Στα γρήγορα: Δεύτερη σόλο δουλειά στην Mom + Pop και τρίτη συνυπολογίζοντας τον από κοινού με τον Kurt Vile δίσκο, Lotta Sea Lice (2017).
Την ακούσαμε: Αν με το Sometimes I Sit and Think, and Sometimes I Just Sit παρουσιάστηκε ως ένα αγοροκόριτσο με εφηβική ορμή που βρίσκει οδό σε απλές εναλλαγές συγχορδιών και με ευφυέστατους στίχους γεμάτους χιούμορ και κυνισμό, εδώ κόβει αρκετά το γκάζι. Μοιάζει σαν να έγραψε τα κομμάτια χαλαρή και μισοξαπλωμένη στο δωμάτιό της και την φαντάζεσαι να περιφέρεται μέσα στο στούντιο με έναν πιο επαγγελματικό αέρα, γελώντας λιγότερο ανάμεσα στα takes. Ακόμη και τα έξυπνα στιχάκια μάλλον εξυπηρετούν ένα σοβαρότερο μήνυμα προσωπικού προβληματισμού. Ε ναι, όλοι κάποτε μεγαλώνουν αλλά καμιά φορά έχει πιο πλάκα όταν το ταλέντο ντύνεται με τη νεανική αφέλεια. Δεν έχει πάψει να μπορεί να υποστηρίζει τον στίχο “I could eat a bowl of alphabet soup / And spit out better words than you” (“Nameless, Faceless”). Aπλά τρώει από το μπολ της αλφαβήτας με λιγότερη λαιμαργία.
Τρέξε μακριά: Αν δεν συμπαθείς τα απροσποίητα κορίτσια με χιούμορ.
Τ’ είπες τώρα; «Δεν είναι δίσκος στιγμών αλλά συλλογή διατήρησης μίας διάθεσης.» –All Music
Να τ’ αφήσω; 80/100 –Metacritic
https://www.youtube.com/watch?v=42XXZvrnHbM
