Το πρώτο Joker είναι υπεύθυνο για τρία από τα πιο αστεία γεγονότα που έχουν συμβεί στον κινηματογράφο τα τελευταία χρόνια: μια βράβευση με Χρυσό Λέοντα στο Φεστιβάλ Βενετίας, τη νίκη του Χοακίν Φίνιξ στα Όσκαρ για την ερμηνεία του και την έμπνευση της θρυλικότερης ίσως κριτικής στο Letterboxd, που παραμένει σημείο αναφοράς ως σήμερα: “if you’ve never swam in the ocean then of course a pool seems deep”. Αν εκείνη η ταινία, που ξεπατίκωσε τις σκορσεζικές ιστορίες αστικής τρέλας της δεκαετίας του ’70 και του ’80 όπως το Ο Ταξιτζής και το Ο Βασιλιάς της Κωμωδίας για να σκιαγραφήσει βήμα-βήμα το πορτρέτο του ανθρώπου που θα γινόταν ο Τζόκερ στο μπατμανικό σύμπαν, το Joker: Τρέλα για Δύο παίρνει ό,τι έκανε ελκυστικό το προηγούμενο Τζόκερ στους απανταχού incels, “αντισυστημικούς” και όσους ταυτίζουν την προσωπικότητα με την ψυχική ασθένεια, και το κάνει κονφετί.
Ο Άρθρουρ Φλεκ (ο Φίνιξ επιστρέφει, σε μια ερμηνεία στην οποία μοιάζει να νιώθει τόσο άνετος που επαναλαμβάνει και σε άλλες ταινίες του) είναι κουρασμένος κλόουν, χωρίς ανατρεπτικά, χαοτικά ή απειλητικά στοιχεία. Λογικό είναι μια διετής φυλάκιση στο άσυλο Άρκαμ να έχει καταπνίξει κάθε επαναστατικό του ένστικτο, ειδικά εφόσον αποτελεί αντικείμενο χλευασμού από τους φύλακες (ο ομιλητικότερος από αυτούς ο Μπρένταν Γκλίσον) και περιμένει τη δίκη του για τις δολοφονίες που διέπραξε στην πρώτη ταινία, με μόνη του σύμμαχο μια συμπονετική συνήγορο υπεράσπισης (Κάθριν Κίνερ).
Η ένεση αδρεναλίνης στην ανούσια ύπαρξη του Άρθουρ έρχεται με τη μορφή της Λι Κουινζέλ (Lady Gaga), μιας τροφίμου που γνωρίζει στα μαθήματα μουσικής, με την οποία μοιράζεται ένα διαταραγμένο, κακοποιητικό παρελθόν και της οποίας ο θαυμασμός για τις πράξεις και την προσωπικότητά του γρήγορα μετατρέπεται σε αμοιβαίο έρωτα. Η Λι τον ενθαρρύνει να ξαναγίνει το είδωλο που ήταν για το καταπιεσμένο Γκόθαμ, επισημαίνοντάς του ότι ο κόσμος δεν τον ξέχασε ποτέ (έγινε αντικείμενο μιας πολύ καλής, κατά την ίδια, τηλεταινίας). Οι δυο τους δραπετεύουν από την φρικτή τους καθημερινότητα με μουσικοχορευτικά νούμερα, τα οποία ο Φίλιπς σκηνοθετεί με τη χάρη που θα περίμενε κάποιος από τον σκηνοθέτη του The Hangover Part 2. Η απόφαση να γίνει “μιούζικαλ” το σίκουελ του Joker θεωρείται αμφιλεγόμενη από μεγάλη μερίδα του fanbase, αλλά ακόμα και όσοι δεν δαιμονοποιούν το είδος και ήλπιζαν για κάτι πρωτότυπο και εμπνευσμένο, θα απογοητευτούν από τα μισοψημένα, περιέργως επαναλαμβανόμενα και πεζά μουσικά διαλείμματα, τα οποία φυσικά σώζει η Lady Gaga με το αβίαστο ταλέντο της στο τραγούδι.
Ωστόσο, μια σκέτη Gaga δεν αρκεί για να απογειώσει το Joker: Τρέλα για Δύο, που στο μεγαλύτερο μέρος του αναλώνεται σε μια αίθουσα δικαστηρίου, όπου περιγράφονται τα γεγονότα της προηγούμενης ταινίας σε μια προσπάθεια του Φίλιπς και των συνεργατών του να αποδομηθεί ο Τζόκερ σαν σύμβολο και να αποκοπεί από τον Άρθουρ Φλεκ. Ο Τζόκερ γίνεται φάντασμα, σκιά, αποσπασμένο κομμάτι μιας προσωπικότητας για του οποίου την εφεύρεση ευθύνονται μεν οι δημιουργοί, αλλά πλέον αποκηρύσσουν. Ο αδικημένος από την κοινωνία που έγινε ψυχοπαθής τιμωρός στην πρώτη ταινία ήταν μια ιδέα που για άλλους έκανε το Joker αριστούργημα και για άλλους επικίνδυνο (για εμάς απλώς βαρετό), αλλά η νέα ταινία μοιάζει να έχει παραδώσει τα όπλα, να αρνείται την αντιπαράθεση ή την πρόκληση και να στέκεται στο ότι η ηρωοποίηση του Τζόκερ έγινε στην πραγματικότητα για έναν κακόμοιρο, τιποτένιο τυπάκο. Μπορεί να ήταν ενδιαφέρον concept αν γινόταν με ριζοσπαστικό, συναρπαστικό τρόπο, όμως σαν κουραστικό δικαστικό δράμα με εμβόλιμα τραγούδια που συχνά ψιθυρίζονται με βλοσυρή μετριοπάθεια (Gaga innocent) κάνουν όλο το εγχείρημα να φαίνεται σαν μια πολύ κακή πλάκα.
