Μια από τις πολυσυζητημένες ταινίες της χρονιάς, το Τρίγωνο της Θλίψης του Ρούμπεν Έστλουντ, κάνει πρεμιέρα στην Ελλάδα σήμερα, κουβαλώντας στις αποσκευές της έναν ανέλπιστο Χρυσό Φοίνικα από το τελευταίο Φεστιβάλ Καννών, αύρα ελληνικού νησιού (γυρίστηκε εν μέρει στη Χιλιαδού της Εύβοιας) και μια ξαφνική τραγωδία (η 32χρονη πρωταγωνίστρια της ταινίας, Σάρλμπι Ντιν, πέθανε στις 29 Αυγούστου από μια απρόσμενη ασθένεια).
Είδαμε την ταινία στο Φεστιβάλ Καννών τον περασμένο Μάιο και την είχαμε βρει “μια σάτιρα τόσο διασκεδαστική αλλά και επιφανειακή όσο και οι ήρωές της”. Πιο συγκεκριμένα, στην κριτική με τίτλο “Tο Triangle of Sadness ξεκινάει GNTM και καταλήγει Survivor”, είχαμε γράψει τα παρακάτω:
“Πλούσιοι, ελαφρόμυαλοι, influencers, κομμουνιστές, καπιταλιστές, καθαριστές: στο σύμπαν του Triangle Of Sadness, της καινούργιας ταινίας του Ρούμπεν Έστλουντ, κανείς τους δεν έχει ελπίδα να γλιτώσει από τα όχι-ακριβώς-βέλη (πιο πολύ σαν βελάκια που πετάει μεθυσμένος ο σκηνοθέτης σε πάρτυ, χτυπώντας την ευρύτερη περιοχή του πίνακα αλλά σχεδόν ποτέ τον απόλυτο στόχο) της σάτιρας του σουηδού προβοκάτορα. Για άλλη μια φορά, έχει βαλθεί να ξεσκεπάσει την υποκρισία της σύγχρονης κοινωνίας και της ελίτ (αυτή τη φορά της οικονομικής), όμως χωρίς την αιχμηρή παρατηρητικότητα του Ανωτέρα Βία ή την insider ακρίβεια του Τετραγώνου, που του χάρισε τον πρώτο του Χρυσό Φοίνικα. Όχι ότι προκαλούν δυσαρέσκεια ή πλήξη οι γενικεύσεις και οι αναγνωρίσιμες κατηγορίες ανθρώπων (η ταινία μοιάζει να απαρτίζεται από target groups και όχι από ιδιαίτερους χαρακτήρες) που απαρτίζουν το πολυτελές γιωτ στο οποίο εκτυλίσσονται τα ολοένα και πιο εξωφρενικά γεγονότα της ταινίας, αλλά αν το stating the obvious ήταν ολυμπιακό άθλημα, εδώ θα βρίσκαμε το νικητή του χρυσού.
Ένα ανερχόμενο μοντέλο (ο Χάρις Ντίκινσον, μοιραία προορισμένος από τη φύση να βρίσκεται μπροστά από μια κάμερα) και η social media influencer αγαπημένη του (Σάρλμπι Ντιν), έχοντας προηγουμένως τσακωθεί για το ποιος οφείλει να πληρώνει το λογαριασμό όταν τρώνε έξω (συνέχεια ο άντρας ή να συμβάλλει κι εκείνη, που τυχαίνει να βγάζει περισσότερα;), απολαμβάνουν μια σούπερ λουξ κρουαζιέρα εντελώς δωρεάν, ως ένα από τα προνόμια της απασχόλησης της κοπέλας. Στη θαλαμηγό βρίσκονται, μεταξύ άλλων, ο Μαρξιστής καπετάνιος του πλοίου (Γούντι Χάρελσον), ένας πάμπλουτος ρώσος που έκανε την περιουσία του πουλώντας κοπριά, μια γερμανίδα που έχει χάσει την ικανότητα προφορικής επικοινωνίας μετά από εγκεφαλικό επεισόδιο και μπορεί να πει μόνο μια φράση (“in der Wolken”, δηλαδή “στα σύννεφα”) και ένα ζευγάρι συντηρητικών ηλικιωμένων Βρετανών που αποτελεί την κυριολεκτική ενσάρκωση του Brexit. Κατά τη διάρκεια ενός (άψογα σκηνοθετημένου) δείπνου, στο οποίο σερβίρονται στους επιβάτες high concept γαστρονομικά πιάτα την ώρα που το σκάφος χτυπιέται από άγρια κύματα και το πλήρωμα συμβουλεύει όσους υποφέρουν από ναυτία να “γεμίσουν το στομάχι τους”, το γιωτ πλημμυρίζει όχι από νερά, αλλά από σωματικά υγρά πάσης προελεύσεως (εμετοί, υπερχειλισμένες τουαλέτες) και σύντομα βυθίζεται.
Όσοι επιζούν, ναυαγούν σε ένα ανώνυμο νησί (η ταινία έχει γυριστεί στην Ελλάδα, και το γιωτ είναι το Christina O που κάποτε ανήκε στον Αριστοτέλη Ωνάση), όμως οι εντελώς ανύπαρκτες ικανότητες επιβίωσής τους γρήγορα αντιστρέφουν τους ρόλους που επικρατούν στον κανονικό κόσμο, φέρνοντας στην κορυφή της ιεραρχίας την Άμπιγκεϊλ (Ντόλι Ντε Λεόν), μια καθαρίστρια που είναι η μοναδική από το γκρουπ που ξέρει να ψαρεύει, να ανάβει φωτιά και να μαγειρεύει. Εκεί το Triangle Of Sadness αρχίζει κι αυτό να βυθίζεται σιγά-σιγά, με τον Έστλουντ να αφήνει το χρόνο και τη δράση να ξεχειλώσουν χωρίς, ωστόσο, να επιφυλάσσει μια ριζοσπαστική τροπή που να προχωράει την ιδέα της ανικανότητας των πλουσίων να αντιμετωπίσουν βασικά ζητήματα επιβίωσης πιο πέρα από ένα οποιοδήποτε επεισόδιο του The White Lotus (μιλώντας για σειρές, η κοινωνική ιεραρχία στο νησί θυμίζει πολύ το Yellowjackets). Η ταινία τελειώνει απότομα, τόσο αβέβαιη για το μέλλον της όσο και οι ίδιοι οι δύστυχοι ήρωές της.”
