To punk δεν θα πεθάνει, ο κόσμος να χαλάσει. Οι Dead Kennedys θα φροντίσουν γι’ αυτό…

Είναι Μάιος του 1981. Το τέταρτο single των Dead Kennedys, “Too Drunk To Fuck”, κυκλοφορεί από την Cherry Red Records, και μοιάζει προορισμένο να προκαλέσει. Καταφέρνει να αγγίξει το νούμερο 36 στο UK Singles Chart, παρά το γεγονός ότι πολλοί δισκοπώλες αρνούνται να το βάλουν στα ράφια των μαγαζιών τους εξαιτίας του προκλητικού τίτλου του, ενώ είναι το πρώτο single στο UK Top 40, στον τίτλο του οποίου περιλαμβάνεται η λέξη “fuck”. Το BBC με τη σειρά του, απαγορεύει το παίξιμό του, ενώ στις περισσότερες λίστες των charts αναγραφόταν ως “Too Drunk To”.

Μπορεί πλέον οι Dead Kennedys να ζουν σε μία εποχή κατά την οποία το “Too Drunk To Fuck” ταξιδεύει μέσα από ποικίλες διαδικτυακές πλατφόρμες χωρίς να λογοκρίνεται, αυτό όμως δεν σημαίνει ότι τόσο αυτό όσο και άλλα εμβληματικά τραγούδια τους (όπως τα “Kill The Poor”, “Police Truck”, “Nazi Punks Fuck Off” και “I Kill Children”) έχουν χάσει την in your face δυναμική με την οποία η μπάντα συνεχίζει να καυτηριάζει ζητήματα όπως αυτό της οπλοκατοχής στις ΗΠΑ ή της ανάδειξης ακροδεξιών πολιτικών παρατάξεων.

Φυσικά κανείς δεν μπορεί να διανοηθεί πόσο διαφορετική θα ήταν η πορεία του (αμερικάνικου) punk αν δεν είχαν σχηματιστεί οι Dead Kennedys το 1978 στο Σαν Φρανσίσκο. Και ακόμη και χωρίς τον Jello Biafra στις τάξεις τους, παραμένουν πάντα ετοιμοπόλεμοι και στα χαρακώματα, με τις συναυλίες τους -το πιο αληθινό σημείο επαφής μιας μπάντας με το κοινό- να παίρνουν και να σηκώνουν ακόμη και τον πιο «μαζεμένο» θεατή.

Οι Klaus Flouride, East Bay Ray, D.H. Peligro και Ron “Skip” Greer, πρόκειται να βρεθούν στην Ελλάδα για δύο μοναδικές συναυλίες (στις 30 Ιουνίου στη Θεσσαλονίκη στο Principal Club Theater, και την 1η Ιουλίου στην Αθήνα στο Piraeus 117 Academy). Ο Klaus Flouride, μπασίστας και ιδρυτικό μέλος της μπάντας, μίλησε στην Popaganda, παραμένοντας πανέτοιμος να αποδείξει επί σκηνής ότι το punk rock είναι πολλά παραπάνω από μερικές «ξεκούρδιστες» κιθάρες. 

Συγκαταλέγεστε ανάμεσα στους «πατέρες» του αμερικανικού punk, και έχετε ζήσει όλη την πορεία του μέσα στα χρόνια. Έχετε νιώσει πως το punk μπορεί να πεθάνει, ή η φράση “punk’s not dead” έχει ακόμη αντίκρυσμα; Σε πολύ μικρή απόσταση με τα πόδια από εκεί που μένω, υπάρχει ένας χώρος που ονομάζεται 924 Gilman ή The Gilman Street Project. Κάθε Σαββατοκύριακο, κυριολεκτικά επί δεκαετίες, και μέχρι σήμερα διεξάγονται punk συναυλίες στις οποίες συμμετέχουν νέα παιδιά που τα βλέπεις να ανεβαίνουν στη σκηνή κουβαλώντας και μεταφέροντας την ιδέα της δυνατής, γρήγορης, άγριας και ακατέργαστης, καθοδηγούμενης από την κιθάρα μουσικής. Κάθε φορά που περιοδεύουμε, έχουμε πάντα μαζί μπάντες που παίζουν punk, είτε αποτελούνται από έφηβους, είτε από εξηντάρηδες. Δεν νομίζω πως είναι τώρα ή ήταν κάποτε η κύρια δύναμη στον χώρο της μουσικής βιομηχανίας και της εμπορικής μουσικής κουλτούρας, αλλά δε φοβάμαι πως η punk μουσική θα «σβήσει» οποιαδήποτε στιγμή στο άμεσο μέλλον.

«Δεν είναι ποτέ αργά για να καταπολεμήσουμε την άγνοια ή για να ελπίζουμε πως το εκκρεμές που φαίνεται να κουνιέται όλο και περισσότερο προς τα δεξιά, θα πάρει μία μεγαλύτερη ώθηση προς τα αριστερά»

Τι σας λείπει περισσότερο από τη «χρυσή εποχή» του punk; Στα τέλη της δεκαετίας του ’70, όταν πραγματοποιούσαμε τις πρώτες εμφανίσεις μας, υπήρχε λίγη παραπάνω ποικιλία ως προς αυτό που ήταν αποδεκτό στα πλαίσια του όρου “punk”. Υπήρχαν art rock μπάντες, new wave μπάντες (προτού αυτός γίνει ένας «βρώμικος» όρος), από το στυλ των Ramones μέχρι των Screamers. Αυτή η ποικιλία φαίνεται να έχει μειωθεί λίγο, αλλά όχι στον βαθμό που να έχει εξαφανιστεί.

Η μουσική αλλά και οι απόψεις σας έχουν επηρεάσει πολλές γενιές punk μουσικών. Με ποιον τρόπο μπορούν οι νέες μπάντες να ορθοποδήσουν μέσα σε μία βιομηχανία στην οποία κυριαρχούν τα «θαύματα» του YouTube; Έχουν κάποια τύχη; Νομίζω ότι η πραγματική ερώτηση εδώ είναι «έχουν κάποια πιθανότητα»; Όταν ξεκινήσαμε εμείς, οι νέοι καλλιτέχνες έβγαζαν fanzines, τα οποία τυπώνονταν σε XEROX εκτυπωτές, με το σκεπτικό «χρησιμοποιούμε τα μέσα των μεγάλων δυνάμεων, ενάντια στις μεγάλες δυνάμεις». Νομίζω ότι ακριβώς το ίδιο σκεπτικό υπάρχει σήμερα πίσω από τον τρόπο που οι νέοι μουσικοί χρησιμοποιούν τα «εργαλεία» του διαδικτύου, όπως το Youtube, το Vevo και άλλες αντίστοιχες πλατφόρμες. Υπάρχει έτσι εγγύηση ότι θα τα καταφέρουν να ξεχωρίσουν; Όχι. Υπήρχε ποτέ αυτή η εγγύηση; Όχι. Υπάρχει λόγος να μην προσπαθήσουν λοιπόν να το πετύχουν; Όχι.

https://www.youtube.com/watch?v=Qr6NOsluHYg

Πιστεύετε πως η μουσική στην εποχή μας μπορεί να έχει τον αντίκτυπο που είχε παλιότερα, ας πούμε η punk μουσική, σε πολιτικοκοινωνικό επίπεδο; Πιστεύω ότι μπορεί να έχει μεγαλύτερο αντίκτυπο από αυτό που είχε το punk (και που σε κάποιο βαθμό ακόμη έχει). Δίνουμε συναυλίες και βλέπουμε στο κοινό έφηβους να τραγουδούν γνωρίζοντας όλους τους στίχους μας. Το ίδιο συμβαίνει και μάλιστα ίσως σε μεγαλύτερο βαθμό, με τα μεγάλα ονόματα. Μικρά εξάχρονα ξέρουν για παράδειγμα όλους τους στίχους των τραγουδιών του Ed Sheeran ή της Katy Perry. Υπάρχει μια πολιτιστική επαφή εκεί πέρα. Υπάρχουν επίσης μπάντες και καλλιτέχνες, όπως ο Hozier, o Father John Misty ή η λιγότερο γνωστή Nellie McKay, που αγγίζουν θέματα τα οποία δεν θεωρούνται «ασφαλή» για τα τα δεδομένα της μουσικής βιομηχανίας. Η rap μουσική έχει τεράστια επιρροή σε πολλές πολιτιστικές ομάδες. Είναι μία ευθύνη το να επιλέξει κάποιος ποια κατεύθυνση θα πάρει και ποιον καλλιτέχνη θα ακολουθήσει; Μάλλον όχι. Είναι επιλογή του; Αναμφισβήτητα.

Καθημερινά ερχόμαστε σε επαφή με αμέτρητες εκφάνσεις της βίας και του ρατσισμού, ενώ ακροδεξιές πολιτικές παρατάξεις σε πολλές χώρες του κόσμου κερδίζουν έδαφος τα τελευταία χρόνια. Υπάρχει κάποιος τρόπος για να καταπολεμήσουμε αυτή την κατάσταση; Δεν είναι ποτέ αργά για να καταπολεμήσουμε την άγνοια ή να ελπίζουμε πως το εκκρεμές που φαίνεται να κουνιέται όλο και περισσότερο προς τα δεξιά, θα πάρει μία μεγαλύτερη ώθηση προς τα αριστερά αυτή τη φορά, κι ελπίζουμε πως αυτή η στιγμή δε θα αργήσει να έρθει. Η απάθεια είναι βέβαιο πως δε θα επιτρέψει τίποτε άλλο, παρά να συνεχιστεί η ακόμη μεγαλύτερη ταλάντευση προς τα δεξιά.

Τα κομμάτια σας περνούν ακόμη ηχηρά πολιτικά μηνύματα. Σκοπεύετε να δημιουργήσετε νέο υλικό αντλώντας έμπνευση από τα κοινωνικοπολιτικά γεγονότα της σύγχρονης πραγματικότητας; Πάντα σχεδιάζουμε. Kάποιες φορές ολοκληρώνουμε αυτό που έχουμε σχεδιάσει.

Ποια είναι εκείνα τα ζητήματα με τα οποία θα καταπιανόσασταν; Θα θίγαμε σίγουρα και πάλι ορισμένα θεμελιώδη ζητήματα, όπως την ανισότητα μεταξύ των διαφόρων φυλών, μεταξύ των πλουσίων και των φτωχών, των ισχυρών και των καταπιεσμένων, των σκεπτόμενων και των απερίσκεπτων, αλλά και τον τρόπο με τον οποίο αυτά τα ζητήματα συνδέονται μεταξύ τους και αλληλοεξαρτώνται.

Πρόσφατα σημειώθηκαν νέα περιστατικά ένοπλης βίας με πολλά θύματα σε σχολεία της Αμερικής, αλλά ο Donald Trump εξακολουθεί να μην δίνει κάποια λύση. Ποια είναι η άποψή σας για το ζήτημα της οπλοκατοχής; Τα όπλα είναι προορισμένα για να σκοτώνουν. Ακόμη και τα όπλα που χρησιμοποιούνται σε διάφορα “sports”, όπως εκείνο της σκοποβολής, είναι σχεδιασμένα για να σκοτώνουν. Εάν λοιπόν ενοχλείστε που τα προνόμιά σας στη σκοποβολή εμποδίζονται από την ανάγκη να σταματήσουν να υφίστανται θάνατοι αθώων ανθρώπων και ζώων, τότε είστε στ’ αλήθεια εγωιστές.

Ποιες θα χαρακτηρίζατε ως τις τρεις κορυφαίες στιγμές της καριέρας σας; Σίγουρα το πρώτο μου σόου στην ένατη τάξη, το πρώτο σόου των Dead Kennedys, και το… επόμενο σόου.

Ποιοι είναι εκείνοι οι τρεις δίσκοι που σας παρακίνησαν να πιάσετε τα όργανα και να στήσετε ένα συγκρότημα; 1. This Is Fats. 2. The Best of Muddy Waters. 3. Ramones

Τι να περιμένουμε από τις εμφανίσεις σας στην Ελλάδα, και τι περιμένετε εσείς από εμάς; Από εμάς θα πρέπει να περιμένετε την αποφασιστικότητα και τη διάθεση για την πραγματοποίηση ενός καλού σόου, κι εμείς αντίστοιχα περιμένουμε το «ανοιχτό μυαλό» των Ελλήνων. Στην Ελλάδα είχα ταξιδέψει στα 80s, και είχα απολαύσει τη φιλοξενία, το χιούμορ των ανθρώπων, και το καλό φαγητό. Ανυπομονώ για περισσότερες αντίστοιχες εμπειρίες αυτή τη φορά.