Tα ντοκιμαντέρ του Netflix που εξιστορούν αληθινά εγκλήματα, αρχής γενομένης με το Making a Murderer του 2015 που είχε τεράστια αποδοχή, μοιάζουν να έδωσαν το έναυσμα της ψυχαγωγίας του true crime. Στην πραγματικότητα, δεν είναι καθόλου έτσι.
Το είδος ζούσε και βασίλευε αν λάβουμε υπόψη τα εκατομμύρια φανατικούς του καναλιού Investigation Discovery, που είναι αφιερωμένο αποκλειστικά στις ιστορίες εγκλημάτων που έχουν υπάρξει ειδήσεις στα πραγματικά δελτία. Μια περιήγηση στο ΥouΤube είναι αποκαλυπτική για τη γοητεία που ασκεί στον θεατή μια καλή, αληθινή ιστορία φόνου, αφού τα hits σε επεισόδια τηλεοπτικών εκπομπών σαν το Snapped ή το 48hours είναι τόσα που δεν αφήνουν περιθώρια για αμφιβολία. Το true crime είναι πλέον ένα από τα πιο δημοφιλή είδη θεάματος.
Οι άνθρωποι πάντα έβρισκαν συναρπαστικές τις αληθινές ιστορίες που έχουν γραφτεί με αίμα –στα τέλη του 19ου αιώνα, ο Τζακ ο Αντεροβγάλτης έκανε πολλούς να διαβάζουν φανατικά τις εξελίξεις, απήχηση που σε μεγάλο βαθμό οφείλεται στη μεγαλοποίηση των γεγονότων και τις ανατριχιαστικά γλαφυρές περιγραφές των εφημερίδων. Πατέρας του είδους μπορεί να θεωρηθεί ο δικηγόρος Γουίλιαμ Ράφχεντ που το 1889 ξεκίνησε να καταγράφει τα δικόγραφα από δίκες δολοφόνων και στη συνέχεια τα εξέδωσε σε βιβλίο –ανάμεσα στους θαυμαστές του βρισκόταν και ο Χένρι Τζέιμς.
Στην πραγματικότητα, το ενδιαφέρον του κοινού για τις ιστορίες αληθινού εγκλήματος υπήρχε πάντα. Από τις εφημερίδες στα βιβλία, από εκεί στον κινηματογράφο, την τηλεόραση και το ίντερνετ, οι άνθρωποι ουσιαστικά δεν βαριούνται ποτέ το μάλλον μακάβριο είδος του true crime (αν και κάποιοι δεν το διατυμπανίζουν). Στον κόσμο του βιβλίου, η δημοτικότητά του είναι τέτοια, που οι σχετικές υποκατηγορίες στο amazon περιλαμβάνουν αυτοβιογραφίες κατά συρροή δολοφόνων, για τους φαν με ιδιαιτέρως εξεζητημένες προτιμήσεις.
Το πέρασμα από μάλλον “δεύτερες” τηλεοπτικές εκπομπές, όπου τα πραγματικά στοιχεία διανθίζονται με δραματοποίηση συνήθως από πάρα πολύ κακούς ηθοποιούς, σε παραγωγές με γόητρο όπως αυτές στο Netflix ή το The Jinx του ΗΒΟ, σήμανε και το τέλος του στοιχείου της ενοχής στην απόλαυση μιας αιματοβαμμένης αφήγησης που λογικά δεν θα έπρεπε να απολαμβάνουμε καθόλου.
Ο Ίαν Ράνκιν, συγγραφέας αστυνομικών best seller έχει μια εξήγηση: «Οι άνθρωποι γοητευόμαστε από το κακό. Αναρωτιόμαστε από πού έρχεται και αν θα μπορούσαμε ποτέ να κάνουμε κι εμείς κάτι τέτοιο. Κάποιοι στρέφονται στη μυθοπλασία για απαντήσεις, ενώ άλλοι προτιμούν το true crime. Φυσικά και για τους δύο υπάρχει μια έμμεση συγκίνηση –ο αναγνώστης στέκεται ώμο με ώμο με τέρατα, αλλά χωρίς να κινδυνεύει».
Και τώρα, με τις καλές παραγωγές ντοκιμαντέρ σε συνέχειες, όπως τα The Keepers, Evil Genious, The Case of Jonbenet Ramsay, Shadow of Truth, αλλά και δραματοποιημένες σειρές που αφηγούνται αληθινά εγκλήματα όπως oι The People v. O. J. Simpson και The Assassination of Gianni Versace, αποδεικνύεται ότι όντως το κοινό του αληθινού εγκλήματος δεν έχει κάποιο συγκεκριμένο χαρακτηριστικό ή προέλευση που να ανταποκρίνεται σε ειδικό marketing. Αν υπάρχει κάποια διαφοροποίηση, αυτή παρατηρείται στις γυναίκες, αφού τα νούμερα μαρτυρούν πως ενθουσιάζονται με το true crime λίγο περισσότερο από τους άνδρες. To 2015, το συνδρομητικό Investigation Discovery που σπάνια προβάλει κάτι ελαφρύτερο από φόνο ήταν το πιο δημοφιλές κανάλι στο γυναικείο κοινό ηλικίας 25-54.
Διάβασε όλο το άρθρο στο inside story (https://bit.ly/2yC9lsj).
Το inside story είναι το πρώτο συνδρομητικό–ενημερωτικό site χωρίς διαφημίσεις στην Ελλάδα. Ανεξάρτητο αποκαλυπτικό με οικονομική αυτοτέλεια και διαφάνεια.
Ειδικά για τους αναγνώστες της Popaganda: Γνώρισε το inside story για ένα μήνα δωρεάν, βάζοντας τον κωδικό κουπονιού popaganda στην http://bit.ly/2hKhNL9
