Μεθοδικό και με μια αρρωστημένη αποκάλυψη που ανατρίχιασε το κοινό, όπου κι αν προβλήθηκε, το πολυσυζητημένο δανέζικο θρίλερ του 2022, Speak No Evil, σίγουρα δεν προοριζόταν για να ξεχαστεί. Το Χόλιγουντ έσπευσε να φροντίσει γι’αυτό: το αμερικανικό ριμέικ της ταινίας κυκλοφορεί αυτές τις μέρες παγκοσμίως (και στην Ελλάδα). Στην Κραυγή Σιωπής, η Μακένζι Ντέιβις (Halt and Catch Fire) και ο Σκουτ ΜακΝέρι (Ένα Ήσυχο Μέρος 2) υποδύονται ένα ζευγάρι Αμερικανών που, μαζί με την κόρη τους (Άλιξ Γουέστ Λέφλερ), δέχονται την πρόσκληση μιας οικογένειας Βρετανών να περάσουν όλοι μαζί ένα Σαββατοκύριακο στο εξοχικό. Τους οικοδεσπότες, που έχουν κι έναν μουγκό γιο (Νταν Χαφ), υποδύονται ο Τζέιμς ΜακΑβόι (σε άλλη μια φοβερή ερμηνεία) και η Άισλινγκ Φραντσόζι (Game of Thrones).
Σύντομα, οι ανυποψίαστοι φιλοξενούμενοι αρχίζουν να συνειδητοποιούν ότι κάτι δεν πάει καθόλου καλά με τους φαινομενικά ευγενέστατους και φυσιολογικούς νέους φίλους τους και η εκδρομή τους αποκτά εφιαλτικές διαστάσεις. Η ταινία αποτελεί σημαντική επιστροφή της Ντέιβις στη μεγάλη οθόνη μετά το Terminator: Dark Fate του 2019 (και την straight to streaming χριστουγεννιάτικη επιτυχία, Happiest Season, με την Κρίστεν Στιούαρτ), μιας από τις πιο μαγνητικές παρουσίες των τελευταίων ετών, που εδώ καλείται να ισορροπήσει ανάμεσα στον τρόμο και την ψυχραιμία, την αργή συνειδητοποίηση και την επιστράτευση του ενστίκτου σε θολές κοινωνικές καταστάσεις.
Στη συνέντευξη που εξασφάλισε η Popaganda, η ηθοποιός μιλάει με λεπτομέρειες για τον ρόλο της στην Κραυγή Σιωπής, τη συνεργασία της με τον ΜακΑβόι και τη θέση των ταινιών τρόμου στη σύγχρονη κοινωνία.
Τι πιστεύεις ότι κάνει την Κραυγή Σιωπής τόσο μοναδική στο είδος της;
Η ταινία αγγίζει το πόσο επώδυνο μπορεί να είναι το να περιηγείσαι σε κοινωνικούς χώρους και πώς μπορεί να μοιάζει αυτό σε καταστάσεις ζωής ή θανάτου. Είναι σχεδόν σαν το 80% της ταινίας να μοιάζει με κοινωνικό λάθος και μετά το τελευταίο 20% να γίνεται ένα πλήρες θρίλερ, όλο αυτό χτισμένο στον τρόμο του να υπάρχεις απλά.
Αυτό είναι που σε προσέλκυσε στην ιστορία;
Ναι, όταν διάβασα το σενάριο, αυτό που πραγματικά μου άρεσε ήταν το πώς οι Ντάλτον συνέχιζαν να βάζουν τον εαυτό τους σε κίνδυνο. Με εκνεύρισε, αλλά ταυτόχρονα το καταλάβαινα επειδή υπήρχε το κοινωνικό συμβόλαιο να είσαι συμπονετικός και να δείχνεις ενδιαφέρον για τις εμπειρίες των άλλων ανθρώπων, κάτι που μπορεί να αποδυναμώσει την αντίδρασή σου σε μια κατάσταση. Δεν ξέρω ποιο είναι το δίδαγμα της ταινίας, αλλά σίγουρα αγγίζει αυτή την εμπειρία του να αγνοείς τα ένστικτά σου. Έτσι, αυτό που πραγματικά με ενδιέφερε στο σενάριο, στο σύνολό του, ήταν ότι ήταν ριζωμένο στην πραγματικότητα ενός σύγχρονου τρόπου κοινωνικοποίησης και μιας πολιτιστικής αντίδρασης σε άβολες καταστάσεις, στις οποίες έχουμε βρεθεί όλοι μέχρι κάποιο σημείο.
Τι σε ενδιαφέρει περισσότερο στο χαρακτήρα που υποδύεσαι;
Αυτό που με ενδιέφερε περισσότερο στην Λουίζ Ντάλτον ήταν το να διαπραγματεύομαι αυτόν τον χώρο ως γυναίκα και μητέρα, όπου ξέρεις ότι δεν είσαι cool. Η Λουίζ έχει πολύ άγχος, βρίσκεται σε αυτό το πολύ άβολο σημείο της ζωής της, και μπορεί να νιώθει ότι δεν είναι το cool άτομο στο χώρο αλλά ακολουθεί τα ένστικτά της για να προστατεύσει την οικογένειά της. Μπορώ να ταυτιστώ με το συναίσθημα της άβολης διαπραγμάτευσης των ενστίκτων σου και του περιβάλλοντος, και πιστεύω ότι αυτό περνάει και η Λουίζ σε αυτή την ταινία, όπου προσπαθεί να κάνει το σωστό ενώ αποκαλύπτεται ότι έχει πάρει κάποιες λάθος αποφάσεις. Οι διακυβεύσεις της ως μητέρα, σύζυγος και άτομο γενικά είναι πολύ υψηλές· στο τέλος, έχει δίκιο.
Βλέπουμε από την αρχή της ταινίας ότι η οικογένειά της περνάει δύσκολες στιγμές.
Ναι, ο Μπεν και η Λουίζ Ντάλτον είναι ένα παντρεμένο ζευγάρι -με μια κόρη, την Άγκνες- που βρίσκονται σε μια θολή κρίση στο γάμο τους, η οποία σιγά-σιγά επεκτείνεται κατά τη διάρκεια της ταινίας. Έχουν μετακομίσει στο Λονδίνο, ο Μπεν έχει χάσει τη δουλειά του, και οι δύο είναι αρκετά χαμένοι, ενώ η κόρη τους έχει διάφορα θέματα άγχους. Έτσι, στην αρχή, συναντάμε μια οικογένεια που πασχίζει να κάνει κάτι να λειτουργήσει.
Ο Τζέιμς ΜακΑβόι ενσαρκώνει τον συναρπαστικό και χειριστικό Πάντι. Πώς ήταν να δουλεύεις στενά μαζί του σε αυτή την ταινία;
Λατρεύω τον Τζέιμς ΜακΑβόι. Είναι πραγματικά cool και σπουδαίος, και τον εκτιμώ πολύ. Είναι τόσο διασκεδαστικός στη συνεργασία και εξαιρετικά ταλαντούχος. Ο Πάντι του είναι αυτός ο πολύ χαρισματικός, θορυβώδης και ορμητικός άνδρας που συναντάμε στις διακοπές και ο οποίος ενσαρκώνει όλη την ελευθερία και ζωντάνια που λείπουν από τη σχέση της Λουίζ και του Μπεν και από την προσέγγισή τους στη ζωή. Αυτός και η σύζυγός του, Σιέρα, φαίνεται να είναι τόσο ερωτευμένοι, αυθόρμητοι και απρόβλεπτοι, και με κάποιο τρόπο παρασύρουν τους Ντάλτον, δίνοντάς τους μια μικρή ένεση ελπίδας στον γάμο τους. Και μετά αποφασίζουμε να κάνουμε το πράγμα που δεν πρέπει ποτέ να κάνεις, δηλαδή να συναναστραφείς με φίλους των διακοπών μετά τις διακοπές – πηγαίνουμε στο εξοχικό τους και τιμωρούμαστε γι’ αυτό.
Ο χαρακτήρας σου κρύβει μια δύναμη και μια αξιοπρέπεια που κάνει το κοινό να ταυτίζεται μαζί της.
Η Λουίζ φοβάται εξαιρετικά τον θάνατο ή το ενδεχόμενο να πληγωθεί η οικογένειά της. Υπάρχουν αυτές οι εκρήξεις αδρεναλίνης, όπου ξέρεις ότι θα μπορούσε να σηκώσει ένα αυτοκίνητο από πάνω από το παιδί της αν χρειαζόταν, ακολουθούμενες από έναν ακραίο τρόμο, κάτι που, για να είμαι ειλικρινής, μου άρεσε να υποδύομαι. Ελπίζω το κοινό να βιώσει τη συνεχή αμηχανία του περιβάλλοντος και των καταστάσεων στις οποίες βρισκόμαστε, για να έχει μετά μια κάθαρση όταν ο τρόμος επικρατεί.
Τι είναι αυτό που κάνει το να παρακολουθείς μια ταινία τρόμου σε μια αίθουσα να παραμένει -από τη γέννηση του κινηματογράφου- τόσο ελκυστικό για το κοινό σε όλο τον κόσμο;
Όσον αφορά στο να βρίσκεσαι στον κινηματογράφο και να έχεις μια συλλογική εμπειρία, ο τρόμος και η κωμωδία είναι τα μόνα είδη που πραγματικά μας το προσφέρουν, κάνοντάς μας να γελάμε ή να ουρλιάζουμε μαζί ως κοινό. Μου αρέσει να μη φεύγω από το σπίτι, αλλά πιστεύω ότι κάτι χάνεται όταν δεν είσαι σε μια αίθουσα κινηματογράφου με ανεξέλεγκτες ομαδικές αντιδράσεις ταυτόχρονα. Είναι μαγικό και τόσο διασκεδαστικό. Υπάρχει μια συλλογική απελευθέρωση που δεν βρίσκεις πουθενά αλλού και είναι ωραίο να υπάρχουν αυτά τα είδη που είναι φτιαγμένα ακριβώς γι’ αυτό.
