76o Φεστιβάλ Καννών: Ο Χάρισον Φορντ επιστρέφει για τελευταία φορά στον εμβληματικό ρόλο του

Με πολλά αστεία για το ανηλεές πέρασμα του χρόνου, αλλά λίγη από την σπινθηροβόλα όρεξη για περιπέτεια που έκανε την αρχική τριλογία κλασική και αιωνίως απολαυστική, το Ιντιάνα Τζόουνς και ο Δίσκος του Πεπρωμένου έκανε παγκόσμια πρεμιέρα στο 76ο Φεστιβάλ Καννών. Για πρώτη φορά, το franchise σκηνοθετεί ο Τζέιμς Μάνγκολντ (Logan) και όχι ο Στίβεν Σπίλμπεργκ, σε μια αλλαγή φρουράς που μπορεί να προκαλούσε μεγαλύτερη πικρία αν το προηγούμενο κεφάλαιο της σειράς, το Ιντιάνα Τζόουνς και το Βασίλειο του Κρυστάλλινου Κρανίου, δεν ήταν τόσο ανεκδιήγητο. Την πρεμιέρα συνόδευσε και μια τιμητική βράβευση του Χάρισον Φορντ με Χρυσό Φοίνικα για την προσφορά του στον κινηματογράφο, την οποία ο διάσημος σταρ αντιμετώπισε με το χαρακτηριστικό αποστασιοποιημένο χιούμορ του, αλλά και με περισσότερη συγκίνηση απ’ ό,τι τον έχουμε συνηθίσει. Ο χρόνος πραγματικά καταστρέφει τα πάντα.

Η έννοια του χρόνου και της συνειδητοποίησης του τέλους του έχει κεντρική θέση στο Ιντιάνα Τζόουνς και το Δίσκο του Πεπρωμένου, που εντείνεται με την προσθήκη ενός αναμενόμενου υπερφυσικού στοιχείου, του ταξιδιού στο χρόνο. Ο Ιντιάνα Τζόουνς κινείται σε δύο περιόδους: το 1944, νικά έναν Ναζί επιστήμονα (Μαντς Μίκελσεν) και αποκτά το ένα μισό ενός αρχαίου δίσκου με σχεδόν θεϊκές δυνατότητες που κατασκεύασε ο Αρχιμήδης. Το 1969, ο Ίντι ενώνει τις δυνάμεις του με τη βαφτιστήρα του (Φίμπι Γουόλερ-Μπριτζ) για να εντοπίσει το άλλο μισό και να καθορίσει με αυτό τον τρόπο το ρου της ανθρώπινης Ιστορίας. 

Η Γουόλερ-Μπριτζ αποτελεί ευχάριστη και ταιριαστή βοηθό του κακότροπου Ιντιάνα Τζόουνς, προσδίδοντας χιούμορ και εξυπνάδα που θυμίζει τις παλιές καλές 80s εποχές που το franchise βρισκόταν στο απόγειό του. Η εφευρετικότητα των setpieces κρατάει ακόμα μερικές εκπλήξεις, αν και λείπει ο παιδικός ενθουσιασμός του Σπίλμπεργκ για τα “χειροποίητα” εφέ και τις δυνατότητες μιας καλής, περίπλοκης κατασκευής. 

Η ταινία, όμως, συνοδεύεται από μια κούραση και στο φτιάξιμο και στην παρακολούθησή της. Το εξωφρενικό τρίτο μέρος που οδηγεί στο φινάλε απαιτεί τεράστια καλή διάθεση και θέληση και γνώση των αρχικών πηγών εμπνεύσεων του Σπίλμπεργκ και του Τζορτζ Λούκας για να περάσει αλώβητο από τη μετα-ειρωνική, καλωδιωμένη χρονική συγκυρία στην οποία κυκλοφορεί η ταινία. Ίσως τα ποπ κορν να βοηθήσουν. Όμως δεν μπορεί παρά να σκεφτεί κανείς ότι ο Ιντιάνα Τζόουνς είχε κερδίσει την αθανασία του στο πάνθεον της ποπ κουλτούρας χωρίς να χρειαστεί να γίνει και ο ίδιος κινηματογραφικό απολίθωμα.