Υπάρχουν φορές που η μουσική σε κερδίζει με τη μία αλλά υπάρχουν και άλλες που αν ο ίδιος ο ακροατής δεν κάνει focus στην μουσική δεν πρόκειται να συμβεί τίποτα. Μέσα σε αυτόν τον πατριωτικό πυρετό του diggin’ σε οτιδήποτε ελληνικό, κάποιες φορές ανακαλύπτεις λάσπη και κάποιες άλλες χρυσό. Μόνο που ενίοτε κάτω από τη λάσπη υπάρχει χρυσός. Το μόνο που χρειάζεται στην προκειμένη περίπτωση είναι υπομονή και καλό γυάλισμα. Ανεβαίνοντας και κατεβαίνοντας στις δεκαετίες πολλοί μουσικοί άλλαξαν ήχο. Μερικοί το έκαναν σωστά κρατώντας την ιδεολογία τους ψηλά, κάποιοι άλλοι όχι. Στην περίπτωση του πρωτοπόρου Γιώργου Ρωμανού τα λόγια είναι περιττά. Μπορεί το LP Γαλάζια Άλογα που κυκλοφόρησε το 1970 στην Zodiac να είναι το τεράστιο αριστούργημα του και ανάμεσα στα πέντε καλύτερα ελληνικά psych rock albums αλλά αν κάποιος κοιτάξει καλύτερα στην μουσική του Ρωμανού δεν θα μπορέσει να αγνοήσει το πρώτο του βήμα με οδηγό τον Μάνο Χατζιδάκι, τις Μπαλλάντες του 1965 στην παλιά σκούρα ετικέτα της Phillips.
Εδώ ο Ρωμανός με την συνοδεία της Πειραματικής Ορχήστρας Αθηνών και την εποπτεία του Χατζιδάκι παρουσιάζει 12 όμορφα κομμάτια που εκ πρώτης όψεως ακούγονται νεοκυματικά. Η βάση τους όμως είναι ξεκάθαρα στην ψυχεδελική folk. Ο σκελετός αποτελείται από ακουστικές κιθάρες και εμπλουτίζεται απο φυσαρμόνικα, μπάσο, βιολί και φλάουτο. Οι στίχοι παρουσιάζουν φοβερό ενδιαφέρον και οι συνθέσεις ένω γλυκίζουν, στο τέλος βγάζουν μια όμορφη σκοτεινή μελαγχολία. Αυτός είναι και ο λόγος που οι Μπαλλάντες του Ρωμανού είναι τόσο ιδιαίτερες. Ξεκίνησα την σημερινή στήλη λέγοντας για focus στον ήχο και είχα τους λόγους μου. Κάποιοι θα διαλέξουν τα Γαλάζια Άλογα για την αμιγώς rock χροιά τους και καλά θα κάνουν, κάποιοι άλλοι θα γυρίσουν πίσω στις Μπαλλάντες μόνο και μόνο επειδή φέρουν την υπογραφή του Ρωμανού και κάποιοι άλλοι πάλι θα εστιάσουν στην μοναδικότητα του εν λόγω LP και θα «κερδίσουν».
Οι Μπαλλάντες είναι ένας ακριβός δίσκος. Δεν έχει επανεκδοθεί ποτέ και δικαίως αποτελεί ένα σοβαρό λάφυρο στις δισκοθήκες ακροατών που κυνηγάνε ό,τι «καλό» έχει ηχογραφηθεί στην Ελλάδα τα τελευταία 50 χρόνια. Σε κάθε χώρα οι άνθρωποι που ασχολούνται με την μουσική κοσκινίζουν όλες τις τοπικές κυκλοφορίες με σκοπό την ανακάλυψη κάτι μοναδικού που θα μπορούσε κάλλιστα να σταθεί επάξια δίπλα σε μία του εξωτερικού. Αφήνοντας την μουσική να πεί τον τελευταίο λόγο, θεωρώ πως εδώ υπάρχουν μερικά πολύ όμορφα και μυστήρια θέματα όπως «Το φεγγάρι Χάθηκε» και «Μια ηλιακτίδα μακρινή» που θα ευχαριστήσουν τα τύμπανα κάθε ακροατή που αγαπά αυτόν τον ιδιαίτερο ήχο. Μουσική για τα απογεύματα του πιο χαρμόσυνου μήνα του χρόνου. Δέκα μέρες πρίν το καλοκαίρι χτυπήσει την πόρτα μας.
