Είμαστε κυριολεκτικά σε ένα σημείο στην pop ιστορία που η Marvel έχει χτίσει τόσο μαζικό fanbase παγκόσμια που μάλλον και να κυκλοφορήσει μία ταινία με τους ήρωες της να πίνουν τσάι και να ανταλλάσσουν συνταγές για scones, πολύ πιθανό να ξεπεράσει το ένα δισεκατομμύριο δολάρια στο box office παγκόσμια. To Doctor Strange in the Multiverse of Madness είναι η 28η ταινία του MCU, του κινηματογραφικού σύμπαν της Marvel που άλλαξε για πάντα (;) τις προτιμήσεις του κόσμου όταν μπαίνει στις σκοτεινές αίθουσες, διαμόρφωσε την κινηματογραφική αισθητική της τελευταίας δεκαετίας και έχει δημιουργήσει μεγάλο debate αν το κόσμος που φέρνει στα σινέμα αγαπά εν γένει την έβδομη τέχνη ή μένει στους υπερήρωες που διανύουν τη νέα χρυσή εποχή τους δημιουργώντας ένα οριακά κινηματογραφικό μονοπώλιο.
Με την παραπάνω συνθήκη στο μυαλό μου σκέφτομαι ότι δεν είμαι εύκολο να γράψω ένα κείμενο που πρέπει να συνδυάσω την επαγγελματική μου ιδιότητα με την προσωπική μου προτίμηση, αλλά ελπίζω αυτή να είναι μία από τις περιπτώσεις που το ένα μπορεί να βοηθήσει το άλλο. Τι εννοώ; Ότι είμαι ένα από τα nerdy fanboys που διαβάζουν comics, πίνουν αναψυκτικό -νέρο; pls no- στο όνομα της Marvel, αγοράζουν φιγούρες, δεν έχουν χάσει καμία πρεμιέρα της και έχουν δει όλες τις ταινίες της στις κινηματογραφικές αίθουσες παραπάνω από μία φορές. Και σε αυτή την κατηγορία δεν είμαι μόνος μου αν κρίνει κανείς από το τεράστιο ενδιαφέρον που δείχνει το κινηματογραφικό κοινό για κάθε νέα κυκλοφορία με τελευταία το Doctor Strange in the Multiverse of Madness που κυκλοφορεί σήμερα.
Το Doctor Strange in the Multiverse of Madness έρχεται σαν άμεση συνέχεια της σειράς του Disney+ Wandavision και φυσικά της κινηματογραφικής υπερεπιτυχίας του Spider-Man: No Way Home που η Marvel με ένα πολύ έξυπνο σενάριο και πολλή νοσταλγία κατάφερε να εισαγάγει το concept του Multiverse όσο παράλληλα τίμησε τους legacy χαρακτήρες του franchise φέρνοντας στην ίδια οθόνη τον χαρισματικό Tom Holland, με τον αδικημένο και ταλαντούχο Andrew Garfield και τον OG ήρωα στην τριλογία του Sam Raimi, Tobey Maguire. Και η ένωση αυτή μετά το Avengers: Endgame ήταν μία ελπίδα ότι οι ταινίες της Marvel θα έχουν τεράστιες εκπλήξεις ανάλογης δυναμικής θα είναι κινηματογραφικά events τεραστίων διαστάσεων που όταν δεν επιβεβαιώνουν τις θεωρείς των fanboys από τα comics, θα εκπλήσσουν όλους τους φανατικούς της Marvel με τον πλέον απροσδόκητο τρόπο. Την παραπάνω συνθήκη ευαγγελίστηκε άλλωστε από τα trailers του και το Doctor Strange in the Multiverse of Madness δίνοντας μας τον Patrick Stewart στον ρόλο του Charles Xavier από τους X-Men. Αυτό σε συνδυασμό με την ανακοίνωση των reshoots της τελευταίας στιγμής προκάλεσε μερικές δεκάδες υποτιθέμενες θεωρίες και leaks για χαρακτήρες που θα δούμε στην ταινία ως μέρος των παράλληλων συμπάντων της ταινίας. Αν βάλει κανείς στην εξίσωση και την παρουσία του βετεράνου σκηνοθέτη Sam Raimi, ένας από τους λάτρεις του horror genre, τότε η ταινία δημιούργησε περισσότερο clout και από το Avengers: Endgame. Κατάφερε να το ικανοποιήσει όμως; Θα πρέπει να διαβάσετε λίγο παρακάτω για να μάθετε.
Μιλώντας για σκηνοθέτες, o Scott Derrickson που σκηνοθέτησε την πρώτη ταινία του Doctor Strange το 2016 κατάφερε μέσα από τα καλειδοσκοπικά πλάνα του και τον χαρακτήρα του Mads Mikkelsen που υποδυόταν τον μάγο Kaecilius να δημιουργήσει μια ριζοσπαστικά διαφορετική ταινία αισθητικά που ικανοποίησε τους φανατικούς της Marvel που δίψαγαν για κάτι καινούργιο και μέχρι τότε δεν είχαν δει στο MCU. Αυτά τα μεγάλα παπούτσια κλήθηκε να γεμίσει ο Sam Raimi που όμως ως auteur του τρόμου, κανείς δεν φοβήθηκε ότι δεν θα το καταφέρει. Εδώ βέβαια προκύπτει το θέμα κατά πόσο οι σκηνοθέτες αυτού του βεληνεκούς μέσα στο κινηματογραφικό σύμπαν της Marvel έχουν την ελευθερία να υλοποιήσουν το όραμα τους, κάτι που συζητήθηκε έντονα και με το Eternals της Chloe Zao. Σε αυτό το κομμάτι μπορώ να σας πω ότι το Doctor Strange in the Multiverse of Madness είναι αρκετά επιτυχημένο, καθώς μπορείς να δεις τα jumpscares και τις horror αναφορές του Raimi σε αρκετά σημεία, χωρίς αυτό όμως να κάνει το φιλμ μια ταινία του Raimi γιατί το MCU έχει μια αισθητική ταυτότητα που επιδέχεται τροποποιήσεων, αλλά όχι επαναπροσδιορισμού.
Και μετά από αυτή την κάπως μακροσκελή εισαγωγή ήρθε η ώρα να σας πω όσα όντως πιστεύω για το Doctor Strange in the Multiverse of Madness xωρίς κανένα spoiler, την ταινία που η επίσημη σύνοψη περιγράφει ως: «Καθώς ο Doctor Strange κάνει ένα συναρπαστικό, πολυδιάστατο ταξίδι σε διαφορετικά σύμπαντα και διασχίζει παράξενες και επικίνδυνες εναλλακτικές πραγματικότητες μαζί με παλιούς και νέους συμμάχους, ένας μυστηριώδης νέος αντίπαλος τον περιμένει» και διαρκεί 2 ώρες και 6 λεπτά, πολύ λιγότερο από τις αρχικές προβλέψεις που ήταν ήθελαν μεγαλύτερη σε διάρκεια από το Avengers: Endgame.
Η ταινία γενικά είναι μια πολύ εντυπωσιακή και καλογυρισμένη υπερηρωική ταινία, αλλά με το production value της Marvel, τα storylines από τα comics και την εμπειρία της στο είδος, δεν θα μπορούσε μάλλον το studio να κάνει κάτι κακό. Αυτό δεν την κάνει φανταστική βέβαια. Ειδικά αν την συγκρίνει κανείς με τα συναισθήματα που προκάλεσε το Spider-Man: No Way Home που προηγήθηκε μερικούς πριν ή με το πρώτο Doctor Strange που όντως έμοιαζε μια κινηματογραφική εμπειρία που το κοινό δεν είχε ξαναζήσει. Το πρόβλημα της νομίζω ότι είναι αρχικά το αρκετά αδύναμο σενάριο που φοβάμαι ότι έχει επηρεαστεί από το κόψιμο μεγάλου κομματιού από την υποτιθέμενη αρχική διάρκεια, όπως και το γεγονός ότι η ίδια η Marvel έχει ανεβάσει τόσο ψηλά τον πήχη που το κοινό διψάει για τελειότητα, αλλιώς απογοητεύεται. Ειδικά τα fanboys σαν και μένα.
Με τόσα ονόματα που είχαν ακουστεί να κάνουν cameo, αυτά που τελικά είδαμε στη μεγάλη οθόνη και ο τρόπος που παρουσιάστηκαν ήταν τουλάχιστον υποτονικός. Τα αστεία που προσπάθησε να βάλει ο Raimi δεν ήταν πάντα πετυχημένα, το madness που περίμενε κάποιος να δει δεν ήταν σε υπερθετικό βαθμό και βασικότερο όλων οι προσδοκίες για κινηματογραφικά events τύπου Avengers φαίνεται να αφορά μόνο το κοινό πλέον, γιατί η Marvel επιλέγει να πατήσει φρένο και να επιβάλλει ξανά τον δικό της χρόνο στον βηματισμό και τον τρόπο που εισαγάγει χαρακτήρες και storylines. Το είδαμε άλλωστε και στο Wandavision που όλοι περίμεναν να δουν τον Mephisto και την ιστορία του House of M από τα comics, αλλά τελικά οι θεωρίες έμειναν ανεπιβεβαίωτες. Κάτι ανάλογο βίωσα βλέποντας και το Doctor Strange in the Multiverse of Madness. Προς υπεράσπιση της Marvel βέβαια, αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό γιατί οι ιθύνοντες έχουν ένα γενικότερο σχέδιο στο μυαλό τους και μπορεί καταληκτικά να μας προκαλέσουν τόσα έντονα συναισθήματα όπως κατάφεραν και την προηγούμενη δεκαετία. Μένει να δούμε.
Στα θετικά της ταινίας είναι ότι ο Raimi έδωσε έμπνευση και ελευθερία στην Elizabeth Olsen να ξεδιπλώσει το ταλέντο της και να εξερευνήσει με πρωτόγνωρους τρόπους τον χαρακτήρα της Wanda Maximoff που μάλλον πρέπει να αποκαλούμε Scarlet Witch πλέον. Αυτό που έκανε ο Mads για την πρώτη ταινία το καταφέρνει με μοναδικό τρόπο η Olsen στο σίκουελ και κάνει πρωταγωνίστρια της (αντί)ηρωίδα της αναδεικνύοντας το τεράστιο συναισθηματικό υπόβαθρο που έχει και τα πολλά επίπεδα που έχουν κάνει τον κόσμο να την αγαπήσει τόσο. Από αυτή την άποψη ο Doctor Strange είναι λιγότερο πρωταγωνιστής στην ταινία ακόμα και αν το φιλμ φέρει το όνομά του. Σε σημεία νιώθει ο θεατής ότι ο Doctor Strange μένει κάπως ανεκμετάλλευτος σε αυτή την ταινία όπως και ο χαρακτήρας της America Chavez που φαντάζει μονοδιάστατος, ενώ είναι το κλειδί σε όλο το στόρι. Η Scarlet Witch όμως αρκεί όπως κατάφερε να καθηλώσει και στο WandaVision με την ερμηνεία της. Σε δύο τρία σημεία της ταινίας το κοινό μάλλον θα ουρλιάζει από χαρά γιατί θα δει ένα κομμάτι από αυτά που περιμένει τόσο καιρό, αλλά στο τέλος ίσως μείνει και κάποιο ανικανοποίητο για αυτά που θα μπορούσε να έχει δει. Ο Patrick Stewart ως Professor X ή Charles Xavier είναι για ακόμα μια φορά καθηλωτικός, ειδικά που η παρουσία του παραπέμπει στα comics και τα animated series των 90s και όχι στο σύμπαν των X-Men στη Fox.
To Doctor Strange είναι ένα κεφάλαιο της Marvel που φαντάζει κομβικό, αλλά αφήνει πολλά ερωτήματα αναπάντητα την εξέλιξη του MCU και δημιουργεί μεγάλες προσδοκίες για τις ταινίες που έρχονται, ειδικά πότε θα δούμε οι φανατικοί των comics τα επικά crossovers που περιμένουμε από τότε που η Disney απέκτησε τα δικαιώματα για τους X-Men και τους Fantastic Four. Σίγουρα είναι μια εξαιρετικά καλή Marvel ταινία που όμως αφήνει στην επίγευση μια αίσθηση ανικανοποίητου και ατελούς, τουλάχιστον για εμένα. Τίποτα όμως δεν είναι πιο ασφαλές από την προσωπική άποψη, οπότε δίνουμε όλοι ραντεβού στις σκοτεινές αίθουσες και μετά debate για το film online και με τους φίλους μας.
