Η Δήμητρα Γαλάνη «Αλλιώς»

Φωτογραφία: Άγγελος Χριστοφιλόπουλος / FOSPHOTOS

Το θέμα της συμβίωσης των ανθρώπων ακόμα και του ίδιου φύλου, πρέπει να είναι ένα θέμα επιλογής. Πρέπει όμως να υπάρχει και η νομική επικύρωση γι’ αυτή την επιλογή. Αυτό το λεγόμενο συμφωνητικό συμβίωσης. Υπάρχουν ζευγάρια που έχουν συμβιώσει επί χρόνια και ξαφνικά ο ένας βρίσκεται στο δρόμο επειδή ο άλλος έφυγε από τη ζωή. Το να μπορεί να επιλέξει το ζευγάρι να καλυφθεί νομικά είναι αναγκαίο όσο και  ανθρώπινο. Ευτυχώς στις νεότερες γενιές, αυτού του είδους οι διακρίσεις αρχίζουν να φαίνονται χλωμές. Οι περισσότεροι νέοι σήμερα, δεν διακατέχονται πλέον από τέτοιου είδους συντηρητισμούς. Αυτά είναι «παλιά βιβλία», που κάποιοι τα ανοίγουν όποτε θέλουν, για να καλύψουν άλλα πράγματα.

Είμαι στη μουσική από μικρό παιδί, από 10 χρονών γιατί υπήρχε ένα τέτοιο περιβάλλον στο σπίτι. Η κιθάρα, με την οποία σχεδόν μεγάλωσα, με συντρόφευε από τότε. Το επαγγελματικό ξεκίνημα έγινε  σε ηλικία 16 χρονών μία ημέρα που ήμουν στο σπίτι μιας συμμαθήτριας και εκεί  βρισκόταν ο Δήμος Μούτσης που ήταν φίλος της οικογένειας. Άρχισα λοιπόν εγώ να παίζω την κιθάρα μου και να τραγουδάω, χωρίς να ξέρω ποιος είναι. Βλέπεις εκείνα τα χρόναι δεν κυριαρχούσε η τηλεόραση σε αυτόν τον βαθμό στη ζωή μας  ώστε να είναι άμεσα αναγνωρίσιμα τα πρόσωπα. Αφού με άκουσε για λίγο, μου ζήτησε να πω ένα δικό του τραγούδι (ακόμη δεν είχα καταλάβει ποιος είναι), το «Στου Προφήτη Ηλία τα Σοκάκια». Άρχισα λοιπόν να το τραγουδάω και τον είδα να ενθουσιάζεται. Κάπου εκεί συνειδητοποίησα ότι ήταν ο συνθέτης του τραγουδιού. Πολύ μεγάλος δημιουργός  αλλά και ζεστός άνθρωπος ο Δήμος Μούτσης. Αμέσως ξεκινήσαμε πρόβες στο σπίτι του και μετά πέρασα από μια audition από την (τότε) Columbia. Εκεί με άκουσαν, όπως συνηθιζόταν τότε, πολλοί μεγάλοι δημιουργοί. Ακολούθησε η πρώτη δισκογραφική μου παρουσία με τη συμμετοχή μου στον δίσκο του Μούτση Ένα Χαμόγελο σε στίχους του Νίκου Γκάτσου. Αργότερα με άκουσε  και ο Μάνος Χατζιδάκις που βρισκόταν τότε στο εξωτερικό και του είχε στείλει ο κύριος Γκάτσος το δίσκο. Πολύ σύντομα μου έστειλε να τραγουδήσω και δικά του τραγούδια. Έτσι, ιδανικά θα έλεγα, μπήκα στο χώρο.

Φωτογραφία: Άγγελος Χριστοφιλόπουλος / FOSPHOTOS

Ο Χατζιδάκις μου έλεγε πάντα: «Είσαι πάρα πολύ καλή, αλλά πρέπει να μάθεις να λες όχι». Θύμωνα γιατί δεν καταλάβαινα αρχικώς τι εννοούσε, ότι δηλαδή με τις επιλογές μου πρέπει να είμαι προσεκτική  και να μην προδίδω τις αξίες μου. Τότε λοιπόν δεν μπορούσα να το κατανοήσω, όσο όμως περνούσαν τα χρόνια το έβρισκα -και το βρίσκω- συνεχώς μπροστά μου. Δεν είναι το «όχι» απλώς για να πεις όχι, αλλά επειδή οφείλεις να υπηρετείς αυτό για το οποίο είσαι φτιαγμένος. Μου έχουν φωτίσει τη ζωή αυτοί οι άνθρωποι. Ακόμα θυμάμαι αυτά που μου έλεγε ο κύριος Γκάτσος σε σχέση με τη γλώσσα: «Έχεις πολύ ωραία φωνή, αλλά το μεγαλύτερό σου ατού είναι ότι μιλάς πολύ καλά ελληνικά» και πάλι δεν καταλάβαινα τότε τι ακριβώς εννοούσε. Αργότερα κατάλαβα ότι αυτό που ήθελε να πει ήταν ότι η παιδεία που έχω, μου επέτρεπε να αντιλαμβάνομαι τη γλώσσα με διαφορετικό τρόπο. Περνώντας τα χρόνια  κατάλαβα γιατί ο μεγάλος αυτός ποιητής των ποιητών, είχε μόνο μια ποιητική συλλογή και όλο του το έργο αποκαλύπτεται μέσα από τα τραγούδια.  Ήξερε πολύ καλά την ελληνική παράδοση και πίστευε ότι το τραγούδι είναι ο κύριος φορέας της. Την ίδια στιγμή ήταν ο καλύτερος μεταφραστής του Λόρκα, ήταν ο γκουρού των ποιητών και ένας από τους κύριους εκπροσώπους της περίφημης αυτής γενιάς του ‘30.

Ακόμα και σήμερα μου λείπει η φυσική παρουσία κάποιων ανθρώπων γιατί ευτυχώς το αξιακό τους status δεν χάνεται.  Ένας απ’ τους σημαντικούς μουσικούς μου «γκουρού», ήταν ο Τάσος Φαληρέας που με έβαλε στα μουσικά πράγματα, μου έμαθε να ακούω καλή μουσική, τότε με το δισκοπωλείο του, το Pop 11. Με βοήθησε πάρα πολύ. Είχα αυτή την τύχη, να παρακολουθώ και να μαθαίνω από  ανθρώπους με ανοιχτά μυαλά που αγαπούσαν την τέχνη ή που ήταν οι ίδιοι τέχνη. Τα τραγούδια που μου δόθηκαν στο ξεκίνημά μου, ήταν πολύ άξια τραγούδια. Αν δεν είχα αυτό το υλικό, το οποίο ακόμη σήμερα ανακαλώ στα προγράμματά μου, δεν θα έφτανα ως εδώ. Ιδιαίτερα στο πρόγραμμα του Αλλιώς που θα το παρουσιάσουμε στην Τεχνόπολη και παρουσίασα και στο Passport, επειδή κάνω μια προσωπική αφήγηση μιας και στην ουσία είμαι μόνη μου στη σκηνή παρέα με την ιδανική αυτή μπάντα που παίζουμε μαζί τα τελευταία χρόνια, περνάω και από αυτά τα τραγούδια, ανακατεύοντας γλυκά και το καινούργιο υλικό και τα ερμηνεύω με έναν εντελώς διαφορετικό τρόπο. Τα τραγούδια αυτά δεν έχουν χρονική λήξη, απλώς αλλάζει η ενορχήστρωση και ο τρόπος με τον οποίο παίζονται.

Φωτογραφία: Άγγελος Χριστοφιλόπουλος / FOSPHOTOS

Αυτά τα παιδιά με τα οποία είμαστε μαζί εδώ και έξι χρόνια, είναι μία ομάδα νέων ανθρώπων από άξιες μπάντες και έχουμε φτιάξει ένα γκρουπ στο οποίο γουστάρουμε να παίζουμε, «γουσταριζόμαστε» που λένε. Ο Σεραφείμ Γιαννακόπουλος και ο Στέλιος Προβής για παράδειγμα, είναι με τους Planet of Zeus, ο Λάμπης Κουντουρόγιαννης με τους Wedding Singers και δεν είναι μόνο αυτοί. Ο Σπύρος Μάνεσης ένας εξαιρετικός  jazz πιανίστας, με εμπειρία στο εξωτερικό και ο Νίκος Μέρμηγκας ο οποίος παίζει όλα τα όργανα με χορδές, όπως λάφτα και κιθάρα, λαούτο , μαντολίνο και άλλα, είναι βγαλμένος από μουσικό σχολείο με μεγάλη γνώση και δεξιοτεχνία και αίσθηση της μουσικής. Πρόκειται για ένα μουσικό παιχνίδι μεταξύ Ανατολής και Δύσης -ό,τι είναι δηλαδή η ίδια η Ελλάδα- που σφραγίζεται από την ελληνική γλώσσα. Περνάμε πολύ ωραία και νομίζω ότι κάνουμε καλή μουσική.

Στη συναυλία στην Τεχνόπολη θα έρθουν πολλοί φίλοι, όπως η Άλκηστις Πρωτοψάλτη που είναι αδελφή ψυχή και που της έχω δώσει αγαπημένα τραγούδια μου και τα έχει αξιώσει κάνοντάς τα μεγάλες επιτυχίες. Έχουμε μια καταπληκτική σχέση χρόνια τώρα και έχω κάνει μαζί της μία από τις καλύτερες συνεργασίες της καριέρας μου. Θα είναι ο Βασιλικός -είμαι μεγάλη φαν του από την εποχή των Raining Pleasure-, ο Θέμης Καραμουρατίδης, ένας από τους πλέον καταξιωμένους νέους δημιουργούς που θα παίξει πιάνο και θα τραγουδήσει κιόλας μιας και τραγουδάει τόσο όμορφα και προς το τέλος θα είναι μαζί μας και η υπέροχη Όλγα Κουκλάκη για να μας κρατήσει σε έναν πιο μπιτάτο ρυθμό ώστε να μη χωρίσουμε έτσι απότομα… (γέλια).