Chrysta Bell: Από το Twin Peaks στη σκηνή του Gagarin 205

Διαπεραστικά αισθαντική. Φωνή επιβλητική και λαξευμένη στα πιο μυστηριώδη μουσικά μονοπάτια. Μορφή κινηματογραφική, απόλυτα εναρμονισμένη με τα αισθητικά κινηματογραφικά μοτίβα του David Lynch. Αυτός είναι άλλωστε και ο λόγος που o ίδιος την έχει χρίσει «Μούσα» του, συμπράττοντας καλλιτεχνικά μαζί της τα τελευταία 20 χρόνια. Σύνθεση, μουσική, τραγούδι και υποκριτική, σε ισόποσες δόσεις στον καλλιτεχνικό γαλαξία της Chrysta Bell κυριαρχεί τέτοια απόκοσμη γοητεία που είναι μάλλον αδύνατον στον μέσο ακροατή και μουσικόφιλο να μην μπει στον πειρασμό να θέλει να τον εξερευνήσει. Η εμφάνισή της στο Gagarin 205 στις 4 Απριλίου είναι μία πρώτης τάξεως ευκαιρία.

https://www.youtube.com/watch?v=xQcKNEp89Js

Η μουσική είναι ο καλύτερος τρόπος που έχουμε για να χωνεύουμε τον χρόνο, είπε ο ποιητής W.H. Auden. Εσύ τι πιστεύεις; Συμφωνώ απόλυτα. Η μουσική είναι εργαλείο ψυχικής επούλωσης και πνευματικής σωτηρίας, ένα μέσο για να αγγίξεις συναισθήματα και συνειδήσεις που κανονικά είναι μη προσβάσιμα, στην καθημερινότητα. Ο χρόνος είναι μια αυταπάτη που μοιραζόμαστε όλοι για να οργανώσουμε τις στιγμές μας με έναν τρόπο που μπορεί να συλλάβει ο ανθρώπινος νους.

Ποια τραγούδια θυμάσαι περισσότερο από την παιδική σου ηλικία, ποιο σου άρεσε περισσότερο μεγαλώνοντας, ως έφηβη, και πιο είναι το αγαπημένο σου αυτή την εποχή; Χμμ… Από την παιδική μου ηλικία θα έλεγα το “I love you, a bushel and a Peck” της Doris Day, γιατί η μαμά μου μού το τραγουδούσε για να με ηρεμήσει. Το αγαπημένο μου τραγούδι στα 18 ήταν το “Lover, you should have come over” του Jeff Buckley, και ένα από αυτά που μου αρέσουν πολύ τώρα είναι το “Lonely world” του Moses Sumney.   

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ

Η ζωή του Kyle MacLachlan σε πέντε πράξεις

Ποια από τα τραγούδια σου είναι πιο σημαντικά για εσένα, και γιατί; Είναι σαν να μου ζητάς να ξεχωρίσω τα παιδιά μου! Σήμερα θα έλεγα το “Half Asleep” από το We Dissolve, γιατί συνδυάζει την άπειρη φύση των πραγμάτων με τη γήινη μελαγχολία της ραγισμένης καρδιάς. Επίσης, αναφέρει στους στίχους και μονόκερους! Μου αρέσει πολύ το “52 Hz” από το νέο μου ΕΡ γιατί ενσωματώνει μια αίσθηση surf noir και μια κιθάρα τύπου Cramps που πέθαινα να βάλω σε κάποιο κομμάτι μου πολύ καιρό.

Για τους ακροατές, τα τραγούδια είναι καταφύγιο. Τι είναι τα τραγούδια για τους συνθέτες και τους τραγουδιστές; Ακριβώς το ίδιο.

Συνεργάζεσαι με τον David Lynch εδώ και 19 χρόνια. Τι κρατά ζωντανή την καλλιτεχνική σας χημεία; Η χημεία με τον David είναι το ευκολότερο πράγμα του κόσμου. Είναι υπέροχος να τον συναναστρέφεσαι, φοβερός αφηγητής ιστοριών, προφανώς, και ένας συνεργάτης δημιουργικός, που σε κατακλύζει με ιδέες. Είναι σαν να μας συνδέει κάποιο κάρμα, πράγμα που μου φαίνεται σαν θαύμα, αλλά κυρίως απολαμβάνουμε να περνάμε χρόνο μαζί και πώς να το πω, απλώς εκτιμάμε ο ένας πολύ την ύπαρξη του άλλου. Είναι αβίαστο. Απλά δουλεύει.

Πες μας για τον ρόλο της Πράκτορα Preston στο Twin Peaks. Πώς ήταν τα γυρίσματα, πώς σου φάνηκε αυτή η πρόκληση; Πρώτα βεβαιώθηκα ότι ήξερα τα λόγια μου απ’ έξω και ανακατωτά. Ένα πράγμα που έχουμε κοινό με την Tammy είναι ότι και στις δυο αρέσει να είναι καλά προετοιμασμένες! Μετά από αυτό απλώς προσευχήθηκα για το καλύτερο και είχα εμπιστοσύνη στο κριτήριο του David και την απόφασή του να μου ζητήσει να παίξω στη σειρά. Το διασκέδασα και με το παραπάνω! Ήταν κάτι σαν τελετή μύησης που με οδήγησε στο επόμενο στάδιο προσωπικής και καλλιτεχνικής εξέλιξης.

Ποια είναι η πιο πολύτιμη συμβουλή που σου έχει δώσει ο David Lynch; Να κάνω υπερβατικό διαλογισμό δύο φορές την ημέρα. Μου άλλαξε τη ζωή.

Πώς μπορεί ένας καλλιτέχνης να βρει την ισορροπία μέσα στο δημιουργικό χάος με το οποίο βρίσκεται συχνά αντιμέτωπος; Ο υπερβατικός διαλογισμός έχει μεγάλη σημασία για εμένα. Εξίσου σημαντικό είναι να μπορώ να βρω τρόπους να γελάω, να κάνω ανοησίες, να εκτιμώ την ελαφρότητα. Συνολικά παραείμαι σοβαρή, και αυτό χρειάζεται μια ισορροπία. Το να προσπαθεί κανείς να έχει ισορροπία στο σώμα του οδηγεί και στη συναισθηματική ισορροπία, και λατρεύω τη στιγμή που συμβαίνουν και τα δυο ταυτόχρονα.

Αν η ζωή σου ήταν ταινία, ποιος θα ήταν ο πιο ταιριαστός τίτλος; Strange Darling.

Θα έλεγες ότι αυτή τη δεδομένη στιγμή είσαι πλήρης, ευτυχισμένη; Τι παραπάνω θα χρειαζόσουν; Σίγουρα δεν νιώθω πλήρης, αλλά ελπίζω κάποτε, πριν αφήσω αυτό το σώμα, να το αισθανθώ, για να προχωρήσω στην επόμενη φάση. Ευτυχισμένη, γενικά ναι. Ευγνώμων, επίσης.