Ο Μπάρι Τζένκινς είναι ένας καλόγουστος άντρας, πρέπει επιτέλους να το δηλώσουμε ρητώς. Πέρα από την ασυνήθιστη αφηγηματική δομή του και την επεισοδιακή νίκη του στα Όσκαρ, το Moonlight άφησε τη σφραγίδα του και για τα, ξεχωριστής ομορφιάς και ποιητικότητας, πλάνα του, που ο Τζένκινς δεν θυσίασε ούτε στιγμή στο βωμό του περίπλοκου συναισθηματικού ταξιδιού του ήρωά του. Αυτή η αφοσίωση του σκηνοθέτη στη σύνθεση μιας άψογης εικόνας απογειώνεται στην καινούργια του ταινία, Αν η Οδός Μπιλ Μπορούσε να Μιλήσει, καθώς τίθεται στην υπηρεσία μιας «μικρής» αλλά πανίσχυρης ιστορίας αγάπης ενός φτωχού μαύρου ζευγαριού που δοκιμάζεται από τη φυλετική προκατάληψη στην Αμερική της δεκαετίας του ΄70.
Παρά τον τίτλο της, η ταινία δεν εκτυλίσσεται στο φημισμένο δρόμο του Μέμφις που θεωρείται η «πατρίδα του μπλουζ», αλλά στη Νέα Υόρκη, όπου η 19χρονη πρωταγωνίστρια και αφηγήτρια Τις (Κίκι Λέιν) επισκέπτεται τον αγαπημένο της αρραβωνιαστικό Φόνι (Στέφαν Τζέιμς) και του ανακοινώνει ότι είναι έγκυος. Μόνο που ο Φόνι βρίσκεται στη φυλακή κατηγορούμενος για ένα βιασμό που δεν διέπραξε, και η Τις με σύμμαχο την οικογένειά της κάνει αγώνα δρόμου να ανατρέψει την καταδίκη του ως τη γέννηση του μωρού. Ανά διαστήματα, η ιστορία γυρίζει στο παρελθόν για να παρακολουθήσει την εξέλιξη του έρωτα του ζευγαριού: το παιδικό τους δέσιμο, την πρώτη τους σεξουαλική επαφή, τις χαρούμενες στιγμές τους στο σπίτι του καλλιτέχνη Φόνι, τις βόλτες τους στην πόλη.
Ο Τζένκινς κινηματογραφεί τους δύο εραστές σαν να βρίσκονται μόνοι τους στο κέντρο του κόσμου, επικαλούμενος και εδώ όπως και στο Moonlight την οπτική γλώσσα του ειδώλου του, Γουόνγκ Καρ Γουάι, με έμφαση στην εκτυφλωτική καλαισθησία, τα ζεστά χρώματα και τη φαινομενική ελάττωση της ταχύτητας του γύρω κόσμου έτσι ώστε να συμβαδίζει με το ρυθμό των ερωτευμένων πρωταγωνιστών. Τα αφοπλιστικής τελειότητας πλάνα της ταινίας οφείλονται κι εδώ όπως και στο Moonlight στο διευθυντή φωτογραφίας, Τζέιμς Λάξτον, που tha thelame na proseksei i Akadimia (στα αγγλικά για να μας καταλάβει όταν το διαβάσει.)
Όταν η ζωή αναπόφευκτα προλαβαίνει το ζευγάρι, ο Τζένκινς δεν αφήνει την ασχήμια της να καταστρέψει το σύμπαν που έφτιαξε για τους χαρακτήρες του. Στην πιο βαρυσήμαντη ίσως σκηνή της ταινίας, ο φετινός πολυθεσίτης Μπράιαν Ταϊρί Χένρι περιγράφει στον Φόνι τις καταστροφικές συνέπειες μιας άδικης φυλάκισης στη ζωή ενός ανθρώπου προοικονομώντας τη μοίρα του φίλου του, ενώ ο de facto ρατσισμός της εποχής και το χαμένο παιχνίδι της κοινωνικής συνύπαρξης των μαύρων με τους λευκούς αποδίδεται τηλεγραφικά μέσα από ασπρόμαυρες φωτογραφίες αστυνομικής βίας και διάκρισης, θύμα της οποίας έπεσε και ο άτυχος πατέρας του αγέννητου παιδιού της Τις. Παρά τις όποιες ρομαντικές διαθέσεις της, η ταινία, που βασίζεται σε ένα πολυαγαπημένο μυθιστόρημα του Τζέιμς Μπάλντουιν του οποίου η κινηματογραφική μεταφορά ήταν όνειρο ζωής του Τζένκινς, δεν μπορεί να ξεφύγει από τη συνεχή υπενθύμιση της διαβρωτικής επίδρασης του ρατσισμού και της προκατάληψης ακόμα και στις πιο δειλές και μετρημένες φιλοδοξίες.
