Αν υπάρχει μία μπάντα που έχει σημαδέψει με πάρα πολλούς τρόπους τη ζωή μου μέχρι σήμερα, τότε αυτή ακούει σίγουρα στο όνομα Placebo. Υπήρξα για πολλά χρόνια, αυτό που λέμε «απόλυτη γκρούπι», τους κυνηγούσα σε όλη την Ευρώπη για να τους δω live, η παρουσία τους συνέβαλε στο να γνωρίσω τον πρώην σύζυγο και μία θεότρελη φίλη, έχω δει τον εαυτό μου να συμπεριλαμβάνεται -έστω και για λίγα δευτερόλεπτα- στο video clip του “Running Up That Hill”, τους έχω πάρει τις περισσότερες συνεντεύξεις από κάθε άλλο συγκρότημα και έχω ακόμη σε ένα συρτάρι, ένα παλιό ipod mini, συλλεκτικό, με το λογότυπό τους χαραγμένο στη ράχη του. Τους έχω αγαπήσει εμμονικά, τους έχω μισήσει -σε μία περίοδο που περνούσαν κρίση ως συγκρότημα και ακόμα και στις συνεντεύξεις τους ήταν εριστικοί και μπερδεμένοι-, τους έχω πολλές φορές βαρεθεί, τους έχω ξανα-ανακαλύψει και με κάποιον μαγικό τρόπο, φαίνεται ότι είναι πάντα εδώ. Να μου θυμίζουν πάντα, ότι οι «αδερφές ψυχές, δεν πεθαίνουν ποτέ» και πως πάντα, κάπως, κάπου, θα ξανασυναντηθούν.
Σε λίγες ημέρες έρχονται στη χώρα μας για ένα ακόμη live (πραγματικά έχω χάσει το μέτρημα) για να παρουσιάσουν ζωντανά το τελευταίο τους άλμπουμ Loud Like Love αλλά και πολλά παλιότερα τραγούδια που έχει αγαπήσει η δική μου γενιά των 40ρηδων και τώρα ανακαλύπτουν οι νεότεροι. Η δική μου γενιά λοιπόν, μπορεί σήμερα να έχει περάσει σε άλλα ακούσματα και να θυμάται αυτή την μπάντα μόνο σε στιγμές που η νοσταλγία υπερτερεί της υπεροψίας, οι νεότεροι όμως καταφέρνουν και ταυτίζονται με μελωδίες και στίχους που έχουν γραφτεί σχεδόν 20 χρόνια πριν και αυτό δεν είναι τυχαίο. Οι Placebo, παρά τα σκαμπανεβάσματά τους, παρά τις ιδιοτροπίες τους και τις όποιες γραφικότητες ενίοτε, έχουν έναν τρόπο να μιλάνε σε πολύ κόσμο και πολλές γενιές. Και αν κάτι οφείλουμε να τους αναγνωρίσουμε, αυτό είναι το γεγονός ότι είναι ικανοί να προκαλέσουν πολλά συναισθήματα και μέσα από τα στούντιο άλμπουμς τους αλλά και με την εκρηκτική παρουσία τους επί σκηνής. Με λίγα λόγια, η επερχόμενη συναυλία τους είναι μία καλή ευκαιρία για να «θυμηθούν οι παλιότεροι και να μάθουν οι νεότεροι» (παλιά κλισεδιά ραδιοφωνικών παραγωγών, που την έλεγαν όταν έβαζαν στην εκπομπή τους ξεχασμένα τραγούδια). Με όλα αυτά να τριγυρνάνε στο μυαλό μου, μίλησα με τον Brian Molko χθες, μεσημέρι Δευτέρας στο τηλέφωνο, ενώ η Αθήνα έλιωνε από τον καύσωνα. «Ερχόμαστε πιο κοντά σιγά-σιγά» ήταν οι πρώτες του κουβέντες, αφού τον πέτυχα στην Ελβετία, λίγο πριν μπει στο αεροπλάνο για να κατηφορίσει προς Ισπανία. Όταν του τόνισα ότι ουσιαστικά έρχεται πιο κοντά στον καύσωνα, αναφώνησε: «Αυτό είναι φανταστικό, λατρεύω τη ζέστη», δίνοντάς μου έτσι πάτημα για την πρώτη μου ερώτηση.
Σκεφτόμουν ότι όλα αυτά τα χρόνια, δεν έχετε παίξει ποτέ σε κλειστό χώρο στην Ελλάδα. Πάντα εμφανίζεστε καλοκαίρι. Δεδομένου ότι γενικότερα τα τελευταία χρόνια παίζετε σε μεγάλα venues και στάδια, δεν σας λείπουν ποτέ τα μικρά, σκοτεινά κλαμπάκια, σαν αυτά που σας φιλοξενούσαν τα πρώτα χρόνια της καριέρας σας; Φυσικά. Υπάρχει μία συγκεκριμένη οικειότητα στα μικρά κλαμπ που ενίοτε την αποζητούμε γι’ αυτό και το επιδιώκουμε από καιρό σε καιρό. Είναι αρκετά τρομακτικό από τη μία, γιατί είσαι τόσο κοντά σε τόσο κόσμο, από την άλλη μεριά όμως, είναι πάρα πολύ καλό για μία μπάντα σαν τη δική μας, γιατί μας κάνει να προσπαθούμε περισσότερο. Οπότε μας αρέσει να τα συνδυάζουμε και τα δύο και είναι ωραία ευκαιρία, ώστε να γυρίζουμε λίγο στις ρίζες μας.
Γενικά, σου λείπουν πράγματα από εκείνη, την πρώτη περίοδο ή είσαι άνθρωπος που κοιτάει πάντα μπροστά και ζει το παρόν; Το θέμα είναι ότι το παρελθόν, είναι παρελθόν. Και δεν μπορείς να κάνεις τίποτα για να αλλάξεις το παρελθόν. Είναι αυτό που είναι. Το μέλλον είναι μεν κάτι που μπορείς να προγραμματίσεις αλλά όχι απαραίτητα κάτι που μπορείς να ελέγξεις. Το μόνο που υπάρχει πραγματικά, είναι το παρόν. Στα αγγλικά, η λέξη «παρόν» (present), σημαίνει επίσης «δώρο». Οπότε αυτό που λέμε είναι: «Yesterday is history, tomorrow is a mystery. Today is a gift and that’s why we call it a present» (το χθες είναι ιστορία, το αύριο είναι μυστήριο. To σήμερα είναι δώρο, γι’ αυτό το αποκαλούμε παρόν). Και έτσι ακριβώς προσπαθώ να ζω τη ζωή μου. Με την κάθε ημέρα, την κάθε στιγμή. Δεν είναι εύκολο, αλλά αν καταφέρεις να ζήσεις τη στιγμή χωρίς να ανησυχείς για το παρελθόν και το μέλλον, τότε μπορείς να βρεις γαλήνη μέσα σου. Και νομίζω ότι όλοι το αναζητούμε αυτό, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο. Όλοι ψάχνουμε για την ηρεμία του μυαλού μας, για μία συγκεκριμένη ποσότητα ήρεμης δύναμης. Όλοι ψάχνουμε τον τρόπο να νιώσουμε καλά μέσα στο ίδιο μας το δέρμα. Δεν είναι πάντα εύκολο ξέρεις, αλλά μπορούμε να προσπαθήσουμε. Η ελπίδα είναι πολύ σημαντικό πράγμα.
Οι άνθρωποι μαθαίνουν από τα λάθη τους ή μήπως όσο πιο πολύ τα κάνουν μπάχαλο, τόσο περισσότερο γίνονται αδαείς και μπερδεμένοι; Πιστεύω ότι οι άνθρωποι έχουν τεράστια ικανότητα να μάθουν από τα λάθη τους αλλά πολύ συχνά, είναι οι άλλοι άνθρωποι αυτοί που θα σε βοηθήσουν. Άρα είναι πολύ σημαντικό, να μην απομονώνεις τον εαυτό σου. Είναι σημαντικό να είσαι τρωτός και να συνδέεσαι με τους άλλους. Να επικοινωνείς. Να έχεις φιλίες μέσα στις οποίες είσαι ειλικρινής και ευάλωτος γιατί όσο περισσότερο ειλικρινής και ευάλωτος είσαι, τόσο περισσότερο οι άλλοι μπορούν να σε βοηθήσουν. Όσα λάθη και να κάνουμε λοιπόν, πάντα υπάρχει τεράστιος χώρος για να μάθουμε από αυτά.
Υπήρξε κάποια στιγμή που αισθάνθηκες πολύ άσχημα και σκέφτηκες να τα παρατήσεις όλα; Υπήρξε μία κρίση στην μπάντα, μετά την Meds Tour, γύρω στο 2007. Ήταν η στιγμή που σκεφτήκαμε ότι κάτι πρέπει να αλλάξει, αλλιώς δεν θα μπορέσουμε να συνεχίσουμε. Αντί να εγκαταλείψουμε, πήραμε μία γενναία απόφαση και είπαμε να συνεχίσουμε αλλάζοντας ένα μέλος της μπάντας. Αυτό μας επέτρεψε να έχουμε μέλλον. Εκείνη τη στιγμή ήταν πολύ τραυματικό αυτό που βιώναμε και μία πάρα πολύ δύσκολη και σκοτεινή περίοδος για εμάς. Αποφασίσαμε λοιπόν να συνεχίσουμε και φτιάξαμε το Battle for the Sun, ένα άλμπουμ πολύ χαρούμενο και ελπιδοφόρο.
Αν για κάποιο λόγο έπρεπε να σταματήσεις αυτό που κάνεις, τι θα έκανες; Το έχεις σκεφτεί ποτέ αυτό; Πραγματικά δεν έχω ιδέα, γιατί γράφω και ερμηνεύω πάνω από 20 χρόνια. Όλη μου η ζωή είναι συνδεδεμένη με αυτό και η αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω να κάνω κάτι άλλο. Δεν μπορώ να φανταστώ οτιδήποτε άλλο που θα μπορούσα να κάνω. Είναι πολύ ενδιαφέρουσα κατάσταση όμως γιατί δείχνει ότι αυτό που κάνω είναι πολύτιμο και πρέπει συνεχώς να εξελίσσομαι ώστε να μην το χάσω ποτέ.
Ο δίσκος Battle for the Sun, όπως είπες κι εσύ, ήταν πολύ χαρούμενος. Θα πρόσθετα και εξωστρεφής. Το τελευταίο άλμπουμ, Loud Like Love, έχει μεν έναν πολύ οπτιμιστικό τίτλο αλλά από την άλλη, περιέχει πολλά tracks που μιλάνε για τον πόνο και πώς να τον γιατρέψουμε. Είναι πολύ πιο εσωστρεφές. Η εσωτερική μάχη ανάμεσα στην ευτυχία και τη μοναξιά είναι πάντα εκεί; Είναι η κατάρα του καλλιτέχνη; Δεν μπορεί ποτέ να ηρεμήσει το μυαλό του; Έχεις απόλυτο δίκιο στην περιγραφή των δύο άλμπουμ όπως και στην ερμηνεία σου για τους καλλιτέχνες αλλά δεν νομίζω ότι είναι επιλογή του κάθε καλλιτέχνη αυτό. Το Battle for the Sun ήταν ένα εξωστρεφές άλμπουμ, δυναμικό, βασισμένο πάρα πολύ στα δυνατά κιθαριστικά ριφάκια και παράλληλα ήταν το αποτέλεσμα της δουλειάς που έκανε μία μπάντα που προσπαθούσε να βρει μία νέα ταυτότητα. Ήταν αυτό που έπρεπε να κάνουμε εκείνη τη στιγμή. Κάτι που δεν ξέρει πολύς κόσμος, είναι ότι κάθε φορά που ηχογραφούμε μία νέα δουλειά, έχουμε μία αλλεργική αντίδραση στην προηγούμενη και θέλουμε να κάνουμε κάτι εντελώς διαφορετικό. Οπότε, όταν ετοιμάζαμε το Loud Like Love, σκεφτήκαμε ότι οκέι, κάναμε αυτό που θέλαμε, πάει, πέρασε, ας κάνουμε κάτι διαφορετικό λοιπόν τώρα. Ας κάνουμε κάτι πιο χρωματιστό, ας κάνουμε κάτι πιο ευάλωτο, ας ξεκινήσουμε τέλος πάντων και ας δούμε πού θα μας πάει από μόνο του. Είμαστε άνθρωποι, όλοι παλεύουμε να μην είμαστε μόνοι μας, όλοι παλεύουμε να βρούμε την εσωτερική γαλήνη, την ευτυχία, οπότε προχωράμε και αλλάζουμε συνεχώς για να το πετύχουμε αυτό. Κάποιος μου ανέφερε κάποτε κάτι πολύ σοφό, που έχει πει πρώτος ένας βουδιστής: «Το να προσπαθείς να βρεις την ευτυχία έξω από τον εαυτό σου, είναι σαν να προσπαθείς να κρατηθείς από ένα σύννεφο». Το να γράφω τραγούδια, είναι μία μορφή κάθαρσης, δεν είναι κάτι που το κάνω σαν επάγγελμα. Είναι ανάγκη. Άρα είναι και πολύ πολύτιμο. Είναι μία μορφή επικοινωνίας που ψάχνει αποδέκτες μέσα στον κόσμο. Ανθρώπους που και αυτοί με τη σειρά τους θέλουν να νιώσουν ότι κάποιος τους καταλαβαίνει και νιώθει το ίδιο. Γιατί όταν υπάρχει αυτή η επικοινωνία, υπάρχει και προοπτική να βρεις την εσωτερική γαλήνη.
Άκουγα πρόσφατα το νέο άλμπουμ του Morrissey και κάποια στιγμή σκέφτηκα «κρίμα, δεν νομίζω ότι θα μπορέσει ποτέ να μας ξαναδώσει όλα αυτά που αγαπήσαμε κάποτε σε αυτόν». Έχεις σκεφτεί ποτέ έτσι για συγκεκριμένους καλλιτέχνες; Είναι σωστό εμείς οι ακροατές να αισθανόμαστε έτσι ή πρέπει να δεχόμαστε τα διαφορετικά μονοπάτια που θέλετε να πάρετε; Αυτό που πρέπει να καταλάβουν όλοι, είναι ότι για να προχωρήσει ένας καλλιτέχνης πρέπει και να αλλάξει. Όλα στη ζωή αλλάζουν συνεχώς. Το μόνο πράγμα που είναι πραγματικό, είναι η αλλαγή. Άρα πρέπει να καταλάβουμε ότι κάθε καλλιτέχνης πάντα θα ψάχνει για κάτι καινούργιο προς αυτόν, κάτι που θα τον γεμίσει έξαψη. Πολλοί καλλιτέχνες έχουν λίγη υπομονή και θέλουν να προχωρήσουν πολύ γρήγορα. Κάποιοι άλλοι, όχι. Για παράδειγμα ο Βρετανός καλλιτέχνης Damien Hirst, μπορεί να ζωγραφίσει χίλιους ίδιους πίνακες και να νιώθει μια χαρά με αυτό. Άλλοι καλλιτέχνες όμως, όπως εγώ, δεν είναι έτσι. Έχουμε διαρκώς ανάγκη την αλλαγή. Κάτι μας σπρώχνει να ανακαλύψουμε καινούργια πράγματα. Κάποιοι βαριόμαστε, κάποιοι έχουμε την επιθυμία να βελτιώσουμε αυτό που κάνουμε. Εγώ θέλω να γίνω ακόμη καλύτερος σε αυτό που κάνω. Δεν πιστεύω ότι είμαι αρκετά καλός.
Όντως; Ή μιλάει η ανασφάλεια του καλλιτέχνη; Πραγματικά πιστεύω ότι έχω πολλά να μάθω ακόμη. Μπορεί κάποιοι να διαφωνήσουν με αυτό, μπορεί και όχι. Εγώ όμως θέλω να μπορώ να παίζω καλύτερη κιθάρα, καλύτερο πιάνο, να γράφω καλύτερα τραγούδια, να γίνω καλύτερος στιχουργός. Και αυτές όλες οι επιθυμίες με σπρώχνουν μπροστά. Και φυσικά θέλω να πειραματιστώ με την μουσική ταυτότητα των Placebo. Γι’ αυτό σου λέω, ότι η αλλαγή, είναι το μόνο σταθερό πράγμα στη ζωή. Κάθε στιγμή, ακόμα και μέσα στο σώμα μας, όλα αλλάζουν. Αν μπορέσει ο καθένας να το κατανοήσει αυτό, θα είναι πολύ λυτρωτικό. Κάτι σαν πνευματικό ξύπνημα. Προσωπικά το έχω αποδεχθεί και είναι κάτι παρηγορητικό. Δεν φοβάμαι την αλλαγή. Κάποιοι τη φοβούνται γιατί αισθάνονται πιο βολικά με αυτά που ξέρουν. Εγώ δεν είμαι έτσι.
Όλοι οι νέοι καλλιτέχνες που ξεπηδούν τώρα, προφανώς τα θέλουν όλα αμέσως και λειτουργούν με απειρία. Εσύ, μετά από τόσα χρόνια στη μουσική, ποιος νομίζεις ότι ο νούμερο ένα κανόνας που δεν πρέπει να ξεχνούν ποτέ όσοι ξεκινούν τη μουσική τους πορεία; Α, ναι, ξέρω ακριβώς τι θα σου απαντήσω. Ποτέ μα ποτέ να μην προσπαθούν να ακολουθούν τη μόδα. Τα πάντα στη μουσική αλλάζουν τόσο γρήγορα, που μέχρι να ολοκληρώσεις ένα τραγούδι/άλμπουμ που θέλεις να είναι μέσα στη μόδα, θα είναι ήδη εκτός μόδας. Ο νούμερο ένα κανόνας λοιπόν, είναι να ακολουθείς τη δική σου καρδιά και να μένεις πιστός στη δική σου ταυτότητα. Μόνο αν είσαι ο εαυτός σου θα καταφέρεις να ξεχωρίσεις μέσα από το πλήθος.
Info: Οι Placebo θα εμφανιστούν στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας (ΣΕΦ), την Παρασκευή 8 Αυγούστου και τη συναυλία τους θα ανοίξουν οι Sigmatropic. Ώρα έναρξης: 21:30 (οι πόρτες ανοίγουν στις 18:00). Εισιτήρια: Τα πρώτα θα κοστίζουν 33€, μετά την εξάντλησή τους, 36€ και στην τελική φάση της προπώλησης η τιμή θα διαμορφωθεί στα 39€. Σημεία προπώλησης: Reload Stores, Πανεπιστημίου 54, τηλ. 210 380 1464. Ticket House, Πανεπιστημίου 42 (εντός της στοάς), τηλ.: 210 360 8366.
