Ντάνιελ Ντέι Λιούις: «Γενικά, ο κόσμος νομίζει ότι είμαι τρελός»

Με μια γλυκόπικρη αφορμή επισκέπτεται αυτές τις μέρες την Αθήνα για πολλοστή φορά ο Ντάνιελ Ντέι Λιούις, λίγες ημέρες μετά την ανακοίνωση της 6ης του υποψηφιότητας για Όσκαρ για τον πρωταγωνιστικό ρόλο στη νέα ταινία του Πολ Τόμας Άντερσον, Αόρατη Κλωστή. Ο βραβευμένος με 3 Όσκαρ και για πολλούς καλύτερος εν ζωή ηθοποιός ήρθε στη χώρα μας για να παραστεί στην επίσημη πρεμιέρα της ταινίας στην Αίθουσα Σταύρος Νιάρχος της Εθνικής Λυρικής Σκηνής στηρίζοντας το έργο της Εταιρείας Προστασίας Σπαστικών/Πόρτα Ανοιχτή, όπως συνηθίζει αφοσιωμένα κι ανελλιπώς για κάθε νέα του κυκλοφορία από το 1989 ως σήμερα.

Η Αόρατη Κλωστή σηματοδοτεί το φινάλε της σπουδαίας καριέρας του, όπως ανακοίνωσε ο ίδιος πριν έναν χρόνο . Φιλμ υποψήφιο για 6 Όσκαρ, μεταξύ των οποίων Καλύτερης Ταινίας και Σκηνοθεσίας, επανενώνει για άλλο ένα μιλκσέικ ηθοποιό και σκηνοθέτη του εμβληματικού Θα Χυθεί Αίμα, αυτή τη φορά σερβιρισμένο στο Λονδίνο της δεκαετίας του ’50, όπου ένας φημισμένος μόδιστρος βρίσκει τη νέα του μούσα στο πρόσωπό μιας σερβιτόρας (Βίκι Κριπς) με την οποία ζει ένα συναισθηματικά περίπλοκο ρομάντσο.

Στη σημερινή συνέντευξη Τύπου, στην οποία συνοδευόταν από την Πρόεδρο της Εταιρείας Προστασίας Σπαστικών/Πόρτα Ανοιχτή, Δάφνη Οικονόμου, ο Ντάνιελ Ντέι Λιούις μίλησε όχι μόνο για τη μακροχρόνια φιλία που τον συνδέει με την οικογένεια Οικονόμου και ξεκινά από τα φοιτητικά του χρόνια στο Μπρίστολ, αλλά και για το δημιουργικό bromance του με τον Άντερσον, την απόφασή του να εγκαταλείψει την υποκριτική και την αλήθεια σχετικά με τις ακραίες ερμηνευτικές μεθόδους που συχνά του αποδίδουν…

σκηνή από την «Αόρατη Κλωστή»

Για την Αόρατη Κλωστή

«Ο Πολ κι εγώ επιλέξαμε, όχι από κάποια διαστροφή αλλά, σίγουρα με ‘σκανταλιάρικη’ διάθεση να κάνουμε κάτι με εντελώς διαφορετικό τρόπο, γιατί η προηγούμενη κοινή εμπειρία μας ήταν σημαντική και για τους δυο μας και θέλαμε να ξανασυνεργαστούμε. Είναι σπάνιο να βρεις έναν άνθρωπο με τον οποίο μοιράζεσαι την ίδια εμμονή και να θέλεις να προχωρήσεις σε μια πρόκληση. Η αστείρευτη ενέργεια που χρειάζεται μπορεί να προκύψει μόνο από μια τεράστια περιέργεια. Ο Πολ πρότεινε να ξεκινήσουμε έχοντας μόνο μια τρισέλιδη ιστορία και να ανακαλύψουμε στην πορεία τι θα συμβεί. Τα σενάρια είναι εκπληκτικά πράγματα. Τα καλά σενάρια είναι πολύ σπάνια, τα μέτρια σενάρια είναι πολύ κοινά και τα φρικτά σενάρια είναι τα πιο κοινά από όλα. Υπάρχουν πολλοί λίγοι σεναριογράφοι των οποίων η δουλειά αξίζει και μπορεί να σταθεί μόνη της και ο Πολ είναι ένας από αυτούς…

» Στην περίπτωση της Αόρατης Κλωστής δοκιμάσαμε να δουλέψουμε σε μικρότερη κλίμακα απ’ ό,τι συνήθως. Σαν μουσική δωματίου αντί για συμφωνία. Όλοι οι κινηματογραφιστές ονειρεύονται να επιστρέψουν στην αρχή της καριέρας τους, όταν είχαν 3 συνεργάτες και καθόλου λεφτά. Είναι παράξενο γιατί παρά τα προβλήματα, τα άγχη και την έλλειψη χρημάτων, η φαντασία σου λειτουργεί καλύτερα όταν έχεις μηδαμινά μέσα. Έχεις απίστευτη ελευθερία όταν δεν σε βαραίνουν τα γκροτέσκα καθήκοντα που συνήθως συνοδεύουν αυτή τη δουλειά…

Τα σενάρια είναι εκπληκτικά πράγματα. Τα καλά σενάρια είναι πολύ σπάνια, τα μέτρια σενάρια είναι πολύ κοινά και τα φρικτά σενάρια είναι τα πιο κοινά από όλα. 

» Αρχίσαμε με την ιδέα του έρωτα μεταξύ μιας νέας γυναίκας κι ενός μεγαλύτερου άντρα, που στη συνέχεια αρρωσταίνει και θέλαμε να εξερευνήσουμε την ισορροπία αυτής της σχέσης. Έπρεπε ο χαρακτήρας του άντρα να είναι εμμονικός και πριν καταλήξουμε στη ραπτική, φλερτάραμε με την ιδέα να ήταν μουσικός, φωτογράφος, ζωγράφος… Το πρόβλημα με τις ταινίες που προσπαθούν να παρουσιάσουν οποιονδήποτε ασχολείται με τις καλές τέχνες είναι ότι μπορούν να το κάνουν μόνο αόριστα. Είσαι διπλά απομακρυσμένος από την εμπειρία. Δεν μπορείς να δείξεις πώς ένας ζωγράφος ανταποκρίνεται στο αντικείμενό του παρά μόνο όταν ολοκληρωθεί το έργο του. Βέβαια αργότερα συνειδητοποιήσαμε το μέγεθος του βουνού που υψώθηκε μπροστά μας, γιατί η ραπτική είναι εξαιρετικά περίπλοκη»

Ο κριτικός κινηματογράφου Θοσωρής Κουτσογιαννόπουλος, ο Ντάνιελ Ντέι Λιούις και η Πρόεδρος της Εταιρείας Προστασίας Σπαστικών/Πόρτα Ανοιχτή, Δάφνη Οικονόμου

Για το τέλος της καριέρας του στην ηθοποιία

«Ακόμα και να γνώριζα την απάντηση στο γιατί αποσύρομαι, θα απέφευγα να την δώσω έτσι κι αλλιώς. Ήδη θεωρώ ότι το έχω συζητήσει αρκετά… Δεν το καταλαβαίνω πλήρως, αλλά όταν απέκτησα την ιδέα, μου ήρθε με μια αίσθηση αποφασιστικότητας κι έτσι επιλέγω να προχωρήσω μπροστά έχοντας αποδεχτεί το γεγονός, αντί να παλεύω μαζί του. Αγάπησα αυτή τη δουλειά όχι μόνο ως ενήλικας αλλά και ως παιδί, με έσωσε από τον εαυτό μου όταν ήμουν νέος, κι έχει υπάρξει καταφύγιο και μια ατελείωτη πηγή συναρπαστικών εμπειριών για μένα. Είχα υπέροχες συνεργασίες με ηθοποιούς, σκηνοθέτες κι άλλους συντελεστές, για τις οποίες είμαι ευγνώμων, αλλά τώρα θα ήθελα θα εξερευνήσω τον κόσμο με ένα διαφορετικό τρόπο».

Για την υποκριτική

«Όταν ήμασταν παιδιά, παίζαμε αυτά τα παιχνίδια [τα θεατρικά]. Κάποιοι από εμάς, όλοι μου οι συνάδελφοι, δεν καταφέραμε να σταματήσουμε ποτέ. Γίνεται το επάγγελμά σου αν είσαι τυχερός, σού χαρίζει έναν ωραίο τρόπο ζωής, αλλά πίσω από όλα είναι ένα παιχνίδι. Περνάμε τη ζωή μας παίζοντας παιχνίδια.

Για μένα το πιο δύσκολο είναι ότι πρέπει να τελειώσω, ενώ με ενδιαφέρουν ακόμα αυτοί οι άνθρωποι που υποδύομαι. Πώς μπορείς να προλάβεις να εξερευνήσεις τη ζωή ενός άλλου ανθρώπου τη στιγμή που δεν έχεις καταφέρει να το κάνεις για τον ίδιο σου τον εαυτό; 

» Γενικά μιλώντας, ο κόσμος πιστεύει ότι είμαι τρελός. Δεν με ενοχλεί πολύ πλέον, σε αντίθεση με παλιότερα. Είναι καλό παραβάν για να ζεις τη ζωή σου. Αυτό που τείνει να υποθέτει ο κόσμος είναι ότι επειδή υπάρχει μεγάλο διάστημα μεταξύ των ταινιών μου, έχω βυθιστεί στην οδύνη και τον ψυχισμό κάποιου χαρακτήρα που χρειάζομαι χρόνο για να επιστρέψω στη φυσιολογική πραγματικότητα και την καθημερινότητα, ενώ συμβαίνει το αντίθετο. Με συναρπάζει το γεγονός ότι κάποια στιγμή, σου δίνουν ένα αεροπορικό εισιτήριο και σου λένε ότι η δουλειά σου τελείωσε και πρέπει να σταματήσεις, ενώ έχεις περάσει 2-3 χρόνια δημιουργώντας κι εξερευνώντας έναν κόσμο. Βουτάς σε αυτό τον κόσμο, τον ευχαριστιέσαι, προσπαθείς να ανακαλύψεις όσα περισσότερα μπορείς και είναι εντελώς αφύσικο να πρέπει ξαφνικά να σταματήσεις. Για μένα το πιο δύσκολο είναι ότι πρέπει να τελειώσω, ενώ με ενδιαφέρουν ακόμα αυτοί οι άνθρωποι. Πώς μπορείς να προλάβεις να εξερευνήσεις τη ζωή ενός άλλου ανθρώπου τη στιγμή που δεν έχεις καταφέρει να το κάνεις για τον ίδιο σου τον εαυτό; Αποτελεί τεράστια χαρά το να εισέρχομαι στη ζωή κάποιου άλλου. Νομίζω ότι διατηρώ αυτή τη σύνδεση για λίγο καιρό μετά».