Ο Καρνάζης στην αφετηρία του Navarino Challenge Run (18 Οκτωβρίου 2013, φωτογραφία: Vladimir Rys)
Την βραδιά των τριακοστών γενεθλίων του, ο Κωνσταντίνος Καρνάζης βγήκε από το μπαρ που γιόρταζε στο Σαν Φρανσίσκο, εντελώς μεθυσμένος, γδύθηκε μένοντας μόνο με ένα μεταξωτό μποξεράκι και κάτι διαλυμένα παπούτσια του τέννις και άρχισε να τρέχει μέσα στην νυχτα. Σταμάτησε το ξημέρωμα όταν είχε διασχίσει 48 χιλιόμετρα και συνειδητοποίησε ότι η μέχρι τότε ζωή του ήταν μία αυταπάτη ενισχυμένη από το αμερικάνικο όνειρο. Μόνο που αυτός δεν ήθελε πια μία ακριβοπληρωμένη θέση συμβούλου, ούτε εξαψήφιο λογαριασμό στην τράπεζα, ούτε ένα σπίτι στα προάστια. Ήθελε να τρέχει. Και όχι να αγωνίζεται στο ταρτάν του σταδίου, ανάμεσα στις ιαχές των θεατών, όπως στα σχολικά του χρόνια, αλλά να τρέχει στα βουνά, στους πάγους ή στην έρημο, μακριά από το πλήθος, μέρα και νύχτα σε διαδρομές εκατοντάδων χιλιομέτρων.
«Ο δρόμος προς την Σπάρτη» είναι η καταγραφή της περιπέτειας του στο Σπάρταθλον. Εκεί οι δρομείς ακολουθούν την πορεία του Φειδιππίδη όταν έτρεξε από την Αθήνα ως την Σπάρτη για να ζητήσει την συνδρομή των Σπαρτιατών στη μάχη που θα έδιναν οι Αθηναίοι ενάντια στους Πέρσες. Για έναν Αμερικανό, μεγαλωμένο στο Λος Άντζελες και παθιασμένο με την υγιεινή ζωή, η διαδρομή από τον Ασπρόπυργο μέχρι τα χωριά της Λακωνίας μοιάζει με σουρεαλιστική εμπειρία. Συχνά ο αέρας βρωμάει πετρέλαιο, φορτηγατζήδες του κορνάρουν φωνάζοντας «γειά σου Κώστα», πιτσιρίκια από τα χωριά τρέχουν γύρω του. Και από την άλλη στα βουνά πάνω από την Τεγέα βιώνει μία μοναδική εμπειρία καθώς τρέχει μόνος στην γη των προγόνων του, στα ίχνη μίας διαδρομής που έμεινε στην ιστορία.
Αλλά το βιβλίο δεν είναι μόνο η πορεία του στην Πελοπόννησο. Ο Ντιν, όπως τον αποκαλούν, κάνει ένα μάθημα ιστορίας για αρχάριους σχετικά με τους Αθηναίους, τους Σπαρτιάτες και τους Περσικούς πολέμους. Και από την άλλη αποτίει φόρο τιμής στην δική του οικογένεια που κατάφερε να διατηρήσει τις παραδόσεις, παρομοιάζοντας το δικό του ασταμάτητο τρέξιμο με τα ατέλειωτα γλέντια που έστηναν στις γιορτές οι Έλληνες συγγενείς του, όπου έπιναν και χόρευαν για μερόνυχτα.
Κάπως έτσι ο Καρνάζης τρέχει και φιλοσοφεί. Για τον πόλεμο, τους αρχαίους Έλληνες, την φήμη, το νόημα της άμιλλας, την αυτοπεποίθηση που σου δίνει η αίσθηση ότι ακολουθείς την μοίρα σου και πάνω από όλα, γράφει για το τρομακτικό συναίσθημα ευφορίας που νιώθεις όταν βάζεις το ένα πόδι μετά το άλλο και προχωράς, ξέροντας μέσα σου πως ότι κι αν συμβεί δεν θα τα παρατήσεις ποτέ.
