Φωτογραφία: Γιάννης Αντύπας / FOSPHOTOS
Οι Μπλοκμπαστεριές
Rogue One: A Star Wars Story (Δεκέμβριος 2016)
Παρά τα όσα έχουν ακουστεί για ένα σωρό προβλήματα στα γυρίσματα, και εκτεταμένα reshoots σκηνών που απλά δε δούλευαν όπως τις είχε φανταστεί η παραγωγή, το όνομα του Gareth Evans (Monsters, Godzilla) στο σκηνοθετικό credit, με το δυνατό ιστορικό του σε υπερπετυχημένα ταιριάσματα δράσης και σασπένς με καρδιά κι εγκέφαλο, αποτελούν ισχυρές ενδείξεις ότι, μ’ αυτή τη ματιά που ρίχνει το franchise του Star Wars προς τις απαρχές της μυθολογίας του, ίσως και να βρει το μέλλον της δραματουργίας του.
Kong: Skull Island (Μάρτιος 2017)
Είναι εύκολο να νομίσει κανείς ότι ετούτη η νέα επαναφορά του υπερμεγέθη γορίλα στις μεγάλες οθόνες, έρχεται να πιάσει την ιστορία από εκεί που την είχε αφήσει το γλυκύτατο και παραφουσκωμένο remake του King Kong απ’ τον Peter Jackson μερικά χρόνια πριν, όμως η ευκαιρία του Jordan Vogt-Roberts να περάσει απ’ τον indie θρίαμβο του The Kings of Summer στον προβολέα του ισοπεδωτικού mainstream, έρχεται μέσα απ’ την επιτυχία του προπέρσινου Godzilla: Το τεράστιο σουξέ της ανθρωποκεντρικής προσέγγισης του Gareth Evans (βλ. Rogue One πιο πάνω) σ’ έναν χρόνια εν υπνώσει κινηματογραφικό θρύλο, έστρωσε το δρόμο και για το φρεσκάρισμα του θρυλικού τριχωτού διπόδου, καθ’ οδόν προς την ολοκλήρωση του τερατο-franchise που στήνεται σιωπηρά και μεθοδικά, κι αν όλα πάνε καλά, θα κορυφωθεί με την απόλυτη μονομαχία του Kong vs Godzilla το 2020.
The Dark Tower (Φεβρουάριος 2017)
Ένα μνημειώδες, εγκολπωτικό, βαθιά υπαρξιακό ταξίδι σκοτεινής φαντασίας, τρόμου και σασπένς, ριζωμένο στους μηχανισμούς του western κι αλαφρωμένο απ’ την απαλότητα της ποπ κουλτούρας, η επική, οκτάτομη saga του Stephen King, πέρασε χίλια δυο κύματα μέχρι να βρει το δρόμο για τη μεγάλη οθόνη, με τον JJ Abrams να εγκαταλείπει κάθε ελπίδα και τον Ron Howard να σπαζοκεφαλιάζει για χρόνια. Φέτος όμως, τέσσερα χρόνια μετά την τελευταία λογοτεχνική επίσκεψη του King στο σύμπαν του Σκοτεινού Πύργου, ο επιβλητικός χαρακτήρας του Roland Deschain κι ο μαυροφορεμένος του αντίπαλος είναι έτοιμοι να στοιχειώσουν τη μεγάλη οθόνη. Κι αν το pedigree του σκηνοθέτη Nicolaj Arcel φαίνεται κομματάκι λειψό, η σκέψη και μόνο του Idris Elba στο ρόλο του μυστικιστικού, 200ων ετών ιππότη με τα ρεβόλβερ, απέναντι στην ενσάρκωση του κακού με τη μορφή του Matthew McConaughey, είναι αρκετή για να κάνει τα σάλια μας να τρέξουν. Βοηθάει το γεγονός ότι οι δημιουργοί δεν θα προσπαθήσουν να αναπαραστήσουν το σύμπαν των βιβλίων, αλλά να το επεκτείνουν.
Fantastic Beasts and Where to Find Them (Δεκέμβριος 2016)
Χριστούγεννα χωρίς Harry Potter δεν είναι Χριστούγεννα, κι αυτό το μάθαμε με τον δύσκολο τρόπο τα τελευταία χρόνια, που τα περάσαμε νομίζοντας ότι το franchise του νεαρού σημαδεμένου μάγου είχε τελειώσει. Νομίζαμε λάθος, φυσικά, κι η λογοτέχνις – γητευτής των βρετανικών γραμμάτων, J K Rowling, κούνησε το μαγικό ραβδάκι της για να μας ικανοποιήσει: το νέο της βιβλίο, που θα μεταφερθεί στο πανί απ’ τον σκηνοθέτη των πιο πρόσφατων περιπετειών των μαθητευόμενων μάγων, David Yates, μάς πηγαίνει χρόνια πίσω, στη Νέα Υόρκη των ‘50s, όπου ο μάγος παύλα συγγραφέας Newt Scamander σεργιανάει τη μυστική κοινότητα μάγων και μαγισσών, εντοπίζοντας και μελετώντας τα μαγικά κτήνη που τόσο θα θαυμάσει 70 χρόνια αργότερα ο Harry Potter στο διαβόητο εγχειρίδιό του.
Live By Night (Ιανουάριος 2017)
Η προγραμματισμένη ημερομηνία εξόδου αφήνει χώρο στη φαντασία για μουλωχτό οσκαρικό πουσάρισμα της ταινίας στις αμερικανικές αίθουσες τον ερχόμενο Δεκέμβρη, και η ενδεχόμενη εμφάνιση της νέας σκηνοθετικής δουλειάς του Ben Affleck στις υποψηφιότητες του ερχόμενου Γενάρη, δεν είναι καθόλου κακό στοίχημα να παίξει κανείς,. Ακόμη και χωρίς το nomination όμως, η επιστροφή του Affleck στην πίσω πλευρά της κάμερας για πρώτη φορά μετά το Όσκαρ του για το Argo, είναι σε βέβαιη τροχιά προς την κορυφή των εισπράξεων, με την ίδια ορμή που φτάνει κι ο ήρωάς της, γιος ενός αξιωματικού της αστυνομίας, στην κορυφή του οργανωμένου εγκλήματος της Βοστώνης. Στο cast κάνει μεγάλη εμφάνιση κι ο γιος του Clint Eastwood, Scott, κι η άσχημη πλευρά του αμερικανικού ονείρου σπάνια έχει φανεί πιο όμορφη, απ’ όσο στο σαγονοκρεμαστικό trailer ετούτης της ταινίας.
Επίσης στο ραντάρ μας: Doctor Strange με τον Benedict Cumberbatch (Νοέμβριος), The Girl on the Train με την Emily Blunt (Οκτώβριος), Snowden του Oliver Stone (Σεπτέμβριος), The Magnificent Seven με τον Denzel Washington (Σεπτέμβριος), The Accountant με τον Ben Affleck (Οκτώβριος).
Οι Ανεξάρτητες
Arrival (Δεκέμβριος 2016)
Απ’ τον σκηνοθέτη του Incendies και του Sicario, πιθανότατα το τελευταίο πράγμα που θα περίμενε κανείς θα ήταν μια ταινία επιστημονικής φαντασίας για την άφιξη ενός εξωγήινου είδους που αποφασίζει να ζητήσει απ’ τους γήινους να παραδώσουν τα όπλα τους, όμως στον σκηνοθέτη του Incendies και του Sicario, δυο απ’ τις καλύτερες (και διαφορετικότερες μεταξύ τους) ταινίες των τελευταίων ετών, μόνο τυφλή εμπιστοσύνη οφείλει κανείς να έχει. Και δικαίως βέβαια, μιας κι η ταινία, με την ιστορία της για γλωσσολόγο που καλείται να σπάσει τον εξωγήινο κώδικα επικοινωνίας κι εν τέλει να σώσει το ανθρώπινο είδος, έκανε παγκόσμια πρώτη εν μέσω ιαχών ενθουσιασμού πριν από λίγες μέρες στη Βενετία, δείχνοντας ότι θα λειτουργήσει ως ιδανικό ορεκτικό απ’ τον τρομερό Καναδό, για το πολυαναμενόμενο sequel του Blade Runner που ετοιμάζει, για τα τέλη του 2017.
Loving (Νοέμβριος 2016)
Το πιο ιντριγκαδόρικο ταλέντο του αμερικανικού ανεξάρτητου αυτή τη στιγμή, και πιθανότατα το πιο ανεξάρτητο απ’ την γενικότερη αισθητική και αφηγηματική μανιέρα του αμερικανικού ανεξάρτητου εν γένει, ο Jeff Nichols μπορεί να είχε μια minor αστοχία με το εντελώς Σπιλμπεργκιανό (κι σαγονοκρεμαστικά φιλόδοξο) Midnight Special νωρίτερα φέτος, όμως ετούτο το Νοέμβρη επιστρέφει σε εντελώς διαφορετικό τόνο, με δράμα εποχής της Αμερικής των late ‘50s, τότε που το ανδρόγυνο των Richard και Mildred Loving, ένα απ’ τα πρώτα ανδρόγυνα διαφορετικού χρώματος, καταδικάστηκε σε φυλάκιση επειδή τόλμησε να παντρευτεί. Θέμα μεστό σε προεκτάσεις κι αφορμές κοινωνιολογικών συγκρίσεων, θα ‘ναι μια ενδιαφέρουσα αλλαγή ρυθμού, πριν δούμε τον Nichols να περνάει στο mainstream με το remake του Alien Nation.
The Birth of a Nation (Οκτώβριος 2016)
Η πιο ακριβοπληρωμένη αγορά στην ιστορία του φεστιβάλ του Sundance, ετούτη η αληθινή ιστορία του δούλου που εξαγριωμένος απ’ τον βιασμό της γυναίκας του, ενορχήστρωσε μια επανάσταση στον αμερικανικό Νότο του 1831, κι οδήγησε στο θάνατο πάνω από 50 λευκούς, κανονικά θα ήταν στις πρώτες θέσεις της λίστας με τα οσκαρικά, αν τον περασμένο Αύγουστο δεν είχε φτάσει στα πρωτοσέλιδα η καταγγελία που είχε δεχτεί ο σκηνοθέτης, σεναριογράφος και πρωταγωνιστής της ταινίας, Nate Parker, για βιασμό μιας συμφοιτήτριάς του το 1999. Η καταγγελία είχε καταπέσει, η νεαρή γυναίκα όμως αυτοκτόνησε το 2012, κι η ομοιότητα τέχνης και ζωής έχει μπολιάσει με ιδιαίτερα πικρή επίγευση, μια ταινία που στο περασμένο Sundance χαιρετίστηκε ως ένας απ’ τους πιο ηλεκτρισμένους αντιρατσιστικούς ύμνους των τελευταίων ετών.
Paterson (Δεκέμβριος 2016)
Ο Jim Jarmusch θα μπορούσε να κινηματογραφεί το γιαούρτι που πήζει και πάλι θα έβρισκε μια θέση στις πολυαναμενόμενες ταινίες της χρονιάς, και το Paterson μπορεί να μην ακούγεται σαν το πιο συναρπαστικό απ’ τα σενάρια που μάς έχει παρουσιάσει (ένας οδηγός λεωφορείου στο New Jersey γράφει ποιήματα στη ζούλα, βρίσκοντας την τομή του κοινότοπου και του δημιουργικού), όμως η ανταπόκριση που απέσπασε απ’ τα γενικώς σφιγμένα κοινά του περασμένου φεστιβάλ των Κανών ήταν αρκετά θερμή, ώστε κι οι πιο δύσπιστοι να είναι πρόθυμοι να παραβλέψουν το γεγονός του Adam Driver στο ρόλο του πρωταγωνιστή.
American Pastoral (Οκτώβριος 2016)
Ο Philip Roth δεν είναι κι απ’ τους πιο εύκολους συγγραφείς να μεταφραστεί σε κινηματογραφικές εικόνες, ετούτη όμως η μεταγραφή δια χειρός John Romano (σεναριογράφος των αδερφών Coen στο Intolerable Cruelty), προφανώς έκανε τον Ewan McGregor να νιώσει αρκετή ασφάλεια ώστε να κάνει το American Pastoral την πρώτη του σκηνοθετική δουλειά. Kι αν κρίνουμε απ’ το εξαιρετικά καλοκουρδισμένο trailer (και πλήρως ατμοσφαιρικό χάρη και στο cover του Mad World απ’ την Jasmine Thompson), το αποτέλεσμα προβλέπεται ιδιαιτέρως στιβαρό, και με αρκετό ψαχνό για να βουτήξει τα ερμηνευτικά δοντάκια του και να δοκιμάσει τα σκηνοθετικά νυχάκια του ο Σκοτσέζος.
Επίσης στο ραντάρ μας: The Founder του John Lee Hancock (Ιανουάριος), Patriot’s Day του Peter Berg (Ιανουάριος), Manchester by the Sea του Kenneth Lonergan (Νοέμβριος), Moonlight του Barry Jenkins (Οκτώβριος).
Οι Οσκαρικές
La La Land (Δεκέμβριος 2016)
Έχοντας κάνει τη Βενετία να παραμιλάει με τα παγκόσμια αποκαλυπτήρια της ταινίας του στην τελετή έναρξης του φεστιβάλ, ο Damien Chazell με το follow-up του στο ηλεκτρισμένο Whiplash έχει βάλει πλώρη όχι μονάχα για τα μεγαλύτερα βραβεία της χρονιάς, αλλά για μια θέση ανάμεσα στις απολαυστικότερες κινηματογραφικές εμπειρίες της: ο Ryan Gosling κι η Emma Stone τραγουδάνε και χορεύουν, σ’ ένα εντελώς χολιγουντιανό μιούζικαλ, που θα κάνει και τις πιο πέτρινες καρδιές να λιώσουν, με την ιστορία έρωτα, αγάπης κι απογοήτευσης ενός τζαζ πιανίστα και μιας ανερχόμενης ηθοποιού.
Silence (Δεκέμβριος 2016)
Τη θρησκευτική τριλογία που άνοιξε με τον Τελευταίο Πειρασμό και το Kundun, έρχεται να κλείσει φέτος ο Martin Scorsese με το Silence, τη μεταφορά του μυθιστορήματος του Shusaku Endo, που είχε χρόνια στο πρόγραμμα άλλα όλο έσπρωχνε πιο πίσω: Δυο Ιησουΐτες ιερωμένοι που επισκέπτονται την Ιαπωνία του 17ου αιώνα, γίνονται το όχημα μέσα απ’ το οποίο ο Scorsese εξερευνά τους διωγμούς των Χριστιανών της Ιαπωνίας, από μια κυβέρνηση αποφασισμένη να εξαφανίσει με μανία, κάθε είδος Δυτικής επιρροής απ’ την κουλτούρα της χώρας. Αν κρίνει κανείς απ’ τις επικές διαστάσεις της νουβέλας, σ’ ετούτη του την αντιπαραβολή θρησκείας και πίστης με πρωταγωνιστές τους Liam Neeson και Adam Driver (έλεος), ο Scorsese μπορεί κάλλιστα όχι μόνο να αγγίξει, αλλά και να ξεπεράσει ακόμη τις 2+ ώρες σε διάρκεια, οπότε φέρτε μαζί ξηρά τροφή.
Gold (Δεκέμβριος 2016)
Δέκα χρόνια μετά το Όσκαρ του για το σενάριο της Syriana, την οποία είχε επίσης σκηνοθετήσει, ο Stephen Gaghan επιστρέφει για να πετάξει τον Matthew McConaughey και τον Edgar Ramirez (του Hands of Stone) στα αχαρτογράφητα βάθη της ζούγκλας της Ινδονησίας, και να τους βάλει να ψάχνουν για χρυσάφι και ανθρωπιά, ανάμεσα στα άγρια θηρία. Με δ/ντη φωτογραφίας τον οσκαρούχο Robert Elswit του There Will Be Blood, τα ματάκια μας είναι βέβαιο ότι θα χορτάσουν θέαμα, κι αν η μεστή γραφή του Gaghan έχει μπει σε μια ομαλότερη σειρά απ’ ότι στην υπερφιλόδοξη δραματουργία του Syriana, μπορεί και να μιλάμε για ένα απ’ τα πιο μεστά και funky, upbeat δράματα των τελευταίων ετών. Διαφορετικά, θα ‘ναι κι η Bryce Dallas Howard να συνοδεύει τους δυο κυρίους στην οθόνη, οπότε όλα καλά για όλους.
Rules Don’t Apply (Νοέμβριος 2016)
Ο Warren Beatty ντύνεται Howard Hughes, και στην πρώτη του σκηνοθετική δουλειά εδώ και 18 χρόνια, έρχεται να αναβιώσει τα αμερικανικά 50s, για να αφηγηθεί την all-time-classic ιστορία νεαρού που κλέβει την καρδιά σταρλετίτσας, αναστατώνοντας την πορεία καριέρας που της είχε χαράξει το στούντιο με ασφυκτική ακρίβεια –θυμόμαστε όλοι την ιστορία του Johnny Fontane απ’ τον Νονό, έτσι δεν είναι; Αν το σπιντάτο, σπαρταριστό trailer είναι καμιά ένδειξη, ετούτο εδώ μπορεί και να ‘ναι ένα απ’ τα πιο απολαυστικά δίωρα που μπορεί να περάσει κανείς μπροστά σε οθόνη φέτος, κι αν η αλαφρότητα του σεναρίου δεν οδηγήσει τον Beatty σε μεγάλες κατηγορίες των ερχόμενων Όσκαρ (δύσκολο), η τριζάτη αναπαράσταση της εποχής σίγουρα θα του εξασφαλίσει μπόλικες αναφορές στις καλλιτεχνικές κατηγορίες.
Fences (Δεκέμβριος 2016)
Η απάντηση στο #OscarSoWhite σούσουρο των τελευταίων ετών, έρχεται απ’ την μεταφορά του βραβευμένου με Pulitzer θεατρικού στη μεγάλη οθόνη, με μεταγραφή απ’ τον ίδιο τον συγγραφέα του πρωτότυπου μάλιστα, τον August Wilson, και σε σκηνοθεσία απ’ το πιο σουφρωμένο πιγούνι που έχει γνωρίσει ποτέ το Χόλιγουντ: ο Denzel Washington θα βρίσκεται πίσω και μπροστά απ’ την κάμερα, σ’ αυτήν την ιστορία ενός Αφροαμερικανού στην Αμερική των 50s, που προσπαθεί να αντεπεξέλθει στην πρόκληση του να ζήσει την οικογένειά του έχοντας το χρώμα που έχει στο δέρμα του. Κρατώντας του τα ερμηνευτικά μπόσικα, η δυο φορές υποψήφια για Όσκαρ Viola Davis ίσως και να πιάσει ετούτη τη φορά το αγαλματάκι που όλο της ξεφεύγει.
Nocturnal Animals (Δεκέμβριος 2016)
Εντάξει, μόλις κέρδισε τον Αργυρό Λέοντα στη Βενετία, κι αυτό από μόνο του λέει πολλά για τον Tom Ford, τον σχεδιαστή μόδας που έχει ήδη κρεμάσει σαγόνια μια φορά με το A Single Man, κι απ’ ό,τι λεν οι ανταποκρίσεις, ετούτη τη φορά κοντεύει να τα ξεκολλήσει απ’ το κρανίο μας, με τη σκηνοθετική φινέτσα και την απαλότητα με την οποία αναδεικνύει ερμηνείες. Στη δεύτερή του ταινία μιξάρει Alfred Hitchcock με David Lynch, και γύρω απ’ την ιστορία μιας γκαλερίστα που βλέπει το μυθιστόρημα ενός πρώην της ως κεκαλυμμένη απειλή για τη ζωή της, απλώνει μια βεντάλια εξαιρετικών ερμηνευτών, που με προεξέχοντες τους Michael Shannon, Jake Gylenhaal και Amy Adams, περιγράφεται απλά ως δυναμίτης.
Hacksaw Ridge (Νοέμβριος 2016)
Ο Mel Gibson επιστρέφει πίσω απ’ τις κάμερες με τις γνωστές θεματικές του για την υποκειμενικότητα της αίσθησης καθήκοντος και την ακεραιότητα του ατόμου μπροστά στο σοκαριστικό της απάνθρωπης βιαιότητας, κι εδώ φέρνει στο προσκήνιο την γενικότερα άγνωστη ιστορία του Desmond Doss, στρατιωτικού γιατρού με τη στολή της Αμερικής στον Β’ ΠΠ, που μετά τη θητεία του στη Μάχη της Οκινάουα ως άοπλος, έγινε ο πρώτος Αντιρρησίας Συνειδήσεως που απέσπασε ποτέ Μετάλλιο Ανδρείας απ’ τον αμερικανικό στρατό. Ο Andrew Garfield πρωταγωνιστεί, κι η ταινία θα είναι σαφώς το στρατιωτικό δράμα του χειμώνα, έστω και λόγω έλλειψης ανταγωνισμού.
Οι Ευρωπαϊκές
The Neon Demon (Οκτώβριος 2016 – Ελλάδα)
Γυρισμένη στο Los Angeles και επικεντρωμένη αποκλειστικά στην κόλαση της αμερικανικής show-biz, η νέα ταινία του Nicolas Winding Refn μπορεί να ‘ναι αμερικάνικη στο θέμα της, είναι όμως και σίγουρα ευρωπαϊκή στο βλέμμα της: ο τρομερός Δανός παρακολουθεί την ιστορία ενός νεαρού μοντέλου, που φτάνει με τα δωδεκάποντά του στα πρακτορεία για να ανακαλύψει ότι ο κόσμος της ομορφιάς είναι πολύ πιο άσχημος απ’ όσο είχε φανταστεί, κι η uber-sexy εικονολαγνεία του σκηνοθέτη του Drive, συναντά μια καυτή post-trash αισθητική, που αναμένεται να απογειώσει την νεο-Showgirls ιστορία του, πιο ψηλά κι απ’ τις ψηλές που θα χτυπήσουν τα ακόρντα του Cliff Martinez στη μουσική επένδυση.
Julieta (Οκτώβριος 2016)
Με αρχικό τίτλο τη λέξη Σιωπή, που σύμφωνα με τον σκηνοθέτη της είναι το βασικό εκφραστικό εργαλείο κάθε εκδοχής γυναικείου τραύματος, ετούτη η νέα ταινία του Pedro Almodovar σημειώνει μια επιστροφή στη θηλυκή πλευρά της φιλμογραφίας του, και την εξερεύνηση όλων των υπέροχων πτυχών του γυναικείου ψυχισμού: η ηρωίδα του τίτλου, μετά από μια τυχαία συνάντηση με μια παλιά φίλη της κόρης της, παρατάει τα σχέδιά της για χαρούμενο happy end με τον εραστή της, και κλείνεται στο παλιό της διαμέρισμα, βουλιάζοντας όλο και πιο αποφασιστικά στην κατάθλιψη των αναμνήσεων που συνθέτουν το μωσαϊκό της αποξένωσής της απ’ το σπλάχνο της. Όχι και το πιο ανάλαφρο θέμα για τον πάλαι ποτέ σκηνοθέτη του Γυναίκες στα Πρόθυρα Νευρικής Κρίσης, όμως οι φαρσοκωμωδίες είναι εδώ και πολλά χρόνια παρελθόν πια για τον τεράστιο Ισπανό, που διεκδίκησε μ’ ετούτη την ταινία το Χρυσό Φοίνικα στις περασμένες Κάνες, αποσπώντας θετικότατες κριτικές.
Elle (Νοέμβριος 2016)
Η Isabelle Huppert θα μπορούσε να διαβάζει τα συστατικά από αλοιφή για αιμορροΐδες, και πάλι να ‘ναι ένα απ’ τα πιο θελκτικά θεάματα που θα μπορούσες να πετύχεις σε οθόνη. Σ’ ετούτο όμως το -ολοκληρωτικά στημένο πάνω της- θρίλερ για μια δυναμική γυναίκα που βάζει στόχο να βρει και να τιμωρήσει τον άνθρωπο που της επιτέθηκε για να την βιάσει, η παρουσία της μεγάλης Γαλλίδας ερμηνεύτριας αναμένεται να είναι αρκετά πιο επιβλητική απ’ αυτό, κι έτσι να κρατήσει και το ενδιαφέρον κόκκινο σ’ ετούτη την επιστροφή του Paul Verhoeven στη σκηνοθεσία μετά από απουσία μιας δεκαετίας, ακόμη κι αν ο Ολλανδός μαέστρος των ένοχων απολαύσεων, δεν μπορέσει να μας κάνει από μόνος του να ξεχάσουμε τον παλιομοδίτικο, αφελή σενσεσιοναλισμό του Black Book του.
American Honey (Σεπτέμβριος 2016)
Ίσως η πιο διχαστική ταινία του φετινού φεστιβάλ των Κανών, απ’ την ίσως πιο διχαστική ιέρεια του διεθνούς κινηματογραφικού κυκλώματος, η νέα ταινία της Βρετανίδας Andrea Arnold χαιρετίστηκε εξίσου ως ένα επιβλητικό έργο τέχνης, κι ως ένα παραφουσκομένο, επιφανειακό κουράδι. Τέτοιου είδος πόλωση είναι από μόνη της ικανός λόγος για να περιμένει κανείς την ταινία με επιφυλακτικό ενθουσιασμό, μιας και, αν μη τι άλλο, δείχνει πως η ιστορία ενός έφηβου κοριτσιού που μπλέκει με κακές παρέες και γυρνάει την Αμερική παρτάροντας, με την τρίωρη διάρκειά της και την γενναιόδωρη εφηβική σεξουαλικότητά της, θα είναι μια ταινία που θα ‘χεις να την συζητάς. Εξάλλου, έφυγε απ’ την Cote d’ azur με το Βραβείο της Επιτροπής στο τσεπάκι, κι αυτό παρ’ ότι έχει και τον Shia LaBeouf (!) στο cast.
A Monster Calls (Νοέμβριος 2016)
Όλα όσα πήγαν στραβά με τον Μεγάλο Φιλικό Γίγαντα του Steven Spielberg πριν από λίγους μήνες, έρχεται να τα διορθώσει ο JA Bayona με την νέα του αγγλόφωνη δουλειά, σχεδόν δέκα χρόνια μετά το οπτικό κι ατμοσφαιρικό μεγαλείο που ήταν το El Orfanato του, και λίγο πριν το αναπάντεχο ταλέντο απ’ την Ισπανία, βάλει πλώρη για το χολιγουντιανό μεγαλείο με το Jurassic World 2. Ένα αγόρι πιο μεγάλο από παιδί και πιο μικρό από άντρας, ξυπνά το τέρας με τη δαιμονική όψη των νερομπογιών του, και ξεκινά να εκδικείται όλα όσα τον πλήγωσαν, απ’ τους τραμπούκους του σχολείου, μέχρι τον καρκίνο που σιγοτρώει τη μάνα του. Βασισμένο στο ομότιτλο βιβλίο του Patrick Ness, και μπαλατζάροντας θέματα εφηβικής οργής, συγχώρεσης και κατανόησης, το A Monster Calls μοιάζει να γίνεται άμεσα η σκοτεινή feel-good ταινία της χρονιάς.
Επίσης στο ραντάρ μας: La Fille Inconnue των αδερφών Dardenne (Οκτώβριος), The Real Wound του Abdellatif Kechiche (αδιευκρίνηστη ημ/νια), Salt and Fire του Werner Herzog (Νοέμβριος).
