Η Δάφνη Πατακιά είναι ένα από τα ανερχόμενα αστέρια της φετινής Berlinale

Στα μέσα του περασμένου Δεκεμβρίου, το όμορφο πρόσωπο της Δάφνης Πατακιά πρωταγωνιστούσε στο news feed των περισσότερων πολιτιστικών -και όχι μόνο- διαδικτυακών ελληνικών Μέσων. Η νεαρή (μόλις 23 χρόνων) ηθοποιός επιλέχθηκε ως ένα από τα 10 ανερχόμενα ταλέντα στον θεσμό Shooting Stars της Berlinale (11-21 Φεβρουαρίου 2016), που διενεργείται από το δίκτυο προώθησης του ευρωπαϊκού κινηματογράφου (European Film promotion). Η διάκρισή της επανέφερε την Ελλάδα στο προσκήνιο μετά από 8 χρόνια απουσίας -η τελευταία συμμετοχή της χώρας πραγματοποιήθηκε με την Παναγιώτα Βλαντή το 2007- και ανανέωσε τις προοπτικές ευρωπαϊκής αναγνώρισης για το (υπερ)δραστήριο υποκριτικό δυναμικό της χώρας.

Η Δάφνη, που αποπνέει έναν αέρα ήρεμης δύναμης όντας εκ φύσεως χαμηλών τόνων, έχει προφανώς συνειδητοποιήσει το ειδικό βάρος της διάκρισης. Φτάνει στο ραντεβού μας λίγο νωρίτερα από την προκαθορισμένη ώρα, απόλυτα συγκεντρωμένη, ορεξάτη αν και ελαφρώς αγχωμένη, μιας και είναι μία από τις πρώτες συνεντεύξεις της. Μιλάει για τα παιδικά και εφηβικά χρόνια της στις Βρυξέλλες, όπου γεννήθηκε και έζησε μέχρι τα 18 της χρόνια. «Το θέατρο υπήρχε πάντα στη ζωή της οικογένειάς μου. Η μητέρα μου είναι ορκισμένη θεατρόφιλη και έτσι από μικρή όχι μόνο έβλεπα συνεχώς θέατρο αλλά συμμετείχα και σε ερασιτεχνικές παραστάσεις με τους γονείς και την αδελφή μου, ενώ παράλληλα έκανα κλασσικό και μοντέρνο χορό. Οι σπουδές σε δραματική σχολή μου φαίνονταν σαν φυσική συνέχεια όταν σκεφτόμουν το μέλλον μου και οι γονείς μου με στήριξαν στην απόφασή μου. Τελειώνοντας το σχολείο ήρθα στην Ελλάδα, έδωσα εξετάσεις στο Εθνικό και πέρασα με την πρώτη».

Ο λόγος που επέλεξε την Ελλάδα και όχι τις Βρυξέλλες ή το Παρίσι για τις σπουδές της, ήταν όπως λέει ένα εφηβικό απωθημένο. «Ερχόμουν στην Ελλάδα τα καλοκαίρια και είχα απωθημένο να ζήσω τη φοιτητική μου ζωή εδώ. Είναι το ακριβώς αντίθετο από τις Βρυξέλλες και το πόσο οργανωμένα είναι όλα εκεί. Νομίζω ότι γύρω στα 17 μου βρέθηκα στην Ομόνοια. Ήταν κάτι που δεν είχα ξαναδεί ποτέ όσο ζούσα στο Βέλγιο και αποφάσισα ότι ήθελα να ζήσω σε αυτή την πόλη». Τα τέσσερα χρόνια του Εθνικού όπου «πέρασε υπέροχα», διαδέχθηκε το θεατρικό της ντεμπούτο στον πολυσυζητημένο Φάουστ του Μιχαήλ Μαρμαρινού, πλάι στον Ακύλλα Καραζήση. «Είχα γνωρίσει τον Μιχαήλ όταν ήμουν 15 χρονών και συμμετείχαμε με τη μητέρα μου σαν εθελόντριες στην παράσταση Πεθαίνω σαν χώρα που είχε φέρει σε ένα φεστιβάλ στις Βρυξέλλες. Αργότερα με είδε στην παράσταση αποφοίτων Πενθεσίλεια στο Εθνικό και μου πρότεινε να συνεργαστούμε. Ήταν μια απίστευτη εμπειρία για μένα η συνεργασία μου με αυτούς τους ηθοποιούς».

Ο επόμενος σταθμός της Δάφνης ήταν ο Βυσσινόκηπος του Τσέχωφ σε σκηνοθεσία Νίκου Καραθάνου, ενώ παράλληλα το σινεμά είχε ήδη αρχίσει να μπαίνει ενεργά στη ζωή της με τις ταινίες Interruption του Γιώργου Ζώη, Το Ξύπνημα της Άνοιξης του Κώστα Γιάνναρη και τη μικρού μήκους Ακρυλικό του Νίκου Πάστρα – οι δύο πρώτες της χάρισαν την πολυπόθητη θέση ανάμεσα στα ανερχόμενα «αστέρια». Ο ρόλος της στο Interruption, που προβλήθηκε στο Φεστιβάλ Βενετίας τον περασμένο Σεπτέμβρη, είναι εκείνος της ηθοποιού που υποδύεται την Ηλέκτρα σε μια παράσταση της Ορέστειας, πριν εκείνη διακοπεί από μια ομάδα νεαρών. Και αν η ίδια γνώριζε τον Γιώργο Ζώη σαν φίλο πριν συμμετάσχει στις πολυάριθμες οντισιόν για την ταινία, ήταν η μητέρα της που έδειξε μια φωτογραφία της στον Κώστα Γιάνναρη, ο οποίος την προτίμησε τελικά για το ρόλο της έφηβης Ιωάννας που αφού ερωτεύεται τον αρχηγό μιας συμμορίας αγοριών, γίνεται μέλος της και τους ωθεί στα άκρα.

«Ήθελα πάντα να κάνω σινεμά, αλλά αγαπώ εξίσου το θέατρο και ιδανικά θα ήθελα να συνεχίσω να δουλεύω και στα δύο», λέει η Δάφνη και καθώς η συζήτηση φτάνει στη Berlinale, μιλά με τον ενθουσιασμό ενός μικρού παιδιού. «Δεν το περίμενα καθόλου! Παρακολουθώ τα Shooting Stars και τους ηθοποιούς που επιλέγονται κάθε χρόνο από το 2011 και φέτος βρίσκομαι εγώ σε αυτή τη θέση και δεν μπορώ να περιγράψω τη χαρά μου. Έχω ήδη δει τους υπόλοιπους που επιλέχθηκαν». Ηθοποιοί όπως η Ισπανίδα Maria Valverde που εμφανίστηκε στο Exodus του Ridley Scott κι ο Ισλανδός Atli Oskar Fjalarsson που πρωταγωνίστησε στο πολυβραβευμένο Sparrows. «Γνωρίζω τη δουλειά τους και χαίρομαι πάρα πολύ που θα τους γνωρίσω από κοντά και θα συμμετέχουμε μαζί σε όλο αυτό». Πράγματι, το πρόγραμμα για τους δέκα ηθοποιούς περιλαμβάνει σεμινάρια βελτίωσης του προφίλ τους, εργαστήρια και εκδηλώσεις, γνωριμίες με μέλη του Διεθνούς Δικτύου Casting Directors (ICDN), καθώς και συνεντεύξεις και φωτογραφίσεις σε διεθνή μέσα ενημέρωσης.

Και αν τα παραπάνω συνθέτουν την ιδανική βάση για το ξεδίπλωμα μιας διεθνούς καριέρας, ειδικά τώρα που η Δάφνη έχει πλέον μετακομίσει μόνιμα στο Παρίσι «για να δουλέψει στην δεύτερη μητρική της γλώσσα», το όνειρό της είναι να επιστρέφει συχνά στην Ελλάδα και ακόμη καλύτερα, να καταφέρει να δουλεύει και στις τρεις πόλεις που έζησε «με ανθρώπους που εκτιμά και σέβεται τη δουλειά τους». Άλλωστε, η κρίση της χώρας μας δεν τη φόβισε ποτέ. «Εμείς ξεκινήσαμε τις σπουδές και το επάγγελμά μας μέσα στην κρίση οπότε αυτή τη συνθήκη ξέρουμε μέχρι στιγμής και σε αυτήν προσαρμοζόμαστε. Άλλωστε πιστεύω ότι οι δυσκολίες μας αναγκάζουν να είμαστε εφευρετικοί, να βρίσκουμε λύσεις και νέους τρόπους να δουλεύουμε και πιστεύω ότι αυτό είναι που ξεχωρίζει στο ελληνικό σινεμά αλλά και στο θέατρο, όπου γίνονται θαυμάσιες δουλειές», λέει, σφύζοντας από αισιοδοξία.

Πώς αντιμετωπίζει λοιπόν η ίδια μια τόσο σημαντική ευκαιρία που της δίνεται στο ξεκίνημα της πορείας της; «Αγχώνομαι αρκετά, δεν έχω ακόμα αυτοπεποίθηση. Νιώθω ευγνώμων για τις συνεργασίες που έχω κάνει και τους ανθρώπους με τους οποίους έχω δουλέψει τόσο μέσα στη σχολή όσο και μετά, αλλά κάνω διαρκώς αυτοκριτική, μαθαίνω και προσπαθώ να βελτιώνομαι». Όταν προβληματίζομαι για το αν μια 23χρονη κοπέλα με τόσες περγαμηνές έχει ξεχάσει τι θα πει ελεύθερος χρόνος, με καθησυχάζει γελώντας. «Μου αρέσει να βγαίνω με φίλους και ναι, προλαβαίνω να το κάνω. Επίσης απολαμβάνω να βλέπω πολλές ταινίες. Θαυμάζω πολύ την Isabelle Huppert και τελευταία έχω κόλλημα με τον Κασσαβέτη. Τις προάλλες είδα το A Woman Under the Influence και ξετρελάθηκα». Κασσαβέτης είν’ αυτός.