Μ Π Α Ϋ Ρ Ο Ν
του Δημήτρη Χουλιαράκη
Δε σώθηκε απ’ αυτόν
και τη μυθιστορηματική ζωή του
παρά τα σπλάχνα μόνο που ταξιδεύουνε
κλειστά σ’ ένα βαρέλι μπράντυ
σ’ ένα αμπάρι για το Σίτυ.
Ο άγουρος ο ύπαρχος ζαλισμένος
στην κουβέρτα ανέβηκε κι ενώ του ποιητή
τα σωθικά ανταριάζονται στο ευεργετικό
μέσα σκεύασμα το βλέμμα εκεινού προσηλώνεται
στο ζοφερό ορίζοντα του Ύψιστου τις βουλές
να εννοήσει πασχίζει (είν’ έμπειρος αυτός)
πέφτει ο καιρός ήρεμη νύχτα κι απόψε θα κυλήσει.
Κι ούτε που σκέφτεται ότι το νέο μπορεί
να μαθεύτηκε κι ούτε που βλέπει —άπραγη νιότη—
στα ντόκια του Τάμεση τον όχλο που ολοένα
συνάζεται κι απαιτεί με κραυγές και κατάρες
απ’ το φριχτό βαρέλι η θεία ουσία
του λόρδου ποιητή άγια μετάληψη
στο τραχύ και στεγνό του λαρύγγι να τρέξει.
από την ποιητική συλλογή Ζωή κλεισμένη (Το Ροδακιό 2002)
