Αντιγράφω από την εισαγωγή στην εκ βαθέων συζήτηση που είχαμε με τον Coti, 2.5 χρόνια πριν σε ένα ισόγειο στον Κεραμεικό, με την αφορμή της κυκλοφορίας του δεύτερού του άλμπουμ κάτω από την περσόνα The Man From Managra.
«Ενηλικιώθηκε στα φλεγόμενα Πατήσια των 80s δίπλα στα συγκροτήματα της Creep Records (αν και δεν κυκλοφόρησε τίποτα εκεί, ένα single ήταν έτοιμο μέχρι και το εξώφυλλο αλλά δεν τυπώθηκε ποτέ). Έφτιαξε τους Film Noir, πέρασε λίγο από τους Metro Decay, συνεργάστηκε με τους Raw και τους In Trance 95. Σπούδασε ηχοληψία στο Μάντσεστερ πάνω στην έκρηξη του acid house, είδε όμως από το πατάρι της Hacienda, δίπλα στο dj booth, μια θάλασσα από κουμπωμένα στρατιωτάκια να χορεύουν στην πίστα κι απέρριψε οριστικά το clubbing (έτσι κι αλλιώς, από έφηβος τον έπιανε κατάθλιψη στις ντισκοτέκ). Το πρώτο του credit ως παραγωγός το πήρε από τον Μιχάλη Πούγουνα των Flowers of Romance. Τότε ήταν ο Coti. Μόλις γνώρισε τον Κωνστάντινο, τον Μιχάλη και τον Άντωνη πρόσθεσε κι αυτός το αρχικό του επιθέτου του –έγινε ο Coti K, ο παραγωγός των εμβληματικών Στέρεο Νόβα, των αστικών συναισθηματικών χρονογράφων μιας γενιάς και μιας δεκαετίας. Είχε φτιάξει τους Dada Data, με τον Νίκο Βελιώτη έστησαν τους Textu Rizer, αργότερα τους Mohammad. Κι όλα αυτά τα χρόνια κάθεται την κονσόλα, καθοδηγώντας από την ποπ των Ονειροπαγίδα και των Raining Pleasure μέχρι την αγία τριάδα: Διάφανα Κρίνα – Παύλος Παυλίδης – Γιάννης Αγγελάκας (έκανε την παραγωγή στον τελευταίο του δίσκο με τους 100oC). Κάνοντας παράλληλα μουσική για αμέτρητα διαφημιστικά, το νέο ελληνικό κινηματογράφο, πειραματικό θέατρο και τις μεταολυμπιακές παραστάσεις του Δημήτρη Παπαϊωάννου».
Θυμάμαι τότε να τα σκαλίζουμε, άλλα επιδερμικά κι άλλα με ιστορίες, αναμνήσεις και στιγμιότυπα, κι ο ίδιος να ξεσπάει κάποια στιγμή σε γέλια. «Ούτε κι εγώ θυμάμαι, φυσικά, όλα τα πρότζεκτ που έχω συμμετάσχει», ήταν η κατακλείδα.
Τα θυμόμαστε όμως εμείς. Με νέα αφορμή το νέο (τρίτο) του άλμπουμ, King Time, ως Άνθρωπος από τη Managra που κυκλοφόρησε πριν λίγους μήνες στην Inner Ear, επιλέξαμε -με την πολύτιμη βοήθεια του Δημήτρη Μπούρα της πατρινής ετικέτας- μερικά κομμάτια από την διαδρομή του ως παραγωγός-μέλος συγκροτημάτων-“perfrormer” εδώ και σχεδόν 4 δεκαετίες κι απλά πατήσαμε το rec…
Ακολουθούν 13 φέτες ιστορίας της ελληνικής ανεξάρτητης σκηνής που θα μπροούσε να είναι κι ένα άτυπο best of της…
https://www.youtube.com/watch?v=o4JfynjS-7o
Οι Film Noir γεννήθηκαν από τις στάχτες των Final Sense, ένα γκρουπ που είχα φτιάξει με τον Κώστα Σώκιαλη στις αρχές του ’80. Δεν θυμάμαι να συμμετέχω στον πρώτο δίσκο των Film Noir, καθώς τότε το ενδιαφέρον μου ήτανε οι Ricochet (ενα συγκρότημα που είχαμε με τον Δημήτρη Χαρίτο και τον Κώστα Πολύζο). Μετά από διάφορα ερωτικά (!) μπερδέματα, η Μαριέλλα εφυγε απο γκρούπ και μου ζητήθηκε να συμμετέχω πιο ενεργά στον δεύτερο τους δίσκο. Θυμάμαι να παίζουμε λάιβ στην Θεσσαλονίκη μπροστά μόνο σε αγόρια και να μας κράζουν που δεν είχαμε την τραγουδίστρια μαζί μας! Κοιτώντας πίσω νομίζω η Μαριέλλα ήτανε το στοιχείο που έκανε το γκρούπ ιδιαίτερο, οπότε μάλλον δίκιο είχαν!
https://www.youtube.com/watch?v=Zn25ey2ctZY
Οι Στερεο Νοβα είναι σημαντικό κεφάλαιο στη ζωή μου, δουλέψαμε μαζί τους πρώτους 3 δίσκους τους, 1992 με ’95 περίπου. Έκανα και τον ήχο στα περισσότερα λάιβ τους κι ενίοτε ανέβαινα και στη σκηνή μαζί τους για μερικά κομμάτια. Με βρήκανε γιατί ήμουν μέλος των Dada Data (το ηλεκτρονικό γκρουπ που εξελίχτηκε μέσα από τους Ricochet) και ηχολήπτης με προϋπηρεσία στον ηλεκτρονικό ήχο. Να θυμηθούμε οτι δεν υπήρχαν σοβαροί υπολογιστές τότε, μόνο ενα Atari με 1 MegaΒyte μνήμη. Αν ειχες λεφτά είχες το μοντέλο με τα 4 ΜΒ!!
«Το Ασανσέρ του Ικα» είναι από τον Ασύρματο Κόσμο, τον τελευταίο δίσκο τους μαζί μου, αλλά πιο πολύ θα θυμάμαι το πρώτο άλμπουμ, όταν σιγά-σιγα διαμορφωνόταν ο ήχος τους στο στούντιο, το δέος όταν συνειδητοποιείς ότι συμμετέχεις σε κάτι που μέρα με την μέρα αποκτά σημασία και δύναμη.
https://www.youtube.com/watch?v=Z78S4AyloI8
Λόγω της δουλειάς μου με τους Στέρεο Νόβα, οι Ονειροπαγίδα, ένα νεοσύστατο ελληνόφωνο γκρουπ με ηλεκτρονικές ανησυχίες, ζήτησαν να δουλέψουμε μαζί. Μαζί με τους Μέντα ήτανε τα 2 συγκροτήματα με τα οποία γίναμε πιο φίλοι και συνεργάτες. Οι Ονειροπαγίδα ήταν ένα από τα γκρουπ της Studio II, μια εταιρία που εκείνη την εποχή έβγαλε αρκετά σημαντικούς δίσκους όπως των Τerror X Crew, Closer και Μιχάλη Δέλτα.
https://www.youtube.com/watch?v=NmezZ0NgunE
Οι Boko, ήρθαν σε μένα μετά από την δουλειά τους με τον Steve Albini, οπότε θυμάμαι να νιώθω λίγο νευρικότητα. Είχα να ακούσω το κομμάτι αυτό από τότε (γενικά δεν ανατρέχω στο παρελθόν μου) και τώρα που το ακούω μου αρέσει πολύ. Επίσης πρέπει να σας πω, ότι περίπου 20 χρόνια μετά, ξαναδουλέψαμε μαζί για τον νέο δίσκο τους που κυκλοφορεί αυτές τις μέρες.
https://www.youtube.com/watch?v=F0jxTgBEE5w
Αυτόν τον δίσκο τον γράψαμε με πραγματικά βασικό εξοπλισμό στο προβάδικο των Κρίνων. Είναι η πρώτη ηχογράφηση που έκανα εκτός στούντιο, με ένα hard disk recorder. Οι υπολογιστές μόλις που ήταν αξιόπιστοι για ηχογράφηση audio. Θυμάμαι να κάνω μεγάλη προσπάθεια στην ηχογράφηση της φωνής για να βάλω τον Θάνο Ανεστόπουλο να τα τραγουδήσει λιγότερο δραματικά. Για να το καταφέρω, μέχρι και που τους προσθεσα γυναικεία φωνητικά σε ένα κομμάτι του EP…
https://www.youtube.com/watch?v=KIYMwVSgjCE
To Flood είναι ο δίσκος των Pleasure που τούς έβαλε στην κορυφή των αγγλόφωνων γκρουπ των 00s. Το συγκεκριμένο κομμάτι το δουλέψαμε αρχικά σε λούπες: το πιάνο, τα ντραμς και το κοντραμπάσο που έπεισα τον κιθαρίστα τους Βασίλη να παίξει (το σπούδαζε τότε αλλά ήταν ακόμα ανασφαλής για τις ικανότητές του). Τα έγχορδα αν θυμάμαι καλά, τα έπαιξε ο Πάνος Γκίκας, παλιό τους μέλος, και μας τα έστειλε από το Λονδίνο όπου μένει (είναι μέλος των καταπληκτικών the Chap). Οι Raining Pleasure αποδείξανε ότι όσο επιτυχημένο κι αν είναι το αγγλόφωνο συγκρότημα στην Ελλάδα, δεν μπορεί να ζήσει κανείς από αυτό. Δυστυχώς.
https://www.youtube.com/watch?v=SQjmkvg-0Ts
Υπήρξα μεγάλος φαν των Tuxedomoon, κάθε φορά που πήγαινα Ιταλία, στα 18-20 μου, αγόραζα ότι δίσκο τους μπορούσα να βρω. Φανταστείτε τη χαρά μου όταν γνωριστήκαμε κάτι δεκαετίες αργότερα (1997;) τότε που παίξανε στον Λυκαβηττο. Μετά από λίγα χρόνια ο Blaine Reininger ήρθε στην Ελλάδα, και το ενα εφερε το αλλο και κατέληξα να τους κάνω παραγωγή σε 2-3 δίσκους τους. Το “Βaron Brown” είναι από τα αγαπημένα μου κομμάτια τους, και μαζί με τα υπόλοιπα κομμάτια του Cabin in the Sky, τα ηχογραφήσαμε σε ένα απίστευτο θέατρο του 16ου αιώνα σε μια μικρή πόλη της Ιταλίας, το Cagli, το οποίο το είχαμε στην διάθεση μας για ένα μήνα!
https://www.youtube.com/watch?v=3lCY3kj4w-A
Με τον Νίκο Βελιώτη αλλά και με τον Δημήτρη Καρυοφύλλη μας συνδέει μια αδελφική φιλία δεκαετιών, έχουμε συνεργαστεί με πολλούς και διάφορους τρόπους, και το 2009 φτιάξαμε τους Mohammad. To “Vildblomma” είναι κομμάτι-σταθμός γιατί εκεί ανακαλύψαμε τον ήχο των Mohammad, τον αργόσυρτο, μονολιθικό αλλά και μελωδικό ήχο τους. Δεν είναι καθόλου εύκολο να φτιάξει κανείς έναν τόσο χαρακτηριστικό ήχο σε παγκόσμιο επίπεδο. Από το 2015 δεν παίζω πια μαζί τους για προσωπικούς λόγους, αλλά είμαστε ακόμα πολύ φίλοι.
https://www.youtube.com/watch?v=6-i3yVsAO0g
Ο Παύλος με προσέγγισε μέσω του Γιάννη Αγγελάκα (με τον οποίο συνεργάζομαι τα τελευταία 15 χρόνια με διάφορες ιδιότητες) για την παραγωγή του άλμπουμ Στον Διπλανό Ουρανό. «Ο Χρόνος» είναι ωραίο κομμάτι, αλλά συγχρόνως συμβολίζει την αποτυχία μου στην δουλειά μου στον δίσκο αυτό, γιατί δεν κατάφερα να βγάλω τον Παύλο από το confort zone του. Oύτε κι αυτός ήταν τελικά έτοιμος όσο μου έλεγε. Νομίζω μας έμεινε μια άλληλο-συμπάθεια από την διαδικασία αυτή, αλλά τίποτα παραπάνω.
https://www.youtube.com/watch?v=KEY41-Dd0GQ
Τον Γιάννη τον αγαπάω πολύ σαν άνθρωπο και τον θαυμάζω, είναι πολύ γενναιόδωρος με τους φίλους του όσο κι απλός και σκληρός όταν χρειάζεται. Ο Σίσκος αυτός ήταν η ανάγκη του για ένα πιο κιθαριστικό ήχο κι έτσι το αντιμετώπισα. Για την ηχογράφηση μετακομίσαμε με την γυναίκα μου και τη μόλις ενός χρόνου κόρη μου στην Θεσσαλονίκη για 15 μέρες. Περάσαμε υπέροχα!
https://www.youtube.com/watch?v=QYHrxAKYDCo
Δεν μου πάνε οι Χειμώνες, είναι αλήθεια! Συνήθως, κάπου το Φθινόπωρο αρρωσταίνω, και λόγω της ιγμορίτιδας που έχω μου μένει ένας βήχας μέχρι την Άνοιξη. Δεν είναι τυχαίο λοιπόν να έχω γράψει ένα τέτοιο τραγούδι. Και συμβολικά νομίζω έχω κουραστεί από τους Χειμώνες μου. Θυμάμαι ακριβώς πως έγραψα το κομμάτι, ήμουν μόνος στην Τήνο στο σπίτι, και καθώς έκανα ένα ντους, φαντάστηκα να ξεκινάμε με το συγκρότημα μια συναυλία κι αυτό το κομμάτι εμφανίστηκε σχεδόν ολοκληρωμένο στο μυαλό μου. Το ίδιο απόγευμα το ηχογράφησα σε ντέμο.
https://www.youtube.com/watch?v=kOG7XaghNwg
Γραμμένο αρχικά με ένα παιδικό κημπορντάκι της κόρης μου καθώς χάζευα μαζί της και… αχά..! Στιχουργικά αυτό που εκ πρώτης φαίνεται σαν ένα καλοκαιρινό κομμάτι, είναι αρκετά πιο σκοτεινό. Μιλάει για τα (σχεδόν ανυπέρβλητα;) παιδικά μας τραύματα που μας ορίζουν και μας κυβερνάνε, και η ανησυχία ότι με την σειρά μας θα τα μεταφέρουμε στα δικά μας παιδιά… Και όλα αυτά πακεταρισμένα μέσα στο ίσως πιο ποπ κομμάτι που έχω γράψει ποτέ.
https://www.youtube.com/watch?v=vW3nEg9F79o
O Coti, κατά κόσμον Κωνσταντίνος Λουκάς Ρολάνδος Κυριάκος, μου έλεγε στη συνέντευξη που αναφέρθηκε στον πρόλογο. «Νομίζω ότι είχα να γράψω τραγούδια από τη δεκαετία του ’90, τώρα τα σκέφτομαι συνέχεια. Γενικά, έκανα πειραματικά/ηλεκτρονικά πράγματα, έχοντας εγκαταλείψει την ποπ φόρμα. Ήξερα λοιπόν ότι η αποδοχή τους θα ήταν περιορισμένη και δε με απασχολούσε. Όταν γράφεις όμως ποπ, σε νοιάζει. Παύεις να είσαι κάπως αυτιστικός και συνδέεσαι με το γύρω σύμπαν. Η ποπ είναι το πιο ευθύ πράγμα που υπάρχει, μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα έχεις κολλήσει ή έχεις φύγει». Δε νομίζω ότι έχει υπάρξει άλλο κομμάτι, από όσα έχει γράψει την τελευταία πενταετία, κάτω από το moniker The Man From Managra που να είναι κάθε λέξη από τις προηγούμενες. Η τέλεια pop είναι ένα άπιαστο όνειρο, κάτι που ίσως δεν υπάρχει, αφού κάθε φορά που γίνεται μια σπουδαία απόπειρα να προσεγγιστεί ο πήχης ανεβαίνει. Ε, αυτό το ντουέτο με την Σtella είναι μια τέτοια απόπειρα…
