Στα γρήγορα: Δέκατο τρίτο studio album για τον κύριο David Campbell ύστερα από το μετά Grammy συνοδευόμενου Morning Phase (2014). Στην καρέκλα του παραγωγού, ο Greg Kurstin (Kelly Clarkson, Sia, Adele) μετά την τελευταία συνεργασία τους προ δεκαπενταετίας στην περιοδεία για το Sea Change.
Την ακούσαμε: Αν ο Beck διακρίθηκε τη δεκαετία του ’90 για κάτι, αυτό ήταν οι ιδιοφυείς avant-garde ελιγμοί που κατάφερναν συγχρόνως να ακούγονται απόλυτα προσιτοί. Μετά όμως από μία 25ετία και βάλε, δίσκους όπως το Mellow Gold (1994) και το Odelay (1996), οι προαναφερθέντες ελιγμοί φαίνονται να κινούνται σε πολύ πιο πεπατημένους δρόμους και κονσερβοποιημένες νόρμες, με το Colors να είναι ένας ακίνδυνα ευχάριστος ποπ δίσκος στον οποίο ο Beck, στα όποια ψήγματα πολυπλοκότητας προχωρά, μοιάζει περισσότερο να ξαναζεσταίνει το μπαγιάτικο φαΐ, που γνωρίζοντας ότι μαγειρεύει καλά δεν βρίσκει λόγο να ξαναπαρασκευάσει. Φανκίζουσα electro pop (“Dreams”, “I’m So Free”) με το απαραίτητο χιπχοπιλίκι αραιά και που, μια κάποια αποκάλυψη της Elliot Smith πλευράς του (“Dear Life”) και ένα “Wow” που θα μπορούσε να είναι b-side σε κάποιον από τους προαναφερθέντες δίσκους του αλλά χωρίς τη συνοδεία του σχετικού επιφωνήματος. Μάλλον η πολυχρωμία ποτέ δεν ακουγόταν τόσο γκρι.
Τρέξε μακριά: Aν είσαι της μεγάλης Mellow Gold και Odelay σχολής.
Τ’ είπες τώρα; «Δεν είναι κακό να γίνεσαι φωτεινός και ζωηρός με αυτά που μισούσες στα 20 σου. Είναι ακόμη και μία ιεροτελεστία της διαδρομής. Αλλά για τον Beck, ήταν πάντα ένα παιχνίδι των στροφών, σαν ο κάθε δίσκος να παρουσιάζει έναν άντρα είτε γεμάτο με ατελείωτες ιδέες, είτε κάποιον εντελώς μακριά από αυτές.» –Pitchfork
Να τ’ αφήσω; 73/100 –Metacritic
https://www.youtube.com/watch?v=ERoS6y5zE0Y
