό Πανεπιστήμιο σε πάει μια βόλτα στην Αθήνα, όπως δεν την έχεις φανταστεί ποτέ.

Σ.Δ.: Όταν πηγαίνω σε συναυλία αυτό που θέλω, ανεξαρτήτως σε ποια κατηγορία μουσικής υπάγεται, είναι να δω ανθρώπους που δεν φοβούνται να αφεθούν, να απελευθερωθούν. Κι εμείς αυτό θα κάνουμε στο live. Όλοι οι άνθρωποι που συμμετέχουν εμπιστεύονται τον εαυτό τους, δεν φοβούνται να βγάλουν πάνω στη σκηνή αυτό που έχουν στη ψυχή τους. Αυτή από μόνη της είναι μια συνθήκη που δεν είναι εύκολη. Δεν αφηνόμαστε όλοι οι άνθρωποι εύκολα. Όμως κατ’ εμέ στην μουσική αν βάλεις όρια, είτε σε αυτά που θα ακούσεις είτε για το πού μπορείς να φτάσεις, είσαι χαμένος. Έχουμε ανάγκη από ελευθερία στη μουσική. Εμείς δεν έχουμε όρια, τουλάχιστον έτσι το βιώνω εγώ.

«Δεν υπάρχει ζωή χωρίς τον έρωτα. Γι’ αυτό και οι πολιτικοί έχουν αποτύχει. Δεν έχουν ερωτισμό, φαντασία, συναίσθημα στον λόγο τους».

Δ.Γ.: Εννοείς στην παρέα μας; Α, καθόλου δεν υπάρχουν όρια. Εδώ νιώθουμε αυτό που τολμά ο τραγουδιστής στις ροκ συναυλίες: ότι θα κάνει βουτιά και θα τον πιάσουν. Νιώθουμε απολύτως ασφαλείς. Πιστεύω ότι ο κόσμος θέλει να δει σε μια παράσταση μια σχοινοβασία χωρίς δίχτυ. Θέλει να δει πόσο εύθραυστος μπορείς να είσαι, θέλει να το ακουμπήσει αυτό. Το θέμα είναι να κάνεις εσύ την ακροβασία χωρίς να σκέφτεσαι ότι από κάτω δεν υπάρχει δίχτυ. Εκείνη την ώρα, η παρέα σου επί σκηνής είναι το κοντάρι σου, είναι η ισορροπία σου.

Κ.Π.: Όλοι μαζί είμαστε σχοινοβάτες και όλοι μαζί είμαστε το κοντάρι του άλλου.

Δ.Γ.: Είναι μαγικό, δεν έχω λόγια. Όσο περνούν τα χρόνια, δεν έχω λόγια. Έχω όμως μια ερώτηση προς την Κατερίνα. Γιατί το So In Love είναι τόσο ερωτικό τραγούδι; Γιατί παθαίνουμε όλοι πλάκα;

Κ.Π.: Το So In Love είναι τραγούδι του Cole Porter που έχει γραφτεί για το μιούζικαλ Kiss me Kate. Τι να πω; Είναι ένα αριστούργημα και ως προς τη μελωδία και ως προς τους στίχους. Είναι άμεσο και ταυτόχρονα εσωτερικό. Σαν να είμαι μέσα σε μια σπηλιά και εκείνη την ώρα βγαίνω. Αυτό είναι και ο έρωτας. Έχεις τη θαλπωρή του μέσα, έχεις και το μοίρασμα του έξω. Σαν να είμαι στην κοιλιά της μαμάς μου και να γεννιέμαι ταυτόχρονα.

Τραγούδια που εκφράζουν τον έρωτα για την ύπαρξη.

Δ.Γ.: Το So In Love είναι ένα από αυτά που λέμε «τέλεια» τραγούδια, όπως το Imagine και το Yesterday.  Στάθη, πες μας για την καταπληκτική εκτέλεση που κάνεις στο Τυχερό Αστέρι του Κωνσταντίνου Βήτα.

Σ.Δ.: Είναι το πρώτο βίντεο που ανέβασα ποτέ στο ίντερνετ, στο MySpace συγκεκριμένα, δεν είχα δικαιώματα και είχα άγχος ότι θα με πιάσουν. Το Τυχερό Αστέρι είναι το τραγούδι που με έχει ακολουθήσει σε πάρα πολλές συγκινητικές στιγμές της ζωής μου. Αυτό που μου βγάζει είναι ότι όταν είσαι με αυτόν που αγαπάς δημιουργείς φύση.

Δ.Γ.: Είναι ένα αξεπέραστο ερωτικό τραγούδι. Όπως αξεπέραστα είναι και το Τι είναι αυτό που το λένε αγάπη, Τα Γαλάζια σου Γράμματα και το Wicked Game. Και όλα αυτά βγήκαν σε μια ροή που θα την ακούσετε και μας εξέπληξε κι εμάς τους ίδιους. Είναι σαν να μην κάναμε καμία προσπάθεια. Αυτά τα τραγούδια εκφράζουν τον έρωτα προς την ίδια την ύπαρξη. Δεν υπάρχει ζωή χωρίς τον έρωτα. Γι’ αυτό και οι πολιτικοί έχουν αποτύχει. Δεν έχουν ερωτισμό, φαντασία, συναίσθημα στον λόγο τους. Μιλούν όλο με κλισέ. Τι να ακούσει ο κόσμος; Και μετά απορούν. Εγώ πάλι χαίρομαι γι’ αυτό που θα σας δείξουμε, που είμαι με αυτά τα παιδιά, τα βλέπω, τα καμαρώνω. Είμαι μια ευτυχισμένη γυναίκα.