Black Keys, παιχνίδια στρατηγικής, τρέλα και φιλοσοφία

credit: Danny Clinch

Την προηγούμενη Παρασκευή οι Black Keys ανακοίνωσαν την κυκλοφορία του νέου άλμπουμ τους ονόματι Turn Blue, μέσω το Twitter account του Μike Tyson. Ναι, καλά διαβάσατε, του Mike Tyson. Μετά τη τεράστια επιτυχία που γνώρισαν το 2011 με το El Camino, επιστρέφουν με το όγδοο κατά σειρά άλμπουμ που αναμένεται να βγει στις 13 Μαΐου. Εκτός από το teaser για την προώθηση του δίσκου, η μπάντα δημοσιοποίησε και ένα από τα καινούρια κομμάτια, το Fever. Αν κρίνουμε, λοιπόν, από αυτές τις πρώτες μικρές γεύσεις που μας δίνουν οι δύο φίλοι από το Οχάιο, ο ήχος τους κινείται στα γνωστά μονοπάτια Black Keys, χωρίς κάποιο ιδιαίτερο στοιχείο έκπληξης ή καινοτομίας που θα τροφοδοτούσε το ενδιαφέρον μας. Αντιθέτως, το Fever δε φαίνεται να έχει κάποια από τη δυναμική παλαιότερων επιτυχιών της μπάντας. Ευχάριστη μελωδία, πιασάρικα lyrics αλλά τίποτα δε θυμίζει το συγκρότημα που έγραψε τραγούδια όπως τα  Tighten Up, Heavy Soul, I Got Mine, Little Black Submarines. Αλλά, είπαμε, πρόκειται για pre-release, οπότε οι ελπίδες πεθαίνουν πάντα τελευταίες.

http://youtu.be/iZZUY32iCzU

Είχαμε από πάντα κόλλημα με τα Tower Defense Games. Ξέρετε, αυτά τα στρατηγικά μικρά παιχνίδια στο ίντερνετ που πρέπει να εμποδίσεις τους κακούς να φτάσουν από ένα σημείο της πίστας σε άλλο. Και αφού καθίσαμε και τερματίσαμε διάφορα μέτρια τέτοια παιχνίδια, καταλήξαμε να κολλάμε με το Gemstone, από τη συλλογή της Armor Games. Έχει τα αρκούντως επικά γραφικά χωρίς να εμφανίζονται βάρβαροι με βρακιά, και οι κακοί είναι κάτι πλοκαμιστά έντομα που γίνονται όλο και πιο μεγάλα και όλο και πιο πλοκαμιστά όσο προχωρούν οι πίστες. Κι εσύ παίζεις έναν μάγο που χειρίζεται τις δυνάμεις διάφορων λίθων που ανάλογα με το χρώμα τους έχουν διαφορετικές ιδιότητες, και που τους κοτσάρεις πάνω στους πύργους σου για να χτυπάνε τα τέρατα. Και επειδή είσαι καταπληκτικός μάγος, μπορείς να ενώσεις τους λίθους για να συνδυάσεις τις ικανότητές τους. Κι επειδή είσαι καταπληκτικός εργαζόμενος, μπορείς να τελειώσεις δυο-τρεις πίστες στο διάλειμμα για φαγητό, ή όσο παίρνει το αφεντικό σου να πάει τουαλέτα.

Με αφορμή τον πρόσφατο θάνατο του δοκιμιογράφου και μεταφραστή Κωστή Παπαγιώργη, ανατρέξαμε στο βιβλίο Τρέλα και Φιλοσοφία των εκδόσεων Ολκός. Το βιβλιαράκι αυτό των περίπου 130 σελίδων, περιλαμβάνει κείμενα των Μισέλ Φουκώ και Ζακ Ντεριντά, σε μετάφραση Κ. Παπαγιώργη. Οι δύο φιλόσοφοι αναπτύσσουν μια συνομιλία μέσα από τα γραπτά τους και, ενίοτε, συγκρούονται σφοδρά, με πεδίο αντιπαράθεσης μια σειρά ζητημάτων που απορρέουν απ’ το –κλασικό πια– φιλοσοφικό πόνημα του Φουκώ Η ιστορία της τρέλας κατά την κλασική εποχή. Ο Ντεριντά, μαθητής όπως αναγνωρίζει και ο ίδιος του Φουκώ, δε διστάζει να μονομαχήσει ανοιχτά με το δάσκαλό του και να προκαλέσει τις απαντήσεις του. Το αποτέλεσμα; Ένας δύσκολος, ίσως στρυφνός πολλές φορές, μα απολαυστικός φιλοσοφικός διάλογος. Μία από τις ωραιότερες φιλοσοφικές συζητήσεις για την τρέλα, όπου όπως σημειώνει κι ο Παπαγιώργης στο σημείωμά του: «οι τρελοί δεν κερδίζουν τίποτα, όσο για τους φιλόσοφους, ό,τι χάνουν σε πειθώ το κερδίζουν σε βιβλιογνωσία». Ξεφυλλίστε το, αν μη τι άλλο θα τεστάρετε τις αντοχές σας στα δύσβατα μονοπάτια του είδους του φιλοσοφικού δοκιμίου.

Για περισσότερες περιπέτειες των Βέλγων επισκεφτείτε την πιο Σουρεαλιστική Επιθεώρηση Πολιτισμού όλου του ίντερνετ.