Το «Amazing» είναι πράγματι amazing

Ποια είναι η ωραιότερη ιστορία του κόσμου; Άραγε υπάρχει;

Πρωί σχετικά και εκεί, στην κορφή του κόσμου, πάνω από την πλατεία Κουμουνδούρου, σε ένα στούντιο που μοιάζει να ίπταται πάνω από την βοή της πόλης, πέντε σώματα, πέντε καρδιές, πέντε συνθέσεις κινήσεων γράφουν παραμύθια από την αρχή, θυμούνται αυτά που αγαπούν και τα ανασύρουν από τη μνήμη τους, αφήνουν μια διάχυτη διάθεση ατμοσφαιρικού απόκοσμου καμπαρέ να αποπροσανατολίσει κατά πως πρέπει, αρπάζουν τα μικρόφωνα και φωνάζουν, αρπάζουν τον αέρα και τον δαμάζουν, αρπάζουν την προσοχή μας και την κάνουν δική τους – ολότελα, ξεδίνουν μέσα στο τσουνάμι της αδρεναλίνης τους. Επί μία ώρα, χωρίς ανάσα, μια επαναλαμβανόμενη γροθιά πάνω στις μέχρι εκείνη τη στιγμή, ανέμελες σκέψεις σου. «Κρίμα, δεν ήταν και η καλύτερη μας πρόβα» μου λέει η χορογράφος Ιωάννα Πορτόλου την ώρα που εγώ προσπαθώ να κλείσω το στόμα μετά από αυτή την επίθεση συναισθημάτων που μόλις είχα βιώσει. Ο καθείς και η οπτική του γωνία σκέφτομαι και την κοιτώ με απορία.

Η ιστορία γνωστή. «Η ομάδα χορού Griffón και η χορογράφος Ιωάννα Πορτόλου επιστρέφουν με την εκρηκτική παράσταση “Amazing”, ένα ρηξικέλευθο και άκρως επίκαιρο έργο για το υπέροχο αλλά και το αυτοκαταστροφικό της ανθρώπινης φύσης, το οποίο θα παρουσιαστεί στο Θέατρο ΠΛΥΦΑ για εννέα μοναδικές παραστάσεις στις 8, 9 10, 15, 16, 17, 22, 23 και 24 Νοεμβρίου 2023, στις 21.30. Η επιτυχημένη παράσταση παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου το 2022, δημιουργώντας αίσθηση».

Είμαι από τους άτυχους που δεν είχαν καταλάβει εγκαίρως τι γινόταν στην Πειραιώς πέρσι το καλοκαίρι με αυτή την χορευτική εργασία. Είμαι δηλαδή από αυτούς που όταν το κατάλαβαν ήταν ήδη πολύ αργά. Δεν υπήρχε θέση, δεν υπήρχε πρόσβαση. Και έτσι, όπως και άλλοι «τυχεροί», έμεινα με τον καημό. Ευτυχώς όμως οι δεύτερες ευκαιρίες υπάρχουν ως δώρα κι εμείς είμαστε σε ετοιμότητα να τις αρπάξουμε. «Το ξαναείδαμε  μετά από καιρό σε μια λήψη που είχαμε κάνει» μου λέει ο Αντώνης Παλάσκας που έχει γράψει την πρωτότυπη μουσική, «και νιώσαμε το ίδιο πράγμα, να βρούμε μια ευκαιρία να το ανεβάσουμε και πάλι».

Τον Αντώνη Π. τον γνωρίζω από την παρουσία του στους Stereo Nova, ως το τρίτο μέλος τους, στην περίοδο που σηματοδοτείται από τα άλμπουμ Ντισκολάτα, Ασύρματος Κόσμος και Τέλσον. Ακούω τον τρόπο με τον οποίο ντύνει το Amazing, ήχο -ήχο, σημείο το σημείο, αφήνομαι πάνω στα περάσματα του, μέσα στα οποία «βυθίζει» τις λέξεις που ξεχύνονται με ορμή, προσέχω τις ηχητικές  οδηγίες με τις οποίες καθοδηγεί τις συναισθηματικές εναλλαγές. Και συμβαίνουν πολλές. Υπάρχει ένα πιανάκι κάπου εκεί προς το τέλος, που ξεπηδά μέσα από τις δυνατές, εθιστικές «μπότες» και ακουμπά πάνω στις φράσεις του Γιάννη Νικολαΐδη – όταν ως ένας άλλος Rutger Hauer στο Blade Runner ψιθυρίζει «αυτή είναι η πιο σπαρακτική ώρα για να πεθάνει κανείς, όχι, λάθος, είναι η ομορφότερη» – που σου θρυμματίζουν την καρδιά. Έξοχη μουσική εργασία, πράγματι.  

Τους ρωτώ πώς δουλεύουν. Μου απαντά η Ιωάννα: «Με τον Αντώνη ξεκινάμε μαζί από την αρχή, πάνω σε λευκή σελίδα. Συνεργαζόμαστε ήδη από το 2007. Τα παραμύθια των αδερφών Γκριμ ήταν μέρος ενός άλλου project, όταν ολοκληρώθηκε είδαμε πως μπορούν κι αυτά να γίνουν κάτι άλλο. Με αφετηρία το περίφημο παραμύθι «Χάνσελ και Γκρέτελ» θελήσαμε να φτιάξουμε ένα σκελετό και πάνω του να βάλει ο καθένας την έρευνα του, να βάλει τις δικές του ιστορίες φρίκης και μεγαλείου. Αυτά δηλαδή που υπάρχουν στο είδος αυτών των παραμυθιών, με τα οποία κοιμίζουμε τα παιδιά μας. Μην αναρωτιόμαστε που οφείλεται όλη αυτή η αγριάδα που υπάρχει γύρω μας, την έχουμε ήδη μέσα μας και καλλιεργείται από την αρχή με το που γεννιόμαστε».

«Μου αρέσουν οι χάρτες γιατί δεν λένε ψέματα, γιατί απλά μπορείς να ακουμπήσεις το δάχτυλο σου πάνω σε ένα ηφαίστειο». Η Ιωάννα Αποστόλου καταθέτει τις δικές της σκέψεις όπως κάνουν και όλοι από το χορευτικό team. Εκτός του Γιάννη και της Ιωάννας, ο Αλέξανδρος (Λασκαράτος), η Θεανώ (Ξυδιά) και η Σταυρούλα (Σιάμου) είναι κι αυτοί εδώ με τις δικές τους λέξεις που σχηματίζουν ιστορίες. Με ραχοκοκαλιά ένα από τα πιο αιμοβόρα παραμύθια από καταβολής του παραμυθένιου κόσμου, όλες αυτές ενώνονται «περίεργα» και ζητούν ακρόαση στον ανυποψίαστο θεατή που προσπαθεί να ξεδιαλύνει το «μυστήριο».

«Δεν υπάρχει γραμμική αφήγηση» μου διευκρινίζει ο Αντώνης. «Πιάνεις κάποια σημεία που αναγνωρίζεις και στο τέλος, με όλα αυτά, έχεις φτιάξει μια δική σου ιστορία». Σκέφτομαι τη δική μου, τα σημεία στα οποία στάθηκα, τις εικόνες που τρύπωσαν πιο βαθιά στον κυκλώνα της μνήμης μου. «Όταν κάποια σημεία στον σκελετό του έργου είναι καθαρά» μου λέει η Ιωάννα Πορτόλου, «είτε στους χρόνους, είτε στην άρθρωση, είτε στο τι βάζεις δίπλα, είτε στο πόσες φορές το επαναλαμβάνεις, ακόμη και σε κάτι πιο αφηρημένο όπως αυτό, τότε δημιουργείται μια αφήγηση. Στην παράσταση μιλάμε για πράγματα που είναι γνώριμα, δεν μιλάμε για κάτι άγνωστο, είναι σαν να τα έχουμε βάλει σε ένα σέικερ και να τα έχουμε κουνήσει. Αν βγάλεις τα σημεία τα περιφερειακά, μέσα στον χρόνο επαναλαμβανόμαστε, δεν κάνουμε κάτι άλλο. Απλώς επισημαίνουμε τα πράγματα όπως πραγματικά γίνονται».

Η θανάσιμη αγωνία είναι ο θρίαμβος μας.

Δεν θυμάμαι ποιος από τους πέντε το λέει και σε ποιο σημείο. Το σημείωσα χωρίς καμία διευκρίνηση. Λες και δεν χρειαζόταν. Το κρατώ. Ραντεβού στην Πλύφα. Για επανάληψη. Μήπως και ανακαλύψω σε ποιον ή ποια χρωστάω το κόλλημα.

Χορογραφία: Ιωάννα Πορτόλου
Πρωτότυπη μουσική: Αντώνης Παλάσκας
Κοστούμια, σκηνικός χώρος: Ιωάννα Τσάμη
Φωτισμοί: Τάσος Παλαιορούτας
Δραματουργική επιμέλεια, βοηθός χορογράφου: Δήμητρα Μητροπούλου
Διεύθυνση παραγωγής: Χριστίνα Πολυχρονιάδου
Χορεύουν: Ιωάννα Αποστόλου, Αλέξανδρος Λασκαράτος, Γιάννης Νικολαΐδης, Θεανώ Ξυδιά, Σταυρούλα Σιάμου